Όπως το σύστημα βελτιώνεται μέσα από την αμφισβήτησή του, έτσι και το ντημπέϊτ βελτιώθηκε χάρη στην κριτική και τις προτάσεις των δημοσιογράφων. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι πολίτες ενημερώθηκαν περισσότερο, ή σε μεγαλύτερο βάθος. Βελτιώθηκε η τηλεοπτική μας δημοκρατία, αλλά το μέσο ενημέρωσης που λέγεται τηλεόραση, δεν προσφέρεται για ενημέρωση και μάλιστα σε βάθος. Είναι πολύ επιφανειακό και προσφέρεται για τη δημιουργία εντυπώσεων. Μπορείς να το χρησιμοποιήσεις αν είσαι κατάλληλα εκπαιδευμένος και για καλό και για κακό.
Αυτό νομίζω ότι έγινε και με τη χθεσινή συζήτηση από την τηλεόραση. Μάλλον οι τηλεθεατές φτιάχτηκαν από τον συνωστισμό για την ψήφο τους και το θέατρο που καταδέχθηκαν να παίξουν μερικοί εκ των πολιτικών αρχηγών για να κερδίσουν την ψήφο μας ή να την αφαρπάσουν κοροϊδεύοντάς μας. Νομίζω ότι ο καθένας μας σχημάτισε διαφορετική εντύπωση ανάλογα με τις απόψεις που είχε ήδη διαμορφωμένες. Μπορώ να σας πώ μόνο τη δική μου εντύπωση.
Ο Καραμανλής δεν δέχτηκε ούτε διανοήθηκε να αμφισβητήσει τον εαυτό του. Δεν κατάλαβε ότι σ’ αυτές τις εκλογές αντίπαλός του δεν είναι ο Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ, αλλά ο κακός του εαυτός. Εναντίον του ψηφίζει η πλειοψηφία των πολιτών και όχι υπέρ του Γιώργου Παπανδρέου. Η δική του κατάρρευση φέρνει το ΠΑΣΟΚ μπροστά περισσότερο από ότι η θετική δράση του ΠΑΣΟΚ και η θετική ψήφος στο ΠΑΣΟΚ. Προτίμησε σε όλες τις απαντήσεις του να αντιγράψει τις απαντήσεις που έδωσε εδώ και εβδομάδες ο κυβερνητικός Αντώναρος με τα γνωστά καταστροφικά αποτελέσματα. Κάθε άλλη συμπεριφορά προϋποθέτει θάρρος και ο Καραμανλής έδειξε να προτιμάει τη σιγουριά της ήττας, παρά την ανασφάλεια μιάς ανατροπής.
Για τις φωτιές, για τη διαφάνεια για τα σκάνδαλα, για την οικονομική ύφεση, επέμενε στις γνωστές απαντήσεις στις οποίες η κυβέρνηση δεν έχει καμία ευθύνη. Τις φωτιές τις σβήνει η πυροσβεστική, τα σκάνδαλα τα ερευνά η Δικαιοσύνη και για την οικονομική ύφεση φταίει το ΠΑΣΟΚ και η διεθνής οικονομική κρίση. Η κυβέρνηση απλώς προεδρεύει και ο πρωθυπουργός έχει την καλή διάθεση να περνάμε όλοι καλύτερα. Προφανώς αισθάνεται και ο ίδιος εγκλωβισμένος μέσα στη ρητορική του και θέλει να απαλλαγεί μια ώρα αρχύτερα από τις κυβερνητικές ευθύνες και να επιστρέψει στην αντιπολίτευση.
Όσο διαφανής ήταν ο πρωθυπουργός και οι προθέσεις του στον έμπειρο τηλεθεατή, άλλο τόσο ήταν και ο Παπανδρέου. Ο τηλεθεατής καταλαβαίνει ότι ο Καραμανλής παίζει τον σίγουρο και με αυτοπεποίθηση ηγέτη που ακουμπάει το ένα χέρι σταθερά στο τραπέζι και κουνάει το άλλο με νόημα και ο Παπανδρέου χρησιμοποιεί το εγώ περισσότερο από ότι του πάει για να τονίσει ότι παρά το μειλίχιο ύφος του είναι στιβαρός και αποφασιστικός και ας μην του φαίνεται. Θέλει να γίνει το ισχυρό χαρτί του ΠΑΣΟΚ, δίνει προσωπικό τόνο στις υποσχέσεις του για να τονίσει ότι εκείνος είναι συνεπής ακόμα κι αν ο πολίτης δεν έχει την ίδια γνώμη για το κόμμα του και κυρίως θέλει να επισημάνει ότι είναι μια προσωπική του μάχη, εκείνος κερδίζει τη νίκη και ότι από την επόμενη μέρα θα τη διαχειριστεί προσωπικά γιατί του αξίζει.
Οι υπόλοιποι δεν συνέβαλαν κατά τη γνώμη του σ’ αυτή τη νίκη όσο ο ίδιος, οι πολίτες τον είδαν και τον εμπιστεύθηκαν, απόδειξη ότι το επανέλαβε πολλές φορές, ότι θέλει να τον εμπιστευθούμε προσωπικά και επομένως από τις 5 Οκτωβρίου δικαιούται να κάνει ότι θέλει, να κάνει προσωπικές επιλογές προσώπων και πολιτικών γιατί η νίκη του ΠΑΣΟΚ οφείλεται στον ίδιο. Κάτι που ξεκίνησε ότι κριτική για τις υποκειμενικές του ικανότητες να σταθεί απέναντι στον Καραμανλή ως ρήτορας και πειστικός συνομιλητής μπροστά στην κάμερα, μάλλον του έγινε έμμονη ιδέα. Να αποδείξει ότι είναι καλύτερος. Μάλλον κάνει λάθος γιατί οι πολίτες και οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ αν ήθελαν ρήτορα και φυσικό τσαμπουκά θα είχαν προτιμήσει κάποιον άλλον. Το πεδίο της υπεροχής του Παπανδρέου δεν είναι το φαίνεσθαι, αλλά το είναι. Το περιεχόμενο και όχι το περιτύλιγμα. Ανθρώπινο να μην θέλει να του χρεώνουν έλλειψη ηγετικού προφίλ, αλλά το δυνατό του σημείο ήταν άλλο και δείχνει να το υποτιμά. Πάντως είναι σαφώς βελτιωμένος, δεν κάνει λάθη και θα είχε κερδίσει περισσότερο τις εντυπώσεις αν δεν προσπαθούσε με το ζόρι να δείχνει άλλος από αυτόν που είναι πραγματικά.
Θα του κάνω εγώ μια κολακεία που μάλλον του αρέσει. Είναι προτιμότερο να λέει ο Ραούφ Ντενκτάς ότι είσαι δολοφόνος με αγγελικό πρόσωπο, παρά ο συνεργάτης του γραφείου σου και ο πληρωμένος σύμβουλος που θέλει να σε κολακέψει. Αντί να χαίρεσαι που ένας συνεργάτης σου το λέει για να σε κάνει να αισθανθείς καλύτερα και να τονώσει την αυτοπεποίθησή σου, εσύ πρέπει να επιδιώκεις να ακούς τέτοιες κουβέντες από τους αντιπάλους σου, γιατί εκείνοι ξέρουν καλύτερα. Και οι δύο μπορούν να χρησιμοποιούν τις ίδιες λέξεις, αλλά δεν έχουν την ίδια αξία. Η κολακεία του φίλου σου δεν αξίζει τίποτα, η κουβέντα του Ντενκτάς αξίζει πολλά. Δεν έχει σημασία τι σου λένε, αλλά ποιος το λέει…
Η Αλέκα Παπαρήγα ήταν η πιο πειστική στο τι είπε, με δεδομένες τις θέσεις του ΚΚΕ. Δεν προσπάθησε ούτε να κοροϊδέψει, ούτε να κολακέψει. Ήταν τίμια και ευθύς και διάβαζε τα λιγότερα σκονάκια. Δεν ξέρω αν την βοήθησε στο να μαζέψει περισσότερες ψήφους αλλά είχες την αίσθηση ότι δεν θυσιάζει την αλήθεια της για να πάρει μια ψήφο παραπάνω. Ούτε και είχε την αγωνία που είχαν οι άλλοι. Μην χάσει την πρωθυπουργία, μην χάσει την εξουσία, μην χάσει τη Βουλή, μην δεν μπεί στη Βουλή μην και χάσει την Τρίτη θέση στην εκλογική δύναμη των κομμάτων. Μάλλον θα είχε και το λιγότερο άγχος.
Ο Καρατζαφέρης μου έκανε εντύπωση ότι διάβαζε από μέσα τα περισσότερα σκονάκια. Άλλοτε ήταν πιο χαλαρός και πιο πειστικός. Έλεγε τα αυτονότητα και κέρδιζε τις εντυπώσεις. Ιδιαίτερα στην ευθύτατη απάντηση που έδωσε στον Σρόϊτερ ότι πρέπει να φορολογηθεί και η εκκλησιαστική περιουσία την οποία εκείνος δεν άκουσε ή δεν κατάλαβε ή δεν πρόσεξε ή όλα μαζί και απλώς διάβασε το προκάτ σκονάκι που πρόβλεπε ότι ο Καρατζαφέρης δεν θα είχε απαντήσει ευθέως και ειλικρινά. Δεν μου έκανε καλή εντύπωση αν και ήταν ειλικρινής το κλείσιμο. Μας είπε ότι είναι ένας αυτοδημιούργητος καταφερτζής και όπως ακριβώς κατάφερε να γίνει πλούσιος και νοικοκύρης, έτσι ακριβώς θα κάνει και με τη χώρα. Μά εμείς που καταλαβαίνουμε από δουλειές και από επιχειρήσεις, από αυτοδημιούργητους στην Ελλάδα του 1960 του 1970 και του 1980 ξέρουμε πως γίνονται τα λεφτά και ποιοι κάνουν λεφτά. Ξέρουμε ότι κανένας δεν έγινε πλούσιος από το μεροκάματο και από τον ιδρώτα του. Αυτά τα κόλπα πέστα σ’ αυτούς που δεν έχουν δουλέψει στην πραγματική οικονομία, στην Ελλάδα συγκεκριμένα τα προηγούμενα 30 χρόνια, όπως ο Καραμανλής, ο Παπανδρέου, ο Τσίπρας λόγω ηλικίας και η Παπαρήγα γιατί ήταν κομματικό στέλεχος. Για τον Χρυσόγελο δεν ξέρω. Εμείς οι υπόλοιποι στους οποίους απευθύνεσαι, ξέρουμε πως γίνονται τα λεφτά και κυρίως πως τα διατηρείς και τα αυξάνεις. Δεν μας εντυπωσιάζεις.
Ο Τσίπρας ήταν έτσι όπως τον περιμέναμε. Άνευ περιεχομένου, αλλά είναι νέος και είναι κρίμα να του φορτώνουμε τις αμαρτίες ενός παλιού και πολύπειρου φορέα της Αριστεράς και να του ζητάμε να κάνει θαύματα. Δεν θα πώ τίποτα ενόψει εκλογών. Ας πούν άλλοι που τον θεωρούν αντίπαλο. Ούτε και ψέματα θέλω να πώ ότι ήταν ο κατάλληλος.
Ο Χρυσόγελος είναι καλύτερος άνθρωπος από τον Τρεμόπουλο, αλλά έπρεπε να τον υπερασπιστεί ενώ θα ήταν πιο απλό να πεί ότι αυτά ήταν προσωπικές απόψεις του Τρεμόπουλου και δεν περιέχονται στο πρόγραμμα των Οικολόγων – Πράσινων. Δεν έχει την εμπειρία της πολιτικής αν και είναι πολύ πεπειραμένος ομιλητής και συζητητής. Με επιχειρήματα και γνώση του αντικειμένου στο οποίο αναφέρεται. Είναι και συμπαθητικός, αλλά δεν είναι αρχηγός του κόμματος και εκεί οι άλλοι ήταν αρχηγοί. Αντί να το κάνει αυτό όπλο υπέρ των απόψεών του και σημείο υπεροχής τους άφησε να νομίζουν ότι κάτι του λείπει και βρέθηκε πολλές φορές με την πλάτη στον τοίχο να απολογείται για κάτι που δεν έπρεπε. Τον κάλεσαν να κάνει ένα θαύμα, να ανατρέψει τα προγνωστικά και να βάλει την τελευταία στιγμή τους Οικολόγους – πράσινους στη Βουλή λόγω της δικής του προσωπικότητας. Μπορεί να τα καταφέρει και αν δεν τα καταφέρει, δεν θα το καταφέρει για κλάσματα της μονάδας. Αλλά μπορεί και να το καταφέρει και θα είναι προσωπική του επιτυχία…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου