Τι ψηφίζω ο άνθρωπος;

Δεν είναι καθόλου καλή συγκυρία, να συζητάμε πως θα βελτιωθεί λίγο η κατάσταση με τα αδιόρθωτα χάλια του κρατικού μηχανισμού, ενώ έχουμε εκλογές σε 12 μέρες. Παραμονές εκλογών όλοι έχουν καλές προθέσεις και καλύτερα σχέδια. Γιατί είναι στα λόγια. Στα χαρτιά. Είναι δύσκολο και θέλει πολύ δουλειά για να κάνεις τα λόγια πράξη. Η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός προσπάθησε με τις εκλογές εξπρές να αποφύγει κάθε συζήτηση για ότι δεν έκανε από αυτά που υποσχέθηκε και κυρίως για να αποφύγει μια τέτοια καταστροφική πυρκαϊά σας αυτή που έπληξε τη χώρα την πρώτη εβδομάδα της προεκλογικής εκστρατείας. Ή καμιά πλημμύρα.


Δεν απέφυγε ο πρωθυπουργός τα χειρότερα με τις εσπευσμένες πρόωρες εκλογές. Γιατί δεν υπάρχει χειρότερο από το να συμβεί μια τέτοια φυσική καταστροφή και ο κρατικός μηχανισμός τον οποίο διευθύνεις αποκλειστικά με τα κομματικά σου στελέχη, τα οποία τοποθέτησες κόντρα στις υποσχέσεις σου για αξιοκρατία και επανίδρυση του κράτους σε ορθολογικές βάσεις, καταλαμβάνεται και ανίκανος και διαλυμένος σε σχέση με τον ίδιο κρατικό μηχανισμό που ήταν σε πολύ υψηλότερο επίπεδο το 2004 όταν τον παρέλαβες για να κάνεις τους ολυμπιακούς αγώνες. Είναι μια απλώς παράπλευρη ωφέλεια το ότι το μέγεθος της καταστροφής και οι 65 άνθρωποι που έχασαν τη ζωή τους μεταξύ των οποία δέκα παιδιά, δεν επιτρέπει σοβαρή συζήτηση για τα υπόλοιπα πολύ σοβαρά θέματα, με βάση τα οποία πρέπει να εκλέξουμε κυβέρνηση για τα επόμενα τέσσερα χρόνια.

Είμαι βέβαιος ότι όλα τα κόμματα μικρά και μεγάλα θα προτιμούσαν να συζητούν για όλα τα υπόλοιπα θέματα και όχι να κάνουν τον τραγικό απολογισμό της διάλυσης των πυροσβεστικών μηχανισμών. Το ακόμα χειρότερο είναι ότι όλοι οι τομείς του κράτους έχουν υποστεί την ίδια διάλυση. Ίσως και πολύ χειρότερη. Και είναι τραγικό να αναλογιζόμαστε τι θα γινόταν αν έπρεπε οι ένοπλες δυνάμεις να αντιμετωπίσουν μια εξωτερική απειλή μέσα σε μια διεθνή κρίση. Καλύτερα να μην το σκεφτόμαστε. Αλλά δυστυχώς η ίδια απάθεια επικρατεί και στο υπουργείο εξωτερικών αν δούμε ότι ακόμα και στο θέμα των Σκοπίων έχουμε ήδη πάει στο χειρότερο, αλλά δεν το συζητάμε καθόλου.

Για τα εσωτερικά δεν το συζητάμε. Η κατάσταση στην Υγεία έχει φτάσει στο απροχώρητο και στην παιδεία έχει φτάσει στο μη περαιτέρω. Χρειαζόμαστε μια τεράστια προσπάθεια για να καλύψουμε το χαμένο χρόνο της τετραετίας που πέρασε. Γιατί σε όλους τους τομείς φτάσαμε σε ένα πολύ καλό σημείο, όπου δεν είχαμε φτάσει ποτέ στο παρελθόν, το 2004. Και η τότε κυβέρνηση Σημίτη, είχε να επιδείξει έργο, με το οποίο αν αυτό και μόνο ήταν το κριτήριο, θα έπρεπε να κυβερνάει ακόμα. Δεν ήταν όμως αυτό το κριτήριο. Και ο Σημίτης έφυγε, μαζί με όσους τον στήριζαν στον κρατικό μηχανισμό.

Είναι μάλλον αδύνατον να αφήσουν αυτές οι εκλογές τα πράγματα στην ίδια στασιμότητα που βρισκόμαστε εδώ και τέσσερα χρόνια, όπου η πολιτική ηγεσία, δηλαδή η κυβέρνηση Καραμανλή, είναι πολύ πίσω από τη συνείδηση των πολιτών, και κυρίως πολύ πίσω από τις απαιτήσεις των καιρών. Το ΠΑΣΟΚ με τον Γιώργο Παπανδρέου, έχει κάνει πολύ αργά βήματα ώστε να μπορεί να ισχυριστεί ότι κάλυψε την απόσταση που το χωρίζει από τις απαιτήσεις των καιρών. Μερικές μέρες, που ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ακούει τους σωστούς ανθρώπους, καλύπτει την απόσταση. Τις άλλες που ακούει τους έμπιστους ανθρώπους του, μετράει γκάφες. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι με τους ανθρώπους που εμπιστεύεται και χωρίς αδιάβλητες εσωτερικές διαδικασίες, στην περίπτωση που επενδυθεί με τις μονοκρατορικές εξουσίες του πρωθυπουργοκεντρικού συστήματος, θα μετράει τις γκάφες σαν τα στραγάλια.Το δίλημμα που έχει ο προοδευτικός πολίτης είναι μεγάλο. Από τη μια πρέπει να πάρει ένα μάθημα ο Καραμανλής, και η ΝΔ, ότι δεν μπορείς με δημόσιες σχέσεις να κυβερνάς, ούτε να υπόσχεσαι άλλα και να κάνεις τα αντίθετα. Και τα κόμματα εξουσίας παίρνουν μόνο ένα μάθημα. Όταν τους στερήσεις την εξουσία με την ελπίδα ότι θα διορθωθούν. Για το ΠΑΣΟΚ ισχύει ακριβώς το ίδιο. Και τα μικρά κόμματα δεν μπορούν να κατεβαίνουν στις εκλογές χωρίς να θέλουν να σπάσουν αυγά και χωρίς να επωμίζονται ευθύνες για τη διακυβέρνηση της χώρας, στο μέτρο που μπορούν. Γιατί πρέπει να τους ψηφίσουν οι πολίτες; Μόνο και μόνο για να εξασφαλίσουν δέκα είκοσι άνθρωποι βουλευτική αποζημίωση και κοινωνική θέση; Δεν είναι γι αυτό τα δημόσια αξιώματα. Είναι για να προσφέρουν υπηρεσίες στους πολίτες και στη χώρα συνολικά. Όχι μόνον στους οπαδούς τους. Αλλιώς οι συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ τα καταφέρνουν και μόνοι τους. Δεν θέλουν βουλευτές. Οι βουλευτές είναι για άλλη δουλειά. Για να ψηφίζουν νόμους και για να ελέγχουν την κυβέρνηση, ή για να την ψηφίζουν ή για να την καταψηφίζουν.

Φυσικά και δεν συμβουλεύω κανέναν για το τι θα ψηφίσει, αλλά οπωσδήποτε πρέπει να φιλοτιμηθεί και να πάει στην κάλπη να αποφασίσει ποιόν θέλει να κυβερνήσει, ή ποιο μήνυμα θέλει να στείλει. Ακόμα και λάθος να κάνει, δηλαδή να το μετανιώσει αμέσως μετά, από μόνος του, πάλι θα έχει αποκτήσει εμπειρία και δεν θα ξανακάνει τέτοιο λάθος.

Το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνει πάντως ένας πολιτικός για να είναι αξιόπιστος και για να πείσει ότι ενδεχομένως και να μπορεί να προτείνει λύση για ένα πρόβλημα, είναι να παραδεχθεί την πραγματικότητα. Να κάνει τη σωστή διάγνωση. Και μετά αρχίζουν οι ικανότητες για να εφαρμόσει τη λύση και να λύσει το πρόβλημα. Αλλιώς δεν έχει ελπίδα να λύσει κανένα πρόβλημα.

Δυστυχώς η κυβέρνηση της ΝΔ, δεν παραδέχεται την πραγματικότητα ούτε για τις πυρκαϊές την οποία είδαν όλοι οι τηλεθεατές σε απευθείας μετάδοση. Ψάχνει για οργανωμένο σχέδιο εμπρηστών, ή για ασύμμετρη απειλή, ή για αντάρτικα πόλης, στα δάση. Δεν έχει ελπίδα. Τα ίδια έκανε και με το σκάνδαλο των ομολόγων. Κρύβεται πίσω από το δάχτυλό της.