Δευτέρα, Μαΐου 13, 2013

Επιστροφή στην αποικιοκρατία! Η Γερμανία επιμένει να πληρώσουν το κόστος της ηγεμονίας της οι χώρες του Νότου.



 Το αποτέλεσμα της εφαρμογής της γερμανικής πολιτικής λιτότητας θα είναι ο διαμελισμός της Ευρώπης και όχι η αιτία διάλυσης της ευρωζώνης, οι ανισότητες Βορρά και Νότου.

Μια σειρά διαπρεπών Αμερικανών και ευρωπαίων οικονομολόγων, μεταξύ των οποίων ο νομπελίστας Πώλ Κρούγκμαν, μια σειρά μεγάλων διεθνών επενδυτών και κερδοσκόπων όπως ο Ελ Αριάν και ο Τζώρτζ Σόρος, αλλά και μια σειρά Ελλήνων οικονομολόγων μεταξύ των οποίων ο δικός μας Κώστας Μελάς, έχουν επισημάνει εδώ και τρία χρόνια, δηλαδή από τότε που ξεκίνησε το ελληνικό επεισόδιο της κρίσης του ευρώ, ότι η βασική διάγνωση του προβλήματος είναι λάθος και ότι επομένως η συνταγή για τη θεραπεία η οποία εφαρμόζεται είναι λάθος.

Τώρα είναι η σειρά μιας σειράς οικονομολόγων του ΔΝΤ και κυρίως ερευνητών που πληρώνονται για να μελετούν εφαρμοζόμενες πολιτικές  και όχι για να χαράζουν πολιτική, μια σειρά οικονομολόγων κεντρικών και μεγάλων εμπορικών τραπεζών της Ευρώπης, και μια σειρά πανεπιστημιακών και μεταπτυχιακών φοιτητών μεγάλων πανεπιστημίων, διαπιστώνουν με επιχειρήματα, ποσοτικές μετρήσεις και με την εφαρμογή οικονομετρικών μοντέλων, το ίδιο πράγμα. Ότι η διάγνωση των αιτίων της κρίσης ήταν λάθος και επομένως και η συνταγή που εφαρμόστηκε ήταν λάθος.


Περιληπτικά οι μελέτες αυτές αποδεικνύουν ότι η βασική θέση της Γερμανίας και της Μέρκελ ότι οι Νότιοι Ευρωπαίοι είναι τεμπέληδες και ακαμάτηδες και διεφθαρμένοι, με πιο πολιτικά ορθή γλώσσα ότι το πρόβλημα της χαμηλής ανταγωνιστικότητας του Νότου, οφείλεται στην αύξηση των εργασιακών αμοιβών και επομένως πρέπει να επιβληθεί εσωτερική υποτίμηση για να ξαναγίνουν ανταγωνιστικές, δεν ισχύει. Έτσι κι αλλιώς εδώ και τρία χρόνια, η εσωτερική υποτίμηση σε όλες τις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου ταυτόχρονα δεν απέφερε κανένα θετικό αποτέλεσμα στην ανταγωνιστικότητά τους γιατί ταυτόχρονα συνεχιζόταν η λιτότητα στο Βορρά. Έτσι κι αλλιώς όμως λένε οι μελέτες, τις οποίες πρέπει να προσέξει η ευρωπαϊκή Αριστερά, η οποία κατηγορούσε κυρίως τη Μέρκελ που δεν αυξάνει τους γερμανικούς μισθούς, δεν θα απέδιδε τίποτα, ακόμα και μια διαφορετική πολιτική από τη Γερμανία.

Γιατί η αύξηση των μισθών στο Νότο, ήταν αποτέλεσμα και όχι αιτία της κρίσης. Η αιτία βρισκόταν στη λάθος θεωρία στην οποία στηρίχτηκε το ευρώ και στην επιδίωξη να γίνει ένα σκληρό νόμισμα. Με την ανατίμηση του ευρώ πάνω από 30% αμέσως μετά την καθιέρωσή του, όλες οι οικονομίες του Νότου, είχαν ένα νόμισμα που δεν ανταποκρινόταν στις ανάγκες τους και η ζημιά θα έπρεπε να αντισταθμίζεται με μόνιμες ροές χρηματικών πόρων από το Βορρά προς το Νότο σε παραγωγικούς τομείς. Αφού αυτές οι μόνιμες ροές δεν υπήρχαν, αντισταθμίστηκαν για λίγα χρόνια, από  φτηνά δάνεια των βορειοευρωπαϊκών τραπεζών προς το Νότο, τα οποία οδήγησαν σε φούσκες ακινήτων, υπερχρέωση των κρατών και αύξηση των μισθών.

Η δεύτερη αιτία, ήταν οι προνομιακές συμφωνίες που έκανε η ΕΕ με επιμονή της Γερμανίας και κατάργησε τους δασμούς για τα Κινέζικα προϊόντα ώστε να διευκολυνθούν οι γερμανικές κυρίως εξαγωγές προς την Κίνα. Τα κινέζικα προϊόντα ήταν χαμηλής τεχνολογίας και κατέστρεψαν τις οικονομίες του Νότου, χωρίς να αγγίξουν τα προϊόντα του Βορρά. Έτσι δημιουργήθηκε ένα τρίγωνο που μετέφερε πλούτο και αξίες από τον ευρωπαϊκό Νότο προς την Κίνα και από την Κίνα προς τον ευρωπαϊκό Βορρά, μέσω της παγκοσμιοποίησης. Εδώ και δέκα χρόνια οι κυβερνήσεις του Νότου δεν έκαναν τίποτα για να προστατεύσουν τις βιομηχανίες τους και την παραγωγική τους δομή, ούτε ζήτησαν κανένα αντάλλαγμα από τη Γερμανία, ώστε να αποσπάσουν πόρους και μεγάλες επενδύσεις σε άλλους τομείς. Για παράδειγμα όταν ο Σημίτης έβλεπε τις υφαντουργίες του Λαναρά να καταστρέφονται στη Νάουσα, από τον κινέζικο ανταγωνισμό, ούτε τις προστάτευσε (αντιθέτως το θεώρησε φυσιολογικό αποτέλεσμα της παγκοσμιοποίησης) ούτε ζήτησε κάποια σταθερή ροή χρηματικών πόρων για τη δημιουργία άλλων εταιριών υψηλής τεχνολογίας όπως π.χ. κατασκευή φωτοβολταϊκών τόξων για να εξισορροπήσει τη ζημιά. Ο ίδιος λαϊκισμός και ανικανότητα υπήρχε σε όλες τις άλλες χώρες του Νότου, αν και όχι τόσο φανερά. Η Ιταλία, η Ισπανία και η Πορτογαλία, δεν καταστράφηκαν στον ίδιο βαθμό με την Ελλάδα η οποία την ίδια εποχή δανειζόταν για να διεξάγει ολυμπιακούς αγώνες.

Ένα ανάλογο τρίγωνο δημιουργήθηκε και με τις πετρελαιοπαραγωγικές χώρες με την ανατίμηση της τιμής του πετρελαίου κατά 400% από το 1999 ως το 2008. Οι χώρες του Νότου χρεώνονταν και πλήρωναν ακριβά τις πετρελαιοπαραγωγικές χώρες κι εκείνες αγόραζαν προϊόντα υψηλής τεχνολογίας από τον ευρωπαϊκό Βορρά, μεταφέροντας μέσω της παγκοσμιοποίησης τον πλούτο από το Νότο στο Βορρά. Αυτή η κατάσταση, πρέπει να διορθωθεί δραστικά και για να γίνει αυτό, χρειάζεται πολιτική επιβολή του Νότου επί του Βορρά, η οποία δεν υπάρχει. Υπάρχει πολιτική επιβολή του Βορρά στον Νότο, η οποία εκφράστηκε με την επιβολή των τραπεζιτών ως πρωθυπουργών στην Ιταλία και στην Ελλάδα, με την απόλυση του Γιώργου Παπανδρέου όταν τόλμησε να ψελλίσει τη λέξη δημοψήφισμα, με την καθυπόταξη του Σαμαρά και της ΔΗΜΑΡ στην Ελλάδα, με την ανοιχτή υποταγή μέσω εκβιασμού στην Κύπρο, με την επιβολή μνημονίων στην Ισπανία και στην Πορτογαλία, με την επιβολή να πληρώσουν το κόστος του υπερδανεισμού τα κράτη του Νότου και όχι οι τράπεζες ή τα κράτη του Βορρά, αν και όλοι ξέρουν ότι στα δάνεια συμπράττουν δύο. Εκείνος που τα δίνει και εκείνος που τα παίρνει. Δεν ευθύνεται μόνον ο ένας και πάντοτε εκείνος που χάνει δεν είναι ο δανειζόμενος, αλλά ο δανειστής, εκτός κι αν μπορεί να πατήσει ανελέητα τον δανειζόμενο και να τον υποχρεώσει να καταργηθεί ως κυρίαρχο κράτος και ως δημοκρατία. Αυτό έκαναν στην Ελλάδα και αυτό κάνουν τώρα στην Κύπρο.

Με αυτή τη λάθος διάγνωση και με αυτή τη λάθος συνταγή, επέβαλαν στην Ελλάδα να μην κουρέψει το χρέος της προκαταβολικά, να παραιτηθεί από την κυριαρχία της και από την αρμοδιότητα των δικαστηρίων της και του ελληνικού δικαίου και την φόρτωσαν με δάνεια και υποχρεώσεις σχεδόν 500 δισεκατομμυρίων ευρώ, γιατί στο ελληνικό χρέος, πρόσθεσαν και το χρέος που είχαν οι ευρωπαϊκές τράπεζες της Βόρειας Ευρώπης. Όλα αυτά εμείς και πολλοί άλλοι τα λέμε εδώ και τρία χρόνια, αλλά ακόμα κυβερνούν εκείνοι που εκτελούν εντολές της Γερμανίας στις χώρες μας ή υποχρεώνονται από τη Γερμανία σε αδράνεια όπως ο Ολάντ, στη Γαλλία, η Ιταλία, η Ισπανία και οι άλλες μικρές χώρες της Ευρώπης. Γιατί η κάθε μία χώρα μόνη της είναι πολύ μικρή για να αντισταθεί επιτυχώς στη Γερμανία κι έτσι η ΕΕ μέσα σε τρία χρόνια έγινε από εθελοντική ένωση ισότιμων κυρίαρχων κρατών, μια λέσχη κυρίαρχων δανειστών και κυριαρχούμενων, προτεκτοράτων δανειζόμενων οφειλετών.

Η συνταγή επομένως είναι στην αντίθετη κατεύθυνση. Στην αποκατάσταση της Δημοκρατίας στο εσωτερικό των χωρών, στην αποκατάσταση της κυριαρχίας των κρατών και στην αποκατάσταση της ισοτιμίας μεταξύ των κρατών της ΕΕ. Αυτό θα οδηγήσει στην αλλαγή των συνθηκών που υπογράφει η ΕΕ με την Κίνα, ή στην υιοθέτηση μόνιμης ροής χρηματικών πόρων από τον Βορρά προς τον Νότο. Αυτή την εποχή η Κίνα, αφού κατέστρεψε την παραγωγική βάση του Νότου, αρχίζει να παράγει προϊόντα υψηλής τεχνολογίας, τα οποία ανταγωνίζονται πλέον τις οικονομίες του Βορρά. Η ΕΕ και η Γερμανία προωθούν δασμολογικά εμπόδια για να προστατευθούν από την κινεζική επίθεση, δηλαδή κάνουν αυτό που δεν έκαναν για τον ευρωπαϊκό Νότο. Συνεχίζουν να κάνουν αυτό που έκαναν και πριν από 12 χρόνια, δηλαδή δεν προστατεύουν τα προϊόντα του Νότου εξίσου με τα προϊόντα του Βορρά. Αλλά δεν θέλουν και να πληρώσουν το κόστος από τα δικά τους κέρδη, από τη δική τους τσέπη, ή τα έσοδα από τους δασμούς να κατευθύνονται στο σύνολό τους στον Νότο, ως αποζημίωση για τη ζημιά που υπέστησαν και ως μελλοντική επένδυση που θα οδηγήσει στη σύγκλιση των ευρωπαϊκών οικονομιών, χωρών και κοινωνιών.

Αυτό είναι που πρέπει να αλλάξει, αν θεωρήσουμε ότι η ευρωπαϊκή ενοποίηση είναι ο στρατηγικός στόχος και όχι η εξυπηρέτηση πρωτίστως των εθνικών συμφερόντων και η επιβολή της γερμανικής ηγεμονίας στην Ευρώπη, με το λογαριασμό της ηγεμονίας να τον πληρώνει όχι η Γερμανία, αλλά ο Νότος. Αυτό θα ήταν καθαρή αποικιοκρατία και οπισθοδρόμηση τουλάχιστον 150 ετών γιατί μας φέρνει όχι πριν από τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, αλλά στον 19ο αιώνα. Το αποτέλεσμα και όχι η αιτία, θα είναι ο διαμελισμός της Ευρώπης, αν συνεχίσει να εφαρμόζεται αυτή η πολιτική.





Δεν υπάρχουν σχόλια: