Τα स्टेज, να γίνουν αφορμή για αναδιάρθρωση του προσωπικού της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης

Σήμερα θα λάβει η κυβέρνηση τις αποφάσεις της με τις οποίες όχι μόνον θα καταργήσει το στάζ στο δημόσιο, αλλά θα δώσει λύση και σε όσους ήταν ως τώρα όμηροι του πελατειακού κράτους. Αν και η κυβέρνηση υιοθετήσει την υποκριτική στάση των τεσσάρων υποψηφίων της ΝΔ για την αρχηγία, δεν θα πάει μακριά. Οι τέσσερις υποψήφιοι αφού προηγουμένως προώθησαν γαλάζιους όπου μπόρεσαν, πληρώνοντας 500 ευρώ το μήνα και κλείνοντας το μάτι, ότι βάλτε τώρα το κεφαλάκι σας στο δημόσιο και λίγο λίγο θα βάλετε και το σώμα σας και τα πόδια σας. Συνέχισαν στην πραγματικότητα ότι είχε ξεκινήσει το ΠΑΣΟΚ. Καμία διαφορά. Αν και το 2004 ήδη ο Καραμανλής είχε υποσχεθεί μονιμοποίηση των 250.000 συμβασιούχων.

Αν και η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ κάνει τα ίδια, τότε δεν έχουμε ελπίδα. Αλλά δεν μπορεί να το κάνει. Άκουσα προσεκτικά και ανθρώπους που είναι 30-35 ετών, με ένα δύο ή τρία παιδιά που προσπαθούν να βρουν στον ήλιο μοίρα με μια σύμβαση στο δημόσιο. Η κατάσταση επίσης στον ιδιωτικό τομέα είναι πολύ άσχημη. Σαν βομβαρδισμένο τοπίο. Ακούστε όμως και τους ανθρώπους που είναι επίσης νέοι, άνεργοι ή άεργοι και δεν έχουν ούτε μέσον ούτε ρουσφέτι και ακόμα ψάχνουν για δουλειά. Ακούστε και τους υποκριτές εκπροσώπους της τοπικής αυτοδιοίκησης σαν τον Ψωμιάδη ή τον Νικήτα Κακλαμάνη που λένε και έχουν δίκιο ότι χωρίς τους συμβασιούχους δεν μπορούμε να λειτουργήσουμε. Και άκουσα και τον Ραγκούση έτοιμο να υποχωρήσει στα κροκοδείλια δάκρυα των δημάρχων και νομαρχών.

Γι αυτό και το πιάνω πρώτο. Οι ΟΤΕ είναι εστίες διαφθοράς, γραφειοκρατίας και σπατάλης των χρημάτων του ελληνικού λαού. Έχουν βολέψει σε πλήθος υπηρεσίες χωρίς να παράγουν έργο αλλά αν πολλοίς υποαπασχολούνται πλήθος εργαζόμενοι. Ιδίως στους μεγάλους Δήμους το κακό έχει παραγίνει. Έχουν περισσότερους εργαζόμενους από όσους χρειάζονται και μπορούν να πληρώσουν. Ούτε να καθίσουν καλά καλά δεν μπορούν γιατί είναι ο ένας πάνω στον άλλον.

Υπάρχουν δήμοι που καταναλώνουν το 95% των πόρων τους σε μισθοδοσία και δεν τους μένουν λεφτά ούτε για να αγοράσουν τσιμέντο και να κλείσουν μια λακκούβα. Έχουν πέντε ή 55 μαραγκούς, αλλά δεν έχουν λεφτά να τους αγοράσουν ξύλα πρόκες και μπετούγιες για να δουλέψουν. Παίρνουν το μισθό τους από το δήμο χωρίς να κάνουν σχεδόν τίποτα και για να μην κάθονται άεργοι 40- 50 ή 55 χρονών άνθρωποι, δουλεύουν στον ιδιωτικό τομέα ζητώντας ένα κάρο λεφτά για μια δεκάρα δουλειά ανεβάζοντας τον πληθωρισμό. Γιατί αφού έχουν το μισθό τους από το δήμο, δεν έχουν ανάγκη να ρίξουν τις τιμές, αλλά ψάχνουν να γίνουν πλούσιοι ζητώντας τρελά λεφτά για μια δεκάρα δουλειά. Το ξέρω από πρώτο χέρι.

Για να μου αλλάξουν κλειδαριές σε δέκα πόρτες κάποια στιγμή μου ζήτησε ένας τέτοιος 2.500 ευρώ. Και φυσικά εγώ δεν του τα έδωσα γιατί τα βγάζω δουλεύοντας ή δανειζόμενος. Και έκανα τη δουλειά μου με έναν Αλβανό στον οποίο δίδαξα πώς να αλλάζει κλειδαριές με 100 ευρώ. Τέτοιο τύποι υπάρχουν χιλιάδες σε όλους τους δήμους που περιμένουν από τους συμβασιούχους των 500 ευρώ να βγάλουν τη δουλειά. Η λύση που σέβεται τα χρήματα των φορολογούμενων δεν είναι να λέει ο Δήμος Αθηναίων που ξοδεύει δισεκατομμύρια ευρώ το χρόνο σε μισθοδοσία και η νομαρχία Θεσσαλονίκης ότι δεν έχει εργαζόμενους να δουλέψει αν φύγουν οι συμβασιούχοι. Ο κάθε δήμος από αυτούς μπορεί να δουλέψει με το μισό προσωπικό. Το άλλο μισό να το δώσουν σε άλλους δήμους που ίσως έχουν ελλείψεις.

Αυτό που είπε ο εκπρόσωπος της ΓΣΕΕ από την αρχή είναι το σωστό. Καμία εξαίρεση και τα κόμματα που εφάρμοσαν ως τώρα αυτή την πολιτική ομηρίας των νέων να αναλάβουν και το πολιτικό κόστος. Και ταυτόχρονα να βάλουν να δουλέψουν όλους τους παλιούς υπαλλήλους γιατί οι καιροί είναι δύσκολοι. Έτσι όπως έχουν μάθει δεν μπορούν να πάνε μακριά. Και τα χρήματα των φορολογουμένων να μην τα σπαταλούν στο σπάταλο κράτος, αλλά να χρηματοδοτήσουν νέες δουλειές, νέες θέσεις εργασίας κυρίως στον ιδιωτικό τομέα. Να δημιουργήσουν νέο ανταγωνισμό που θα παρασύρει όλη την οικονομία σε άνοδο και ακόμα και τους αδρανείς σήμερα δήμους, σε δημιουργική εργασία. Δεν είναι δυνατόν άλλοι να κάθονται και να ξύνονται με μισθό στο δημόσιο και άλλοι να δουλεύουν σκληρά στον ιδιωτικό τομέα για να τους πληρώνουν.

Σήμερα κρίνεται η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ από τις αποφάσεις της. Θα τολμήσει ή θα απορροφηθεί από τα προβλήματα και από τη ραστώνη του κράτους;