Δευτέρα, Ιουλίου 02, 2012

Ρε σείς... Ο Τσίπρας είναι πιό δεξιός από τον Ραχόϊ, ή το παίζει για να σπάσει να νεύρα του Σαμαρά;


Ας δούμε ψύχραιμα τις αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής, τις οποίες ακόμα πανηγυρίζει ο Νότος της Ευρώπης ως μεγάλη νίκη κατά του Βορρά και ως υποχώρηση της Μάρκε. Ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες εδώ και πολλούς μήνες σε όλες τις αποφάσεις της ΕΕ. Οι πολιτικοί πανηγυρίζουν, αλλά στο τέλος συνειδητοποιούν ότι τίποτα δεν κέρδισαν γιατί οι τραπεζίτες εξακολουθούν να ελέγχουν το χρήμα στις χώρες τους.
Η απόφαση ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών από τον ESM χαιρετίστηκε ως πολιτική νίκη και ως πρώτο βήμα για να μην ανήκει στα κράτη το χρέος για τη διάσωση των τραπεζών. Ο ΕSΜ τι είναι; Δεν είναι τράπεζα, δεν είναι κεντρική τράπεζα, είναι μια ιδιωτική οικονομική οντότητα στην οποία μέτοχοι είναι όλες οι χώρες της ευρωζώνης κατά το ποσοστό της συμμετοχής τους στην ΕΚΤ. Είναι δηλαδή μια ιδιωτική εταιρία, με μετόχους τα κράτη της ευρωζώνης, ενώ η ΕΚΤ είναι μια ιδιωτική τράπεζα με μετόχους τις ιδιωτικές κεντρικές τράπεζες των χωρών της ευρωζώνης, αλλά χωρίς όλα τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις των εθνικών κεντρικών τραπεζών μετόχων της. Τα κεφάλαια και τα χρέη του ESM  βαρύνουν σε τελική ανάλυση τα κράτη γιατί έχουν εγγυηθεί γι αυτά.

Όταν επομένως ο ESM δίνει χρήματα για την ανακεφαλαιοποίηση των ισπανικών τραπεζών, αυτό ελπίζεται ότι δεν θα βαρύνει τελικά το χρέος της Ισπανίας, αλλά ολόκληρη την ευρωζώνη, αναλογικά με την οικονομική της ισχύ. Για να πάρει πίσω τα λεφτά του (και να μην τα πληρώσουν τα κράτη) πρέπει να πουληθούν οι τράπεζες τουλάχιστον στην αξία της ανακεφαλαιοποίησης. Σε ποιόν θα πουληθούν; Θεωρητικά σε όποιον έχει λεφτά. Ισπανό ή Γερμανό, Ιάπωνα ή Αμερικανό. Είναι προφανές όμως ότι αν υπήρχε Ισπανός, τράπεζα ή επιχείρηση ή ταμείο, ή το κράτος, θα το είχε κάνει συνεπώς αυτό δεν είναι πρακτικό. Είναι όμως πρακτικό να αγοράσει γερμανική τράπεζα τις ισπανικές γιατί η ίδια γερμανική τράπεζα έχει δανείσει τα κεφάλαια με τα οποία η Γερμανία συμμετέχει στα κεφάλαια του ESM με εγγύηση του κράτους. Η Γερμανία επομένως έχει κάθε συμφέρον να σαρώσει όλους τους παλιούς μετόχους και ομολογιούχους για να πάρει μεγαλύτερο μερίδιο για κάθε ευρώ που προσφέρει. Επομένως ο σχεδιασμός της απόφασης οδηγεί σε συγκέντρωση των τραπεζών σε γερμανικά κατ αρχήν χέρια, χωρίς να αποκλείονται οι εκτός ευρωζώνης εφόσον έχουν να προσφέρουν τα ίδια ή ανάλογα κεφάλαια.
Αν η απόφαση είχε ικανοποιήσει πλήρως τον Ραχόϊ και τον Μόντι, δεν θα περίμενε για να εφαρμοστεί το επόμενο εξάμηνο, δηλαδή να εγκαθιδρυθεί το νέο εποπτικό σχήμα των ευρωπαϊκών τραπεζών, το οποίο με τη σειρά του θα εξεταστεί από το Συμβούλιο Κορυφής στο τέλος του χρόνου της κυπριακής προεδρίας στην ΕΕ. Εποπτικό σχήμα των ευρωπαϊκών τραπεζών δεν υπάρχει γιατί δεν υπάρχει η Ομοσπονδία των κρατών της Ευρώπης, ούτε και θα υπάρχει στο τέλος του 2012, ούτε και το συζητάει κανείς. Επομένως πρόκειται για το γνωστό σχήμα, το κάρο μπροστά από το άλογο και τα χάμουρα μπροστά από το κάρο.

Αντί για αμοιβαιοποίηση του χρέους της ευρωζώνης, πρόκειται για την μεγαλύτερη απορρύθμιση του χρηματοπιστωτικού τομέα με ρητορική για το αντίθετο, δηλαδή για τον δήθεν έλεγχο των τραπεζών από τα ευρωπαϊκά κράτη. Στην αλήθεια, οι τράπεζες θα ελέγχουν τα κράτη της Ευρώπης. Ενόψει λοιπόν των αποφάσεων καταλαβαίνουμε όλοι ότι το πρόβλημα είναι ακανθώδες και καταβάλλεται μεγάλη προσπάθεια να κρυφτεί η πραγματική φύση του προβλήματος. Οι τράπεζες θα ελέγχονται από τα κράτη ή τα κράτη θα ελέγχονται από τις τράπεζες;
Θα περιμέναμε ότι η Γερμανία είναι υπέρ της μεγαλύτερης ασυδοσίας των τραπεζών, ενώ εμφανίζεται η πιο διστακτική. Υπέρ της άμεσης εφαρμογής είναι όμως η Ισπανία και η Ιταλία και ο Νότος που συνωστίζεται να δηλώσει ότι κι εμείς πρέπει να πάθουμε το ίδιο. Από τον Τσίπρα μέχρι τον Σαμαρά. Μάλιστα ο Τσίπρας είπε ότι θα υποστηρίξουν σθεναρά μια τέτοια απόφαση, χωρίς να έχουν δει τις λεπτομέρειες, και καλύτερα να μην γυρίσει πίσω η κυβέρνηση αν δεν το έχει πετύχει. Πρέπει να μάθουμε να χαλιναγωγούμε τον ενθουσιασμό μας γιατί αυτός δείχνει ότι δεν έχουμε σωστή πληροφόρηση και γνώση του πως λειτουργεί το σύστημα. Άλλο η τακτική και άλλο η στρατηγική.
Η Γερμανία είναι συγκρατημένη και παριστάνει τη στριμωγμένη, ενώ κανονικά θα έπρεπε εκείνη να πανηγυρίζει ότι θα βάλει στο χέρι όλες τις τράπεζες. Αντί γι αυτό πανηγυρίζει η Ισπανία που θα χάσει τις τράπεζες και η Ελλάδα πανηγυρίζει προκαταβολικά γιατί κι εκείνη θα χάσει τις τράπεζές της οι οποίες θα γίνουν ξένες και επομένως δεν θα κινδυνεύουν να χρεοκοπήσουν και να μας βγάλουν από το ευρώ!!!

Η ανακοίνωση επαναβεβαιώνει ότι τα κεφάλαια του ESM δεν θα έχουν προνομιακό καθεστώς έναντι των ιδιωτών ομολογιούχων. Τι σημαίνει αυτό;  Κανείς δεν μας λέει αν και η λέξη επαναβεβαιώνει σημαίνει ότι δεν αλλάζει τίποτα. Ο αρχικός σχεδιασμός διατηρείται. Δηλαδή και πρέπει να υπογράφουν μνημόνια οι χώρες που ζητούν τη διάσωση των τραπεζών και το χρέος δεν αλλάζει χαρακτήρα δηλαδή βαραίνει τα κράτη τα οποία υποτίθεται δεν θα βαρύνονται. Η τελευταία παράγραφος λέει ότι θα μπορεί ο ESM να αγοράζει ομόλογα από την πρωτογενή και από την δευτερογενή αγορά με αποτελεσματικό τρόπο. Αυτό όμως μπορούσε να το κάνει και πριν υπό προϋποθέσεις, αλλά δεν το έχει κάνει ακόμα και μάλιστα η ΕΚΤ θέλει να απαλλαγεί από τα ομόλογα που έχει στην κατοχή της. Δηλαδή ανάλογα με την ερμηνεία και με το ποιος κάνει την ερμηνεία, έχουμε είτε νίκη του Μόντι είτε νίκη της Μέρκελ.  Θα σκεφτεί κάποιος λογικό γιατί πρέπει να περάσει και από το γερμανικό κοινοβούλιο ως νίκη της Μέρκελ και από το ιταλικό κοινοβούλιο ως νίκη του Μόντι. Αν όμως και τα δύο κοινοβούλια παραπλανόνται εν γνώσει τους για να περάσει η απόφαση ποιος πραγματικά επωφελείται και αυτός δεν έχει κοινοβούλιο να τον ελέγχει; Το τραπεζικό σύστημα φυσικά.
Οποιοσδήποτε έλεγχος και αν επιβληθεί στις τράπεζες, αφού δεν υπάρχει ευρωπαϊκή ομοσπονδία, δεν θα είναι έλεγχος αλλά απορρύθμιση. Μάλιστα είναι η Γερμανία που επιμένει να δημιουργηθεί η αρχή και μάλιστα να επιβληθεί ένα είδος φόρου Τόμπιν στις τραπεζικές εργασίες για να εξασφαλίζονται τα κεφάλαια που θα ελέγχει η αρχή δηλαδή του ESM, για τα οποία εγγυώνται τα κράτη αναλογικά. Δηλαδή τον φόρο δεν θα τον εισπράττουν τα κράτη και δεν θα τον διαθέτουν για την κάλυψη των αναγκών των πολιτών τους, αλλά θα τον διαθέτουν για τις τράπεζες, αλλά δεν θα ελέγχουν τις τράπεζες η Ισπανία τις ισπανικές η Γερμανία τις γερμανικές, αλλά μέσω του ESM όπως εξηγήσαμε η Γερμανία θα ελέγχει όλες τις τράπεζες δηλαδή το χρήμα σε όλες τις χώρες ενώ ο Ραχόϊ θα νομίζει ότι κυβερνά την Ισπανία χωρίς να ελέγχει το χρήμα της Ισπανίας και τις τράπεζες της Ισπανίας. Κι ο Τσίπρας από πίσω χειροκροτεί και απειλεί τον Σαμαρά να μην τολμήσει να γυρίσει πίσω αν δεν το πετύχει, χωρίς να διευκρινίζει αν αυτό είναι τακτική επειδή έχει υπογράψει πολύ χειρότερα, ή αν αυτή είναι η μοίρα που επιθυμεί για τη χώρα. Αν δηλαδή κάνει ευκαιριακή ή δομική αντιπολίτευση…

Κανονικά θα έπρεπε να ζητάει πρώτα τη δημιουργία των Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης, εκλεγμένη και ελεγχόμενη από τους λαούς κυβέρνηση, και αυτή η κυβέρνηση να ελέγχει ολόκληρο το ευρωπαϊκό τραπεζικό  σύστημα και ο φόρος Τόμπιν να αποτελεί έσοδο του ευρωπαϊκού προϋπολογισμού ο οποίος θα ξοδεύεται για την παιδεία, την υγεία, την άμυνα και την ανάπτυξη της Ευρώπης και όχι να είναι στη διάθεση των ευρωπαϊκών τραπεζών, μέσω μη ελεγχόμενης δημοκρατικά αρχής γιατί αυτό διαστρέφει την πραγματικότητα και καταλήγει να φορολογούν οι τράπεζες τους πολίτες μέσω των εθνικών κρατών. Απορρύθμιση αντί για έλεγχο.
Από άποψη τακτικής δηλαδή θα έπρεπε να υποστηρίζουμε τη Μέρκελ που ζητάει την επιβολή φόρου Τόμπιν και τη δημιουργία ευρωπαϊκής αρχής ελέγχου, και μάλιστα να λέμε ότι ο φόρος θα πάει στον αυξημένο κοινοτικό προϋπολογισμό για κάλυψη των αναγκών των πολιτών και η ευρωπαϊκή αρχή να είναι δημοκρατικά εκλεγμένη και ελεγχόμενη από τα κράτη και από το ευρωκοινοβούλιο στο οποίο θα δίνουν λογαριασμό και από το οποίο θα εκλέγονται και θα ανακαλούνται. Και ο διάλογος και η διαπραγμάτευση με τη Μέρκελ να είναι σε αυτό, δηλαδή αν οι τράπεζες θα φορολογούν τους πολίτες υπέρ των τραπεζών ή αν τα κράτη θα φορολογούν τις τράπεζες υπέρ των πολιτών. Και αν η αρχή θα είναι ανεξέλεγκτη από τους πολίτες και ελεγχόμενη από τις τράπεζες ή το αντίθετο αν θα ελέγχεται από τους πολίτες και θα ελέγχει τις τράπεζες. Εκεί θα είχαμε σύμμαχους και το γερμανικό κοινοβούλιο και όλα τα κοινοβούλια και το ευρωπαϊκό και το δικαστικό σύστημα της Γερμανίας και τα δικαστικά συστήματα όλων των άλλων χωρών και φυσικά όλους τους πολίτες των χωρών που δεν θέλουν να τους φορολογούν οι τράπεζες, αλλά οι πολίτες να φορολογούν μέσω του κράτους τις τράπεζες.

Η διαστροφή της πραγματικότητας είναι τέτοια ώστε χρησιμοποιούν την ονομασία φόρο Τόμπιν για να φορολογήσουν οι τράπεζες  τους πολίτες, ενώ ο Τόμπιν πρότεινε να φορολογηθούν οι τράπεζες για να πάνε τα έσοδα σε σχολεία, νοσοκομεία, άμυνα, έρευνα και ανάπτυξη των κρατών. Δηλαδή υπέρ των πολιτών.
Σε τελική ανάλυση και ο Ραχόϊ και ο Μόντι και η Μέρκελ δουλεύουν για τις τράπεζες, απλώς η Μέρκελ θέλει η Γερμανία να ελέγχει όλη την Ευρώπη και χρησιμοποιεί και τις τράπεζες της και τον έλεγχο που έχει επ’  αυτών και την πολιτική εξουσία της ΕΕ, αυτή τη μικρή,  για να τους βάλει όλους κάτω από γερμανικό έλεγχο ώστε να μην υπάρξει δημοκρατική ευρωπαϊκή εξουσία, αλλά γερμανική ηγεμονία στην Ευρώπη. Η οποία θα ασκείται υπέρ των τραπεζών που θα είναι γερμανικές κυρίως ή θα ελέγχονται από τις γερμανικές οι οποίες με τη σειρά τους δεν είναι αμιγώς γερμανικές αλλά ελέγχονται από τις παγκόσμιες τράπεζες οι οποίες κατά ένα μέρος είναι αμερικανικές αλλά στην πραγματικότητα μη ελεγχόμενες εκτός συνόρων ούτε από τις ΗΠΑ.


Δεν υπάρχουν σχόλια: