H Ευρώπη συνεχίζει σε λάθος κατεύθυνση

Δυό πράγματα λέει: Ευρωπαϊκός έλεγχος των τραπεζών και ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών απευθείας από μη ελεγχόμενους δημοκρατικά θεσμούς.

Αυτό που δεν λένε καθαρά είναι ότι αφού το ταμείο στήριξης θα ανακεφαλαιοποιεί απ’ ευθείας τις τράπεζες, θα συμμετέχει σε αυτές ιδιοκτησιακά. Συνεπώς στο μέλλον θα μπορεί να τις πουλάει όπου του αρέσει γιατί του ανήκουν. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι οι τράπεζες των χωρών του Νότου θα πουληθούν στις γερμανικές ή σε μη ευρωπαϊκές τράπεζες. Για την ακρίβεια θα κοστίσει πολύ στους Ευρωπαίους φορολογούμενους και μετά θα πουληθούν αντί πινακίου φακής στις τράπεζες.  Με άλλα λόγια η κρίση είναι μια ευκαιρία για τους πλούσιους και ανεξέλεγκτους να γίνουν πλουσιότεροι και πιο ανεξέλεγκτοι. Γιατί οι ίδιοι διοικούν και καθορίζουν τις λύσεις και τις πολιτικές αποφάσεις ελέγχοντας ασφυκτικά το πολιτικό προσωπικό.

Στην Ελλάδα ενώ θα έπρεπε να κάνουμε βήματα στην κατεύθυνση του ελέγχου των πολιτών από τους πολίτες, (ασχέτως δεξιάς ή αριστεράς) κάναμε βήματα που επιβεβαίωσαν τον έλεγχο της κυβέρνησης από τους ξένους και μάλιστα με άτομα που ελέγχουν οι ξένοι εδώ και δεκαετίες και ήταν μέρος του προβλήματος. Για άλλη μία φορά πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι να εφαρμοστεί η αντίθετη πολιτική από αυτήν που υποσχέθηκαν προεκλογικά και να μεγαλώσει το έλλειμμα δημοκρατίας και το έλλειμμα πολιτικής. Για άλλη μια φορά θα μας πούν ότι η χώρα και οι Έλληνες είναι κάτι διαφορετικό και για να σωθεί η χώρα πρέπει να καταστραφούν οι Έλληνες και η κοινωνία και η δημοκρατία. Ότι πρόκειται για ψέμα είναι ολοφάνερο πλέον και κρύβεται πίσω από τον ισχυρισμό ότι δεν μπορούμε να ζούμε χωρίς δανεικά.

Ο ισχυρισμός ότι δεν μπορούμε να ζούμε χωρίς δανεικά είναι ψευδής και παραπλανητικός. Επειδή υιοθετούμε μέτρα που προκαλούν ύφεση, απολύσεις, κλείσιμο επιχειρήσεων, μείωση αποδοχών και συντάξεων σε συνδυασμό με στάση πληρωμών του δημοσίου στο εσωτερικό και ακύρωση του προγράμματος δημόσιων επενδύσεων, τα έσοδα δεν επαρκούν για τις δαπάνες του δημοσίου. Λύσεις χωρίς δημοσιονομικό κόστος υπάρχουν, αλλά χρειάζονται πολιτικές αποφάσεις.

Για παράδειγμα αν δεν μειωθούν οι μισθοί και οι συντάξεις στον ιδιωτικό τομέα, θα ζήσουν οι επιχειρήσεις που έχουν απομείνει, θα πληρωθούν στην εφορία αυτά που πρέπει και επομένως θα πληρωθούν και στο δημόσιο χωρίς δάνεια. Αν μάλιστα γίνει αναδιάρθρωση του ιδιωτικού χρέους στο 53,5% που έγινε και στο δημόσιο, θα σωθούν όχι οι δανειολήπτες αλλά οι τράπεζες γιατί θα μπορέσουν να εισπράξουν ότι απομένει μετά το κούρεμα. Οι δανειολήπτες δεν θα κερδίσουν τίποτα, απλώς επειδή παίρνουν ήδη το 50% του εισοδήματος που έπαιρναν το 2008 θα πληρώσουν το 50%. Στην ίδια κατάσταση μένουν.

Άλλη πολιτική απόφαση χωρίς δημοσιονομικό κόστος είναι το ποσό που δόθηκε για ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών, ήδη 30 δισεκατομμύρια ευρώ να μην μετράει στο χρέος της χώρας, αλλά να δοθεί το ίδιο ποσό και να μετράει στο χρέος για την ανάπτυξη της οικονομίας, ώστε να μειωθεί η ανεργία, να αυξηθεί το εισόδημα και τα έσοδα του κράτους. Το ίδιο και για το ποσό που θα απαιτηθεί για ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών λόγω αναδιάρθρωσης του ιδιωτικού χρέους. Το ίδιο και για το ποσό που χρειάζεται για την ανακεφαλαιοποίηση του ασφαλιστικού συστήματος το οποίο λεηλατήθηκε. Χρήματα των εργαζόμενων κάηκαν αντί να διαφυλαχθούν με πολιτική απόφαση την οποία έλαβε η κυβέρνηση εναντίον των προεκλογικών δεσμεύσεών της. Όλες αυτές είναι πολιτικές αποφάσεις.

Πολιτικά αυτό σημαίνει στροφή προς τη σωστή κατεύθυνση. Αντί να ζητάμε νέα δάνεια, ή να συμφωνούμε να μας δώσουν νέα δάνεια με χειρότερους όρους, θα είναι μια αλλαγή να πούμε ότι δεν θέλουμε νέα δάνεια, αλλά να αναπροσανατολιστούν αυτά που έχουν ήδη εγκριθεί. Αφού το ESM  θα ανακεφαλαιοποιεί απευθείας τις τράπεζες, δεν χρειαζόμαστε νέα δάνεια. Επίσης τι πιο φυσικό και η ανακεφαλαιοποίηση των ασφαλιστικών ταμείων της Ελλάδας να μοιραστούν την τύχη των ελληνικών και των κυπριακών τραπεζών που έχασαν χρήματα από το κούρεμα των ελληνικών ομολόγων;

Μια τέτοια πολιτική κίνηση, θέλει πολιτική διαπραγμάτευση μόνο και αποδίδει τα εξής τρία πολιτικά οφέλη: Κάνει το διακρατικό ταμείο σταθερότητας ιδιοκτήτη των τραπεζών και εγγυητή των ασφαλιστικών ταμείων, επομένως κανείς δεν θα διανοείται στο μέλλον να λέει ότι η Ελλάδα μπορεί να βγεί από το ευρώ. Φέρνει την Ελλάδα στο πλευρό της Ισπανίας και της Ιταλίας, οι οποίες ζητούν το ίδιο πράγμα επομένως δεν είμαστε μόνοι μας εδώ και πολύ καιρό και τέλος δεν παίρνουμε νέα δάνεια, αλλά ελευθερώνουμε 30 δισεκατομμύρια ευρώ για να χρηματοδοτηθεί η ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας.

Αυτή είναι η πολιτική και τέτοιες πολιτικές λύσεις χρειαζόμαστε, αλλά τα τρία κόμματα που κυβερνούν δεν έχουν ένα τέτοιο πρόγραμμα, η συμφωνία τους δεν λέει λέξη για πολιτική επαναδιαπραγμάτευση και τα πρόσωπα που επελέγησαν ως υπουργοί και διαπραγματευτές είναι σε άλλο μήκος κύματος. Μιλάνε για άμεση εκποίηση της περιουσίας του δημοσίου, ελπίζοντας ότι θα κερδίσουν χρόνο ως τον Σεπτέμβριο, οπότε θα έχουν χάσει το πολιτικό χαρτί των νωπών εκλογών και της λαϊκής εντολής και θα έχουν ήδη συμφωνήσει για νέες περικοπές και απολύσεις, οι οποίες θα προκαλέσουν νέα ύφεση. Αυτό είναι η επιμήκυνση του χρόνου εφαρμογής του μνημονίου. Θα εφαρμόσουν τη λάθος συνταγή σε μεγαλύτερο χρονικό διάστημα με τα ίδια καταστροφικά αποτελέσματα.

Από την άλλη το χρέος και το δάνειο δεν μπορούν να μην αντιμετωπιστούν  δηλαδή να μην πείθεται ο δανειστής ότι  μπορεί να πάρει τα λεφτά του πίσω. Γι αυτό ακολουθώντας την ιστορία και τα πετυχημένα παραδείγματα του παρελθόντος, πρέπει να συνδέσουμε τις πληρωμές με την ανάπτυξη και με τις εξαγωγές. Το 1% του ΑΕΠ από τη στιγμή που θα επιστρέψουμε σε ανάπτυξη ή το 4% των εξαγωγών, όποιο από τα δύο είναι μεγαλύτερο είναι το ιστορικά πετυχημένο παράδειγμα για την εξόφληση παλαιών χρεών. Υπάρχουν τα προηγούμενα και των ΗΠΑ και της Βρετανίας και της Γερμανίας. Πολιτικά αυτό σημαίνει ότι αφού θα πάρει σίγουρα τα λεφτά του ο δανειστής, δεν χρειάζονται προκλητικές και παράνομες ρήτρες, όπως η παραίτηση από το άσυλο και από την κυριαρχία, το αγγλικό δίκαιο και η απώλεια αρμοδιότητας των ελληνικών δικαστηρίων. Πολιτικά σημαίνει ότι η Ευρωπαϊκή τράπεζα  Επενδύσεων έχει κίνητρο να χρηματοδοτήσει την ανάπτυξη και τις εξαγωγές, η ΕΕ έχει κίνητρο να χρηματοδοτήσει την ανάπτυξη και τις εξαγωγές και πολιτικά πάλι θα υποστηρίζει την ανάπτυξη.

Δεδομένου του ύψους του χρέους και των ρυθ8μών ανάπτυξης που χρειαζόμαστε, μια συμφωνία προσωρινής στάσης πληρωμών του χρέους μέχρι να ξεπεράσει η ανάπτυξη το 2,5% είναι απαραίτητη ενώ σε άλλες χώρες το 1% ήταν αρκετό. Για την Ελλάδα το 2,5% είναι σταθερότητα και όχι αύξηση. Αυτά που λέμε τώρα δεν είναι πολύ διαφορετικά από αυτά που λέγαμε πριν από 2 χρόνια. Τότε όμως ήταν πολύ πιο εύκολο να ληφθούν τέτοιες αποφάσεις  και θα είχαν σίγουρα άμεσο αποτέλεσμα. Τώρα είναι η λήψη των αποφάσεων δυσκολότερη και δεν θα αποσώσουν αμέσως τα αναμενόμενα γιατί η κρίση του ευρώ  έχει προχωρήσει και η φωτιά έχει μπεί στα σπίτια τους. Ο παπανδρέου όμως αντί να μιλάει με τις χώρες του Νότου, μιλούσε με τη Μέρκελ και αντί να ψάχνει για δανεικά στη Ρωσία και στην Κίνα για να κερδίσει χρόνο, (μιλάμε για 5 δις δολάρια όχι για περισσότερα) ορκιζόταν ότι δεν θα δανειστεί ποτέ από αυτούς αλλά προτιμάει το ΔΝΤ και την τρόϊκα.

Το αποτέλεσμα το είδαμε… Χωρίς συμμάχους γίναμε στόχος λοιδωρίας, ύβρεων και απαξίωσης ενώ αξίζουμε θαυμασμό για την αντοχή μας και για την προσήλωσή μας στη διάσωση του ευρωπαϊκού οράματος. Αυτό με τη σειρά του, μπορεί να γίνει πολιτικό επιχείρημα και όπλο. Γιατί η κατάσταση στην Ευρώπη είναι ακόμα καλύτερη από ότι στις ΗΠΑ και σε αυτό έχει δίκιο ο ΣόΪμπλε. Επ[ομένως η Ευρώπη στο σύνολό της μπορεί να απολαμβάνει συνολικά χαμηλότερα από τα αμερικανικά επιτόκια, αν εγκαταλείψουμε την πολιτική του Σόϊμπλε. Η συλλογική ασφάλιση των τραπεζών από την Ευρώπη συνολικά έχει νόημα αν αποτελείται από κυρίαρχα κράτη. Αν τα μισά κράτη δεν έχουν την κυριαρχία τους τότε η συνολικά εξασφάλιση είναι μικρότερη από αυτήν που μπορεί να προσφέρει η Γερμανία και η Γαλλία. Γιατί η εγγύηση των τραπεζών είναι πολιτικό μέγεθος και πηγάζει από την πολιτική εξουσία ενώ τώρα πάνε να την αγοράσουν πληρώνοντας αμοιβή σε τράπεζες, δηλαδή αντί τα κράτη να φορολογούν τις τράπεζες, οι τράπεζες θα φορολογούν τους πολίτες και θα εισπράττουν μέσω των κρατών.