Πέμπτη, Ιουνίου 21, 2012

Μέ έναν τραπεζίτη στη θέση του υπουργού Οικονομικών και του εθνικού διαπραγματευτή με την τρόϊκα! καλή αρχή...


Απαίτηση του ΠΑΣΟΚ να μην γίνει εξεταστική επιτροπή για το πώς φτάσαμε στο μνημόνιο και τις διαπραγματεύσεις. Ισχύει; Δεν το ξέρω σίγουρα ακόμα...

Τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης σήμερα ασχολούνται δικαιολογημένα με τη σύνθεση της κυβέρνησης γιατί είναι σοβαρό θέμα. Οι πληροφορίες είναι αποσπασματικές. Για παράδειγμα έχουν συμφωνήσει στο πρόσωπο του υπουργού Οικονομικών να είναι ο κ. Βασίλης Ράπανος, ένας ικανός τραπεζίτης και με καλές γνωριμίες στις Βρυξέλλες ο οποίος δεν θα χρειαστεί περίοδο προσαρμογής γιατί γνωρίζει πρόσωπα και προβλήματα. Αυτά είναι τα θετικά. Τα αρνητικά αρχίζουν από το γεγονός ότι είναι τραπεζίτης, δηλαδή εκπροσωπεί το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο και όχι την πραγματική οικονομία, όχι τις επιχειρήσεις της πραγματικής οικονομίας, αλλά τη χρηματοπιστωτική φούσκα η οποία δημιούργησε την κρίση. 

Το δεύτερο αρνητικό είναι ότι οι γνωριμίες του στις Βρυξέλλες είναι ακριβώς με τα άτομα που εκπροσωπούν τη χρηματοπιστωτική φούσκα σε ευρωπαίκό επίπεδο, δηλαδή το πρόβλημα το οποίο προσπαθούν να φορτώσουν στις πλάτες των ευρωπαίων εργαζόμενων και φορολογούμενων για να συνεχίσουν εκείνοι εν μέσω κρίσης να καταγράφουν μεγάλα κέρδη. Το γεγονός ότι δεν θα χρειαστεί περίοδο προσαρμογής αλλά γνωρίζει τις εκκρεμότητες και τις διαπραγματεύσεις είναι επίσης αρνητικό γιατί οι λύσεις που έχουν επιλεγεί από την πολιτική του μνημονίου είναι σε λάθος κατεύθυνση. Αντί για την ανάπτυξη στηρίζουν τη λιτότητα και την καταστροφή του κοινωνικού κράτους, το οποίο στην Ελλάδα είναι το μισό από ότι στη Γερμανία. Είναι μια άκρως αρνητική επιλογή και για άλλους λόγους.

Σύμφωνα με τα μνημόνια που έχουμε υπογράψει μπορεί μόνος του ο υπουργός Οικονομικών να υπογράφει συμφωνίες με την τρόϊκα αφαιρώντας αυτές τις αρμοδιότητες από τη Βουλή η οποία είναι αρμόδια σε όλες τις άλλες χώρες της ευρωζώνης. Το ίδιο προνόμιο είχαν ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου και ο Βαγγέλης Βενιζέλος με τα γνωστά αποτελέσματα. Ο Βασίλης Ράπανος γνωρίζει το προνόμιο και έχει σκοπό να το χρησιμοποιήσει. Αυτό φάνηκε από την απαίτηση που διατύπωσε προς τον Βαγγέλη Βενιζέλο και τον Φώτη Κουβέλη, να μην τον αδειάζουν όταν αποφασίζει μέτρα τα οποία είναι δυσάρεστα για τους Έλληνες και αντίθετα με τις δικές τους προεκλογικές δεσμεύσεις, γιατί όπως εξήγησε υπάρχουν δεσμεύσεις τις οποίες έχουμε αναλάβει και οι οποίες δεν έχουν εφαρμοστεί και πρέπει να εφαρμοστούν αμέσως.
Η τοποθέτησή του απειλήθηκε προς στιγμήν λόγω αυτής του της τοποθέτησης, αλλά φαίνεται ότι ξεπεράστηκε μετά από συζήτηση. Ο Βενιζέλος προσπαθεί να κατοχυρώσει το γεγονός ότι ο ίδιος και ο Κουβέλης θα έχουν το δικαίωμα βέτο στις αποφάσεις του Σαμαρά για την επιλογή των υπουργών. Δεν μπορούν να αρνηθούν στον κοινοβουλευτικό πρωθυπουργό να είναι και υπουργός Οικονομικών αν το επιλέξει, άρα δεν τίθεται θέμα να επιλέξει τον υπουργό της εμπιστοσύνης του. Οι άλλοι δύο πολιτικοί αρχηγοί επομένως μπορούν είτε να αποσύρουν την εμπιστοσύνη τους από τον πρωθυπουργό και να πέσει η κυβέρνηση, είτε να εκφράσουν λεκτικά τη διαφωνία τους, αλλά να μην άρουν την εμπιστοσύνη τους. Έτσι όμως δεν γίνεται κυβέρνηση συνεργασίας. Κατέληξαν λοιπόν ότι μόνον η πράξη θα αποδείξει αν πρέπει ή δεν πρέπει ο υπουργός Οικονομικών Βασίλης Ράπανος να λαμβάνει αποφάσεις που εκείνος μόνος του κρίνει σωστές όπως έχει το δικαίωμα από το μνημόνιο, ή αν θα πρέπει να συμβουλεύεται τους πολιτικούς αρχηγούς και να έχει τη σύμφωνη γνώμη τους.

Καταλαβαίνεται τι έχει να γίνει. Κάθε φορά που ο υπουργός Οικονομικών θα παίρνει μια απόφαση αντίθετη με τις προεκλογικές δεσμεύσεις των τριών κομμάτων, εκείνοι θα λένε ότι διαφωνούν αλλά ότι δεν γίνεται αλλιώς. Με άλλα λόγια ότι έκαναν και οι προηγούμενοι υπουργοί Οικονομικών. Ο ένας έμεινε εκτός Βουλής, και ο άλλος εξελέγη γιατί δεν χρειαζόταν σταυρό ως αρχηγός κόμματος. Μάλιστα είναι ο μοναδικός βουλευτής Θεσσαλονίκης που εξελέγη με το ΠΑΣΟΚ και κανονικά θα έπρεπε να παραιτηθεί για να μην μείνει η συμπρωτεύουσα χωρίς κοινοβουλευτική εκπροσώπηση, όπως και η Αχαία, όπου εκλέγεται χωρίς σταυρό ο Γιώργος Παπανδρέου.  Και μόνον αυτή η απόφαση σημαίνει ότι οι διαπραγματεύσεις με την τρόϊκα και με τους δανειστές μέλη του γιούρογκρουπ θα γίνονται από έναν τραπεζίτη και όχι από πολιτικό πρόσωπο που μπορεί να εγείρει πολιτικά ζητήματα σε ένα πολιτικό όργανο και να επικαλείται το κοινοτικό δίκαιο στη λήψη της κάθε απόφασης. Είναι δηλαδή ο διαπραγματευτής που θα επιθυμούσαν οι δανειστές. Ένας τραπεζίτης που σκέφτεται ως τραπεζίτης και όχι ως πολιτικός ηγέτης εκπρόσωπος των Ελλήνων εργαζομένων και φορολογουμένων. Αυτή είναι η επιλογή του πρωθυπουργού και των άλλων δύο αρχηγών. Το λογικό θα ήταν να αναλάβει το πόστο αυτό, ο οποίος είναι στην πραγματικότητα ο εθνικός διαπραγματευτής, ο ίδιος ο πρωθυπουργός ώστε να έχουν τουλάχιστον αναστολές οι άλλοι υπουργοί να μιλήσουν ως ίσος προς ίσο σε έναν πρωθυπουργό. Αντιθέτως τώρα θα μιλάνε όχι προς ίσο υπουργό, αλλά ως δανειστές σε δανειζόμενο κατ επάγγελμα τραπεζίτη. Ενώ δηλαδή αυτός δεν δικαιούται να κάνει πολιτικές αναφορές γιατί δεν είναι γνωστός, και μεγάλου βεληνεκούς πολιτικός, μερικοί από τους άλλους είναι και στους τραπεζίτες ξέρουν να μιλούν.

Αν δεν ήταν ο ίδιος ο Σαμαράς, θα έπρεπε να βρεθεί ο αμέσως καλύτερος μετά από αυτόν, ο οποίος να πείθει κατ αρχήν τους Έλληνες ότι εκπροσωπεί εκείνους και τα συμφέροντά τους. Ενώ τώρα όλοι οι Έλληνες ξέρουν ποιόν εκπροσωπεί ο μέχρι χθες διοικητής μιας ιδιωτικής τράπεζας. Η ουσία τώρα.
Τα τρία κόμματα μαζί εκπροσωπούν το 48% των έγκυρων ψηφοδελτίων στην κάλπη. Επομένως έχει κάθε δικαίωμα να κυβερνήσει στο όνομα όλου του ελληνικού λαού. Η δημοκρατία επίσης δεν μπορεί να καταλυθεί με μια κοινοβουλευτική δικτατορία όπως κρύβεται πίσω από την πρόταση του Βαγγέλη Βενιζέλου να συμμετέχει και ο ΣΥΡΙΖΑ ώστε τελικά η αντιπολίτευση να μείνει στα χέρια του ΚΚΕ και των Ανεξάρτητων Ελλήνων. Τα δύο κόμματα θα είχαν 12% στην κάλπη, ενώ μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ, έχουν σχεδόν 40% δηλαδή είναι μια πολύ ισχυρή αντιπολίτευση. Καλύτερη δεν θα μπορούσε να είναι γιατί έχει και ένα κόμμα που διεκδικεί να κυβερνήσει, (2,5 μονάδες είναι η διαφορά) έχει και από τον φιλελεύθερο χώρο καλή εκπροσώπηση, έχει και το ΚΚΕ που είναι εναντίον της ένταξης μακροπρόθεσμα στην ΕΕ. Από αντιπολίτευση σκίζουμε.

Η κυβέρνηση ενισχύεται στις διαπραγματεύσεις από την ισχυρή αντιπολίτευση, αν θέλει να διαπραγματευθεί σκληρά γιατί ισχύει το φόβητρο, ότι αν δεν θέλετε να συμφωνήσετε με μας θα πρέπει να συμφωνήσετε με τον Τσίπρα και με τον Καμένο και την Παπαρήγα. Από κει και πέρα είναι θέμα δικής της ικανότητας και αποτελεσματικότητας. Το περιβάλλον είναι σαφώς ευνοϊκότερο για να προσθέσουν ένα πόδι ακόμα, της ανάπτυξης και να κάνουν την πολιτική του μνημονίου εφικτή μέσα από επαναδιαπραγμάτευση. Αν δεν τα καταφέρει θα συνθλιβεί από τη μια οι δανειστές και από την άλλη η πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών στους οποίους περιλαμβάνουμε και τους ψηφοφόρους των τριών κομμάτων της κυβέρνησης. Όλοι οι Έλληνες είναι υπέρ της επαναδιαπραγμάτευσης και της αλλαγής της πολιτικής της λιτότητας, της καταστροφής της πραγματικής οικονομίας μέσω της ύφεσης, και της καταστροφής του κοινωνικού κράτους. Αρκεί να είναι με το μέρος των Ελλήνων γιατί οι προηγούμενες κυβερνήσεις ήταν υπέρ των δανειστών και εναντίον των ελληνικών συμφερόντων. Είναι καθοριστικό λοιπόν όπως οι προγραμματικές δηλώσεις θα έχουν όλες τις προεκλογικές δεσμεύσεις, έτσι και η πολιτική της να εφαρμόζει αυτή την πολιτική και όχι την αντίθετη. Αν δεν σεβαστεί τις προεκλογικές δεσμεύσεις, με πρώτη την κατάργηση της πράξης νομοθετικού περιεχομένου για μείωση των μισθών στον ιδιωτικό τομέα, κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και της μετενέργειας, δεν θα στηριχθεί από τον ελληνικό λαό.
Η δανειακή σύμβαση πρέπει να γίνει αντικείμενο διαπραγμάτευσης από την αρχή, γιατί όταν βλέπουν οι δανειστές μας ότι υπογράφουμε  πράγματα που δεν μπορούν να τηρηθούν, συμπεραίνουν ότι θα αθετήσουμε την υπογραφή μας και δικαιολογούνται να λένε ότι υπογράφουν με απατεώνες. Και επειδή υπογράφουν με απατεώνες που δεν μπορούν να τιμήσουν την υπογραφή τους ακόμα κι αν ήθελαν, απαιτούν υποθήκες ακινήτων, εκχώρηση της κυριαρχίας και του ορυκτού πλούτου και άλλα τέτοια υποτιμητικά όπως το αγγλικό δίκαιο και ο υποβιβασμός της χώρας σε οικονομική οντότητα. Είμαστε κράτος, δεν είμαστε εταιρία.

Οι Έλληνες με το αίμα τους και με τον ιδρώτα τους κυριολεκτικά, ας μην αναλύσω το αίμα τώρα, έχουμε μειώσει λόγω ύφεσης το πρωτογενές έλλειμμα στα 4 δισεκατομμύρια ευρώ το χρόνο. Κι έχουμε ανάγκη αναπτυξιακής βοήθειας περίπου 10 δις ευρώ το χρόνο. Κι επειδή ιδιώτες δεν επενδύουν σε περίοδο ύφεσης, πρέπει αυτές τις επενδύσεις να τις κάνει το κράτος. Αν η ανάπτυξη επιστρέψει στα προ της κρίσης επίπεδα μετά από σκληρή δουλειά και μερικά χρόνια, τότε το ετήσιο έλλειμμα θα είναι κάτω από 2% του ΑΕΠ δηλαδή θα είμαστε η πιο υγιής οικονομία της ευρωζώνης. Αν δεν πάρουμε αυτή την αναπτυξιακή βοήθεια, πρέπει να κάνουμε αυτή την ανάπτυξη με δικά μας μέσα, δηλαδή χρησιμοποιώντας την δημόσια και ιδιωτική περιουσία, την οποία πρέπει να αποδεσμεύσουμε από τα χέρια των ξένων. Οι ελληνικές αποταμιεύσεις, η ελληνική δουλειά και η ελληνική περιουσία αρκούν για να κάνουμε ένα νέο ξεκίνημα με μια τίμια κυβέρνηση. Με κυβέρνηση της διαπλοκής δεν γίνεται τίποτα.

Η ισχυρή αντιπολίτευση είναι ατού στα χέρια  μιάς τίμιας κυβέρνησης και η αντιπολίτευση μπορεί επίσης να προσανατολιστεί  από τώρα σε αυτό το δρόμο ως σχέδιο Β της Ελλάδας. Να στηριχθούμε δηλαδή στις δικές μας δυνάμεις, αν η Μέρκελ επιμένει να μας κάνει προτεκτοράτο.  Μια τέτοια επεξεργασμένη πολιτική μπορεί να γίνει το μέτρο με βάση το οποίο να κρίνεται η κυβέρνηση. Αν δηλαδή δεν μπορεί με εξωτερική βοήθεια να πετύχει κάτι καλύτερο από αυτό που θα μπορούσαμε μόνοι μας, δεν πάει καλά.
Σε ότι αφορά το πρόβλημα της Ευρώπης: Μπορεί όλοι να ανακουφίστηκαν που εξελέγη ο σαμαράς και όχι ο Τσίπρας, αλλά αυτό δεν βελτίωσε την κατάστασή τους ούτε για 24 ώρες. Όλοι ξέρ ουν πιά ότι το πρόβλημα δεν είναι η Ελλάδα, αλλά το τραπεζικό σύστημα της Ευρώπης. Η Ιταλία καλείται να δανειστεί με 7% από κάποιες τράπεζες. Πού τα βρήκαν τα λεφτά αυτά οι τράπεζες; Πουθενά δεν τα βρήκαν. Δεν τα έχουν. Αέρα κοπανιστό της δανείζουν με 7%. Δηλαδή παίρνουν 7% το χρόνο από τους Ιταλούς χωρίς να τους έχουν δώσει τίποτα. Η αρχιτεκτονική του ευρώ είναι τέτοια ώστε η γερμανική επιχείρηση να δανείζεται φτηνά και η ιταλικά με 6 μονάδες διαφορά από τη γερμανική. Επομένως η ιταλική εταιρία πρέπει να είναι 6% φτηνότερη σε όλα τα άλλα κόστη, για να φτάσει τη γερμανική. Για να την ξεπεράσει σε ανταγωνιστικότητα, πρέπει να αυξήσει τη διαφορά πάνω από 6%, περίπου στο 12%. Η Ελλάδα αντίστοιχα πρέπει να μειώσει το υπόλοιπο κόστος πάνω από 50% αφού η διαφορά είναι ήδη στο 30% μόνο από το επιτόκιο. Αυτό είναι το πρόβλημα που δημιουργεί το ευρώ, σε συνδυασμό με το πρόβλημα που δημιουργούν οι τράπεζες σε κράτη και σε οικονομίες. Κάνει αδύνατη τη συμπόρευση υγιών επιχειρήσεων γιατί δεν ισχύουν οι ίδιοι κανόνες σε ολόκληρο το έδαφος της ΕΕ.

Δεν υπάρχουν σχόλια: