Η απογοητευτική κυβέρνηση και το έργο επαναδιαπραγμάτευσης που έχει μπροστά της!

Η σύνθεση της κυβέρνησης είναι μια μεγάλη απογοήτευση καθώς η ΝΔ αποδεικνύει για άλλη μια φορά ότι δεν διαθέτει στελέχη που να εμπνέουν εμπιστοσύνη. Για παράδειγμα ο υπηρεσιακός υπουργός Εξωτερικός Πέτρος Μολυβιάτης, ενέπνεε μεγαλύτερη εμπιστοσύνη από τον Δημήτρη Αβραμόπουλο ότι μπορεί να διαχειριστεί επιτυχώς κρίσης σε μεγάλα διεθνή ζητήματα αν προκύψουν, από τα ελληνοτουρκικά ως το Κυπριακό και από τη Λιβύη, ως τη Συρία. 

Όπως κάναμε κι εμείς χθες το ίδιο έκαναν και οι μεγαλύτερες γερμανικές εφημερίδες, δηλαδή ασχολήθηκαν με τον νέο υπουργό Οικονομικών τον κ. Ράπανο. Είναι αξιοσημείωτο πάντως ότι τον παρουσιάζουν και τον περιγράφουν η μία ως ακομμάτιστο ο οποίος είχε φυλακιστεί στη δικτατορία για την δυναμική του αντιδικτατορική δράση και η άλλη ως «αριστερό τραπεζίτη», το οποίο είναι αστείο. Γιατί το επίθετο και το ουσιαστικό είναι ασυμβίβαστα. Κάτι σαν «μεγάλος νάνος». Κάτι σαν «μικρό σύμπαν». Για να δείτε ότι και η ποιότητα του γερμανικού Τύπου δεν διαφέρει από μια λαϊκή ελληνική εφημερίδα τρίτης κατηγορίας. Η ουσία πάντοτε περιέχεται στο ουσιαστικό από όπου βγαίνει και η λέξη ουσιαστικό. Εμείς χθες τον είπαμε τραπεζίτη χωρίς επίθετα δηλαδή αναφερθήκαμε στην ουσία.  Κι αυτό μετράει. Στη στιγμή της κρίσης, δεν έγινε ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ υπουργός Εργασίας, ούτε ο πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ υπουργός Δημόσιας διοίκησης, ούτε ο πρόεδρος της ΚΕΔΚΕ υπουργός Εσωτερικών, αλλά έγινε ο πρόεδρος της Ένωσης Ελληνικών Τραπεζών, υπουργός Οικονομικών και ο πρόεδρος των εφοπλιστών ιδιοκτητών θαλαμηγών τουρισμού, υφυπουργός Τουρισμού. Κατά σύμπτωση κι αυτός είναι  αγωνιστής του Πολυτεχνείου στα νιάτα του, στέλεχος του Ρήγα Φεραίου αν δεν κάνω λάθος. Με άλλα λόγια ασχολούνται με το «φαίνεσθαι» με το λαμπρό βιογραφικό και όχι με την ουσία. Για παράδειγμα ο Β. Ράπανος είχε μηνυθεί για τραπεζικό καρτέλ από καταναλωτές και έχουν κερδίσει την πρώτη δίκη στο διοικητικό εφετείο. Δεν έχει τελεσιδικίσει η υπόθεση. Και όλοι ξέρουμε τι δουλειά κάνουν οι τράπεζες, χορηγώντας δάνεια πολλαπλάσια των καταθέσεων, χωρίς να διατηρούν τα αναγκαία αποθεματικά και χωρίς να καλύπτουν τις επισφάλειες από το μετοχικό τους κεφάλαιο, αλλά από χρήματα των Ελλήνων φορολογουμένων. Και πως έχουν συμπεριφερθεί και συμπεριφέρονται στους πελάτες τους από τους οποίους αντλούν και τα μεγάλα τους κέρδη, ακόμα και μέσα στην κρίση. Όπως ότι ο κ. Ράπανος ήταν ο πρώτος εργοδότης, εκπρόσωπος εργοδοτικής οργάνωσης ο οποίος αρνήθηκε να υπογράψει συλλογική σύμβαση με τους εργαζόμενους. Αυτό είναι η ουσία του ουσιαστικού τραπεζίτης!

Ας δούμε όμως την κυβέρνηση και το έργο της. 

Η σύνθεση της κυβέρνησης είναι μια μεγάλη απογοήτευση καθώς η ΝΔ αποδεικνύει για άλλη μια φορά ότι δεν διαθέτει στελέχη που να εμπνέουν εμπιστοσύνη. Για παράδειγμα ο υπηρεσιακός υπουργός Εξωτερικός Πέτρος Μολυβιάτης, ενέπνεε μεγαλύτερη εμπιστοσύνη από τον Δημήτρη Αβραμόπουλο ότι μπορεί να διαχειριστεί επιτυχώς κρίσης σε μεγάλα διεθνή ζητήματα αν προκύψουν, από τα ελληνοτουρκικά ως το Κυπριακό και από τη Λιβύη, ως τη Συρία. 

Ο Δημήτρης Αβραμόπουλος τα τελευταία 20 χρόνια έχει ασχοληθεί με οτιδήποτε άλλο εκτός της εξωτερικής πολιτικής και το γεγονός ότι προέρχεται από υπάλληλος του υπουργείου δεν προσθέτει τίποτα γιατί δεν έχει χειριστεί κανέναν φάκελο για χρόνια και δεν έχει μετάσχει σε καμία διαπραγμάτευση ως διπλωμάτης. Από βοηθός του Χρήστου Μαχαιρίτσα, εκπρόσωπος Τύπου και μετά υποψήφιος βουλευτής της ΝΔ, βουλευτής, υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων, δήμαρχος, ιδρυτής κόμματος, επιστροφή στη ΝΔ, υπουργός Τουρισμού, Υγείας, και για λίγο Άμυνας στην κυβέρνηση Παπαδήμου. Είναι άριστος στις δημόσιες σχέσεις, αλλά και η Ντόρα Μπακογιάννη ήταν άριστη στις δημόσιες σχέσεις. Αποδεικνύεται επίσης από τους δύο αντιπροέδρους της ΝΔ επιβιώνει στην κυβέρνηση όχι ο Δήμας που είχε αποδεδειγμένα επιτυχημένη ευρωπαϊκή θητεία ως επίτροπος περιβάλλοντος, όπως δεν κατάφεραν οι προηγούμενοι επίτροποι Παπουτσής, Διαμαντοπούλου κλπ, αλλά ο καλύτερος στις δημόσιες σχέσεις με τους δημοσιογράφους και με τα μέσα ενημέρωσης και με όλα τα σημαντικά λόμπυ και μεγάλους επιχειρηματίες. Ο Δήμας δεν μπορεί να συγκριθεί μαζί του σε αυτό τον τομέα. Ο Αβραμόπουλος είναι εφάμιλλος ή πολύ καλύτερος ακόμα και του Ανδρέα Λοβέρδου. Άλλη κλάση.

Στο υπουργείο Άμυνας ο Πάνος Παναγιωτόπουλος δηλαδή ένας πολιτικός που ισχυρίζεται ότι είναι κατάλληλος για όλα, όπως και ο Μεϊμαράκης. Δεν μπορεί να είναι χειρότερος από τον Μεϊμαράκη.

Από κεί και πέρα το κλίμα της παρέας, της παιδικής χαράς, του περιβάλλοντος, του κηπουρού το οποίο έχουμε γνωρίσει με τον Καραμανλή και με τον Παπανδρέου επαναλαμβάνεται και στην κυβέρνηση Σαμαρά. Αντί για 48 έχουμε τώρα 38. Από τους οποίους οι 14 υφυπουργοί θα μπορούσαν να λείπουν και οι υπουργοί να κάνουν την επιτελική δουλειά, ενώ οι γραμματείς και οι γενικοί διευθυντές την εκτέλεση και εφαρμογή των νόμων και των αποφάσεων. Οι υπουργοί είναι 18 γιατί ιδρύθηκαν τρία νέα υπουργεία που είχαν καταργηθεί. Τουρισμού, Ναυτιλίας και Βόρειας Ελλάδας. Και οι τρείς είναι από τη ΝΔ και είναι απλώς ρουσφέτια. Οι 4 αναπληρωτές υπουργοί είναι και οι 4 από τη ΝΔ και θα μπορούσαν να λείπουν και οι 4 γιατί είναι προφανές ότι επειδή δεν έγιναν υπουργοί όπως αρχικά τους έλεγαν, για να τους χρυσώσουν το χάπι τους έκαναν αναπληρωτές υπουργούς. Και οι 4 θα μπορούσαν να λείπουν και να έχουμε μόνον τους 18 υπουργούς, αν όχι τους 15. Με 15 μέλη το υπουργικό συμβούλιο είναι επιτελικό όργανο σχεδιασμού πολιτικής με 38 μέλη είναι ένα πελατειακό σύστημα που με τους εκατοντάδες συμβούλους διοικεί τους δημόσιους υπαλλήλους διαιωνίζοντας τα προβλήματα. Ράπανος, Αρβανιτόπουλος, Μανιτάκης και Ρουπακιώτης εμπνέουν περισσότερη εμπιστοσύνη λόγω ατομικών ικανοτήτων και γνώσης. Από κεί και πέρα είναι όλοι γνωστοί στους πολίτες, στους δημοσιογράφους, στους επιχειρηματίες και στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ και δεν έχει αφήσει κανείς τους καλές εντυπώσεις ως τώρα…

Πάμε τώρα στη δουλειά που έχει να διεκπεραιώσει αυτή η κυβέρνηση. Πρέπει να διαπραγματευθεί με την ΕΕ. Δηλαδή με τη Γερμανία. Τυπικά οι πόλοι είναι τρείς Κομισιόν και Ευρωκοινοβούλιο και Γερμανία. Τους άλλους δύο πόλους οι προηγούμενες κυβερνήσεις δεν τους προσέγγισαν ξεχωριστά ώστε να τους χρησιμοποιήσουν ως αντίβαρο στη Γερμανία. Αυτό θα έπρεπε να το κάνει το Υπουργείο Εξωτερικών με την ισχυρή και πεπειραμένη διεύθυνση, σχεδόν το μισό υπουργείο Ευρωπαϊκών υποθέσεων, η Μόνιμη αντιπροσωπεία στις Βρυξέλλες επίσης πεπειραμένη σε ευρωπαϊκές διαπραγματεύσεις και οι ευρωβουλευτές. Ως τώρα δεν έχουν χρησιμοποιηθεί και τις διαπραγματεύσεις τις έκανε το εντελώς άπειρο υπουργείο Οικονομικών. Αυτό πρέπει να αλλάξει γιατί έχει αποδειχθεί επικίνδυνο. Τη Γερμανία και τη Μέρκελ προσωπικά πρέπει να την αναλάβουν ο πρωθυπουργός, ο υπουργός Εξωτερικών και οι πρέσβεις. Οι άλλοι δύο είναι συμβιβαστικοί, αλλά καμιά τους εισήγηση δεν γίνεται δεκτή γιατί στην πράξη η Γερμανία έχει δικαίωμα βέτο και το χρησιμοποιεί αφού σχεδόν όλες οι προτάσεις σημαίνουν να πληρώσει η Γερμανία η οποία δεν πληρώνει…

Το πρόβλημα της κυβέρνησης είναι ότι δεν έχει ένα συνολικό εθνικό σχέδιο για μία πενταετία, ενώ οι άλλοι έχουν. Έτσι καμιά διαπραγμάτευση δεν πρόκειται να πάει καλά, γιατί δεν ξέρουν τι να ζητήσουν, τι να απορρίψουν και για ποιο λόγο. Άγονται και φέρονται σαν φύλλα στον άνεμο. Ο Σαμαράς προσωπικά είναι ομαδικός παίκτης και ακούει τους συνεργάτες και τους συμβούλους του. Το σύστημα είναι πρωθυπουργοκεντρικό, άρα με καλούς συμβούλους θα πάει καλά, με κακούς συμβούλους θα πάει άπατος.

Θεσμικά το επιτελικό όργανο σχεδιασμού πολιτικής είναι το ΥΣ, αλλά παρα- θεσμικά έχει αποδειχθεί ότι το επιτελείο συμβούλων του πρωθυπουργού είναι ισχυρότερο. Οι σύμβουλοι δουλεύουν κάθε μέρα, ενώ το ΥΣ συνεδριάζει σπανίως και οι υπουργοί τελικά είναι απασχολημένοι με τη διοίκηση των δημοσίων υπαλλήλων και με το πελατειακό κράτος.

Η Βουλή ενώ θα μπορούσε να αναβαθμιστεί στα συνταγματικά της καθήκοντα δεν προβλέπεται να το κάνει. Ο νέος πρόεδρος της Βουλής Βαγγέλης Μεϊμαράκης δεν θα το επιδιώξει. Οι τρείς αρχηγοί των τριών κομμάτων επίσης δεν θα το κάνουν γιατί ο ένας είναι πρωθυπουργός και απαιτεί από την κοινοβουλευτική ομάδα πειθαρχία και μόνο. Ο Βενιζέλος δεν έχει κανένα δημοκρατικό συλλογικό όργανο γιατί τα έχει καταργήσει όλα. Ο ίδιος είναι το μόνο εκλεγμένο όργανο από τη βάση χωρίς αντίπαλο, όπως  γινόταν παλιά στα κομμουνιστικά κόμματα, όπως έκανε και ο Γιώργος Παπανδρέου το 2004. Μένει ο Κουβέλης, ο οποίος μόνος του δεν μπορεί να κάνει τίποτα ακόμα κι αν ήθελε. Η αντιπολίτευση δεν μπορεί να επιβάλει διαφορετικό τρόπο λειτουργίας της Βουλής και κυρίως δεν μπορεί να αφαιρέσει τη νομοθετική πρωτοβουλία από την κυβέρνηση, γιατί αυτό απαιτεί συμφωνία της πλειοψηφίας.

Εκείνο που μπορεί να κάνει η Βουλή είναι στην πράξη να αφαιρέσει το δικαίωμα του υπουργού Οικονομικών να υπογράφει μόνος του δεσμευτικές συμφωνίες με την τρόϊκα γιατί αυτό του αφαιρεί διαπραγματευτικά χαρτιά και να απαιτείται η σύμφωνη γνώμη της Βουλής πριν να ισχύσει η κάθε συμφωνία. Εννοείται ότι η τρόϊκα θα δώσει μάχη για να μην χάσει το κεκτημένο της, αλλά και οι βουλευτές μπορούν να δώσουν μάχη για να μην χάσει η Βουλή την αρμοδιότητα την οποία έχουν όλα τα άλλα κοινοβούλια στην ΕΕ.

Οι προσποιήσεις, για να δανειστούμε έναν ποδοσφαιρικό όρο δεν βοηθάνε εκτός κι αν θέλεις να κάνεις ντρίμπλα και να ξεπεράσεις έναν αντίπαλο παίκτη. Η Γερμανία όμως δεν ξεπερνιέται γιατί εκ των υστέρων έχει δικαίωμα βέτο, μόλις καταλάβει ότι την παρέκαμψε. Στο γήπεδο πιάνει η προσποίηση. Στην ΕΕ όχι. Οι λεγόμενες κόκκινες γραμμές, είναι γραμμές στην άμμο, αν δεν απαιτείται η σύμφωνη γνώμη των πολιτών. Εδώ έχουμε καταργήσει και τη Βουλή και την κυβέρνηση, και το ευρωκοινοβούλιο και την Κομισιόν και την ΕΕ. Γίνονται διαπραγματεύσεις τρόϊκα δανειστών και δανειολήπτης. Αυτή η διάταξη πρέπει να αλλάξει. Οι διαπραγματεύσεις πρέπει να γίνονται σε πολιτικό επίπεδο ως χώρες μέλη της ΕΕ και χωριστά με το ΔΝΤ με σκοπό να πάψουμε να δανειζόμαστε από το ΔΝΤ και να μείνει μόνον η ΕΕ. Και το δεύτερο βήμα είναι οι δήθεν τεχνοκράτες Ράϊχενμπαχ και Φούχτελ  να παρακληθούν να παραμένουν στις Βρυξέλλες και να μας στέλνουν τις εισηγήσεις τους για την καλύτερη οργάνωση της δημόσιας διοίκησης μέσω του κ. Μανιτάκη που είναι ο μόνος αρμόδιος για τη λειτουργία και για τις μεταρρυθμίσεις στη δημόσια διοίκηση μαζί με τη Βουλή. Συμμετοχή της τρόϊκας στην άσκηση της εκτελεστικής εξουσίας δεν νοείται. Όχι μόνον στο λογιστήριο του κράτους να αποφασίζουν ποιος θα πληρωθεί από τους φόρους, αλλά ούτε στον θυρωρό για να ανοιγοκλείνουν την πόρτα.

Η επόμενη διαπραγμάτευση λοιπόν έχει νόημα όχι στο συμβούλιο κορυφής, αλλά στο Βερολίνο. Αν πεισθεί το Βερολίνο, πιεζόμενο από τις ΗΠΑ, από το ευρωκοινοβούλιο έχει καλώς. Άλλοι δεν μπορούν να το επηρεάσουν επιτυχώς. Η Κομισιόν είναι ένα πεδίο δοκιμών όπως και η προσπάθεια δημιουργίας συμμαχιών με τον Μόντι, τον Ραχόϊ και τον Πορτογάλο πρωθυπουργό και τον Ολάντ, είναι ότι χρειάζεται απλώς για να εξισορροπηθεί η γερμανική αρνητική στάση στα συμβούλια κορυφής.

Προς το παρόν όλοι κοιτάνε την Ισπανία και την Ιταλία και γι αυτό είναι ευκαιρία εμείς να δείξουμε ότι τις βοηθάμε και τις υποστηρίζουμε, ώστε να παγιωθεί  η μη ενασχόλησή τους με την Ελλάδα. Έτσι θα είναι πιο  εύκολο να ανατρέψουμε την αρνητική εικόνα στο εσωτερικό της Γερμανίας, αποτέλεσμα της επίσημης προπαγάνδας η οποία οδήγησε και σε 30% μείωση των τουριστικών αφίξεων, δηλαδή σε επιδείνωση του ισοζυγίου εμπορικών συναλλαγών με τη Γερμανία.