Ο Χίτλερ, η Μέρκελ, οι μικρομεσαίοι και οι αυτοκτονίες

Μερικοί αναλυτές στον παγκόσμιο Τύπο βρίσκουν ομοιότητες ανάμεσα στη σημερινή κατάσταση στην Ευρώπη η οποία διοικείται από την Άνκελα Μέρκελ και στις τελευταίες μέρες του Χίτλερ, ο οποίος έβλεπε τους Συμμάχους να έχουν αποβιβαστεί στην Ευρώπη και τη Ρωσία να ετοιμάζεται να εισβάλει στο έδαφός της, αλλά εκείνος ήταν πεπεισμένος ότι έχει στη διάθεσή του δύο στρατιές με τις οποίες θα μπορούσε να αντεπιτεθεί επιτυχώς και στα δύο μέτωπα και να κερδίσει τον πόλεμο.

Η ελπίδα είναι πράγματι εκείνη που πεθαίνει πρό τελευταία. Και η μακαριότητα της Ευρώπης είναι πράγματι δελεαστική για τέτοιες προσομοιώσεις. Μέσα σε λίγες εβδομάδες,  έγιναν πέντε οι χώρες του ευρωπαϊκού Νότου οι οποίες χρειάζονται βοήθεια για να «διασώσουν» τις τράπεζές τους, οι οποίες είναι οι μόνες που αξίζει να σωθούν κατά την άποψη της νεοφιλελεύθερης ηγεσίας της ΕΕ. Ούτε οι χώρες ούτε οι πολίτες έχουν καμιά σημασία. Οι άνθρωποι μάλιστα δεν υφίστανται ως θέμα συζήτησης εδώ και τρία χρόνια στα μεγάλα τραπέζια των διαπραγματεύσεων.

Τα τραγικά λάθη που έχουν γίνει σε βάρος χωρών και ανθρώπων, με τη συνεργασία πρόθυμων τοπικών πολιτικών ελίτ, δεν τους απασχολούν καθόλου. Συζητούν μόνον την αποτυχία να διασωθεί το τραπεζικό σύστημα έστω κι αν απορροφά εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ για τα οποία χρεώνονται οι φορολογούμενοι πολίτες  όλων των χωρών και όχι μόνον όσων δανείζονται, αλλά κι εκείνων που φέρονται ως δανειστές.

Η βασική συνταγή, ότι κρατικοποιούνται οι ζημιές ενώ ήταν ιδιωτικά τα κέρδη, δεν αμφισβητείται ούτε κατά κεραία. Απασχολεί μόνον ότι παρά τις προσπάθειες και τις θυσίες, οι τράπεζες δεν σώζονται αλλά η κατάσταση διαρκώς επιδεινώνεται. Μετά από κάθε αποτυχημένη «διάσωση» της Ελλάδας, η οποία πανηγυριζόταν με δηλώσεις χαράς και ανακούφισης όχι μόνον από τους ντόπιους πρόθυμους να συμφωνήσουν σε οτιδήποτε πολιτικούς, αλλά και από τους ευρωπαίους οι οποίοι σχεδίαζαν την «λύση» και εισέπρατταν τα χρήματα στο έδαφός τους, στην έδρα τους, ακολουθούσε λίγων ημερών άνοδος των αγορών και των χρηματιστηριακών αγορών και πτώση των σπρέντ. Μετά ξαναγυρνούσαν φυσιολογικά στην αντίθετη πορεία όταν συνειδητοποιούσαν ότι πάλι δεν έγινε τίποτα.

Αυτή τη φορά με την δανειοδότηση της Ισπανίας και μάλιστα χωρίς μνημόνιο (αλλά με την εθελοντική δέσμευση της Ισπανίας ότι θα συνεχίσει την πολιτική λιτότητας) δεν έγινε ούτε κι αυτό. Έγινε το αντίθετο. Τα σπρέντ ανέβηκαν και οι αγορές δεν ανέπνευσαν ούτε για μία ώρα. Η ανησυχία δεν διασκεδάστηκε και η φυγή κεφαλαίων από ευρωπαϊκά χρεόγραφα κάθε είδους συνεχίζεται αν δεν εντείνεται. Η Ισπανία δεν είχε ούτε βραχυπρόθεσμα οφέλη, η Ευρώπη δεν κέρδισε καθόλου χρόνο και η Μέρκελ με τον Σόϊμπλε παρατηρούν αμήχανοι. Για επικοινωνιακούς λόγους περιμένουν το εκλογικό αποτέλεσμα της Ελλάδας το οποίο φυσιολογικά αναμένεται φυσιολογικό, δηλαδή καταδικαστικό της πολιτικής που ακολουθείται ακόμα για να πούν ίσως ότι … φταίει ο Τσίπρας που ανησυχούν οι αγορές, ενώ οι ίδιοι έχουν προκαλέσει τη σημερινή κατάσταση. Όχι ο Τσίπρας αλλά ολόκληρη η Ελλάδα έχουν καταλάβει όλοι δεν έχει καμιά επιρροή στα γεγονότα γιατί δεν συμμετέχει στις αγορές με κανένα τρόπο. Είναι πλήρως απομονωμένη και επομένως απαλλάσσεται κάθε ευθύνης γιατί είναι δεμένη χειροπόδαρα. Ελέγχοντας τα μέσα ενημέρωσης μπορούν φυσικά να λένε ότι θέλουν, αλλά δεν πείθονται παρά μόνον αυτοί που έχουν πεισθεί χωρίς να ακούσουν.

Το θεμελιακό λάθος των άπληστων τραπεζιτών και της Μέρκελ είναι ότι οι άνθρωποι δεν έχουν καμιά σημασία και μπορούν να αντέξουν τα πάντα. Στο μυαλό τους υπάρχει μια νέα παγκόσμια δημοκρατία του χρήματος, με δισεκατομμύρια καταναλωτές οι οποίοι αγοράζουν τα προϊόντα τους και τα πληρώνουν ευχάριστα. Δεν περνάει από το μυαλό τους ότι υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι έχουν ανάγκες και πρέπει πρώτα να φροντίσουν να ζήσουν αξιοπρεπώς και μετά να σκεφτούν να καταναλώσουν οτιδήποτε. Σε κάθε χώρα, τουλάχιστον στις δημοκρατίες προηγούνται οι άνθρωποι και η ευτυχία τους και όχι κάποια αφηρημένα μηδενικά σε κάποιον υπολογιστή τράπεζας.

Εμείς εδώ στην Ελλάδα είμαστε ίσως σε προνομιούχα θέση να το καταλάβουμε γιατί οι εργαζόμενοι ετοιμαζόμαστε να γίνουμε άνεργοι, οι άνεργοι ζούν στη φτώχεια και οι ανισότητες πολλαπλασιάζονται αντί να μειώνονται. Ο υπουργός που κατέστρεψε δισεκατομμύρια ευρώ από ασφαλιστικά ταμεία και αποθεματικά δεκαετιών πανεπιστημίων και νοσοκομείων κατεβαίνει στις εκλογές χαλαρός και υποψήφιος να μας σώσει ενώ οδηγείται στη φυλακή όποιος κατηγορείται ότι δεν απέδωσε ΦΠΑ 70.000 ευρώ και πάνω, ακόμα κι αν δεν πρόκειται για φόρους που εισέπραξαν και δεν απέδωσαν, αλλά για πρόστιμα της εφορίες που επιβλήθηκαν δικαίως ή αδίκως.

Εκατοντάδες χιλιάδες μικρομαγαζάτορες, επιχειρηματίες, επαγγελματίες και άνεργοι, απειλούνται με εξοντωτικά πρόστιμα και οφειλές και προσαυξήσεις προηγούμενων ετών και με στέρηση της ελευθερίας τους ακόμα, πέραν των κατασχέσεων και των απειλών, αλλά την ίδια στιγμή που οι τράπεζες απορροφούν δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ από δανεικά ψηφίζονται φοροαπαλλαγές γιατί ακόμα και μέσα στην χρεοκοπία τους πρέπει να εμφανίζουν λειτουργικά κέρδη. Οι μικρομεσαίοι που είχαν συνηθίσει σε σταθερό και υψηλό εισόδημα βρίσκονται  άεργοι να μην έχουν τι να κάνουν τον ελεύθερο χρόνο τους και τα παιδιά τους αντί για τα πανεπιστήμια που ετοιμάζονταν να φοιτήσουν μαθαίνουν ότι μπορεί ο πατέρας τους να μην έχει να πληρώσει για τα φάρμακα που χρειάζεται μετά το έμφραγμα που έπαθε γιατί το ασφαλιστικό του ταμείο δεν πληρώνει και οι φαρμακοποιοί και τα νοσοκομεία δεν τους δίνουν δωρεάν ή με πίστωση.

Σε αυτές τις συνθήκες δεν είναι να απορεί κανείς που το προσδόκιμο ζωής έκανε βουτιά από 2 μέχρι δέκα χρόνια και οι αυτοκτονίες είναι καθημερινό φαινόμενο. Η ΕΕ δεν ιδρώνει το αυτό της με τέτοιες λεπτομέρειες γιατί το γνωρίζει και το έχει συνηθίσει. Θα σας πώ μια ιστορία που όλοι οι κοινοτικοί αξιωματούχοι γνωρίζουν εδώ και δεκαετίες. Το παλιό κτίριο της ΕΕ στο κέντρο των Βρυξελλών είχε κανονικά παράθυρα τα οποία άνοιγαν κατά βούληση. Από τα παράθυρα αυτά σχεδόν κάθε μέρα όλο και κάποιος κοινοτικός υπάλληλος ή αξιωματούχος αυτοκτονούσε με βουτιά και συχνά άφηνε και σημειώματα στο γραφείο του, όπου εξηγούσε γιατί αυτοκτόνησε. Οι συχνότερες αιτίες ήταν οι εξής: Ή αυτοκτονούσε γιατί αποκαλύφθηκε κάποια οικονομική ατασθαλία στην οποία είχε ανάμιξη και συχνά όχι για να πάρει λεφτά από κάποιο ταμείο, αλλά για να ευνοήσει ή για να καθυστερήσει οδηγίες, αποφάσεις και εισηγήσεις από τις οποίες μεγάλες εταιρίες θα κέρδιζαν πολλά. Χώρες ολόκληρες πίεζαν για αποφάσεις υπέρ ή κατά του ανταγωνισμού γύρω από τις οποίες είχε στηθεί χορός από μίζες ώστε να βγάλουν πολλαπλάσια. Κάποια στιγμή αποκάλυπτε ο ανταγωνιστής τον ένοχο κι αν είχε φιλότιμο και δεν ήξερε πώς να δικαιολογηθεί στους συναδέλφους του αυτοκτονούσε. Οι άλλες αιτίες ήταν η μοναξιά που οδηγούσε σε κατάθλιψη αφού δούλευαν μακριά από φίλους και συγγενείς που ήταν στις χώρες προέλευσης, ή από ερωτική απογοήτευση, αφού ήταν επίσης συνηθισμένο να αλλάζουν ερωτικούς συντρόφους μεταξύ τους, ιδίως οι παντρεμένοι που ήταν οι σύζυγοι στην πατρίδα και μέσα στα γραφεία είχαν εκατοντάδες σταζιέρ νέους και φιλόδοξους που ήταν διαθέσιμοι.

Η αντίδραση της ΕΕ σε όλα αυτά ήταν η εξής: Στο νέο κτίριο φρόντισαν τα παράθυρα να μην ανοίγουν και να είναι απαραβίαστα με τη δικαιολογία της μόνωσης και του μηχανικού εξαερισμού, ώστε να αυτοκτονούν με άλλο τρόπο και όχι πηδώντας από τα παράθυρα. Χώρια που όταν περπατούσες απέξω έπρεπε και να προσέχεις να μην πέσει κανείς στο κεφάλι σου και σε σκοτώσει ενώ εκείνος ο απελπισμένος μπορεί και να ζούσε. Με τον ίδιο τρόπο αντιδρούν και τώρα αν τους πείς ότι αυτοκτονούν οι απελπισμένοι Έλληνες και κυρίως οι ηλικιωμένοι που δεν είχαν ταπεινωθεί και δεν φαντάζονταν ότι μπορεί να έψαχναν στα σκουπίδια για το βραδινό τους. Σου λέει, αλλάξτε τα παράθυρα και απαγορεύστε τις βόλτες από τις ψηλές  γέφυρες. Τι να σου κάνω; Δεν βλέπω άλλη λύση. Γι αυτούς οι άνθρωποι είναι αόρατοι. Δεν υπάρχουν.

Δεν έχει καμία σημασία τίποτα άλλο, εκτός από το να σωθεί η τράπεζα και η ιδιωτικότητά της. Να μην θιχτεί το ανεξέλεγκτο της λειτουργίας της. Να μην γίνεται καμιά πληρωμή που να μην περνάει από την τράπεζα με τη δικαιολογία της φοροδιαφυγής. Ούτε το δημόσιο δεν δικαιούται να κάνει πληρωμές εκτός τραπεζών γιατί χάνουν προμήθειες οι τράπεζες. Ούτε συμψηφισμούς δεν μπορεί να κάνει το δημόσιο γιατί χάνουν οι τράπεζες. Ούτε ομόλογα δεν μπορεί να κυκλοφορεί το δημόσιο γιατί χάνουν οι τράπεζες. Γι αυτό έχουν μείνει απλήρωτοι οι μικροκαταθέτες σε ομόλογα για να δυσφημιστούν τα ομόλογα και να μην τολμήσει το κράτος και ξανακυκλοφορήσει απευθείας έστω και ένα ομόλογο. Ή κάνει πληρωμή με ομόλογα. Δεν τους νοιάζει το ότι η τρομολαγνεία για το ευρώ διώχνει τις καταθέσεις, αρκεί να πάρουν λίγες ψήφους τρομοκρατημένων για να μην ανατραπούν οι αποφάσεις των τραπεζιτών που έχουν ήδη υπογραφεί και εφαρμόζονται. Ας πεθάνουν και μερικές χιλιάδες ακόμα. Έτσι κι αλλιώς όλοι θνητοί είμαστε, κάποτε θα πεθαίναμε…