Είναι απλό να προβλέψεις το εκλογικό αποτέλεσμα. Διαλέγεις τί θα ψηφίσεις!

Το πρόβλημα που έχουν να επιλύσουν οι πολίτες στην κάλπη της Κυριακής είναι πολύπλοκο και γι αυτό βλέπουμε ότι πολλοί προβληματίζονται. Βέβαια οι αναποφάσιστοι είναι λιγότεροι σε σχέση με έναν μήνα πριν, αλλά υπάρχουν και είναι οι μισοί. Αντί για 19% είναι 10%. Αντίστοιχα όμως έχουν μειωθεί και εκείνοι που ψηφίζουν κόμμα που μένει εκτός βουλής. Είναι οι μισοί. Από 19% στο 10%.

Η δυσκολία της επιλογής προκύπτει από τις δυσκολίες που θα έχει η επόμενη κυβέρνηση. Ακόμα και το Ρώϋτερ έλεγε χθες ότι οι Έλληνες πρέπει να κάνουν μια ομηρική επιλογή, να διαλέξουν σαν τον Οδυσσέα ανάμεσα στη Σκύλα και στη Χάρυβδη για να περάσουν από το πέρασμα και να φτάσουν στον προορισμό τους. Προορισμός είναι να παραμείνουν στο ευρώ και στην ΕΕ, χωρίς μνημόνιο και χωρίς οικονομική καταστροφή. Ανάποδα, να ανακοπεί η ύφεση, να διαγραφεί μέρος του χρέους και να μειωθεί η ανεργία, η φτώχεια και η άνιση κατανομή του εισοδήματος που παράγεται στο εσωτερικό της χώρας.

Δεν είναι και εύκολη επιλογή. Αλλά η συλλογική σοφία της συλλογικής ψήφου, θα δώσει την απάντηση. Η πρώτη απάντηση θα προκύπτει από το πιο κόμμα θα είναι πρώτο. Η ΝΔ ή ο ΣΥΡΙΖΑ; Είναι καλό που απαγορεύεται η δημοσίευση μετρήσεων γιατί ο κάθε πολίτης δεν θα επηρεαστεί από το ρεύμα υπέρ του πρώτου κόμματος. Αυτό θα εκδηλωθεί στις μετρήσεις από την επόμενη των εκλογών με ένα ρεύμα υπέρ του νικητή και συναίνεση για να κυβερνήσει. Πάνω από την κάλπη κυριολεκτικά το πρώτο κόμμα θα σημειώσει μεγάλη διαφορά από το δεύτερο. Το 2007 και το 2009 ήταν 10 και 11 μονάδες αντίστοιχα. Αυτή τη φορά μπορεί να είναι μικρότερο, αλλά θα είναι σαφές το αποτέλεσμα δεν νομίζω ότι θα είναι στα όρια του  1%. Από κεί και πέρα, η μεν ΝΔ αν είναι πρώτο κόμμα μπορεί να σχηματίσει κυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ και με την ΔΗΜΑΡ αν την χρειάζονται και αν κάνει πράξη τις απειλές της ότι δεν αποκλείει μια τέτοια εξέλιξη. Δεν νομίζω ότι θα το κάνει ποτέ, αλλά δεν μπορούμε και να αμφισβητήσουμε την αποφασιστικότητά τους προεκλογικά.

Από την άλλη αν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πρώτο κόμμα, είναι υποχρεωμένος να σχηματίσει κυβέρνηση, όσο κι αν φοβάται ο Χανιάς και ίσως κι άλλοι ότι δεν είναι έτοιμοι να κυβερνήσουν και θα κάνουν λάθη εξαιτίας της απειρίας τους και της έλλειψης προετοιμασίας. Το ίδιο λεγόταν γραφόταν και διαδιδόταν και το 1981 κυρίως από στελέχη της αριστεράς του ΠΑΣΟΚ και είναι λογικό να υπάρχουν τέτοιες αναστολές, γιατί και απειρία υπάρχει και έλλειψη προετοιμασίας. Το να κυβερνήσει ένα κόμμα, είναι σαν να γίνεσαι πατέρας. Μετά μαθαίνεις με βάση όσα κατάφερες ως πρόσωπο ως εκείνη τη στιγμή. Κανείς μας δεν είναι έτοιμος να γίνει πατέρας ως τη στιγμή που θα γεννηθεί το παιδί σου. Κανείς δεν εκπαιδεύεται για πρωθυπουργός σε σχολές ή σε οικογένειες ή στον δοκιμαστικό σωλήνα των μέσων ενημέρωσης.

Όποιος φοβάται πέφτει και κοιμάται. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να αρνηθεί να κυβερνήσει από τη στιγμή που ισχυρίστηκε ότι θέλει την εντολή όχι για να την καταθέσει, αλλά για να σχηματίσει κυβέρνηση. Το ερώτημα είναι αν θα συμφωνήσουν αρκετά κόμματα που να υπερκαλύπτουν το 50% στην κάλπη. Αυτή τη φορά, ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜΑΡ και Ανεξάρτητοι Έλληνες είναι σίγουρο ότι θα καθίσουν στο ίδιο τραπέζι. Το ερώτημα είναι αν το 33% που πήραν τον Μάϊο, θα έχει γίνει 51% ή όχι. Δύσκολο, αλλά γίνεται. Το να γίνει το 32% 51% είναι δυσκολότερο γιατί είναι υπέρ του μνημονίου. Είναι εντελώς μη αναμενόμενο να διπλασιάσει η ΝΔ το ποσοστό της γιατί το ΠΑΣΟΚ δεν πρόκειται να το αυξήσει. Αυτό θα μετρήσει σιωπηρά από σήμερα ως την κάλπη της Κυριακής.  

Συλλογική ψήφος του ελληνικού λαού, έχει πάντοτε μια συλλογική σοφία την οποία δεν διαθέτει η ψήφος σε ένα μόνον κόμμα, ή η ψήφος ενός μόνον πολίτη. Αυτή είναι η πεμπτουσία της δημοκρατίας, γιατί μια κοινωνία χρησιμοποιεί το όπλο της ψήφου για να εξυπηρετήσει τα βραχυπρόθεσμα και τα μακροπρόθεσμα συμφέροντά της. Οι μηχανισμοί αλλοίωσης της ψήφου των πολιτών, (μέσα ενημέρωσης, εκλογικός νόμος κλπ) δεν ακυρώνει αυτή τη συλλογική σοφία καθώς οι πολίτες είναι πλέον πολύ έμπειροι στην Ελλάδα και μπορούν να «διορθώνουν» τέτοιες αλλοιώσεις τροποποιώντας εν μέρει την ψήφο τους. Γι αυτό και στις αναπτυγμένες δημοκρατίες οι εκλογικοί νόμοι είναι τίμιοι, συχνά η απλή αναλογική και τα μέσα ενημέρωσης δεν χειραγωγούνται εύκολα, με λίγα χρήματα και χωρίς ηθικές αναστολές ακόμα και τιμωρίες.

Η λαϊκή εντολή του Μαίου, είχε αυτή τη σοφία και στις κάλπες του Ιουνίου πρόκειται να επιβεβαιωθεί αν και διορθωμένη, δηλαδή κόντρα στις αλλοιώσεις του εκλογικού νόμου και της παρέμβασης των μέσων ενημέρωσης και των ξένων. Για παράδειγμα ο δικομματισμός καταδικάστηκε ως τρόπος αποτελεσματικής διακυβέρνησης και ΝΔ με ΠΑΣΟΚ έλαβαν το 32% των έγκυρων ψηφοδελτίων που μετρούν στη Βουλή. Το ποσοστό αυτό δεν μπορεί να ξεπεράσει το 35% τον Ιούνιο γιατί ότι κερδίζει η ΝΔ το χάνει το ΠΑΣΟΚ. Συνεπώς η διόρθωση δεν ακυρώνει τη λαϊκή εντολή.

Θα ήταν λάθος να μετρήσουμε ως δικομματισμό» το άθροισμα της ψήφου ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ ως «νέο δικομματισμό» όπως πόνταρε ότι θα γίνει η ΝΔ. Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ είναι υποχρεωμένος να τροποποιήσει τον εκλογικό νόμο, αμέσως ως πολιτική προϋπόθεση της νομιμοποίησής του. Επομένως η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να μετρηθεί ως  «διόρθωση» και επιβεβαίωση εκ μέρους των πολιτών της κατάργησης του δικομματισμού. Κι αφού ΝΔ και ΠΑΣΟΚ δεν ανταποκρίθηκαν με αποφασιστικό τρόπο, οι πολίτες αποφάσισαν να το επιβάλουν έμμεσα.  

Το ίδιο συμπέρασμα βγαίνει ακόμα κι αν προσχωρήσουμε στην απολίτικη λογική των απελπισμένων οπαδών του δικομματισμού και αθροίσουμε τα ποσοστά της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ. Τον Μάϊο ήταν 19+17= 36% και τον Μάϊο, ακόμα κι αν και τα δύο κόμματα έχουν άνοδο 20% (!!!) θα έχουν μείνει στο πενιχρό 56% δηλαδή με το ζόρι μπορούν να κάνουν κυβέρνηση πλειοψηφίας  στο λαό. Κάτι τέτοιο είναι εντελώς παράλογο και ως εκ τούτου αποδεικνύεται και με την μέθοδο της εις άτοπον απαγωγής, ότι οι πολίτες δεν θέλουν να σώσουν, αλλά να ενταφιάσουν τον δικομματισμό. Όσο γρηγορότερα το καταλάβουν τα κόμματα και αρχίσουν να οργανώνονται ως μικρά κόμματα, τόσο καλύτερα θα επιβιώσουν. Οι δεινόσαυροι δεν έχουν καλά αντανακλαστικά. Δείτε για παράδειγμα πόσο «βάρυνε» η ΝΔ με τις προσχωρήσεις που δέχθηκε της Ντόρας Μπακογιάννη, του Μάκη Βορίδη, του Άδωνη Γεωργιάδη, του Θανάση Πλεύρη και του Κυριάκου Βελόπουλου και ότι κερδίζει σε αριθμούς το χάνει σε αντανακλαστικά και δυνατότητα ελιγμών και ταχύτητα αντιδράσεων. Το ίδιο θα πάθαινε και ο ΣΥΡΙΖΑ αν δεχόταν προεκλογικά προσχωρήσεις στελεχών του ΠΑΣΟΚ που συνωστίζονται  για μια καρέκλα.

Το δεύτερο μήνυμα των εκλογών του Μαίου ήταν ότι οι πολίτες επιθυμούν την παραμονή στην ΕΕ και στο ευρώ και ταυτόχρονα επιθυμούν την κατάργηση του μνημονίου. Όχι την διατήρηση του μνημονίου με μια ρητορική επαναδιαπραγμάτευσης, ή παράτασης του χρόνου εφαρμογής του μνημονίου για να το χωνέψουν καλύτερα. Στο θέμα αυτό η πολιτική αξιοπιστία είναι καθοριστική. Η λέξη «επαναδιαπραγμάτευση» όταν την λέει η ΔΗΜΑΡ και ο Φώτης Κουβέλης έχει κάποια αξία αν και είναι εκτός λαϊκής εντολης, ενώ όταν την λέει ο Βαγγέλης Βενιζέλος δεν έχει καμιά αξία, γιατί ο ίδιος διαπραγματεύθηκε αυτό που οι πολίτες θέλουν να καταργηθεί και μάλιστα πριν από λίγες μέρες. Σε μικρότερο βαθμό το ίδιο ισχύει και για τον Αντώνη Σαμαρά και τη ΝΔ γιατί χωρίς τη δική τους ψήφο και δέσμευση, ο Βενιζέλος θα είχε παραιτηθεί των προσπαθειών του.

Αυτή η «λαϊκή εντολή» του Μαίου πρόκειται να επιβεβαιωθεί τον Ιούνιο και μάλιστα διορθωμένη, ώστε να μην μπορεί να την «παρακούσει» το πολιτικό σύστημα και οι ξένοι δανειστές. Μνημόνιο τέλος. Η παραμονή στο ευρώ και στην ΕΕ είναι μόνιμο κεκτημένο που δεν το διαπραγματεύεται κανείς και δεν έχει δικαίωμα να το αμφισβητεί κανείς μέσα ή έξω από τα ελληνικά σύνορα. Όποιος δεν μπορεί να υπερασπιστεί αυτή τη λαϊκή εντολή καλύτερα να πάει σπίτι του ή να μείνει στην αντιπολίτευση. Πάνω στην κρίσιμη στιγμή ήρθε και η εξέλιξη του δανεισμού της Ισπανίας με 100 δισεκατομμύρια ευρώ (δηλαδή σχεδόν όσα πήρε η Ελλάδα με το πρώτο μνημόνιο)  χωρίς καμία εκχώρηση κυριαρχίας, υποθήκη περιουσιακών στοιχείων, ανάμιξη του ΔΝΤ και πολιτική δέσμευση να ακολουθήσει για δεκαετίες πολιτική λιτότητας και περιορισμού του κοινωνικού κράτους. Αυτά παραμένουν στα χέρια της ισπανικής κυβέρνησης και όχι σε εντολοδόχους των δανειστών όπως ο Ράϊχενμπαχ και ο … Χούφτελ! Θα πιέζεται, αλλά δεν είναι το ίδιο. Θα τα κάνει, αλλά δεν είναι υποχρεωμένη με βάση χρονοδιάγραμμα και με την απειλή της ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας. Δεν εκβιάζεται με εκδίωξη από το ευρώ και δεν υποχρεώνεται να παραχωρήσει τη θέση του πρωθυπουργού σε έναν εκλεκτό των τραπεζιτών.

Η ιπσναική υποχώρηση της Μέρκελ και των δανειστών ήταν θέμα χρόνου να προκύψει. Η ΔΗΜΑΡ και το κόμμα του μνημονίου προσπαθούν να κάνουν ότι δεν άκουσαν και δεν ξέρουν τίποτα. Με τη συμπαράσταση των μέσων ενημέρωσης που ασχολούνται με οδοντογλυφίδες όπως ο Ιφικράτης και το αντάρτικο πόλεων, ή αν έδωσε συνέντευξη ο Λαφαζάνης και τάχθηκε εναντίον του ευρώ όπως και η Παπαρήγα, ή αν ένας υποψήφιος παραιτήθηκε λέγοντας ότι τρόμαξε στην προοπτική να κυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ, πράγματι μπορεί η σημασία της εξέλιξης να μειωθεί. Δεν θα εξαφανιστεί εντελώς.

Άλλωστε θα ήταν λάθος να θεωρήσουμε «θετική εξέλιξη» την ισπανική υποχώρηση του πρωθυπουργού Μ. Ραχόϊ, γιατί στην πραγματικότητα η Μέρκελ και η ΕΕ συνεχίζουν να κρατικοποιούν τα ιδιωτικά χρέη και να επωμίζονται οι ισπανοί φορολογούμενοι τα χρέη του άπληστου ιδιωτικού τομέα των τραπεζών. Μπορεί οι όροι να είναι πολύ καλύτεροι, και η διαπραγμάτευση του Ραχόϊ καλύτερη, αλλά η Ισπανία εφαρμόζει την πολιτική του νεοφιλελευθερισμού, της λιτότητας, της μείωσης του κοινωνικού κράτους και της υπερχρέωσης του κράτους για να μην χάσουν οι τράπεζες ούτε ευρώ. Με τα πρώτα 100 δις ευρώ, το ισπανικό δημόσιο χρέος θα ανέβει από το 80% του ΑΕΠ στο 90% του ΑΕΠ. Οι Ισπανοί φορολογούμενοι και άνεργοι δεν θα χρησιμοποιήσουν κανένα ποσό από το νέο δάνειο για ανάπτυξη ή για μείωση της ανεργίας, ή για βοήθεια προς τους φτωχούς. Όλα τα χρήματα θα πάνε σε ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και είναι μόνον η αρχή. Διαφορά θα προκύψει μόνον αν κρατικοποιηθούν οι τράπεζες και χάσουν οι προηγούμενοι ιδιοκτήτες την ιδιοκτησία και το τραπεζικό προνόμιο περάσει στους καταθέτες και στους φορολογούμενους.