Σάββατο, Νοεμβρίου 03, 2012

Μιά σπίθα χρειάζεται



Σήμερα, Σάββατο 3 Νοεμβρίου, στις 9 το βράδυ, στο Hard Rock Cafe, Φιλελλήνων 18, Β' όροφος, (Πλάκα - Σύνταγμα) η Σπίθα του Μίκη Θεοδωράκη, κάνει άλλη μιά προσπάθεια. Όποιος θέλει ας περάσει για ένα ποτό και συζήτηση...

Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν… Ποιος δεν έχει αυτή την αίσθηση τις τελευταίες δεκαετίες, τα τελευταία χρόνια, ακόμα και τους τελευταίους μήνες και τις τελευταίες μέρες…
Αυτό το τέλμα στο οποίο έχουμε περιέλθει έχει τις εξηγήσεις του, αλλά είναι το πιο καταστροφικό. Είναι σαν τις πράξεις στην αριθμητική. Έχουμε έναν πολλαπλασιαστή. Αν ο πολλαπλασιαστής είναι θετικός τότε η αξία που προκύπτει είναι μεγαλύτερη. Αν ο πολλαπλασιαστής είναι αρνητικός, τότε η αξία που προκύπτει είναι μικρότερη. Δεν υπάρχει κανένα όριο όπως είναι π.χ. το μηδέν όπου όλα να σταματούν και να είναι ο πάτος, να μην πάει παρακάτω.


Το ίδιο συμβαίνει με την Ελλάδα. Η πολιτική βούληση είναι ένας πολλαπλασιαστής ισχύος της χώρας. Με μια πολιτική ηγεσία ικανή η χώρα πολλαπλασιάζει τις δυνατότητες που προκύπτουν από την γεωγραφική θέση, την ιστορία, τον Πολιτισμό και τον πληθυσμό. Η δική μας πολιτική ηγεσία έχει αρνητικό πρόσημο, και μειώνει, καταστρέφει με τη δράση της μέρος των δυνατοτήτων της χώρας. Ο πληθυσμός μπορεί να κάνει περισσότερα και κάνει λιγότερα. Μπορεί να δουλέψει περισσότερο, να παράγει περισσότερα, να δημιουργήσει περισσότερα, και όχι μόνον υλικά αγαθά αλλά και μη μετρήσιμα όπως η ευτυχία, η ψυχολογία, η ελπίδα, οι προσδοκίες, οι ιδέες …
Τα τέσσερα στοιχεία, γεωγραφία, ιστορία, πληθυσμός και Πολιτισμός είναι σταθεροί παράγοντες και πολύ δύσκολα μπορείς να επιδράσεις πάνω τους. Χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για να αλλάξει λίγο σε βάθος χρόνου. Και ποιος αλλάζει τους σταθερούς παράγοντες; Οι μεταβλητοί παράγοντες όπως η πολιτική βούληση σε συνδυασμό με την  τεχνολογία. Για παράδειγμα μια γέφυρα, ή ένα τούνελ, ή ένας δρόμος ή μια διώρυγα μπορεί να τροποποιήσει τη γεωγραφία και αντί ένα βουνό ή ένα ποτάμι να χωρίζει μια χώρα, να την ενώνει. Ή η πολιτική βούληση σε συνδυασμό με την στρατιωτική ισχύ, μπορεί να τροποποιήσει την ιστορία. Όπως ένας πόλεμος ή μια Ευρωπαϊκή Ένωση, μπορεί να αλλάξει λίγο την ιστορία της Ευρώπης ή μιάς χώρας.
Δεν υπάρχει Έλληνας που να μην έχει καταλήξει στο αυτονόητο συμπέρασμα ότι η πολιτική ηγεσία της Ελλάδας είναι ανίκανη να πολλαπλασιάσει θετικά και επομένως πολλαπλασιάζει αρνητικά. Διαιρεί τη χώρα και την κάνει μικρότερη και δεν υπάρχει πάτος σε αυτό εκτός κι αν την σταματήσουμε. Εδώ υπάρχει η φράση του Πλάτωνα ότι όποιος δεν θέλει να κυβερνήσει, είναι καταδικασμένος να κυβερνάται από χειρότερους. Κι εμείς δεν θέλουμε να κυβερνήσουμε, έχουμε αφήσει αυτή τη δουλειά σε επαγγελματίες οι οποίοι είναι οι πιο ανίκανοι να κάνουν οποιαδήποτε δουλειά. Μερικοί από αυτούς δεν έχουν λειτουργήσει αποτελεσματικά ούτε περίπτερο, αλλά λένε και τους εμπιστευόμαστε να κυβερνήσουν τη χώρα μας. Αρχίστε από τον πρωθυπουργό και συνεχίστε με τους σημαντικότερους υπουργούς. Πιάστε τον πρωθυπουργό και συνεχίστε με τους σημαντικότερους υπουργούς του. Θα σας πιάσει απελπισία. Συνεχίστε με τα κόμματα της αντιπολίτευσης που είναι οι εφεδρείες του συστήματος. Ο πάγκος. Είναι έτοιμοι να σηκωθούν και να παίξουν μπάλα; Δεν σας πιάνει τρόμος αν σκεφθείτε ένα τέτοιο ενδεχόμενο;

Οι περισσότεροι κοιτάζονται μεταξύ τους να βρούν κανέναν καλύτερο. «Ποιόν να βάλουμε;» αναρωτιούνται και δεν βλέπουν κανέναν καταλληλότερο. Δεν υπάρχει. Απλώς κοιτάμε σε λάθος κατεύθυνση. Αντί να κοιτάμε τους άλλους, πρέπει να κοιτάξουμε μέσα μας. Τους εαυτούς μας και να αποφασίσουμε ότι εμείς είμαστε κατάλληλοι να κυβερνήσουμε. Τους εαυτούς μας αρχικά, την οικογένειά μας, τη γειτονιά μας, την πόλη μας και τη χώρα μας. Γιατί εμείς θα ζήσουμε. Πρέπει να ζήσουμε και θα τα καταφέρουμε να ζήσουμε. Οι άνθρωποι επιβιώνουν ακόμα και στις πιο σκληρές συνθήκες. Επιβιώνουν ναυαγίων, καταστροφών, σεισμών, πολέμων, πείνας, βασανιστηρίων, φυλακίσεων, διώξεων, δικτατορίας… επιβιώνουν σε όλες τις συνθήκες. Ο πληθυσμός επιβιώνει. Οι Έλληνες επιβίωσαν των  Ρωμαίων, των χριστιανών, του Αλάριχου, των Οθωμανών, των Φράγκων, των Βενετών, των Γερμανών, Ιταλών και Βουλγάρων στον τελευταίο μεγάλο πόλεμο. Θα επιβιώσουμε και τώρα. Όχι όλοι, πάντοτε υπάρχουν απώλειες, αλλά ως σύνολο θα επιβιώσουμε.
Κι από την καταστροφή του πολέμου του 1940-1944 ποιος μας έβγαλε; Οι ξένοι; Όχι. Ο πληθυσμός που απέμεινε. Δημιούργησε την αντίσταση μέσα στην τριπλή κατοχή και αυτοί οι άνθρωποι ήταν έτοιμοι να κυβερνήσουν και να δημιουργήσουν από την αρχή ότι καταστράφηκε. Όταν η χώρα δέχθηκε δεύτερη επίθεση, επίσης καταστροφική με τον εμφύλιο πόλεμο, πάλι εκείνοι που επιβίωσαν ήταν έτοιμοι να ανοικοδομήσουν τα ερείπια. Αν η πολιτική ηγεσία του 1944 δεν ήταν αρνητική, θα είχε αποφύγει τον εμφύλιο πόλεμο. Αλλά ότι είχε απομείνει από την κατοχή το πολλαπλασίασε αρνητικά και το έκανε ακόμα μικρότερο. Η πολιτική ηγεσία μετά το 1949 ήταν αρνητική και αντί να κλείσει αμέσως τις πληγές του εμφυλίου με γενική αμνηστία και συμφιλιώνοντας τον λαό, καλλιέργησε το εμφυλιοπολεμικό κλίμα ως το 1974 και το 1981. Ένα βήμα μπροστά και δύο βήματα πίσω. Μετά το 1974 λέγαμε ότι τώρα η πολιτική ηγεσία θα γίνει θετικός αριθμός και θα πολλαπλασιάζει θετικά τη χώρα. Ένα βήμα μπροστά το 1981, δύο βήματα πίσω τα επόμενα χρόνια. Το 2004 διοργανώνουμε Ολυμπιακούς Αγώνες και μας κοιτάζει όλος ο κόσμος και εμείς χειροκροτάμε τον εαυτό μας και λίγα χρόνια αργότερα η χώρα καταρρέει, το κράτος διαλύεται, η χρεοκοπία φέρνει κατάλυση της κυριαρχίας και της δημοκρατίας. Αντί για την ευημερία έρχεται η ανεργία, η πείνα, η εξαθλίωση, η καταστροφή των επιχειρήσεων, μετανάστευση των νέων και μορφωμένων, η καταστροφή της ελπίδας για καλύτερες μέρες,  εξαφανίζεται το χαμόγελο από τα πρόσωπα των παιδιών.
Δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτό. Πρέπει να αναδείξουμε νέες ηγεσίες παντού. Να βρούμε και νέα σχήματα, νέες μόνιμες δομές αν δεν μας ικανοποιούν αυτές που υπάρχουν. Αν τα κόμματα δεν είναι οι κατάλληλες μόνιμες δομές δημιουργίας της πολιτικής βούλησης, ας βρούμε άλλα σχήματα που θα συνενώνουν την πολιτική βούληση των πολιτών να ακολουθήσουν άλλη πορεία. Ή ας δημιουργήσουν κόμματα τα συνδικάτα και η τοπική αυτοδιοίκηση όπως έχει γίνει σε άλλους χρόνους και τόπους. Αν τα συνδικάτα δεν είναι πλέον κατάλληλες δομές, ας δημιουργήσουμε καινούργιες, με ομάδες πρωτοβουλίας και άμεσο έλεγχο και συμμετοχή της βάσης. Δεν είναι δυνατόν να έχουμε επαγγελματίες συνδικαλιστές σε κάθε χώρο με αντιπροσωπευτικό σύστημα και για 4 ή για 2 χρόνια να είναι εξουσιοδοτημένος εν λευκώ να κάνει ότι θέλει και να διαπραγματεύεται και να υπογράφει χωρίς να εγκρίνονται οι αποφάσεις και οι πρωτοβουλίες του.
Στο πολιτικό προσκήνιο, το πολιτικό σύστημα δεν έχει νομιμοποίηση να κυβερνά γιατί έχει καταπατήσει το συμβόλαιο που υπογράφει με τους πολίτες. Άλλα λέει προεκλογικά ο Παπανδρέου, άλλα κάνει μετά τις εκλογές. Άλλα λέει ο Σαμαράς ο Βενιζέλος και ο Κουβέλης, άλλα κάνουν μετά τις εκλογές. Δεν νομιμοποιούνται. Δεν εκπροσωπούν κανέναν, ούτε αυτούς που τους ψήφισαν. Δεν είναι πρωθυπουργοί και δεν είναι κυβέρνηση. Το πολιτικό σύστημα έχει καταρρεύσει και επειδή 35 χρόνια έχει φτιάξει και το κράτος στα μέτρα του, μαζί τους κατέρρευσε και το κράτος. Δεν υπάρχει κρατικός μηχανισμός. Δεν υπάρχει μηχανισμός συλλογής εσόδων, σχολεία, νοσοκομεία, στρατός, υπηρεσίες πρόνοιας, υπηρεσίες ελέγχου της εργατικής ή άλλης νομοθεσίας, πολεοδομία, αρχαιολογία… Η πολιτική τάξη πολλαπλασιάζει με αρνητικό πρόσημο τη χώρα και την καταστρέφει.

Κανένας από τους πολιτικούς αρχηγούς δεν είναι νόμιμος. Ο Σαμαράς υποτίθεται έχει εκλεγεί από τη βάση. Ο Παπανδρέου είχε εκλεγεί από τη Βάση. Ο Βενιζέλος υποτίθεται ότι έχει εκλεγεί από τη βάση. Ο Τσίπρας, ο Κουβέλης, η Παπαρήγα υποτίθεται έχουν εκλεγεί με δημοκρατικές διαδικασίες. Υποτίθεται. Από τη στιγμή που εξελέγη ο Σαμαράς, ρωτάει κανέναν; Υπάρχει συλλογική ηγεσία εκλεγμένη και ελεγχόμενη από τη βάση; Ποιόν εκπροσωπεί εκτός από τη στιγμιαία θέληση των ψηφοφόρων της ΝΔ εκείνη τη μέρα; Ο Βενιζέλος υποτίθεται ότι ψηφίστηκε από 200.000 ψηφοφόρους ως μόνος υποψήφιος, όπως γινόταν κάποτε μόνον σε φασιστικά καθεστώτα και σε κομμουνιστικά κόμματα. Δεν εκπροσωπεί κανέναν, ούτε κι αυτούς που τον ψήφισαν. Κατάργησε όλα τα όργανα που βρήκε. Ούτε ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν είχε καταργήσει ποτέ τα όργανα, δηλαδή μια επίφαση δημοκρατίας, γιατί όλοι ξέρουμε πως εκλέγονται τα όργανα, με λίστες, χαρτάκια, κατευθυνόμενη σταυροδοσία και μετά την εκλογή τους αυτονομούνται και δεν μπορεί να τα ανακαλέσει ποτέ.

Στην Αριστερά υποτίθεται ότι έχουμε καλύτερη παράδοση τήρησης των δημοκρατικών διαδικασιών, τουλάχιστον σε μερικά κόμματα που είναι πολύ μικρά. Για το ΚΚΕ μπορούμε να γελάσουμε εκ του αποτελέσματος, ενώ στα χαρτιά ίσως είναι πιο προσεκτικοί από άλλους. Τα άλλα κόμματα ΣΥΡΙΖΑ και ΔΗΜΑΡ λυπάμαι αλλά καλή κουβέντα δεν θα βρώ να πώ, αν θέλω να είμαι σοβαρός. Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένα κόμμα του 4,5% και έγινε σε τρία χρόνια 9% και μέσα σε τρείς μήνες αντί για τρίτο κόμμα που φιλοδοξούσε να ξεπεράσει το ΚΚΕ, βρέθηκε με 27% να είναι αξιωματική αντιπολίτευση. Ακόμα δεν έχει συνειδητοποιήσει ο Τσίπρας τι έπαθε. Σήμερα τέσσερις μήνες μετά, δεν έχουν κάνει τίποτα. Δεν ρώτησαν αυτούς που τους ψήφισαν τίποτα, δεν έχουν κανένα δικαίωμα οι πολίτες που τους ψήφισαν, δεν έκαναν ούτε το αυτονόητο να εκλέξουν μια νέα ηγεσία η οποία θα εκφράζει αυτούς τους πολίτες στην ηγεσία του. Η ηγεσία είναι η ίδια που είχε όταν ήταν 4,5% και για την ακρίβεια είναι η ίδια με τότε που είχε 50% λιγότερο, δηλαδή 3%. Με ηγέτη τον Αλαβάνο, όταν πήγε από 3% στο 4,5%, δηλαδή αυξήθηκε 50%, είχε αναγνωρίσει ότι υπάρχει μια νέα δυναμική σοσιαλιστική συνιστώσα, η οποία δεν εκπροσωπούνταν στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Πως εκπροσωπήθηκε στη συνέχεια; Με τον Τσίπρα αντί του Αλαβάνου; Αυτή ήταν η νέα δυναμική σοσιαλιστική συνιστώσα; Κι επειδή δεν εκπροσωπείται φεύγει και η ΔΗΜΑΡ. Κι αντί διαίρεσης, προκύπτει πολλαπλασιασμός.
Το 2009, ο ΣΥΡΙΖΑ αντί 4,5% (μείον τον Κουβέλη μάλλον 3% θα έπρεπε να λέμε) παίρνει 17% τον Μάϊο. Πενταπλασιάζει τη δύναμή του. Πως εκπροσωπείται στην ηγεσία αυτή η βάση; Με κανέναν τρόπο. Δεν νομιμοποιείται. Τον Ιούνιο παίρνει άλλο ένα 10%. Πως εκπροσωπείται στην ηγεσία αυτή η βάση του κόμματος; Ακόμα και οι βουλευτές εκπροσωπούν κυρίως το 4,5% μείον τη ΔΗΜΑΡ. Πως εκπροσωπείται η βάση του στην ηγεσία και στην κοινοβουλευτική ομάδα; Από τους τρείς βουλευτές που προέρχονται από το ΠΑΣΟΚ; Όχι ασφαλώς… απλώς επειδή δεν υπήρχαν άλλοι εκλέχτηκαν κι αυτοί πολύ ψηλά στην προτίμηση των ψηφοφόρων. Αν η ηγεσία ενός πολιτικού φορέα δεν μπορεί με επιτυχία ούτε να αναδιαρθρώσει την ηγεσία του μέσα σε 4 μήνες ώστε να εκπροσωπείται και να ελέγχεται δημοκρατικά από τη βάση, τότε πως είναι δυνατόν να μπορεί να κυβερνήσει αύριο πρωί; Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ εκπροσωπεί το 4,5% όχι το 27% και κυρίως δεν ελέγχεται δημοκρατικά από τη βάση, είναι ανεξέλεγκτη.
Μια τέτοια αντιδημοκρατική σε τελευταία ανάλυση ηγεσία πώς να διαχειριστεί δημοκρατικά τη χώρα αν της αναθέσουμε την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης; Πως θα είναι κυβέρνηση όλων των Ελλήνων, αν οι σημαντικές επιλογές της δεν εγκρίνονται με δημοψηφίσματα και άλλες μορφές άμεσης δημοκρατίας από όλους τους Έλληνες; Δεν διαπνέεται όμως από ένα τέτοιο πνεύμα. Αν είχε τέτοια στρατηγική τον Μάϊο, θα σχημάτιζε μια μεταβατική κυβέρνηση τριών μηνών, θα πέρναγε από τη Βουλή την κατάργηση του μνημονίου και σε τρείς μήνες και τον Σεπτέμβριο θα έκανε νέες εκλογές και δημοψήφισμα για να εγκριθούν ή να απορριφθούν από το λαό οι ενέργειές της και ταυτόχρονα ο λαός από την άλλη κάλπη θα έδινε την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης για να εφαρμόσει την εντολή του δημοψηφίσματος. Δεν υπάρχει όμως τέτοια λογική. Υπάρχει η λογική να πάμε πάλι σε εκλογές τον Ιούνιο με υπηρεσιακή κυβέρνηση, που είναι πισωγύρισμα της εποχής του 1961 και 1963, την οποία είχαμε ξεπεράσει μετά το 1974, για να γίνουμε αξιωματική αντιπολίτευση όπως το 1958. Και πανηγυρίζουμε κιόλας τη βραδιά των εκλογών λέγοντας ότι καταφέραμε το επίτευγμα της ΕΔΑ και γυρίσαμε στο 1958!!! Αν είναι δυνατόν, να μην συνειδητοποιούν τι λένε και να μην ανατριχιάζουν!
Σε τι ήταν διαφορετικό αυτό, ποιοτικά όχι ποσοτικά, από εκείνο που έκανε ο Παπανδρέου το 2010. Μας απείλησε ότι αν δεν εκλεγεί ο Σγουρός περιφερειάρχης, θα πάει σε εκλογές. Και θεώρησε δημοκρατική νομιμοποίηση να υπογράψει το μνημόνιο επειδή ο Σγουρός ψηφίστηκε από το 8% των εγγεγραμμένων ψηφοφόρων. Αυτή την πολιτική ηγεσία ανεχόμαστε. Και η αντιπολίτευση τι έκανε; Απέναντι στον Σγουρό, κατέβασε επτά διαφορετικά και αντιμαχόμενα ψηφοδέλτια. Απέναντι στον Σγουρό και στον Κικίλια, η άλλη Αριστερά κατέβασε επτά διαφορετικά ψηφοδέλτια, ώστε να καταφέρει να εκλεγεί ο Σγουρός ή ο Κικίλιας έστω και με το 8% των εγγεγραμμένων ψηφοφόρων.
Γιατί δεν μπορούσε να υπάρχει ένας υποψήφιος; Γιατί αυτές οι ηγεσίες δεν ελέγχονται από τους πολίτες, αλλά από άλλες μικρότερες ομάδες πίεσης με διαφορετικά συμφέροντα από τα συλλογικά. Ας έκαναν π.χ. οι επτά της αριστεράς, προκριματικές εκλογές ένα μήνα πριν, για να τους υποδείξει ο πολίτης τον έναν και μοναδικό υποψήφιο που εκείνοι ήταν ανίκανοι να υποδείξουν. Αλλά κανείς δεν ήταν πρόθυμος να θυσιαστεί για το λαό. Όλοι ήθελαν να θυσιαστεί ο λαός για να ζήσουν εκείνοι καλύτερα.

Δεν υπάρχουν σχόλια: