Η παγκόσμια οικονομία εμπνέει ανησυχία σε όλους πλέον. Και στους
εργαζόμενους και στους τραπεζίτες και στους πολιτικούς και στους γραφειοκράτες.
Οι τραπεζίτες παρατηρούν ότι μόνον οι κεντρικές τράπεζες συνεχίζουν να παρέχουν
ρευστότητα στην παγκόσμια οικονομία και στην πραγματική και στη φούσκα. Οι
εμπορικές τράπεζες εδώ και πολύ καιρό απέχουν από το να δημιουργούν χρήμα από
το μηδέν, να αυξάνουν την πίστωση με τη δημιουργία ακόμα μεγαλύτερου χρέους. Το
αποτέλεσμα είναι ότι οι επιχειρήσεις δεν μπορούν να αντλήσουν ρευστότητα ενώ πολλές
από αυτές έχουν μεγάλα διαθέσιμα, πάντως μεγαλύτερα από ότι πριν από την κρίση.
Οι κεντρικές τράπεζες βλέποντας την απροθυμία των εμπορικών
τραπεζών να δανείσουν τους πελάτες τους εξετάζουν διάφορα σενάρια ώστε να διευρύνουν
την ρευστότητα είτε έμμεσα, αγοράζοντας ομόλογα επιχειρήσεων, είτε άμεσα, δηλαδή
δανείζοντας απευθείας μεγάλες επιχειρήσεις. Εάν όμως η ύφεση επικρατήσει, τότε
και τα κράτη αλλά και οι επιχειρήσεις δεν θα μπορούν να ξοφλήσουν το χρέος τους
και οι χρεοκοπίες θα διαδέχονται η μία την άλλη. Η μία χώρα και η μία επιχείρηση
θα παρασύρει την άλλη καθώς είναι δεμένες μεταξύ τους με τις αλυσίδες της παγκοσμιοποίησης
των υπεράκτιων αγορών και κανείς δεν γνωρίζει ποιος είναι δεμένος με ποιόν.
Το σκληρό πόκερ ανάμεσα στον Μπέν Μπερνάνκυ της αμερικανικής
κεντρικής τράπεζας από την άλλη με τους κεντρικούς τραπεζίτες της Ευρώπης και της
Ιαπωνίας, δημιουργεί μεγαλύτερες ανησυχίες αποτέλεσμα των οποίων είναι η πτώση
του ιαπωνικού χρηματιστηρίου και των ιαπωνικών κρατικών ομολόγων. Όλοι πλέον
εξετάζουν νέα εργαλεία ανάπτυξης, τα οποία είναι δυσνόητα και κρύβονται πίσω από
ονόματα, από τα οποία δεν μπορείς να καταλάβεις τίποτα.
Η ιαπωνική κυβέρνηση ζήτησε από το συνταξιοδοτικό ταμείο των
κυβερνητικών υπαλλήλων να ρίξει τα 2 τρισεκατομμύρια δολάρια που έχει στην ανάπτυξη,,
επομένως εκτός από το κράτος που έχει ρίξει σχεδόν τα πάντα στην αγορά, τώρα
καλείται και ο ιδιωτικός τομέας να πάρει πάνω του ρίσκα για επενδύσεις όχι μόνον
εντός αλλά και εκτός Ιαπωνίας. Ως τώρα αυτό το ταμείο έριχνε τα λεφτά του μόνον
σε κρατικά ομόλογα. Ο Ντράγκι δήλωσε επίσης, χωρίς να το κάνει πράξη, γιατί ελπίζει
ότι δεν θα χρειαστεί, ότι θα ενεργοποιήσει δύο εργαλεία με τα οποία είτε θα
αγοράζει επιχειρηματικά ομόλογα από τη δευτερογενή αγορά, είτε ότι θα αρχίσει
να δίνει χρήματα απευθείας στις επιχειρήσεις. Κι αυτό για να αποφύγει να
χρηματοδοτεί απευθείας της κυβερνήσεις με φτηνό χρήμα. Ως τώρα η ΕΚΤ
χρηματοδοτεί μόνον τις τράπεζες. Επειδή όμως οι τράπεζες δεν χρηματοδοτούν τις επιχειρήσεις,
σκέφτεται να κάνει την καρδιά του πέτρα και να χρηματοδοτήσει (απειλεί) απευθείας
τις επιχειρήσεις παίρνοντας τη δουλειά από τα χέρια τους, αφού αρνούνται να την
κάνουν οι εμπορικές τράπεζες. Να χρηματοδοτήσει απευθείας τις κυβερνήσεις άμεσα
ή έμμεσα μέσω ευρωομολόγων δεν το σκέφτεται ακόμα γιατί δεν το θέλουν οι τραπεζίτες
και κρύβονται πίσω από τη Μέρκελ.
Την ίδια στιγμή η Διεθνής οργάνωση εργασίας ΔΟΕ διαπιστώνει άνοδο
της ανεργίας παγκοσμίως και κυρίως στις αναπτυγμένες χώρες και προειδοποιεί για
κοινωνικές αναταραχές, οι οποίες υπό κανονικές συνθήκες είναι ανεπιθύμητες.
Επιθυμητές όμως είναι από τους ακραίους νεοφιλελεύθερους γιατί έτσι μόνον με αύξηση
της ανεργίας, θα μειωθούν οι μισθοί και στις αναπτυγμένες χώρες και θα μεγαλώσουν
οι ανισότητες μεταξύ πλούσιων και εργαζόμενων. Η ραγδαία αύξηση των
χρηματιστηριακών αγορών και του υπεράκτειου καπιταλισμού έχουν αυξήσει τις αμοιβές
των στελεχών και δημιουργούν ανεργία στην πραγματική οικονομία, και ήδη ο ΟΗΕ
προειδοποιεί ότι θα υπάρξει μια χαμένη δεκαετία για τους εργαζόμενους, οι
οποίοι θα εγκαταλείψουν οριστικά την αγορά εργασίας.
Η ανάπτυξη προβλέπουν ότι δεν θα επιστρέψει στις αναπτυγμένες
χώρες πριν από το 2017 δηλαδή δέκα χρόνια μετά την έναρξη της κρίσης. Άνδρες
και γυναίκες με πολύ υψηλά προσόντα δυσκολεύονται και τελικά δεν βρίσκουν εργασία
σύμφωνα με τις ικανότητες και με τις προσδοκίες τους, συνωστίζονται σε θέσεις
μερικής απασχόλησης με μερική αμοιβή, ενώ η κερδοφορία των επιχειρήσεων και των
χρηματοπιστωτικών αγορών δεν καταλήγει σε επενδύσεις, αλλά μένει στη φούσκα της
εικονικής οικονομίας και περιφέρεται χωρίς να μένει πουθενά για μεγάλο χρονικό
διάστημα. Οι ανισότητες στους μισθούς στελεχών και εργαζομένων συνεχίζει να αυξάνεται
και π.χ. στη Βρετανία, οι διευθύνοντες σύμβουλοι των 15 μεγαλύτερων επιχειρήσεων,
παίρνουν 238 φορές τις ετήσιες αποδοχές του μέσου εργαζόμενου. Όχι του κατώτερου
μισθού, αλλά του μέσου μισθού των εργαζομένων. Κι αυτό όταν πριν από λίγα χρόνια
θεωρούσαμε σκάνδαλο να παίρνουν τα στελέχη 30 φορές την ετήσια αμοιβή των
εργαζομένων στην ίδια επιχείρηση.
Αυτές οι ανισότητες αποτελούν κοινωνικό κίνδυνο λέει η ΔΟΕ,
γιατί η στασιμότητα στους μισθούς των εργαζομένων, μειώνει τη ζήτηση, η οποία
μειώνει τις επενδύσεις κι αυτές προκαλούν ανεργία η οποία μειώνει ακόμα περισσότερο
τη ζήτηση και ούτω καθεξής, προκαλείται το θανάσιμο σπιράλ της ύφεσης που
καταστρέφει τις παραγωγικές δυνάμεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου