Η απώλεια της δημοκρατίας και της κυριαρχίας, αφορά πλέον και τους Γερμανούς.

Ουδέν κακόν αμιγές καλού. Η απόφαση του Ντράγκι να αγοράζει ομόλογα του Νότου χωρίς πλαφόν, μέχρι τα επιτόκια να πέσουν στα φυσιολογικά για τους τραπεζίτες επίπεδα, έχει και κάποιες πολιτικές παρενέργειες τις οποίες είναι καλό να επισημάνουμε. Οι Γερμανοί δεν είναι όλοι ικανοποιημένοι όπως η Μέρκελ από την απόφαση. Ακόμα και στην Μέρκελ που με το ζόρι παριστάνει ότι της αρέσει η απόφαση, προφανώς δεν άρεσε το γεγονός ότι ολόκληρη η Ευρώπη, οι ΗΠΑ και οι αγορές, χαιρέτησαν την απόφαση. Οι σκεπτικιστές μεταξύ των Γερμανών, αντιθέτως αισθάνονται ότι χωρίς να ερωτηθεί το κοινοβούλιό τους, η Γερμανία συμμερίζεται κατά ένα μεγάλο ποσοστό που αγγίζει το 30% το ρίσκο να πληρώσουν στο τέλος αυτό το χρέος.

Δηλαδή σκέπτονται για πρώτη φορά αυτό που δεν το συζητούσαν αλλά το θεωρούσαν αυτονόητο για την Ελλάδα. Να χάσει την κυριαρχία της και να απωλέσει τη δημοκρατία δηλαδή τον έλεγχο επί των αποφάσεων που σημαίνουν οικονομικό ρίσκο για τους πολίτες. Η ευαισθησία τους είναι στη σωστή κατεύθυνση. Και τους φέρνει πιο κοντά στους Έλληνες οι οποίες έχουν χάσει τη δημοκρατία και την κυριαρχία τους, πολύ περισσότερο εδώ και τρία χρόνια. Λένε πολύ φυσιολογικά ότι η ΕΚΤ δεν ελέγχεται από κανέναν. Και από τη στιγμή που θα αγοράζει ομόλογα του Νότου, ύψους στο τέλος ή πολύ σύντομα 1 τρισεκατομμυρίου ευρώ κόβοντας χρήμα από το μηδέν, σημαίνει ότι θα πληθωρήσει το χρέος επιβαρύνοντας  και τους Γερμανούς και ωφελώντας τις χώρες του Νότου.

Τέτοια απόφαση δεν θα έπαιρνε ποτέ η γερμανική κυβέρνηση και πολύ περισσότερο το γερμανικό κοινοβούλιο. Ή θα ζητούσε πολύ μεγάλα πολιτικά ανταλλάγματα. Τώρα όμως με την απόφαση της ΕΚΤ αυτό γίνεται από την πίσω πόρτα χωρίς να ερωτηθεί κανείς Γερμανός και τυπικά τουλάχιστον ο πρόεδρος της Μπούντεσμπανκ διαφωνεί. Και είναι πιο κοντά στην γερμανική κοινή γνώμη από την Μέρκελ και τον Σόϊμπλε στο σημείο αυτό.

Από την από9φαση της ΕΚΤ θεωρητικά και πρακτικά ωφελούνται κυρίως η Ισπανία και η Ιταλία. Κι εκείνες όμως έχουν τον ίδιο λόγο να παραπονούνται για απώλεια της δημοκρατίας στις χώρες τους, γιατί η προϋπόθεση για την απόφαση αυτή, είναι να ενταχθούν σε οικονομική διεθνή επιτήρηση, δηλαδή να ενταχθούν σε αυτό που στην Ελλάδα αποκαλούμε μνημόνιο, δηλαδή να χάσουν τη δημοκρατία και την κυριαρχία τους κατά ένα μέρος το οποίο μεταβιβάζεται στην τρόϊκα. Η τρόϊκα επηρεάζεται δυσανάλογα από τις ΗΠΑ, από τη Γερμανία και από τους τραπεζίτες. Η Μαδρίτη και η Ρώμη δηλαδή μεταβιβάζουν αυτή τη δημοκρατία και την κυριαρχία που χάνουν στις Βρυξέλλες και στη Φρανκούρτη (ακόμα κι αν αφαιρέσουμε το ΔΝΤ) με τον ίδιο τρόπο που τα έχει μεταβιβάσει και η Ελλάδα, το πειραματόζωο, το οποίο απέδειξε ότι αυτό ωφελεί πολιτικά την Αριστερά και τη φασίζουσα δεξιά. Η συνταγή της εθνικής ταπείνωσης σε συνδυασμό με την ύφεση, αποδείχθηκε ότι φέρνει αυτά τα μη επιθυμητά αποτελέσματα.

Από τη μια άκρη της Ευρώπης ως την άλλη παρατηρείται επίσης μια εθνοκεντρική διχαστική γραμμή. Η μία χώρα εναντίον της άλλης. Και στην Ελλάδα περισσότερο και στην Ιταλία και στην Ισπανία λιγότερο, υπάρχει ήδη μια γραμμή που περνάει από όλα τα κόμματα της δεξιάς και της Αριστεράς η οποία είναι εναντίον της γερμανικής ηγεμονίας. Ανάλογα υπάρχει στη Γερμανία μια συναίνεση δεξιάς και Αριστεράς ότι οι χώρες του Νότου πρέπει να πληρώσουν υψηλό τίμημα για το χρέος τους. Αυτή η πόλωση, διατρέχει όλα τα κόμματα και δημιουργεί διαφορετικά μέτωπα, όπως στην Ελλάδα τα ονομάζουμε μνημόνιο και αντιμνημόνιο. Είναι αυτή η πόλωση που και σε άλλες χώρες μπορεί όπως και στην Ελλάδα να απειλήσει και τα συντηρητικά και τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα ενισχύοντας την άκρα δεξιά και τη μη σοσιαλδημοκρατική αριστερά, δηλαδή τα κόμματα εξουσίας.

Όλα αυτά δεν αρέσουν καθόλου στον Ντράγκι και στη Μέρκελ. Ούτε φυσικά στην ελίτ της Ευρώπης. Επομένως γιατί το έκαναν; Γιατί δεν μπορούσαν να κάνουν διαφορετικά. Το κόστος της κατάρρευσης των ευρωπαϊκών τραπεζών και της χρεοκοπίας των μεγάλων οικονομιών της Ευρώπης δεν θα μπορούσαν να το αντιμετωπίσουν. Κάτι έπρεπε να κάνουν. Τώρα ελπίζουν ότι το κόστος δανεισμού της Ισπανίας και της Ιταλίας θα επανέλθει στο 3% ώστε να έχουν χρόνο και να επιστρέψουν στην ανάπτυξη. Αν τα καταφέρουν έχει καλώς. Αλλιώς πάλι θα είναι αντιμέτωποι με το βασικό δίλημμα να διαλυθεί η ευρωζώνη, ή να γίνει πραγματική ομοσπονδία με μόνιμες μεταβιβάσεις πόρων από τις πλεονασματικές στις ελλειμματικές περιοχές. Αν δουλέψει το σχέδιο Ντράγκι, μπορεί και να αποφύγουν για 2 ή 3 χρόνια ακόμα τη λήψη των οριστικών αποφάσεων.

Το πιθανότερο είναι να ακολουθήσουν πιο ήπια το σκληρό δρόμο της ύφεσης που έχει πάρει η Ελλάδα. Αν την Ισπανία και την Ιταλία ακολουθήσει και η Γερμανία, τότε θα νοιώσουν στο πετσί τους τι επιπτώσεις έχει η πολιτική που επέβαλαν στην Ελλάδα, αν και οι γερμανοί θα εξακολουθήσουν να θεωρούν ότι για τα δεινά τους δεν φταίει η Μέρκελ και οι τραπεζίτες, αλλά οι λαοί του Νότου. Είναι θέμα προπαγάνδα και επικοινωνιακής διαχείρισης. Κι αν όλα πάνε στραβά και η ευρωζώνη προορίζεται να διαλυθεί, τότε το κόστος για τη Γερμανία θα έχει αυξηθεί με το πρόγραμμα του Ντράγκι.

Ενώ αντιθέτως αν η Ευρώπη βαδίσει προς την πολιτική ενοποίηση με δίκαιο και έντιμο τρόπο, με σεβασμό σε όλες τις χώρες και με αναγνώριση  των ίδιων δικαιωμάτων σε όλους τους πολίτες της Ευρώπης, τα πράγματα είναι πολύ απλά. Η ΕΚΤ θα πουλάει εκείνη για λογαριασμό των κρατών τα ομόλογα σε τρίτους, κάνοντάς τα πακέτα. Για να πάρεις ένα γερμανικό ομόλογο θα πάρει πακέτο και ένα ισπανικό, ένα Ολλανδικό και ένα ελληνικό. Και η εγγύηση θα είναι της ίδιας της ΕΚΤ και μόνο και όχι της κάθε χώρας ξεχωριστά. Δηλαδή οι κυβερνήσεις θα δανείζονται απευθείας από την ΕΚΤ γιατί  διαφορετικά η ΕΚΤ δεν θα ξέρει τι να κάνει τα χαρτιά που έχει φορτωθεί. Το μόνο που θα μπορούσε θα ήταν να τα διαγράψει από τον ισολογισμό της δηλαδή και τυπικά να της έχει επιτραπεί να κόψει χρήμα από το μηδέν. Αυτό τώρα είναι παράνομο, αλλά όσο η ΕΚΤ δεν διαγράφει αυτά τα χρέη δεν παρανομεί.

Αυτή η προοπτική προοιωνίζεται ότι στην καρδιά της Ευρώπης θα υπάρχει μια Γερμανία η οποία θα αισθάνεται ότι πληρώνει για τους άλλους και θα ζητάει να είναι ο μόνος ηγεμόνας, πολώνοντας ακόμα περισσότερο την κατάσταση. Η κατάσταση θυμίζει το 1945, αμέσως μετά τον β’ παγκόσμιο πόλεμο, αλλά σε αντίστροφη κατάσταση από άποψη ισχύος. Τότε αισθανόταν αδικημένη και ανίσχυρη. Η προηγούμενη ιστορική φάση που η Γερμανία  αισθανόταν και ισχυρή και ριγμένη, ήταν επί Αδόλφου Χίτλερ, τον οποίο ακολούθησε ακριβώς για να αποκαταστήσει την αδικία που ζούσε. Και τότε, η αποτυχία της κομμουνιστικής εξέγερσης των Σπαρτακιστών, οδήγησε στον Χίτλερ ο οποίος αμέσως κατάργησε τη Δημοκρατία και επέβαλε τη ναζιστική δικτατορία. Επομένως είμαστε πολύ κοντά σε κείνο που η Ευρώπη είχε πεί «ποτέ ξανά» και για να το πετύχει ίδρυσε την ΕΕ.