Τί θα έκανε ο Έλληνας πρωθυπουργός, αν ήταν Ευρωπαίος ή έστω... ευρωπαϊστής πολιτικός;

Ο τρόπος με τον οποίο τα μέσα ενημέρωσης στην Ελλάδα παρουσιάζει τα προβλήματα και την επικαιρότητα, βοηθάει την απώλεια δημοκρατία και την άγνοια των σημαντικών αποφάσεων. Δείτε για παράδειγμα ότι χθές ασχολήθηκαν πολύ τα μέσα ενημέρωσης με το περιεχόμενο του πακέτου των 11,5 δις ευρώ μείωσης δαπανών και όχι με τις αποφάσεις του Γιούρογκρουπ και της επόμενης συνόδου κορυφής οι οποίες τώρα είναι αντικείμενο διαπραγμάτευσης.

Ας προσπαθήσουμε να δούμε ποιες θα έπρεπε να είναι οι αποφάσεις της Ευρώπης, μέσα από τις οποίες μπορεί να ζήσει και η Ελλάδα και αντίστοιχα ποιες είναι οι αποφάσεις που οδηγούν στην ανεξέλεγκτη χρεοκοπία εντός του ευρώ της Ελλάδας, ώστε να χωρίσουμε αυτές που εξυπηρετούν τα συμφέροντά μας από εκείνες που είναι εναντίον των συμφερόντων μας.

Το μόνο δεδομένο είναι ότι επιθυμούμε το ευρώ. Όλα τα υπόλοιπα πρέπει να προσαρμοστούν σε αυτή την στρατηγικής σημασίας απόφαση. Πρέπει να θεωρήσουμε δεδομένο επίσης ότι η Ευρώπη θα προχωρήσει στην πολιτική της ενοποίηση, γιατί διαφορετικά οδηγούμαστε στη διάλυση της ευρωζώνης. Ένας πρόσθετος λόγος είναι ότι οι ευρωπαϊκές τράπεζες έτσι όπως λειτουργούν είναι μια βόμβα στα θεμέλια της Ευρώπης, η οποία πρέπει να εξουδετερωθεί. Πρέπει να μεταρρυθμιστεί το σύστημα διαφορετικά θα καταρρεύσει και θα διαλύσει και την Ευρώπη και το ευρώ. Το ένα οδηγεί στο άλλο. Η υστέρηση της πολιτικής συνεργασίας σε σχέση με την οικονομική συνεργασία είναι εγγενής από την ίδρυση της ΕΟΚ το 1960 και ποτέ ως τώρα δεν έχει καταφέρει να καλύψει τη διαφορά η Ευρώπη, αν και δηλώνει ότι το επιθυμεί όπως δείχνει η δημιουργία του Ευρωπαϊκού  Κοινοβουλίου και η διακρατική σύνθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Οι πρώτες άμεσες εκλογές δεν έγιναν το 1960, αλλά το 1979 δηλαδή με καθυστέρηση σχεδόν 20 χρόνων και φυσικά δεν έχει πλήρεις αρμοδιότητες ούτε και σήμερα. Η Κομισιόν εξακολουθεί να μην εκλέγεται αλλά να διορίζει η κάθε κυβέρνηση τον εκπρόσωπό της. Η ΕΚΤ ιδρύθηκε το 1998 για να διαχειριστεί το ευρώ, δηλαδή 40 χρόνια μετά την ίδρυση και χωρίς προηγουμένως να έχει δημιουργηθεί η άμεσα εκλεγμένη Κομισιόν, η οποία θα ελέγχεται από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και θα ελέγχει και την κεντρική τράπεζα όπως γίνεται σε όλες τις χώρες και σε όλες τις ομοσπονδίες.

Δηλαδή  το έλλειμμα δημοκρατίας και η πολιτική υστέρηση όχι μόνον συνεχίζονται αλλά και διευρύνονται. Επειδή τώρα έχουμε φτάσει λόγω της κρίσης στο μη περαιτέρω,  η πολιτική ένωση πρέπει να καλύψει μερικά από τα αναγκαία βήματα. Η δημοσιονομική κυριαρχία είναι βασική κυριαρχία των κρατών και υπάρχει δυσφορία από τις μεγάλες χώρες να τη στερηθούν. Η Βρετανία γι αυτό το λόγο δεν συμμετέχει στο ευρώ. Η Γερμανία για να την στερηθεί απαιτεί να γίνει ο ηγεμόνας, δηλαδή όλες οι άλλες χώρες να ακολουθούν τη δική της δημοσιονομική πολιτική. Η Ισπανία και η Ιταλία είναι αυτή τη στιγμή οι δύο μεγάλες χώρες, χωρίς τις οποίες δεν υπάρχει ευρώ, οι οποίες αρνούνται να εκχωρήσουν την κυριαρχία τους. Η Γαλλία ακόμα δεν έχει διαμορφώσει δική της πολιτική από τη μια φλερτάρει με την υποταγή όπως ο Σαρκοζύ και από την άλλη θέλει να αβαντάρει τον Νότο, γιατί κι εκείνη είναι ελλειμματική. Είναι πάντως ύποπτη, ότι αν εξασφαλίσει χρήματα από τη Γερμανία θα πουλήσει τις άλλες χώρες.

Παρά το γεγονός ότι η δημοσιονομική πολιτική αυτή τη στιγμή ελέγχεται απολύτως από τη Γερμανία, η ΕΚΤ προχώρησε σε πιστωτική επέκταση, που είναι η μόνη πολιτική η οποία μπορεί να επιτρέψει στην ΕΕ και στο ευρώ να ζήσει. Με γερμανική ασφυξία δεν μπορεί να ζήσει ενωμένη η Ευρώπη. Η αντίσταση της Γερμανίας είναι φυσιολογική και αναμενόμενη ακόμα και στο εσωτερικό ενός έθνους κράτους πόσο μάλλον εδώ που έχουμε διαφορετικά έθνη – κράτη. Για παράδειγμα οι δυτικογερμανοί δυσφορούν όταν πρόκειται να πληρώσουν για τους ανατολικογερμνούς. Πληρώνουν όμως γιατί δεν γίνεται αλλιώς. Αλλιώς θα έπρεπε να ξαναχωριστούν σε ανατολική και σε δυτική Γερμανία. Ο Ιταλικός Βορράς επίσης δυσανασχετεί όταν πρέπει να πληρώσει τον Ιταλικό Νότο, εξ ού και ο λαϊκισμός και τα ακροδεξιά αυτονομιστικά κόμματα όπως η Λέγκα του Βορρά. Δεν γίνεται όμως αλλιώς γιατί θα έπρεπε να χωριστούν σε δύο διαφορετικά κράτη κι αυτό δεν το επιθυμούν. Η Τσεχία δεν ήθελε να πληρώνει για τη Σλοβακία, κι έτσι η χώρα χωρίστηκε στα δυό και δεν υπάρχει πιά Τσεχοσλοβακία. Σε διάλυση θα είχαν πάει και οι ΗΠΑ αν ο Βορράς δεν πλήρωνε για τον Νότο. Γι αυτό κι έγινε και ο εμφύλιος πόλεμος. Πληρώνει όμως, κόβει χρήμα για να μειώσει το χρέος του Νότου γι αυτό και είναι οι ΗΠΑ.

Είναι δηλαδή υποχρεωτικό αν θέλεις  να διατηρήσεις την ενότητα και να μην διαλυθεί η Ευρώπη στα εξ ων συνετέθη. Κι αυτό είναι προς το συμφέρον κυρίως των πιο αναπτυγμένων περιοχών, ασχέτως της φυσιολογικής δυσφορίας που δημιουργείται επειδή πρέπει και οι μειονεκτικές περιοχές να έχουν τους ίδιους δάσκαλους, γιατρούς και νοσηλευτές, αστυνομικούς και  επιδόματα ανεργίας και όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι να παίρνουν τον ίδιο μισθό, ασχέτως αν δουλεύουν στη Νεμπράσκα, ή στην Αλάσκα, ή στη Νέα Υόρκη ή στο Λός  Άντζελες. Το αντάλλαγμα που παίρνουν είναι σημαντικότερο. Για παράδειγμα η Καλιφόρνια εισπράττει τους φόρους της Microsoft και της  Apple, ενώ αυτές οι επιχειρήσεις πουλάνε σε όλες τις ΗΠΑ τα προϊόντα τους. Το ίδιο ισχύει για τη Νέα Υόρκη όπου εδρεύουν όλες οι μεγάλες τράπεζες οι οποίες κάνουν δουλειές σε όλες τις ΗΠΑ και όχι μόνο στην πολιτεία. Αν μπορούσαν φυσικά και θα ήθελαν να το κάνουν όπως η SIEMENS,  δηλαδή να πληρώνουν φόρο μόνον στην Γερμανία ενώ πουλάνε τα προϊόντα τους και στην Ελλάδα και στην Πορτογαλία και στην Ιρλανδία και στην Ισπανία και στην Ιταλία και στην Αυστρία και στη Γαλλία. Δεν γίνεται όμως αυτό, πρέπει ένα μέρος των φόρων της SIEMENS  να πάει και για τους μισθούς των άλλων ευρωπαίων δασκάλων, γιατρών, αστυνομικών και στρατιωτικών και δικαστών κλπ.

Επειδή όμως είναι πολιτικά πολύ πιο  δύσκολο να πηγαίνει κάθε χρόνο η κάθε ευρωπαϊκή χώρα και να παίρνει μετρητά το μισθό μερικών από τους δημόσιους υπαλλήλους και θα υπήρχαν μεγάλες αντιδράσεις από τους πολίτες του Βορρά, τη πρέπει να γίνει; Αυτό που γίνεται και στο εσωτερικό ενός κράτους ή  μιας ομοσπονδίας.  Η κεντρική τράπεζα κόβει χρήμα και έτσι ελαφρύνεται το χρέος των ελλειμματικών περιοχών. Αυτό δηλαδή που αποφάσισε τώρα να κάνει η ΕΚΤ, με το να αγοράζει από τη δευτερογενή αγορά χωρίς πλαφόν ομόλογα του Νότου. Αυτό όμως βοηθάει περισσότερο τις χώρες του Βορρά γιατί η διεθνής υποτίμηση του ευρώ σε σχέση με τα άλλα νομίσματα βοηθάει τις εξαγωγές τους και διατηρεί την οικονομική τους αύξηση και ανάπτυξη. Αλλιώς θα γύριζαν στην ύφεση. Οι μεν Νότιοι δεν χρεοκοπούν, οι δε Βόρειοι, γίνονται πιο ανταγωνιστικοί. Λόγω της ελάφρυνσης της μονεταριστικής πολιτικής ο Βορράς επίσης μπορεί να αποφύγει την αύξηση της αξίας των περιουσιακών τους στοιχείων, δηλαδή τη φούσκα των ακινήτων και όχι μόνο, όπου οδηγεί η πολιτική των μικρών επιτοκίων.

Η μόνη λογική και ρεαλιστική πολιτική, είναι η αμοιβαιοποίηση του χρέους, αλλά χωρίς ασφυκτικά πολιτικά ανταλλάγματα όπως απαιτεί η ΕΚΤ με υπαγόρευση της Γερμανίας.  Γιατί αν μειώσει τις δημόσιες δαπάνες όλη η Ευρώπη, η διαφορά στους μισθούς ανάμεσα στους Έλληνες, Ισπανούς και Πορτογάλους δάσκαλους σε σύγκριση με τους Γερμανούς θα αυξηθεί αντί να μειωθεί. Αντί για σύγκλιση θα έχουμε διεύρυνση των ανισοτήτων. Για ίδια δουλειά θα παίρνουν τα μισά λεφτά και επομένως θα υπάρχει διαρκής ροή πλούτου, αξίας,  από το Νότο προς τον Βορρά.

Δεν είναι λοιπόν αρκετά ευρωπαίος και ευρωπαϊστής, ο πολιτικός ο οποίος δεν αντιστέκεται σε αποφάσεις που οδηγούν στη διάλυση της Ευρώπης και του ευρώ. Δεν είναι αρκετά Ευρωπαίος και αρκετά ευρωπαϊστής, ο Έλληνας πολιτικός ο οποίος δεν αντιστέκεται στην υιοθέτηση σαφώς υφεσιακών μέτρων όπως τα 11,5 δις ευρώ του νέου πακέτου. Ο Ευρωπαϊστής Έλληνας και Πορτογάλος και Ιταλός και Ισπανός πολιτικός πρέπει να έχει μεν υπομονή, αλλά ταυτόχρονα να σταματήσει τις υποκλίσεις στην Μέρκελ και στην ΕΚΤ και να μην εκποιήσει καμιά μεγάλη, δημόσια και στρατηγικής σημασίας επιχείρηση, και τις τράπεζες, γιατί χωρίς αυτές δεν μπορεί να ασκήσει οικονομική πολιτική ανάπτυξης. Ο Έλληνας ευρωπαϊστής πολιτικός οφείλει να μην πληρώνει καμιά δόση του χρέους (που οφείλει να είναι ένα και ενιαίο) αν δεν επιστρέψει η οικονομία στην ανάπτυξη. Το ίδιο βέβαια πρέπει να είναι πρόθυμος, αν μετά από 10 χρόνια έχει η Ελλάδα ανάπτυξη 5% το χρόνο και η Γερμανία ύφεση 5% το χρόνο, να πληρώσει κάτι παραπάνω για τις μειονεκτικές περιοχές. Με την προϋπόθεση όμως ότι και τα μεροκάματα Ελλάδας και Γερμανίας είναι τα ίδια, όχι νωρίτερα.

Οι δηλώσεις των Γερμανών βιομήχανων ότι πρέπει να κινεζοποιηθεί η Ελλάδα με τη δημιουργία ειδικών οικονομικών ζωνών όπου δεν θα ισχύει η ίδια ευρωπαϊκή νομοθεσία όπως στη Γερμανία, πριν κάνει την πρώτη του επένδυση, δεν είναι ευρωπαϊκή. Είναι αποικιακή. Το ίδιο υπέρ της αποικιοκρατίας είναι και ο Έλληνας υπουργός είτε λέγεται Παπακωνσταντίνου είτε λέγεται Χατζηδάκης, οι οποίοι προωθούν τις ειδικές οικονομικές ζώνες και οι υπουργοί είτε λέγονται  Λοβέρδος, Κουτρουμάνης ή Βρούτσης οι οποίοι αντί να παραιτηθούν αηδιασμένοι και να αγωνιστούν εναντίον τέτοιων προτάσεων, νομοθετούν την κατάργηση του κοινοτικού κεκτημένου όπως είναι οι συλλογικές συμβάσεις, η διαιτησία, η μετενέργεια, ο κατώτερος μισθός, το ωράριο εργασίας, το δώρο, η άδεια και άλλες κατακτήσεις των πολιτών οι οποίες συνιστούν δημοκρατικά δικαιώματα σε όλη την Ευρώπη.

Δεν είναι ευρωπαίος και ευρωπαϊστής πολιτικός όποιος πρωθυπουργός όποιος συμφωνεί να πουληθεί η ελληνική δημόσια και ιδιωτική περιουσία για να καταλήξει σε ξένες τσέπες. Σε τομείς όπως είναι η ενέργεια, οι μεταφορές, οι επικοινωνίες, το νερό και η αποχέτευση, τα λιμάνια και τα αεροδρόμια, δεν είναι δυνατόν να είναι όλα ιδιωτικά και χώρες που το έκαναν, όπως η Αγγλία, οι ΗΠΑ και η Γερμανία, ήδη δηλώνουν ότι θα ακολουθήσουν αντίστροφη πορεία. Και ο Άγγλος υπουργός Οικονομικών είναι συντηρητικός δεν είναι καν εργατικός. Στη Γερμανία επίσης η Μέρκελ κυβερνάει όχι η Αριστερά. Και στην Καλιφόρνια, οι ιδιωτικές εταιρίες ενέργειας, έκαναν αυτό που έκανε και στην Ελλάδα τη δεκαετία του 1950 η Πάουερ και ήρθε σε σύγκρουση με τον τότε υπουργό Κ. Καραμανλή. Δεν έκανε επενδύσεις, είχε μικρή ισχύ, με αποτέλεσμα διακοπές και βλάβες, ώστε να αυξήσει την τιμή. Κι αυτό είχε καταστροφικές επιπτώσεις και στα νοικοκυριά και στα μαγαζιά και στις βιομηχανίες. Γι αυτό ιδρύθηκε τότε η ΔΕΗ για να αυξήσει την παροχή ηλεκτρικής ενέργειας και να βοηθήσει και την οικονομική ανάπτυξη αλλά και τα νοικοκυριά. Αν έχεις διακοπές ρεύματος δεν μπορείς πιά να έχεις ψυγεία, ούτε γραφεία με κλιματισμό.

Πως θα πουλήσεις λοιπόν τη ΔΕΗ και μετά θα λές ότι αγωνίζεσαι για ανάπτυξη; Και μόνον το γεγονός ότι η ΔΕΗ δεν κάνει μεγάλες επενδύσεις, από μόνο του δείχνει ότι θέλεις να την πουλήσεις, ώστε όποιος την αγοράσει να αυξήσει τις τιμές. Δουλεύεις δηλαδή για την ύφεση. Και επειδή δεν είσαι και ανόητος, ισχυρίζεσαι ότι θέλεις να την πουλήσεις γιατί έχει 500 γενικούς διευθυντές λες και αυτούς τους διόρισε ο εργάτης, ο δημόσιος υπάλληλος και το ΚΚΕ ή ο ΣΥΡΙΖΑ, ή ο Φωτόπουλος.  Τι σχέση έχει ο φάντης με το ρετσινόλαδο; Δώσε εντολή στον διευθύνοντα σύμβουλο σε ένα χρόνο να έχει απολύσει όλους τους γενικούς διευθυντές εκτός από 3, αλλιώς θα απολυθεί εκείνος χωρίς αποζημίωση. Αλλιώς πές την αλήθεια και προσπάθησε να μας πείσεις ότι η ιδιωτική ΔΕΗ εξυπηρετεί καλύτερα τα συμφέροντα του πολίτη και της χώρας.

Εάν η Γερμανία επιθυμεί να ακολουθήσει την αυστηρή της νομισματική πολιτική, η μόνη λογική λύση είναι αυτή που και ο Σόρος της πρότεινε για πολλοστή φορά. Να αποχωρήσει η Γερμανία από την ευρωζώνη. Αμέσως το ευρώ θα υποτιμάτο ίσως και κάτω από το ένα ευρώ για ένα δολάριο και ταυτόχρονα η ΕΚΤ που δεν θα εκπροσωπούσε τη Γερμανία θα τύπωνε χρήμα για να πληρώσει το χρέος. Δηλαδή αυτομάτως δεν θα υπήρχε κανένα ρίσκο μη πληρωμής έστω και ενός ομολόγου της Ευρώπης, γιατί κάθε φορά που θα έληγε ένα ομόλογο, η ΕΚΤ θα έγραφε στον υπολογιστή έναν αριθμό και τέρμα. Το λέω απλοϊκά.  Ο ετήσιος πληθωρισμός θα μείωνε μεν τις αμοιβές των εργαζομένων, αλλά ταυτόχρονα και τα ιδιωτικά τους χρέη κατά το ίδιο ποσοστό. Αν δηλαδή εγώ πλήρωνα 5% παραπάνω τα τρόφιμα, θα πλήρωνα ταυτόχρονα και 5% λιγότερο στα δάνειά μου. Το ίδιο και το δημόσιο. Κι αφού δεν θα υπήρχε ούτε υποψία να μην πληρωθεί ένα κρατικό ομόλογο, θα μειώνονταν και τα επιτόκια σε φυσιολογικά επίπεδα όπως π.χ. στην Ιαπωνία και στις ΗΠΑ.

Η Γερμανία όμως δεν το κάνει, ούτε π.χ. η Φινλανδία γιατί αυτομάτως σε όλη την Ευρώπη, π.χ. το Βολκσβάγκεν  Γκόλφ που τώρα έχει την ίδια τιμή με το Άλφα Ρομεο Μίτο, θα έκανε 50% παραπάνω και θα πούλαγε πολύ λιγότερα κομμάτια. Ενώ οι ελληνικές ντομάτες θα είχαν τη μισή τιμή στο Μόναχο και θα πουλάγαμε μεγαλύτερες ποσότητες. Όπως και οι τιμές τουριστικών πακέτων θα ήταν φτηνότερες για τους Γερμανούς και θα αυξανόταν ο τουρισμός από τη Γερμανία. Και τα ΝΟΚΙΑ θα είχαν διπλάσια τιμή από τα Σάμσουνγκ. Για να μην γίνει αυτό, θα έπρεπε η κεντρική τράπεζα της Γερμανίας να αγοράζει διαρκώς ευρώ δηλαδή ομόλογα του ελληνικού και του ιταλικού δημοσίου για να κρατάει  υψηλά το ευρώ, δηλαδή να κάνει αυτό που τώρα αρνείται. Με άλλα λόγια η έξοδος της Γερμανίας από το ευρώ, θα ήταν ευεργετική για όλους εκτός από τους Γερμανούς. Αυτό πρέπει να βρεθεί ένας Ευρωπαίος και ευρωπαϊστής πρωθυπουργός, να το εξηγήσει στους Γερμανούς με λόγια και με πράξεις. Και ο Σαμαράς θα μπορούσε και ο Μόντι. Και ο Ραχόϊ και ο Ιρλανδός. Αυτά θα έπρεπε να συζητάνε οι δημοσιογράφοι στα παράθυρα, αντί να ασχολούνται με τον Κασιδιάρη ή με τον Μπαρμπαρούση