Εδώ και έξι εξάμηνα, η κατάσταση χειροτερεύει προβλέψιμα και αυτό θα συνεχιστεί.

Εδώ και τρία χρόνια, βιώνουμε την ελληνική κρίση και πλέον μπορούμε να βγάλουμε συγκεκριμένα συμπεράσματα για την καταστροφική της διαχείρηση. Έχουμε στη διάθεσή μας να κρίνουμε 6 εξάμηνα κατά τη διάρκεια των οποίων η κατάσταση χειροτέρευε διαρκώς και προβλέψιμα.

Πριν από τρία χρόνια είχαμε κυβέρνηση Καραμανλή, ο οποίος τρομοκρατημένος από την κατάσταση της οικονομίας, αποδέχθηκε την παραίτηση του Αλογοσκούφη και διόρισε στη θέση του τον Παπαθανασίου, με την εντολή χωρίς να αποκαλύψει πλήρως τα προβλήματα, να διατηρήσει την κατάσταση ελεγχόμενη ως τις εκλογές. Το σωστό θα ήταν να πάρει επείγοντα μέτρα ενίσχυσης της ανάπτυξης με αύξηση του προγράμματος δημοσίων επενδύσεων και μείωση των δαπανών του δημοσίου, ώστε να επιστρέψει η χώρα στην ανάπτυξη (πράγμα εύκολο και θα μπορούσε να επιτευχθεί με μια αύξηση του ΠΔΕ κατά 2 δισεκατομμύρια ευρώ και μια μείωση των δαπανών του δημοσίου κατά 1 δισεκατομμύριο ευρώ. Αντί γι αυτό δεν έγινε τίποτα και πήγαμε σε εκλογές καθυστερημένα χωρίς αύξηση των δημόσιων επενδύσεων και χωρίς μείωση των δημόσιων δαπανών.

Το επόμενο εξάμηνο, τους τρείς μήνες είχαμε τα μπάνια του λαού και εκλογές και το επόμενο εξάμηνο άρχισε η καταστροφική διαχείριση του Γιώργου Παπανδρέου και του Γιώργου Παπακωνσταντίνου. Το τελευταίο τρίμηνο του έτους 2009 αντί να εξασφαλίσει φτηνό δανεισμό γιατί τα σπρέντ ήταν γύρω στο 1% και να διπλασιάσει το πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων με αύξηση 100% δηλαδή στα 10 δισεκατομμύρια ευρώ και ταυτόχρονα να ξεκινήσει μείωση των δαπανών κόβοντας μόνον τις σπατάλες του δημοσίου ύψους 10 δισεκατομμυρίων ευρώ, όπως είχε προεκλογικά υποσχεθεί και σαφώς μπορούσε να κάνει, άρχισε να κατηγορεί τη χώρα ότι είναι αναξιόπιστη και διεφθαρμένη και να δίνει στοιχεία συχνά υπερβολικά και κατασκευασμένα όπως αποδείχθηκε ότι η προηγούμενη κυβέρνηση έκρυβε το έλλειμμα και αντί για 6% που έλεγε πριν από 6 μόλις μήνες (και είχε αναθεωρηθεί ως το 10% ως τον Δεκέμβριο) ήταν στην πραγματικότητα 15% και συνεπώς η χώρα ήταν αφερρέγγυα και δεν μπορούσε να πληρώσει τα δάνειά της. Το αποτέλεσμα ήταν τα ασφάλιστρα κινδύνου να εκτοξευθούν και τα επιτόκια δανεισμού να καλπάσουν με τα σπρέντ να φτάνουν στο 20% από 1%. Ταυτόχρονα στο παρασκήνιο, υπογείως μεθόδευσε την προσφυγή στο ΔΝΤ αν και ο Ντομινίκ Στρός Κάν τον είχε προειδοποιήσει ότι αυτό θα είναι εχθρική ενέργεια για την Ευρώπη. Θα βάλει το ΔΝΤ στην ευρωζώνη κάτι που κατά τον ίδιο δεν ήταν επιθυμητό αν επρόκειτο να γίνει πρόεδρος της Γαλλίας. Ήδη από τον Δεκέμβριο του 2009 η Ευρώπη συμφώνησε να βοηθήσει την Ελλάδα μαζί με το ΔΝΤ με το πρώτο μνημόνιο και δάνειο ύψους 130 δισεκατομμυρίων ευρώ.

Το επόμενο εξάμηνο του 2010 καταναλώθηκε σε προσπάθειες να λάβει επίσημη νομική μορφή αυτή η βοήθεια και τον Μάϊο δηλαδή στο τέλος του εξαμήνου, άρχισε η καταβολή της πρώτης δόσης μαζί με την υιοθέτηση του πρώτου πακέτου των υφεσιακών μέτρων που κατέστρεψαν την πραγματική οικονομία και έστειλε την Ελλάδα εκτός αγορών χωρίς ακόμη να αναγνωρίζεται ότι τα δάνεια δεν μπορούν να πληρωθούν και η χώρα είναι αφερρέγγυα. Έτσι ξόρκιζαν κάθε κουβέντα για αναδιάρθρωση του χρέους αν και οι συνθήκες ήταν απολύτως ευνοϊκές γιατί ολόκληρο το χρέος βρισκόταν υπό ελληνικό δίκαιο και με μια απόφαση της Βουλής θα μπορούσε να γίνει βιώσιμο. Αρκούσε  ένα κούρεμα 25%, μια χρονική επιμήκυνση της αποπληρωμής κατά 10 χρόνια και μια μείωση του επιτοκίου  κατά 1 μονάδα δηλαδή στο 2,5% ετησίως. Το χρέος θα έπεφτε κάτω από 100% του ΑΕΠ θα υπήρχε ανάπτυξη άνω του 2,5% ετησίως, το χρέος θα μπορούσε να μειώνεται κάθε χρόνο και η χώρα να είναι από τις πιο φερέγγυες σε όλη την Ευρώπη. Από τη στιγμή εκείνη άρχισε η αντίστροφη μέτρηση για το ΠΑΣΟΚ το οποίο ήταν ακόμα πρώτο κόμμα και είχε ακόμα την εμπιστοσύνη της κοινωνίας. Άρχισαν όμως από τότε οι μεγάλες κινητοποιήσεις  και των συνδικάτων οι οποίες ήταν ακόμα ελεγχόμενες.

Το δεύτερο εξάμηνο του 2010 τα πράγματα έγιναν μη αναστρέψιμα. Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου κυριάρχησαν απόλυτα στην κυβερνητική πολιτική και άρχισαν οι  απειλές για να εξαφανιστούν οι όποιες αμφισβητήσεις της κυβερνητικής πολιτικής είχαν εκδηλωθεί κυρίως από τον Παπουτσή και την Κατσέλη. Ο Παπουτσής πράγματι σταμάτησε κάθε αντίδραση από τη στιγμή που υπουργοποιήθηκε και η Κατσέλη μετατέθηκε δυσμενώς στο υπουργείο Εργασίας. Οι κινητοποιήσεις του Δεκεμβρίου ήταν πρωτοφανείς αλλά η κυβέρνηση προτίμησε να τις αντιμετωπίσει αυταρχικά και να τις καταστείλει. Γίνεται πλέον φανερό ότι η Ελλάδα δεν είναι το πρόβλημα της Ευρώπης όπως έλεγαν όλοι και κυρίως οι Γερμανοί, αλλά η υιοθέτηση του λάθος προγράμματος. Η Ιρλανδία γίνεται η δεύτερη χώρα της Ευρώπης που οδηγείται σε μνημονιακή πολιτική με ένα δάνειο ύψους 85 δισεκατομμυρίων ευρώ.

Το τέταρτο εξάμηνο της κρίσης, το πρώτο εξάμηνο του 2011 η κατάσταση έχει φτάσει στην ακυβερνησία και η αποτυχία της εφαρμογής του υφεσιακού προγράμματος είναι ολοφάνερη από όλους και από τους σχεδιαστές του πρώτου μνημονίου και το ΔΝΤ και την τρόϊκα. Δημιουργείται λοιπόν η αναθεώρησή του και το λεγόμενο μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα που αναγνωρίζει ότι δεν έχουμε πρόβλημα ρευστότητας αλλά αφερρεγυότητας και αποφασίζεται ότι πρέπει να γίνει αναδιάρθρωση του χρέους με κούρεμα 25% και να μειωθούν τα επιτόκια κατά μία μονάδα και τα δάνεια να επιμηκυνθούν από 3 σε 7 χρόνια. Η ύφεση έχει προχωρήσει και η ανεργία διπλασιάζεται σε σύγκριση με το 2008. Το ΠΑΣΟΚ γίνεται δεύτερο κόμμα μόλις εξαγγέλει εκποίηση της δημόσιας περιουσίας. Και τον Μάϊο η Πορτογαλία γίνεται η Τρίτη χώρα της ευρωζώνης η οποία υπογράφει μνημόνιο και παίρνει δάνειο ύψους 78 δισεκατομμυρίων ευρώ. Η κυβέρνηση Παπανδρέου καταρρέει, αλλά η ΝΔ επιμένει  στην αντιμνημονιακή της πολιτική παρά τις πιέσεις στον σαμαρά να μπεί στην κυβέρνηση και να υποστηρίξει το μνημόνιο.

Το πέμπτο εξάμηνο της κρίσης, το δεύτερο του 2011 γίνεται ανασχηματισμός της κυβέρνησης και ο Παπακωνσταντίνου, αναλαμβάνει το υπουργείο της διαπλοκής, Ενέργεια , περιβάλλον, υποδομές στο οποίο ήταν η Τίνα Μπιρμπίλη και επί των ημερών της δεν έγινε κανένα σκάνδαλο και δεν υπογράφτηκε καμιά απόφαση χαριστική για τα μεγάλα συμφέροντα, ούτε υιοθετήθηκαν μέτρα εισπρακτικού χαρακτήρα με αστείες δικαιολογίες όπως η νομιμοποίηση αυθαιρέτων και ημιυπαίθριων χώρων. Πλέον κυβερνάει η τρόϊκα η οποία μάλιστα αποχωρεί όταν ο Βενιζέλος προσπαθεί να θέσει θέμα ήπιας αναθεώρησης των στόχων και μετά την παρακαλάει να επιστρέψει. Η χώρα συμφωνεί να εκχωρήσει με το δεύτερο μνημόνιο την κυριαρχία της να παραιτηθεί της ασυλίας του κράτους να εγκαταλείψει το ελληνικό δίκαιο και να διέπεται το χρέος από το αγγλικό δίκαιο, με αρμοδιότητα των ξένων δικαστηρίων, το χρέος έχει αυξηθεί και παρόλα αυτά υιοθετούνται αποφάσεις για δεύτερο κούρεμα της τάξης του 53,5%, το οποίο όμως αποφέρει κούρεμα μόνον 29 δισεκατομμυρίων και το μεγαλύτερο μέρος του είναι στο εσωτερικό της χώρας στα χέρια τραπεζών και ασφαλιστικών ταμείων κυρίως. Είναι η πλήρης χρεοκοπία. Δεν είναι όμως ο πάτος. Το πολιτικό σύστημα καταρρέει, η κυβέρνηση πέφτει, ο Παπανδρέου παραιτείται, αλλά δεν πάμε σε εκλογές αλλά συγκροτείται η κυβέρνηση της τρόϊκας με πρωθυπουργό τον Παπαδήμο και με υπουργούς του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και του ΛΑΟΣ. Το ΠΑΣΟΚ στις μετρήσεις δείχνει από δεύτερο έως και πέμπτο κόμμα ιδίως στην Β’ Αθηνών. Παρόλα αυτά συνεχίζει να στρέφεται εναντίον των πολιτών.

Το έκτο εξάμηνο της κρίσης  είναι το πρώτο εξάμηνο του 2012 το οποίο εκπνέει τώρα. Πλέον η Ισπανία είναι η τέταρτη χώρα η οποία ζητάει βοήθεια 100 δισεκατομμυρίων ευρώ αν και εφαρμόζει όλα τα προηγούμενα εξάμηνα πολιτική μνημονίου χωρίς μνημόνιο. Και η Κύπρος διαπραγματεύεται βοήθεια ύψους 10 δις ελπίζοντας χωρίς μνημόνιο. Η Ελλάδα είναι η χώρα που εκβιάζεται ανοιχτά να εγκαταλείψει οικειοθελώς το ευρώ για να σωθεί γιατί το πρόγραμμα έχει σχεδιαστεί ακριβώς για να κάνει αφόρητη την παραμονή της εντός ευρώ. Λόγω των εκλογών του Μαίου γίνεται προσπάθεια να υποστηριχθεί ότι η χώρα θα εγκαταλείψει το ευρώ αν αντιταχθεί στην μνημονιακή πολιτική. Αυτό που αποτυγχάνει τον Μάϊο, πετυχαίνει όμως τον Ιούνιο κι έτσι έχουμε τη ΝΔ η οποία μέσα σε έναν μήνα από 19% πήγε στο 30% δηλαδή κέρδισε 11% και σχηματίζει κυβέρνηση μαζί με το ΠΑΣΟΚ (τον Μάϊο είχαν μαζί 149 έδρες) και με την ΔΗΜΑΡ, οπότε μαζί έχουν 179 έδρες. Και με την υπόσχεση της επαναδιαπραγμάτευσης του μνημονίου με στόχο την απαγκίστρωση από το μνημόνιο το 2014. Εδώ είμαστε. Ζούμε τον μύθο μας ότι η Μέρκελ και η ΕΕ χωρίς καμιά αντίσταση και κανένα σχέδιο ανασυγκρότησης της χώρας μας, θα αλλάξει άποψη και θα πληρώσει εθελοντικά τις ζημιές της εφαρμογής επί δύο χρόνια σκληρής υφεσιακής πολιτικής η οποία έχει μειώσει την αξία δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας κατά 700 δισεκατομμύρια ευρώ, έχει μειώσει την αξία της εργασίας κατά 50%, έχει αυξήσει τις τιμές λόγω αύξησης της φορολογίας κατά 25%, έχει αυξήσει την ανεργία στο 23%, την φτώχεια πάνω από το 30% και έχει οδηγήσει το χρέος στο 159% του ΑΕΠ. Πλέον αντιμετωπίζουμε ανθρωπιστικό πρόβλημα επισιτισμού, περίθαλψης του πληθυσμού, μετανάστευσης των νέων, καταστροφής των κοινωνικών δομών και παροχών, και συνεχίζουμε με αυταρχική επιβολή κατώτερων μισθών Βουλγαρίας, κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και προσεχώς εκτός ευρώ.

Η Ελλάδα δείχνει απλώς την πορεία που θα ακολουθήσουν με μικρή χρονική καθυστέρηση όλες οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες του Νότου. Ήδη η Ισπανία βρίσκεται εκεί που η Ελλάδα βρισκόταν το 2010. Δανείζεται με 7%, πρέπει να δανειστεί το δεύτερο εξάμηνο 117,5 δις και το έλλειμμά της είναι 52 δισεκατομμύρια ευρώ. Δηλαδή είναι αφερρέγγυα. Με τα 100 δις που θα πάρει για τις τράπεζες το χρέος της πηγαίνει στο 90% του ΑΕΠ και σε έναν χρόνο θα φτάσει στο 100% και πλέον δεν θα μπορεί να δανείζεται. Αν μάλιστα συμβεί ένα ατύχημα στην Πορτογαλία πράγμα πιθανόν, τότε οι ισπανικές τράπεζες θα καταρρεύσουν σύντομα γιατί έχουν έκθεση 79 δισεκατομμυρίων ευρώ στην Πορτογαλία και θα παρασυρθεί όπως παρασύρθηκε η Κύπρος από την Ελλάδα. Η Ισπανία θα παρασύρει με τη σειρά της Τη Γαλλία, την Ιταλία και τη Γερμανία.

Η Ιταλία είναι η χώρα που με το κρίσιμο μέγεθός της, είναι η Τρίτη της ευρωζώνης, θα κρίνει τη διάλυση του ευρώ γιατί είναι προφανές ότι η ΕΕ δεν μπορεί να αντέξει μια τέτοια στάση πληρωμών. Ήδη η Ιταλία έχει ύφεση 0,8% και πρέπει επειγόντως να γυρίσει σε ανάπτυξη. Το ιταλικό χρέος είναι 2 τρισεκατομμύρια ευρώ και στην πλειοψηφία του είναι εντός Ιταλίας. Η χρηματοδότησή του απαιτεί 35 δισεκατομμύρια ευρώ το μήνα τα οποία τώρα δανείζεται με 6%. Για να είναι βιώσιμο πρέπει να δανείζεται με αρνητικά επιτόκια ή έστω κοντά στο μηδέν. Οι ιταλικές τράπεζες είναι κατά τα άλλα υγιείς εκτός του ότι έχουν πολλά ιταλικά ομόλογα, όπως ήταν και οι ελληνικές. Αν εφαρμοστεί δηλαδή η καταστροφική συνταγή που εφαρμόστηκε στην Ελλάδα, δεν θα υπάρχει ευρώ. Η ύφεση στην Ιταλία είναι στο 3% ετησίως και το χρέος ως το 2014 θα φτάσει λόγω των τόκων και παρά τις μειώσεις κοινωνικών δαπανών, στο 137% του ΑΕΠ.

Με άλλα λόγια ο καταστροφικός κύκλος στην Ευρώπη, όχι μόνον δεν σταθεροποιείται αλλά επιταχύνεται και η Ελλάδα προηγείται σε καταστροφικές συνέπειες κατά 2 χρόνια της Ιταλίας και της Ισπανίας και κατά  ένα χρόνο της Πορτογαλίας και της Ιρλανδίας. Αν όμως δεν βρεθεί λύση οριστική και αποτελεσματική για την Ιταλία και την Ισπανία είναι περιττό να μιλάμε για την Ελλάδα. Η Ιταλία χρειάζεται αναπτυξιακή βοήθεια ίση με το 5% του ΑΕΠ της, μηδενικά επιτόκια για τη χρηματοδότηση του χρέους και άμεση αύξηση στις εξαγωγές άρα φτηνότερο νόμισμα. Αν ρωτήσετε οποιονδήποτε αν είμαστε κοντά σε τέτοιες αποφάσεις θα σας απαντήσει ότι είμαστε πολύ μακριά ακόμα. Συνεπώς πρέπει να περιμένουμε ότι η κατάσταση στην Ευρώπη θα χειροτερεύσει. Η Ελλάδα βρίσκεται στην Τρίτη φάση του σχεδίου χρεοκοπίας της δηλαδή στη λεηλασία της δημόσιας και της ιδιωτικής περιουσίας. Χωρίς αλλαγές στις αποφάσεις, πρέπει να περιμένουμε τον αποκλεισμό της Ισπανίας και της Ιταλίας από τις αγορές, τη διαρροή των καταθέσεων από το τραπεζικό τους σύστημα και την εκδίωξη της Ελλάδας από το ευρώ. Μέχρι στιγμής η κάθε στροφή του εξαμήνου, οδηγεί χαμηλότερα τον κύκλο της κρίσης.