«Ελάτε να δουλέψετε στη Γερμανία» λέει το Βερολίνο
στην Ισπανία. Μάλιστα συναντώνται οι υπουργοί Παιδείας των δύο χωρών για να
δούν πως θα προωθήσουν τη συνεργασία τους γιατί οι ισπανοί νέοι με ανεργία πάνω
από 50% (όπως και στην Ελλάδα και στην Πορτογαλία) δεν έχουν πολλές δυνατότητες
να εργαστούν στην πατρίδα τους τα επόμενα δέκα χρόνια τουλάχιστον.
Αυτή η είδηση μας φέρνει μπροστά σε ένα νέο πολιτικό
πρόβλημα στο οποίο πρέπει να απαντήσουμε. Η Γερμανία δείχνει να τείνει χέρι
βοήθειας προς τις χώρες του Νότου. Δείχνει αλληλεγγύη. Θέλει να μοιραστεί μαζί μας
τις δικές της ευκαιρίες και άλλα υποθέτω θα σκεφτούν και θα πούν πολλοί.
Η πιο ψύχραιμη αντιμετώπιση σημαίνει ότι οι χώρες
του Νότου θα στερηθούν μερικά από τα καλύτερα μυαλά και δυνατότητες αυτοδύναμης
ανάπτυξης. Ένας νέος ασφαλώς προτιμά να δουλέψει στην πατρίδα του στο
περιβάλλον του, κοντά στην οικογένειά του. Αν είναι άνεργος όμως προτιμά να
γίνει εργαζόμενος. Αν μάλιστα η Γερμανία προσφέρει καλύτερους μισθούς (και έχει
φροντίσει γι αυτό η εφαρμογή της πολιτικής του μνημονίου) ασφάλιση, δυνατότητες
εξέλιξης και ατομικής βελτίωσης, προφανώς θα γίνει η πρώτη επιλογή των
καλύτερων, ταλαντούχων και πιο καλά καταρτισμένων και μορφωμένων ικανών νέων.
Συνεπώς η επιλογή θα γίνει μεταξύ των καλύτερων. Δεν θα φεύγουν όσοι δεν κατάφεραν
να βρούν δουλειά, στην πατρίδα τους, αλλά και αυτοί που βρήκαν δουλειά αλλά
υποδεέστερη στην πατρίδα τους.
Έτσι το πρώτο όφελος είναι ότι η Γερμανία ζητά μια εκμετάλλευση
εγκεφάλων για την οποία δεν έχει δεν έχει ξοδέψει ούτε ένα ευρώ, αλλά έχει
πληρώσει η πατρίδα τους. Όλοι γνωρίζουμε ότι το μέσο κόστος για να την ανατροφή
και τη μόρφωση ενός παιδιού ως τα 18 του χρόνια είναι περίπου 100.000 ευρώ. Τα έχει
ξοδέψει η οικογένειά του και το κράτος από τους φόρους. Αυτό το ποσό περνάει
αμέσως στη Γερμανία η οποία αρχίζει να εκμεταλλεύεται αυτόν τον μορφωμένο και
ταλαντούχο νέο, έναντι ενός μισθού το πολύ ίσο με τον μισθό ενός Γερμανού νέου,
για τον οποίο όμως έχει ξοδέψει η Γερμανία το ποσό των 100.000 ευρώ.
Πετυχαίνει λοιπόν δύο πράγματα: Λόγω της προσέλευσης
ξένων νέων και ταλαντούχων υποψήφιων για εργασία, συμπιέζει τις απαιτήσεις των
Γερμανών νέων εργαζομένων και ταυτόχρονα εκμεταλλεύεται τους ξένους
εργαζόμενους για τους οποίους δεν έχει επενδύσει ούτε ένα ευρώ, ενώ κανονικά θα
έπρεπε να πληρώνει μια αποζημίωση για όσα χρόνια θα τον απασχολήσει, πέραν του
μισθού και της ασφάλισής του. Το ποσό αυτό δεν μπορεί να είναι κατώτερο των
5.000 ευρώ το χρόνο. Αυτό το όφελος, των
5.000 ευρώ το χρόνο για κάθε ξένο νέο που θα απασχολείται στη Γερμανία, είναι μια
αξία η οποία μεταφέρεται από τις χώρες του Νότου στον Βορρά.
Υπάρχει φυσικά και η κοινωνική σημασία αυτής της εκμετάλλευσης.
Δεν απολαμβάνει ο μέσος Γερμανός κάποιο πλεονέκτημα, αλλά ο Γερμανός
επιχειρηματίας, ο οποίος πληρώνει μικρότερες αμοιβές και στον Γερμανό και στον
ξένο, νέο εργαζόμενο. Το όφελος δηλαδή της χώρας το καρπώνεται μόνον ο Γερμανός
επιχειρηματίας, ενώ ο απλός Γερμανός φορολογούμενος ενδεχομένως και να
επιβαρύνεται από τις δαπάνες του γερμανικού κράτους, αν ξοδέψει κάτι για την
παραπέρα μόρφωση και κατάρτιση του νέου εργαζόμενου. Αν σε κάποια ειδικότητα
π.χ. γιατρούς ή μηχανικούς, υπάρχει έλλειψη στη Γερμανία ή δεν υπάρχει προθυμία
να εργαστούν σε μικρά νοσοκομεία, και ιατρεία σε μικρές κωμοπόλεις και χωριά
(γιατί εκεί δεν υπάρχουν καλοί μισθοί ούτε δυνατότητες βελτίωσης και εξέλιξης)
η επιλογή που είχε θα ήταν να αυξήσει τους μισθούς μέχρι να αντιστρέψει το
ρεύμα. Συχνά αυτό σημαίνει να διπλασιάσει ή και να τετραπλασιάσει τους μισθούς.
Αντί για 3.000 ευρώ το μήνα να πληρώσει 6.000 ή και 12.000 ευρώ το μήνα. Εισάγοντας
όμως έτοιμους μορφωμένους και καταρτισμένους νέους πλέον των ωφελειών που
αναφέραμε, συγκρατεί τις αμοιβές σε χαμηλά επίπεδα, δηλαδή στα 3.000 ευρώ τα
οποία στην πατρίδα του δεν μπορεί να πάρει ο Έλληνας ή ο Ισπανός αλλά θα έπρεπε
να περιοριστεί περίπου στα μισά. Και αν τα βρεί γιατί είπαμε ότι ο ένας στους δύο
δεν θα τα βρεί. Το όφελος για τον Γερμανό εργοδότη, είναι ολοφάνερο γιατί
χρησιμοποιεί τον ξένο για να αντικαταστήσει τον μη πρόθυμο Γερμανό, αλλά και
για να διατηρήσει τον μισθό του στα 3.000 ευρώ, αλλιώς θα εκτινάσσονταν οι
αμοιβές όλων έως τα 12.000 ευρώ. Δεν κερδίζει δηλαδή εκείνα που θα μπορούσε να
του προσφέρει η γερμανική αγορά ο Γερμανός εξαιτίας της παρουσίας των ξένων,
επομένως μετά από λίγα χρόνια θα αρχίσει και να τον μισεί και να θέλει να τον
διώξει με τον τρόπο που η Χρυσή Αυγή θέλει να διώξει από την Ελλάδα τους Αλβανούς εργάτες που παίρνουν τη θέση Ελλήνων
οικοδόμων στα κατασκευαστικά έργα. Κι αυτό πολιτικά δεν ενοχλεί τους Γερμανούς
εργοδότες, αντιθέτως τους βοηθάει να αντιμετωπίσουν τους προοδευτικούς
Γερμανούς και τα συνδικάτα τους τα οποία ζητάνε καλύτερες αμοιβές και
κοινωνικές παροχές. Αυτό είναι αλυσίδα. Γίνεται σε άλλες ειδικότητες και για
άλλα μεγέθη και στην Ελλάδα και στην Ισπανία και στην Ιταλία.
Η Γερμανία λοιπόν που σχεδιάζει την πολιτική αυτή,
δίνει και τον τόνο και μπορεί ένα μέρος από το όφελος που έχει να το διαθέσει
για εκπαιδευτικές ανταλλαγές και παροχές, να δέχεται π.χ. για μεταπτυχιακά
Έλληνες και ισπανούς φοιτητές ώστε να διαλέξει τους καλύτερους και κυρίως για
να έχουν εγκλιματιστεί στη γερμανική κοινωνία, νομοθεσία και κοινωνική
συμπεριφορά που είναι επιθυμητή από το καθεστώς της πριν να βρούν την πρώτη τους
δουλειά. Όσοι είναι ανυπότακτοι, ή δεν ενσωματώνονται λόγω ισχυρών πολιτιστικών
και πολιτικών επιρροών θα επιστρέφονται στη
χώρα προέλευσής τους. Έτσι οι μετανάστες στη Γερμανία δεν θα δημιουργούν
προβλήματα όπως αυτά που προκαλούνται στην Ελλάδα από τους δικούς της μετανάστες και μάλιστα με
έξοδα στην πραγματικότητα της Ελλάδας και όχι της Γερμανίας.
Κι αυτό είναι μια πρώτη ανάγνωση όσο μπορούσαμε περιληπτική
της τόσο αθώας προσφοράς της Γερμανίας να δεχθεί Ισπανούς και Έλληνες νέους να
εργαστούν στη Γερμανία για να ανακουφίσει από την ανεργία και τους ίδιους και τις
χώρες τους. Αν μετά από δέκα χρόνια αλλάξει η οικονομική συγκυρία και η
Γερμανία αντί για ανάπτυξη περάσει σε φάση ύφεσης, αυτοί οι νέοι που θα είναι
τότε 40 ή 50 ετών θα είναι οι πρώτοι που θα διωχθούν από τις δουλειές τους και
θα αναγκαστούν να επιστρέψουν στην πατρίδα τους, με μια αλλαγή των κινήτρων και
της νομοθεσίας και κόψιμο των προγραμμάτων που μπαίνουν τώρα σε ισχύ για να τους
προσελκύσουν. Γιατί αν τους κρατήσουν για όλη τους τη ζωή, τότε δεν θα υπάρχει
αυτή η μεταφορά αξίας από τον Νότο προς τον
Βορρά στην επόμενη γενιά. Πρέπει να ξοδέψει 100.000 ευρώ για την ανατροφή και
μόρφωση του κάθε νέου που θα έχει γεννηθεί στη Γερμανία και το ασφαλιστικό
σύστημα της Γερμανίας θα πρέπει να πληρώσει εκείνο που αγόρασε με τις εισφορές
του ο εργαζόμενος. Ποτέ δεν του επιστρέφουν τις εισφορές που έχει καταβάλει αν
αποχωρήσει από τη χώρα. Του λένε… εδώ είναι ο γιατρός, αν θέλεις να τον
επισκεφθείς δωρεάν. Δεν γίνεται όμως αυτό πάντοτε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου