Αν εξαιρέσεις κάποιες δηλώσεις για το ποιος λέει τις μεγαλύτερες αρλούμπες και ποιος κάνει τις καλύτερες κωλοτούμπες, ή ποιος είναι ανεύθυνος και ποιος ανέφερε πρώτος την κατάσχεση των πλοίων στην υπόθεση Πατσίφικο με το αγγλικό δίκαιο, δηλαδή την πολιτική της κανονιοφόρου, κανείς δεν συζητάει τα σοβαρά θέματα που θα έπρεπε στην προεκλογική περίοδο.
Για παράδειγμα άλλη μία κυβέρνηση, της Ολλανδίας έπεσε γιατί η Κομισιόν έχει επιβάλει την προθεσμία της 30ης Απριλίου για τα νέα προγράμματα λιτότητας στις χώρες της ΕΕ. Στην Ολλανδία δεν ψηφίστηκαν τα προγράμματα λιτότητας και πρέπει να αλλάξει η κυβέρνηση, αντί να αλλάξουν τα σχέδια. Η Ολλανδία δεν είναι καμιά χώρα σαν την Ελλάδα, αλλά μια χώρα με ΑΑΑ όπως έχει απομείνει μαζί με τη Γερμανία. Το ίδιο γίνεται και στην Τσεχία. Μετά την ανακοίνωση περικοπών ύψους 3 δισεκατομμυρίων δολαρίων στον προϋπολογισμό, ξέσπασαν οι μεγαλύτερες διαδηλώσεις από το 1989, τη βελούδινη επανάσταση. Οι διαδηλωτές έγραφαν όχι στη λιτότητα και έξω οι κλέφτες ζητώντας να φύγει από τον κυβερνητικό συνασπισμό ο ένας από τους τρείς αρχηγούς κομμάτων ο οποίος κατηγορείται για κατάχρηση δημόσιου χρήματος όταν ήταν απλός επιχειρηματίας.
Και στην Ολλανδία η κυβερνητική κρίση πυροδοτήθηκε από την επιμονή των Βρυξελλών στα προγράμματα λιτότητας ύψους 16 δισεκατομμυρίων ευρώ και αποχώρησε το ακροδεξιό κόμμα του συνασπισμού. Αλλά όπως είδαμε και στη Γαλλία, η Μαρί Λεπέν η οποία ήταν εναντίον των μέτρων λιτότητας των Βρυξελλών ήταν η ωφελημένη και πήρε 18% των ψήφων στις προεδρικές εκλογές και έγινε ρυθμιστής του αποτελέσματος. Με άλλα λόγια είναι η πολιτική των Βρυξελλών που τρώει τις κυβερνήσεις οι οποίες ευθυγραμμίζονται με την πολιτική αυτή. Μήπως αυτό κάνει τις Βρυξέλλες να σκέφτονται να αναθεωρήσουν την πολιτική τους; Όχι.
Ο Μπαρόζο έβαλε τον εκπρόσωπό του τον Μπαγί να δηλώσει ότι αποδοκιμάζει τη λαϊκίστικη επιλογή όπως ακριβώς και στην Ελλάδα έχει ζητήσει η Λαγκάρντ να ψηφιστούν τα υπεύθυνα και όχι τα μνημονιακά κόμματα. Αυτό που δεν αντιλαμβάνονται στις χώρες αυτές και στην Ελλάδα τα δύο μεγάλα κόμματα, είναι ότι τα συντηρητική ή σοσιαλδημοκρατικά κόμματα που στοιχίζονται πίσω από τη λιτότητα, από τις μειώσεις των συντάξεων και των δαπανών για την υγεία, είναι ότι ακριβώς γι αυτό το λόγο κλονίζονται τα πολιτικά συστήματα και όχι γιατί οι πολίτες δεν καταλαβαίνουν ποια είναι η προτεραιότητα. Εκείνα δεν καταλαβαίνουν ότι προτεραιότητα είναι οι πολίτες και όχι οι αγορές, οι τράπεζες και τα ελλείμματα. Είναι μια αυτοκτονία του πολιτικού συστήματος για να μην μειωθούν τα κέρδη του χρηματοπιστωτικού συστήματος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου