Στην Ελλάδα εξακολουθούμε να θεωρούμε εαυτούς πλήρη μέλη της ΕΕ και της Ευρωζώνης, αν και ο Σόϊμπλε είπε δημοσίως ότι έκανε την πρώτη ανοιχτή συζήτηση για το αν η Ελλάδα θα πρέπει να παραμείνει ή όχι στο ευρώ. Όπως όλοι οι Έλληνες, επιλέγουμε προς το παρόν να αγνοήσουμε αυτή την πιθανότητα έξωσης από την ευρωζώνη με συμφωνία μιας δοτής ελληνικής κυβέρνησης, (γιατί οι Έλληνες δεν έχουν λάβει μια τέτοια απόφαση ως τώρα) και να εξετάσουμε τις πιθανότητες η ΕΕ να μπορέσει να ζήσει ως ενιαία νομισματική Ένωση. Προφανώς είναι τρελό να κάνεις τα ίδια πράγματα αλλά να περιμένεις διαφορετικά αποτελέσματα.
Το παλιό σύμφωνο του Μάατριχτ και της Λισσαβόνας πρόβλεπε την δημοσιονομική πειθαρχία ως μέσο για τη σταθερότητα και στην πράξη απέτυχε. Οι πρώτοι που το παραβίασαν ήταν η Γαλλία και η Γερμανία και στη συνέχεια όλες οι άλλες χώρες. Το νέο σύμφωνο που έχει εγκριθεί από την ευρωζώνη, λέει ότι η απειθαρχία ευθύνεται για την κρίση και η λύση είναι η αυστηρότερη πειθαρχία. Μάλιστα το επιτρεπόμενο έλλειμμα μειώνεται από το 3% στο 0.5% δηλαδή κάνει υποχρεωτικά τα πλεονάσματα. Επιπλέον αν μια χώρα έχει χρέος μεγαλύτερο από 60% του ΑΕΠ θα πρέπει να το μειώνει κατά 1/20 το χρόνο. Δηλαδή η Ιταλία που έχει χρέος 120% πρέπει να το μειώνει 3% το χρόνο. Αυτός ο νέος νόμος πρέπει να γίνει κατά προτίμηση συνταγματική δέσμευση όλων των κρατών της ευρωζώνης.
Δυστυχώς όμως αυτές οι οικονομικές έννοιες όπως το διαρθρωτικό έλλειμμα είναι πολύ ασαφές για να δεχθεί μια εκλεγμένη δημοκρατικά κυβέρνηση οποιασδήποτε χώρας την άποψη ενός τεχνοκράτη ο οποίος κάνει λογαριασμούς επί χάρτου διαφορετικούς από έναν άλλο τεχνοκράτη που βγάζει αντίθετα αποτελέσματα. Για παράδειγμα το 2007, πριν από την κρίση, η Ισπανία είχε μεγάλο διαρθρωτικό πλεόνασμα και η Ιρλανδία είχε ισοσκελισμένο διαρθρωτικά προϋπολογισμό. Η Γαλλία είχε μεγαλύτερο έλλειμμα από την Πορτογαλία και η Ελλάδα είχε έλλειμμα 4%, δηλαδή δεν ενέπνεε καμιά ανησυχία αφού ήταν αρκετό να μειωθεί μια μονάδα για να πληροί το κριτήριο του Μάαστριχτ, το οποίο δεν πληρούσαν όμως και οι μισές χώρες. Επίσης μετά από 4 χρόνια, το 2011 το ΔΝΤ αναθεώρησε τα νούμερα και είπε ότι η Ελλάδα αντί για 4% είχε 10,4% και η Ιρλανδία είχε 8,4 και όχι 0.1% το 2007. Στην πραγματικότητα το πραγματικό διαρθρωτικό έλλειμμα είναι άγνωστο, δεν μπορεί να υπολογιστεί εκ των προτέρων και μπορεί να αναθεωρηθεί εκ των υστέρων αν αλλάξει έστω και ελάχιστα ο τρόπος υπολογισμού. Πως λοιπόν θα ζητάς από βουλευτές ή από κυβερνήσεις να αποφασίζουν με βάση έναν ασαφή δείκτη και πως κάποιοι δικαστές θα καταδικάζουν κυβερνήσεις και κυρίαρχες χώρες στηριζόμενες σε έναν ασαφή δείκτη ο οποίος αλλάζει όσο συχνά αποφασίζει κάποια δήθεν ανεξάρτητη στατιστική αρχή; Χώρια που η συζήτηση για τα ελλείμματα, αφήνει απέξω τα πλεονάσματα τα οποία πρέπει να αντιμετωπίζονται επίσης όπως και τα ελλείμματα σε μια δημοσιονομική ένωση. Γιατί το έλλειμμα του ενός είναι το πλεόνασμα του γείτονα. Ποιος θα μελετήσει τις επιδράσεις του πλεονάσματος της Γερμανίας στην σταθερότητα της ευρωπαϊκής Οικονομίας και θα έχει την έξωθεν καλή μαρτυρία ότι θα είναι τίμιος, όταν το μεν έλλειμμα διώκεται και τιμωρείται ως βαρύτατο αμάρτημα ενώ το πλεόνασμα υμνείται και επιβραβεύεται ως αρετή με μικρότερα επιτόκια; Είναι μια βασική πολιτική απόφαση αυτή για την ΕΕ σημαντικότερη από ένα ευρωπαϊκό Σύνταγμα, γιατί αν δεν απαντά οριστικά ένα Σύνταγμα σε αυτή την ερώτηση με τον αυτονόητο τρόπο, τότε δεν μπορεί να υπάρχει ούτε σύνταγμα ούτε νομισματική ένωση.
Το κάθε εθνικό σύνταγμα, και της Ελλάδας και ο βασικός νόμος της Γερμανίας η οποία δεν έχει σύνταγμα, θεωρεί αυτονόητο το αυτονόητο. Οι πλούσιοι πληρώνουν περισσότερα από τους φτωχούς και οι πλούσιες περιοχές μεταφέρουν πόρους στις φτωχές μειονεκτικές περιοχές. Αυτό πρέπει να προβλέπουν και οι ιδρυτικές συμφωνίες της ΕΕ ό0πως το πρόβλεπαν ως τώρα άλλες συμφωνίες όταν ακόμα η ΕΕ ήταν ΕΟΚ. Χωρίς κοινά σύνορα, χωρίς κοινή ευρωπαϊκή ταυτότητα, χωρίς ελευθερία μετακίνησης κεφαλαίων και ανθρώπων, χωρίς ενιαίο οικονομικό χώρο και χωρίς κοινό νόμισμα.
Πάμε τώρα στα εσωτερικά μας. Η αποκάλυψη του ανεξάρτητου βουλευτή Παναγιώτη Κουρουμπλή ότι ο πρόεδρος της ΕΛΣΤΑΤ Ανδρέας Γεωργίου, πρώην υπάλληλος του ΔΝΤ είχε στείλει ηλεκτρονική επιστολή στον Πόλ Τόμσεν του ΔΝΤ και του ζητούσε να αλλάξει ο νόμος που διέπει την ΕΛΣΤΑΤ όπως και έγινε λίγες μέρες αργότερα με νομοθετική πρωτοβουλία του κ. Παπακωνσταντίνου είναι σημαντική. Γιατί ο κ. Γεωργίου διορίστηκε από τη Βουλή και εκεί οφείλει να λογοδοτεί και όχι στο ΔΝΤ. Το πολύ πολύ θα έπρεπε να απευθύνει την επιστολή αυτή στον αρμόδιο υπουργό και μέσω εκείνου στη Βουλή αν ήθελε να προωθήσει αλλαγές στο νόμο στην κατεύθυνση της ενίσχυσης των εξουσιών του. Η ένοχη σιωπή του κ. Γεωργίου είναι ακόμα πιο ανησυχητική γιατί δεν διέψευσε ότι έστειλε την επιστολή ως μη όφειλε στον Τόμσεν, δηλαδή σε εκπρόσωπο ξένου διεθνούς οργανισμού ο οποίος δεν έχει καμιά αρμοδιότητα παρέμβαση στο εσωτερικό ελληνικό δίκαιο, αλλά είπε ότι είναι προϊόν υποκλοπής. Ούτε σήκωσε το γάντι που του πέταξε ο βουλευτής λέγοντας ότι αν θέλει να του κάνει μήνυση να παραιτηθεί από τη βουλευτική ασυλία. Όταν ο πρόεδρος της αρχής προσφεύγει στον Τόμσεν για να αλλάξουν ελληνικοί νόμοι, όλοι καταλαβαίνουμε τι σημασία έχει ένας αριθμός που δείχνει το διαρθρωτικό έλλειμμα μιας χώρας. Αν ο κ. Τόμσεν ή όποιος άλλος ξένος μπορεί να αλλάξει το νούμερο του ελλείμματος της χώρας, όπως έγινε ήδη για την Ελλάδα όπως είπαμε, καταλαβαίνουμε για ποια εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας μιλάμε. Η οποία δεν είναι αμοιβαία όπως με μια διεθνή συνθήκη όπως είναι η προσχώρησή μας στην ΕΕ ή στο ΝΑΤΟ ή στον ΟΗΕ όπου όλες οι χώρες που συμμετέχουν έχουν εκχωρήσει τα ίδια δικαιώματα και απολαμβάνουν των ίδιων δικαιωμάτων. Εδώ μιλάμε για έναν τεχνοκράτη είτε της Ελλάδας είτε των Βρυξελλών, ο οποίος δεν ελέγχεται ούτε από το ευρωκοινοβούλιο ούτε από κάποιο άλλο δημοκρατικά εκλεγμένο όργανο. Άμεσα όπως το ευρωκοινοβούλιο ή έμμεσα όπως το Συμβούλιο Κορυφής. Ή ακόμα πιο έμμεσα όπως η Κομισιόν. Μιλάμε για κάποιον ανεξέλεγκτο ο οποίος κουνάει έναν ασαφή αριθμό με ασαφές περιεχόμενο, ο οποίος δεν δείχνει τίποτα. Ο οποίος όμως θα αποφασίζει με αυτόν τον αριθμό αν όλοι οι πολίτες πρέπει να πάρουν αύξηση ή να έχουν μείωση των μισθών τους. Πραγματικών ή ονομαστικών.
Κι αυτό το πολύ σοβαρό ζήτημα, κρύβεται πίσω από κομματικές αντιπαραθέσεις με μικροκομματικές σκοπιμότητες, όπως π.χ. αν θα καταθέσει και ο Κοντοπυράκης, αν είναι άρρωστος, ή αν έκανε τα ίδια και η ΝΔ στο παρελθόν αλλά για να κρύψει το έλλειμμα αντί να το διογκώσει. Γιατί ούτε πολιτικά ούτε ηθικά είναι το ίδιο αν η επιδίωξή σου είναι με πολιτική σκοπιμότητα να αλλάξεις τα νούμερα. Άλλο είναι να εφαρμόζεις τον κανονισμό για να εμφανίσεις το έλλειμμα μικρό και να κερδίσει έμμεσα το κόμμα σου τις εκλογές και άλλο είναι να προσθέτεις τα ελλείμματα των ΔΕΚΟ χωρίς να έχεις μελέτες, ενώ μπορούσες να τα αφήσεις απέξω, για να διασύρεις τη χώρα σου στο εξωτερικό ως αναξιόπιστη και σπάταλη για να δικαιολογήσεις την ανάγκη επέμβασης της ΕΕ και του ΔΝΤ. Στη μία περίπτωση είσαι φαύλος στην άλλη ίσως να είσαι και προδότης και ανίκανος να κυβερνήσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου