Τη στιγμή που στην Ελλάδα έχουμε στραφεί σε εσωτερικού ενδιαφέροντος πολύ μικρά ή και άνευ ουδεμιάς σημασίας πολιτικά θέματα, όπως πόσα κόμματα από το ΠΑΣΟΚ θα εκπροσωπούνται στην ελληνική Βουλή και ποιόν υποψήφιο αρχηγό του ΠΑΣΟΚ θα υποστηρίξουν οι σημερινοί βουλευτές τα δύο τρίτα από τους οποίους θα απουσιάζουν από την επόμενη Βουλή, ή ποιος είναι ο Έλληνας βουλευτής με το 1 εκατομμύριο, στην υπόλοιπη Ευρώπη έχουν αρχίσει και συζητάνε ποιος έφταιγε που καταστράφηκε η Ελλάδα και οδηγείται εκτός ευρωζώνης με βίαιο τρόπο.
Συμφωνούν βεβαίως ότι οι πρώτοι που φταίνε είναι οι Έλληνες πολιτικοί οι οποίοι συμφώνησαν ότι πρέπει να μειωθούν οι κατώτατοι μισθοί τη στιγμή που ψηφίζονται φοροαπαλλαγές για το 1% των πλουσιότερων Ελλήνων. Συμφωνούν ότι φταίει το πελατειακό κράτος το οποίο δημιουργήθηκε για να δημιουργήσει τον στρατό των κομμάτων, το οποίο τώρα γίνεται το κράτος των πραιτωριανών δανειστών οι οποίοι αναλαμβάνουν να εισπράττουν απευθείας και μέσω παρένθετων πολιτικών προσώπων τους φόρους για να πληρωθούν τις δόσεις τους.
Κι αφού φορτώσουν όλες ή τις σημαντικότερες ευθύνες στους Έλληνες πολιτικούς, αρχίζουν μετά να συζητάνε μεταξύ τους ως αποικιοκράτες την πιθανότητα να χάσουν την Ελλάδα ως αποικία που μπορούν να αρμέγουν τα επόμενα 40 χρόνια, εξαιτίας της απληστίας τους. Η συζήτηση μεταξύ αποικιοκρατών έχει και ιστορικά παραδείγματα, και κάπου είδα να λένε ότι και το 1944 αν είχαν ενδιαφερθεί λίγο παραπάνω για την Κίνα δεν θα είχε πέσει αυτή στα χέρια του Μάο Τσε Τούνγκ, με λίγα δολάρια και όπλα περισσότερα στον Τσάνγκ Κάϊ Σέκ θα είχαν ολόκληρη την Κίνα δική τους, αλλά ήταν πολύ άπληστοι στο να τσακώνονται μεταξύ τους για άλλα τιμάρια, ώστε παρέλειψαν να κάνουν το καθήκον τους απέναντι στην Κίνα με αποτέλεσμα η Κίνα να παραμείνει ανεξάρτητη χώρα έξω από το πεδίο της επιρροής τους.
Κι επειδή οι Ευρωπαϊκές χώρες έχουν μεγάλη παράδοση στην αποικιοκρατία, γιατί δεν ήταν μόνον η Αγγλία, η Γαλλία και η Γερμανία μεγάλες αποικιοκρατικές δυνάμεις, αλλά και η Ολλανδία που κατείχε την Ινδονησία ή η Ισπανία που κατείχε τη Λατινική Αμερική, ή η Πορτογαλία που κατείχε από τη Βραζιλία και την Αφρική, ως το Ανατολικό Τιμόρ στην Ανατολή, καταλαβαίνετε ότι έχει κάποιο βάθος αυτή η συζήτηση. Κι αυτό δείχνει ότι πιστεύουν ότι οι μέχρι τώρα συμφωνίες απλά μεταθέτουν την ημέρα του απολογισμού των ζημιών γιατί βλέπουν πως είτε η Ελλάδα υποχρεωθεί σε έξοδο από το ευρώ είτε σε χρεοστάσιο, η Ελλάδα θα έχει χαθεί γι αυτούς.
Στη Γερμανία η συζήτηση στο κοινοβούλιο για την Ελλάδα θύμισε τις συζητήσεις που γίνονταν το 1920 για τις αποζημιώσεις που έπρεπε να πληρώσει η Γερμανία με τη σκληρότητα των αντιπαραθέσεων. Το πρώτο πράγμα που πλέον παραδέχονται είναι ότι το 2010 υποτίμησαν το πρόβλημα κι ενώ έφτιαξαν ένα πρόχειρο πρόγραμμα που πρόβλεπε ότι το 2012 η Ελλάδα θα επέστρεφε στις αγορές, τώρα βλέπουν ότι για να γίνει αυτό θα χρειαστούν δεκαετίες.
Στη συζήτηση Γερμανίας και Γαλλίας, παραδέχονται πλέον ότι για το ελληνικό πρόβλημα φερεγγυότητας υπήρχαν δύο δρόμοι. Είτε να κουρέψουν το χρέος βαθιά από την αρχή ώστε αμέσως η Ελλάδα να αποκλείσει τη φερεγγυότητα ότι μπορεί να πληρώσει τα χρέη της μόνη της, είτε να αναλάβουν τα ελληνικά χρέη όλες οι χώρες της ΕΕ από κοινού, για να δείξουν ότι καμιά χώρα δεν είναι μόνη της και ότι καμιά χώρα δεν είναι αφερέγγυα από τη στιγμή που συμμετέχει στην ΕΕ. Αντί για τους δύο αυτούς καθαρούς δρόμους, που άλλον υποστήριζε η Γαλλία και άλλον η Γερμανία, άλλον οι σοσιαλδημοκράτες κι άλλον οι συντηρητικοί, τελικά ο γαλλογερμανικός άξονας δεν ακολούθησε κανέναν, αλλά ένα μίγμα ανομοιογενές το οποίο δεν έλυσε κανένα πρόβλημα αλλά δημιούργησε περισσότερα. Στην αρχή επέλεξαν να πουν ότι δεν υπάρχει πρόβλημα φερεγγυότητας αλλά ρευστότητας. Αλλά όταν την δάνεισαν της επέβαλαν τιμωρία υψηλών επιτοκίων για να μην θεωρήσει κανείς άλλος ότι μπορεί να του προσφέρουν δωρεάν γεύμα. Και επιπλέον για να καταλάβουν ότι είχαν κάνει λάθος και για το παραδεχθούν χρειάστηκαν δύο χρόνια μέσα στα οποία η οικονομία της Ελλάδας καταστράφηκε αλλά κανείς δεν αναλαμβάνει την ευθύνη γιατί θα πρέπει να αναλάβει και την ευθύνη αποζημίωσης.
Ο κατάλογος με τα λάθη είναι πολύ μακρύς γιατί εκτός της καταστροφής της οικονομίας, καταστράφηκε και το πολιτικό σύστημα το οποίο θα μπορούσε να επενδύσει στην ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, αλλά επένδυσε τα πάντα στη δημοσιονομική λιτότητα και συνεχίζει να το κάνει μέχρι ολοκληρωτικής πτώσεως. Η ελπίδα ότι οι μεταρρυθμίσεις θα έκαναν την οικονομία ανταγωνιστική δεν απέδωσαν απολύτως τίποτα, αλλά το μεν πολιτικό σύστημα δεν έχει άλλη επιλογή, αλλά κάποιος άλλος πρέπει τώρα να κάνει την Ελλάδα ανταγωνιστική. Συνεχίζοντας το λάθος λένε ότι η μεν οικονομία δεν έχει άλλη ελπίδα από το να γίνει Βουλγαρία σε επίπεδο αμοιβών και το πρόβλημα της ανεργίας να λυθεί όχι με επενδύσεις και ανάπτυξη αλλά με μετανάστευση του έμπειρου και μορφωμένου προσωπικού σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Υπολογίζουν ότι με μετανάστευση 1.000.000 Ελλήνων (μεταξύ των οποίων και οι εδώ και δεκαετίες μετανάστες οι οποίοι έχουν ενσωματωθεί στη χώρα) η ανεργία θα επιστρέψει στο 10% όπου βρισκόταν πριν από την κρίση.
Το επόμενο μεγάλο λάθος που αναγνωρίζουν μεταξύ τους ότι έκαναν είναι ότι μόλις το καλοκαίρι κατάλαβαν ότι επενδύσεις με κοινοτικά κονδύλια στον ιδιωτικό τομέα δεν μπορούσαν να γίνουν. Γιατί στην ύφεση κανείς ιδιώτης δεν επενδύει και γιατί η Ελλάδα δεν μπορούσε να πληρώσει τη συμμετοχή της. Άρχισαν λοιπόν να γυρίζουν τα προγράμματα και τα χρήματα σε δημόσιες επενδύσεις τις οποίες όμως διαχειρίζεται το απομένον πελατειακό κράτος με το γνωστό τρόπο δηλαδή για να βγάλουν την κρίση οι άνθρωποί του, αδιαφορώντας για τους άνεργους, και για τον ιδιωτικό τομέα εκτός των τραπεζών.
Αυτά συζητάνε μεταξύ τους οι Ευρωπαίοι πρώην αποικιοκράτες και νυν αφεντικά της ΕΕ για το ποιος φταίει που κινδυνεύουν τώρα να χάσουν την Ελλάδα. Βλέπουν ότι η ΝΔ (που τους τα έλεγε εγκαίρως ο Σαμαράς αλλά δεν τον άκουγαν και προτίμησαν να τον τιμωρήσουν κι αυτόν) γράφει 19,5% και το ΠΑΣΟΚ λιγότερο από το μισό. Και τα δύο κόμματα μαζί ελπίζουν ότι απλώς θα είναι μειοψηφία στην επόμενη Βουλή, ιδίως αν ο Σαμαράς δεν επιστρέψει στην αρχική αντιμνημονιακή του πολιτική. Σ΄ αυτό δεν βλέπουν παρά την ευκαιρία που χάθηκε να εξακολουθήσει η Ελλάδα να είναι δική τους, πράγμα για το οποίο ήταν πολύ πρόθυμη. Γιατί δεν βλέπουν πλέον άλλη λύση, δεν βλέπουν δυνατότητα να αλλάξουν πολιτική και να αποζημιώσουν την Ελλάδα αλλά είτε να κάνει χρεοστάσιο είτε να υποχρεωθεί να βγεί από το ευρώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου