Ανάποδα σαν τον κάβουρα, η κυβέρνηση

Για να δούμε πόσο ανάποδη είναι η ελληνική πολιτική, αρκεί και μόνο να παρακολουθήσουμε την ατζέντα της ΕΕ, η οποία εξετάζει αύριο στο Ευρωπαϊκό συμβούλιο, τρόπους να τονώσει τις ιδιωτικές επενδύσεις. Ένας τομέας στον οποίο οι κυβερνήσεις έχουν ελπίδες άμεσης απόδοσης, δηλαδή κερδοφορίας, ώστε να ελπίζουν σε αύξηση του ΑΕΠ οι κυβερνήσεις, είναι οι κατασκευές και τα ακίνητα. Γιατί αν οι επενδύσεις δεν έχουν γρήγορη απόδοση, δεν θα συμβάλουν στην αύξηση του ΑΕΠ κι αν δεν είναι κερδοφόρες δεν θα προσελκύσουν ιδιωτικές επενδύσεις.

Σκέπτονται λοιπόν να καθιερώσουν μικρές μεταρρυθμίσεις, του στυλ να αφήσουν ελεύθερο το ύψος των ταβανιών, να επιτρέψουν να γίνονται εξωτερικές σκάλες ή να μην μετράνε στον οικοδομικό όγκο, ή να ορίσουν τις προδιαγραφές για την ενεργειακή επάρκεια των κτιρίων και να δώσουν κίνητρα για να γίνουν αλλαγές και εργασίες στα παλιά κτίρια.

Όλοι μπορούμε να καταλάβουμε ποια ακριβώς είναι η επιδίωξη των κυβερνήσεων της Ευρώπης. Η Ελλάδα, η Πορτογαλία, η Ισπανία βέβαια βρίσκονται σε φάση ύφεσης και η Ελλάδα μάλιστα σε φάση βαθιάς ύφεσης, επομένως δεν περιμένει κανείς ανάκαμψη στον τομέα των ακινήτων και στις κατασκευές. Αλλά θα περίμενε κανείς ότι θα έκανε και η Ελλάδα κάποιες κινήσεις για να σταθεροποιήσει την αγορά. Δηλαδή να σταματήσει να πέφτει η αγορά των ακινήτων. Όχι να αρχίσει να ανεβαίνει η τιμή ενός ακινήτου, αλλά να αρχίσει να κινείται η αγορά έστω και στις ελάχιστες τιμές. Δηλαδή να υπάρχει αγοραστής που θα θέλει να αγοράσει ένα ακίνητο έστω και στο 50% της τιμής του, του 2008. Έστω και στο 40%.

Γιατί τώρα ποια είναι η κατάσταση; Αν πουλάς ένα ακίνητο στο 50% της τιμής του, παίρνεις μια ερώτηση του στυλ αν το πουλάς στο 40% της τιμής του. Αλλά ακόμα κι αν μετά από ένα ή δύο μήνες κατεβάσεις την τιμή στο 40%, παίρνεις ερώτηση αν θέλεις να το πουλήσεις στο 30% της τιμής του το 2008. Χωρίς αυτό να σημαίνει πρόθεση αγοράς εκ μέρους του ερωτώντος. Απλώς ρωτάει. Δηλαδή υπάρχει διαρκής και διευρυνόμενη προσδοκία μεγαλύτερης πτώσης των τιμών, μέσα στο επόμενο χρονικό διάστημα.

Αυτή η τάση και η προσδοκία όλο και χαμηλότερων τιμών ακινήτων μέσα στο χρόνο, τροφοδοτείται από την διαρκή μείωση των μισθών, από τη διαρκή αύξηση της ανεργίας, από το συνεχές κλείσιμο επιχειρήσεων και κυρίως από τις διαρκείς αυξήσεις των φόρων επί των ακινήτων και της φορολογίας γενικότερα. Αυτό το τελευταίο έχει τη μεγαλύτερη πίεση πάνω στους ανθρώπους όλων των κατηγοριών. Γιατί ένας άνθρωπος που είναι άνεργος, παίρνει ένα επίδομα ανεργίας και ελπίζει να βρεί δουλειά. Δεν πουλάει το ακίνητό του, το οποίο γνωρίζει ότι αν το πουλήσει, δεν θα μπορέσει ποτέ πιά να το ξαναγοράσει. Όταν όμως ξεπεράσει το δωδεκάμηνο της ανεργίας που έπαιρνε το επίδομα και όταν οι ελπίδες του ότι θα βρεί δουλειά εξανεμιστούν γιατί βλέπει ότι η ανεργία μεγαλώνει και δεν σταμάτησε να μεγαλώνει τους προηγούμενους 12 μήνες τότε μπαίνει στη διαδικασία να πουλήσει το ακίνητό του.

Εν γνώσει του ότι η τιμή είναι στο 50% στην καλύτερη περίπτωση. Και τότε καταλαβαίνει ότι η αγορά απλώς δεν υπάρχει. Είναι εντελώς θεωρητικό ότι οι τιμές έχουν πέσει στο 50%. Πωλούνται μεν στο 50% αλλά δεν αγοράζονται. Κανείς δεν αγοράζει σπίτι. Ούτε για επένδυση, γιατί τα ενοίκια πέφτουν διαρκώς και τα ξενοίκιαστα είναι πολύ περισσότερα, ούτε για στέγαση, γιατί κανείς δεν δίνει στεγαστικά δάνεια. Με τα σημερινά ενοίκια, συμφέρει περισσότερο να νοικιάζεις παρά να αγοράσεις σπίτια. Με τις σημερινές τιμές ενοικίων θέλεις πάνω από 40 χρόνια για να πιάσεις τα ίδια λεφτά. Επομένως ούτε ο τριαντάρης δεν το βρίσκει συμφέρον και δελεαστικό, χώρια που ο τριαντάρης είναι ακόμα άνεργος εφόσον η ανεργία στην ηλικία των νέων είναι στο 56% και μεταξύ των γυναικών στο 66%.

Η πολιτική της ελληνικής κυβέρνησης, είναι πολιτική δήμευσης της ακίνητης περιουσίας, δηλαδή να πουλήσεις το σπίτι για να πληρώσεις το φόρο του κράτους, το οποίο είναι μεσολαβητής ανάμεσα στον πολίτη και στην τράπεζα. Οι φόροι πηγαίνουν στις τράπεζες του εξωτερικού που είναι οι δανειστές της ελληνικής κυβέρνησης.

Η ελληνική κυβέρνηση και η τρόϊκα, είναι στον αντίποδα της πολιτικής των άλλων ευρωπαϊκών χωρών. Να δημευτούν οι ιδιωτικές περιουσίες των Ελλήνων για να πουληθούν σε ξένους, ή να μεταβιβαστεί το αντάλλαγμα στο εξωτερικό έναντι δανείων. Αν ήθελαν ή επεδίωκαν έστω τη σταθεροποίηση της αγοράς, θα έπρεπε να μπεί τέλος στις απολύσεις, στις μειώσεις μισθών, και στην αύξηση της φορολογίας και κυρίως στην φορολόγηση της ακίνητης περιουσίας. Εδώ τι γίνεται; Το αντίθετο.

Επιβάλλεται φόρος σε αγροτεμάχια και σε ακίνητα που δεν αποφέρουν κανένα εισόδημα, αρκεί όλα να είναι πάνω από 50.000 ευρώ. Μα 50.000 ευρώ σημερινά, είναι πάνω από 100.000 του 2008 ενώ οι αντικειμενικές τιμές των ακινήτων δεν έχουν μειωθεί. Το 2008 έκανε 50.000 ευρώ μια γκαρσονιέρα που τώρα δεν κάνει ούτε 20.000, επομένως αυτό λέει ο Στουρνάρας ότι οι μικροιδιοκτήτες ακινήτων που έχουν έστω και μία γκαρσονιέρα πάνω από την κύρια κατοικία τους, πρέπει να την πουλήσουν όσο όσο για να πληρώσουν το φόρο αλλά κυρίως για να απαλλαγούν από τους παραπανήσιους φόρους.

Επίσης αν κάποιος έχει ένα σπίτι ή έχει αγοράσει ένα σπίτι με στεγαστικό δάνειο και το χρωστάει στην τράπεζα, δηλαδή δεν του ανήκει παρά μόνο σε ένα μικρό ποσοστό, δεν απαλλάσσεται από το φόρο, ούτε τον μοιράζεται κατά το ποσοστό του με την τράπεζα. Επομένως ο φόρος αποσκοπεί πράγματι στη δήμευση και στην εκποίηση της ακίνητης περιουσίας.

Μα το λέει και ο ίδιος ο Στουρνάρας. Εγώ 3 δις ευρώ εισέπραττα στο παρελθόν, τα ίδια θέλω και φέτος, αδιαφορώντας για το γεγονός ότι τα εισοδήματα έχουν μειωθεί κατά 50% και το 55% των εργαζομένων είναι είτε άνεργοι είτε κάτω από το όριο της φτώχειας. Ο σκοπός του δηλαδή, δεν είναι να εισπράξει αυτά τα λεφτά που δεν θα τα εισπράξει, αλλά να σπρώξει όλους στην εκποίηση της ιδιωτικής τους περιουσίας, ώστε οι τιμές να συμπιεστούν ακόμη πιο κάτω μέχρι να φτάσει στο 10% της αξίας τους το 2008, δηλαδή στα ενοίκια ενός χρόνου. Αυτή ήταν η απόδοση ακινήτων του 2008. Τα ενοίκια ενός χρόνου ήταν το 10% της αξίας του ακινήτου. Δηλαδή με τα ενοίκια δέκα ετών ή το πολύ 12 ετών, αγόραζες το ακίνητο, επομένως σε συνέφερε να πάρεις στεγαστικό δάνειο και να το αγοράσεις.

Μόνον αν οι τιμές των ιδιωτικών ακινήτων πέσουν στο 10% θα δικαιολογούνται και οι πωλήσεις της δημόσιας περιουσίας σε τίμημα που να αποτελεί το 10% της τιμής τους το 2008. Για παράδειγμα ο ΟΠΑΠ σύμφωνα με μελέτη ξένης τράπεζας, έχει ή μπορεί να πιάσει με τις σωστές κινήσεις μια τιμή 47 και πάνω δισεκατομμύρια ευρώ. Για να τον πουλήσεις έναντι 2 δισεκατομμυρίων ευρώ χωρίς να ξεσηκωθούν και οι πέτρες, πρέπει να βλέπεις ότι και το σπίτι σου των 100.000 ευρώ, μπορεί να πιάσει πλέον 10.000 ευρώ, οπότε να θεωρήσεις και το τίμημα για τον ΟΠΑΠ δικαιολογημένο.