Σταματείστε τις εξαγωγές ελληνικού χρυσού

Θα έχετε παρατηρήσει τα χιλιάδες πλέον καταστήματα που ανοίγουν και αγοράζουν χρυσό από τους Έλληνες, οι οποίοι δεν έχουν πλέον άλλο τρόπο βιοπορισμού, από το να πουλούν τα κοσμήματά τους, όπως και την περίοδο της κατοχής. Είναι τα μόνα καταστήματα που αυξάνονται συνεχώς επί τρία χρόνια, όπως λένε τα στοιχεία του επιμελητηρίου. Λογικό, αφού είναι τα μόνα καταστήματα που έχουν κέρδη και διαρκώς αυξανόμενη πελατεία. Ο χρυσός που συγκεντρώνεται τι γίνεται; Εξάγεται στο εξωτερικό, γιατί πολλές χώρες προσπαθούν να τον αποθησαυρίσουν, με σημαντικότερες τις μερκαντιλιστικές χώρες, τις χώρες με μεγάλες εξαγωγές, δηλαδή την Κίνα και τη Γερμανία.

Αν αυτό το εντάξουμε στον διεθνή νομισματικό πόλεμο ο οποίος διεξάγεται αν και ακήρυχτος επίσημα, από την αρχή φαίνεται ότι η ελληνική κυβέρνηση, αν δεν ήταν εντελώς ανίκανη να καταλάβει που βρίσκεται και τι πρέπει να κάνει, θα έπρεπε να έχει υιοθετήσει μέτρα, προσωρινά έστω, ώστε ο χρυσός που συγκεντρώνεται από τους Έλληνες πολίτες, να μην κατευθύνεται στο εξωτερικό, αλλά να αποθηκεύεται στην Ελλάδα. Ένα προσωρινό μέτρο θα έπρεπε να έχει διάρκεια τουλάχιστον πέντε χρόνια, ώστε μετά από αυτό το χρονικό διάστημα, να επανεξετάσει τις αποφάσεις τις και αν πρέπει να άρει τους περιορισμούς στις εξαγωγές χρυσού εκτός συνόρων. Γιατί ο χρυσός δεν ήταν ποτέ και δεν έχει γίνει ακόμα ένα οποιοδήποτε προϊόν, που ακολουθεί τους κανόνες του ΠΟΕ.

Γιατί η Ελλάδα θα έπρεπε να έχει επιβάλει περιορισμούς στις εξαγωγές χρυσού; Πως συνδέεται αυτό με την κρίση; Πως χρησιμοποιείται στον νομισματικό πόλεμο και επομένως πως είναι ένα αγαθό, που δεν μπορεί να διακινείται ελεύθερα σαν να είναι γιαούρτι;

Δεν είναι τυχαίο, ότι πολλά μέσα ενημέρωσης στη Γερμανία, προφανώς οδηγημένα από την κυβέρνηση και από κέντρα σχεδιασμού πολιτικής στη Γερμανία, έθεσαν το θέμα της επιστροφής του γερμανικού χρυσού στη Γερμανία. Μάλιστα αυτό δεν έγινε από σοβαρά Θίνκ Τάνκ, μακριά από τον λαό της Γερμανίας, αλλά από τον λαϊκό Τύπο, ο οποίος το συνδύασε με επιθέσεις εναντίον της Μπούντεσμπανκ ηοποία δεν κάνει τίποτα, όπως κατηγορήθηκε, για να επιστρέψει στη Γερμανία ο γερμανικός χρυσός. Με άλλα λόγια δημιουργείται συνειδητά πίεση μέσω της κοινής γνώμης, ώστε να τεθεί ένα πολιτικό ζήτημα από την πολιτική ηγεσία, το οποίο δεν συζητείται από το 1945, δηλαδή μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Η Γερμανία θέλει να αναθεωρήσει δηλαδή τη θέση στην οποία βρίσκεται από την ημέρα που έχασε τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και να ανακτήσει και στο σημείο αυτό την κυριαρχία που έχει χάσει στο πεδίο της μάχης.

Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα του γερμανικού Τύπου, ο γερμανικός χρυσός βρίσκεται κατά 45% στις ΗΠΑ, (1536 τόνοι), κατά 13% στη Βρετανία, (450 τόνοι) και κατά 11% στην κεντρική τράπεζα της Γαλλίας (374 τόνοι). Δηλαδή το 69% του γερμανικού χρυσού βρίσκεται στα χέρια των νικητών του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου. Το υπόλοιπο 31%, (1036 τόνοι) βρίσκεται αποθηκευμένο στη Φρανκφούρτη, στη Μπούντεσμπανκ. Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα του γερμανικού Τύπου, η Γερμανία απαίτησε κατ αρχήν να σηκώσει τα αποθέματα χρυσού τα οποία βρίσκονται στη Γαλλία, με τη δικαιολογία ότι στο Παρίσι δεν γίνονται συναλλαγές και αγοραπωλησίες χρυσού, άρα δεν υπάρχει λόγος να έχει εκεί αποθηκευμένο χρυσό η Γερμανία. Προφανώς όμως όλοι καταλαβαίνουμε ότι η Γαλλία είναι ο πιο αδύναμος κρίκος, η μόνη χώρα που έχει μεγαλύτερη εξάρτηση από τη Γερμανία και επομένως είναι η μοναδική χώρα, την οποία μπορεί να πιέσει αποτελεσματικά η Γερμανία να της επιστρέψει τον χρυσό, πριν το ζητήσει από τις ΗΠΑ και από τον δορυφόρο της στην Ευρώπη, τη Βρετανία.

Αυτές οι κινήσεις δεν είναι ποτέ αθώες όμως και πάντοτε κρύβουν μια σημαντική πολιτική σκοπιμότητα, ιδίως σε εποχές όπως η σημερινή, οπότε για την επέκταση των κρατών δεν χρησιμοποιούνται πολεμικές επιχειρήσεις, αλλά οικονομικά όπλα, εξίσου αποτελεσματικά. Η Γερμανία έχασε κάθε φορά που χρησιμοποίησε τον πόλεμο για να κατακτήσει την Ευρώπη. Και την εποχή της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του πρώτου Ράϊχ και την εποχή του τρίτου Ράϊχ με αρχηγό τον Χίτλερ. Αντιθέτως τα κατάφερε την εποχή του δεύτερου Ράϊχ που ξεκίνησε με τον Μπίσμαρκ όταν χρησιμοποίησε την οικονομική επέκταση με επιτυχία και ελπίζει ότι και τώρα θα τα καταφέρει να δημιουργήσει πάλι με οικονομικά μέσα το τέταρτο Ράϊχ, το οποίο για λόγους προπαγάνδας, για να μην δημιουργεί αντισυσπειρώσεις δεν το ονομάζει έτσι. Σε αυτό τον οικονομικό πόλεμο, ο χρυσός είναι σημαντικό όπλο γιατί συνδέεται με τη νομισματική πολιτική, με το σκληρό νόμισμα.

Εδώ θεωρούμε δεδομένο ότι η Γερμανία προετοιμάζεται κρυφά για την περίπτωση διάλυσης της ευρωζώνης και επιστροφής της στο Μάρκο, στο εθνικό της νόμισμα, το οποίο είναι το τέταρτο σχέδιό της, αν αποτύχουν τα τρία προηγούμενα. Είναι δηλαδή το πιο μακροπρόθεσμο πλάνο της, αλλά η προετοιμασία γι αυτό της δίνει σημαντικό προβάδισμα στις διαπραγματεύσεις για τα τρία προηγούμενα σενάρια. Ξέρει τι ζητάει και γιατί ζητάει το κάθε τι, ξέρει τι να απορρίψει και για ποιο λόγο. Ενώ η Ελλάδα δεν έχει κανένα σενάριο, ούτε το πρώτο που είναι η παραμονή στο ευρώ, δεν είναι δικό της σχέδιο και δεν προσπαθεί να το επηρεάσει, ενώ φυσικά και δεν προετοιμάζεται για κανένα σχέδιο Β, γι αυτό και δεν ξέρει στις διαπραγματεύσεις, τι να δεχθεί και τι να απορρίψει.

Τη στιγμή δηλαδή που υπάρχουν ανησυχίες αν θα τα καταφέρει η Ιταλία και η Ισπανία να επιβιώσουν χωρίς να χρεοκοπήσουν, άρα να ξαναφουντώσουν τα σενάρια διάλυσης του ευρώ, η Γερμανία θεωρεί σημαντικό να αυξήσει τα ελεγχόμενα από την ίδια αποθέματα χρυσού, δηλαδή να είναι έτοιμη να επιστρέψει στο μάρκο και αυτό να παραμείνει πολύ σκληρό νόμισμα, και μπορεί να γίνει ακόμα πιο σκληρό αν συνδεθεί με τον χρυσό. Γιατί ο χρυσός είναι η μοναδική περιουσία, το μόνο στοιχείο ενεργητικού, το οποίο δεν έχει απέναντί του χρέος. Ενώ ένα αεροδρόμιο π.χ. μπορείς να το χρωστάς κατά ένα μέρος, τον χρυσό δεν τον χρωστάς, δεν πωλείται με αυτό τον τρόπο πουθενά.

Η προσπάθεια της Γερμανίας να αγοράσει χρυσό όπου τον βρεί και η ίδια προσπάθεια της Κίνας,  εξηγεί την άνοδο της τιμής του εν μέρει. Γιατί οι δύο αυτές χώρες φροντίζουν να αγοράζουν χρυσό χωρίς να επηρεάζουν την τιμή του. Τα παγκόσμια αποθέματα χρυσού είναι αυτά που υπάρχουν στα γνωστά χρυσορυχεία και ο χρυσός που έχει εξορυχθεί από καταβολής της ιστορίας, γιατί αυτός ο χρυσός εξακολουθεί να υπάρχει και να διακινείται μεταξύ των ανθρώπων. Είναι το μόνο μέταλλο που δεν φθείρεται, παρά σε πολύ μικρές ποσότητες έως αμελητέες. Όταν η τιμή του ανεβαίνει παγκοσμίως, δεν αυξάνεται κατά βούληση η εξόρυξη νέου χρυσού, αλλά συγκεντρώνεται ο χρυσός που έχει εξορυχθεί στο παρελθόν και βρίσκεται στα χέρια κοινών ανθρώπων με μορφή κοσμημάτων. Ο χρυσός αυτός συγκεντρώνεται είτε από χώρες που περνάνε άσχημη οικονομική περίοδο όπως η Ελλάδα και οι άνθρωποι πουλάνε τα κοσμήματα για να ζήσουν ή από χώρες που λόγω κουλτούρας οι άνθρωποι έχουν πολλά κοσμήματα χρυσά και τα μαζεύουν για δεκαετίες, όπως η Ινδία και όχι μόνο. Αν ανέβει η τιμή των χρυσών κοσμημάτων, πολλοί πάνε και τα πουλάνε γιατί είναι μια επικερδής συναλλαγή. Στην Ελλάδα πουλάνε το χρυσό από ανάγκη.

Ένα κράτος σαν την Ελλάδα που είναι θύμα αυτού του νομισματικού πολέμου, δεν θα άφηνε επί τρία χρόνια να συγκεντρώνουν ανεξέλεγκτα τον χρυσό από τους πολίτες του και να τον εξάγουν κάθε μέρα στο εξωτερικό, γιατί εκεί καταλήγει. Θα είχε βάλει την τράπεζα της Ελλάδας να αγοράζει υποχρεωτικά αυτό τον χρυσό στη δεδομένη τιμή και θα έλεγχε ασφυκτικά αυτά τα μαγαζιά, ώστε να μην της ξεφεύγει ούτε γραμμάριο. Συγκεντρώνοντας αυτό τον χρυσό για λογαριασμό της κυβέρνησης, η Τράπεζα της Ελλάδας θα μπορούσε να εξασφαλίσει για λογαριασμό των Ελλήνων, το πολιτικό πλεονέκτημα που προκύπτει από την κατοχή του χρυσού, πέρα από την αξία του. Ακόμα κι αν οι δανειστές δηλαδή ήθελαν να τον κατασχέσουν, η Ελλάδα θα μπορούσε να τον πουλήσει στην Κίνα ή στη Γερμανία, με πολιτικά ανταλλάγματα, αντί να τις αφήνει να τον αγοράζουν γραμμάριο – γραμμάριο και κιλό – κιλό, χωρίς κανένα πολιτικό αντάλλαγμα. Αν κρίνουμε από τον αριθμό των καταστημάτων, η ποσότητα χρυσού που συγκεντρώνουν και πουλάνε στο εξωτερικό χωρίς κανέναν έλεγχο, είναι πολλοί τόνοι, ενώ βλέπουμε τι πιέσεις ασκεί η Γερμανία για να πάρει στο έδαφός της, τους 374 τόνους που διατηρεί η κεντρική τράπεζα της Γαλλίας.

Δεν λέω περισσότερα για να μην υποτιμήσω τη νοημοσύνη των ακροατών. Να εξηγήσουμε μόνο τι κάνουν με το νόμισμά τους η Κίνα και η Γερμανία για να ενισχύσουν τις εξαγωγές τους, ακολουθώντας μια μερκαντιλιστική πολιτική, ώστε μακροπρόθεσμα η εθνική τους ισχύς να στηρίζεται στα εμπορικά τους πλεονάσματα. Ενώ οι ΗΠΑ, η Βρετανία, η Γαλλία και άλλες χώρες ακολουθούν φιλελεύθερη πολιτική, επομένως χρησιμοποιούν αλλιώς το νόμισμά τους. Η Κίνα το κρατάει με τεχνητό τρόπο φτηνό και υποτιμημένο, ώστε οι εξαγωγές της που είναι κυρίως καταναλωτικά προϊόντα να είναι φτηνές παγκοσμίως. Η Γερμανία που έχει το ευρώ ως νόμισμά της, εξάγει κυρίως προϊόντα υψηλής τεχνολογίας, μηχανήματα, αυτοκίνητα, τεχνογνωσία, πατέντες, φάρμακα και χημικά, τα οποία θα τα αγοράσεις έτσι κι αλλιώς αν τα έχεις ανάγκη. Πάνω από το 50% των εξαγωγών της είναι στην υπόλοιπη Ευρώπη, κι έτσι δεν εξαρτάται τόσο πολύ όπως η Κίνα από τον υπόλοιπο κόσμο. Επιπλέον το ευρώ, είναι πιο φτηνό σε σύγκριση με το μάρκο, γιατί ενσωματώνει και τις άλλες ελλειμματικές χώρες του Νότου κι έτσι ο μέσος όρος είναι ένα φτηνότερο μάρκο, επομένως τα γερμανικά προϊόντα είναι φτηνότερα παγκοσμίως από ότι θα ήταν αν είχε το μάρκο, ενώ στην Ευρώπη, πουλάει σε ευρώ, επομένως δεν κινδυνεύουν να ανατιμηθούν τα γερμανικά προϊόντα και να ακριβύνουν, άρα να μειωθούν οι εξαγωγές της έναντι των γαλλικών ή ιταλικών προϊόντων.

Επιπλέον η Γερμανία επιδοτεί τα γερμανικά προϊόντα, με κρυφό τρόπο, είτε μέσω φτηνών δανείων που δίνουν οι περιφερειακές της τράπεζες, είτε μέσω ανάλογων τρόπων και έμμεσων επιδοτήσεων. Ενώ η Κίνα επιδοτεί τα προϊόντα της με πιο φανερό τρόπο, δηλαδή με την υποτίμηση του νομίσματός της. Γαλλία, Ιταλία και Ισπανία θα έπρεπε να μπορούν να υποτιμούν το νόμισμά τους όπως η Κίνα για να μπορέσουν να στηρίξουν τα προϊόντα τους έναντι των γερμανικών, αλλά αυτό τους απαγορεύεται με το ευρώ. Χάνουν διαρκώς θέσεις έναντι της Γερμανίας και η οικονομική τους αδυναμία τις σπρώχνει να απωλέσουν και ενεργειακά αποθέματα ή πρώτες ύλες, τις οποίες κυνηγούν και οι ελλειμματικές και οι πλεονασματικές χώρες. Οι ΗΠΑ έχουν τη στρατιωτική τους ισχύ και εξασφαλίζουν τις πηγές τους και με πόλεμο όπως στο Ιράκ ή με τις απειλές προς το Ιράν κλπ. Η επέμβαση της Γαλλίας στο Μαλί, η οποία έχει πολύ ουράνιο, έτσι μπορεί να εξηγηθεί, γιατί η Γαλλία έχει ανάγκη αυτό το ουράνιο για τα πυρηνικά της εργοστάσια. Η Γερμανία δεν έχει αυτή τη δυνατότητα γι αυτόι και χρησιμοποιεί τα οικονομικά της όπλα για να εξασφαλίσει τον ορυκτό πλούτο, δηλαδή την υπερχρέωση κρατών όπως η Ελλάδα. Γι αυτό ο έλεγχος της ποσότητας χρυσού που βρίσκεται εντός συνόρων, είναι σημαντικό πολιτικό πλεονέκτημα το οποίο χάνεται κάθε μέρα εδ΄β και 3 χρόνια. Ο ελληνικός χρυσός επίσης βρίσκεται στο εξωτερικό και όχι στην Αθήνα, αλλά αυτή είναι μια άλλη συζήτηση, επίσης πολιτική και σημαντική. Αλλά ο χρυσός που βρισκόταν στα χέρια των Ελλήνων με μορφή κοσμημάτων, γιατί να φεύγει κάθε μέρα για το εξωτερικό;

Και αν η κυβέρνηση είναι εντελώς ανίκανη να σχεδιάσει μια εθνική πολιτική, δεν έχω ακούσει από κάποιο στέλεχος της αντιπολίτευσης να θίγει ένα τέτοιο θέμα. Κανένα κόμμα, μικρό ή μεγάλο, δεν έχει θέσει τέτοιο ζήτημα ελέγχου του ελληνικού χρυσού. Ασχολούμαστε με τις σκοπιμότητες του Ανδρέα Λοβέρδου, και γιατί σκέφτηκε τώρα να πεί ότι εκείνος δεν ήθελε την είσοδο του ΔΝΤ στις ευρωπαϊκές υποθέσεις. Εγώ πάντως δεν θυμάμαι όταν λέγαμε αυτά τα πράγματα από τον Ιανουάριο του 2010 να έχει κάνει έστω και μία τέτοια δημόσια δήλωση. Να καταγράψει έστω τις απόψεις του. Όχι να διαφωνήσει με την κυβέρνηση, ή να μειοψηφήσει στο υπουργικό συμβούλιο. Μια απλή δήλωση, θα μπορούσε να έχει κάνει ή μια γραπτή δήλωση, έτσι για να υπάρχει. Κάθε μέρα έκανε τέτοιες δηλώσεις για θέματα που θεωρούσε σημαντικά. Τέτοια δημόσια δήλωσή του δεν υπάρχει. Μετά από 3 χρόνια, μπορεί να μας πεί ότι δεν έβλεπε με καλό μάτι, την καθημερινή εξαγωγή του ελληνικού χρυσού, αλλά τέτοια δήλωση δεν έχει κάνει. Ούτε για το πού θα πηγαίνει ο ελληνικός χρυσός, αν ποτέ αρχίσει να εξάγεται από τη Χαλκιδική. Εγώ όμως το λέω σήμερα για να του δώσω ερέθισμα και για να μπορώ να το επικαλεστώ μετά από 3 χρόνια. Κι ας είμαι ένας απλός δημοσιογράφος…