Γιατί αυξάνονται οι τιμές και οι φόροι

Μια από τις προτεραιότητες της Ιρλανδικής κυλιόμενης προεδρίας στην ΕΕ, οι οποίες θα παρουσιαστούν στη σημερινή συνεδρίαση του ECOFIN είναι η καταπολέμηση της φορολογικής απάτης και η επιβολή φόρου χρηματοπιστωτικών συναλλαγών. Θα πείτε, μετά από τόσα χρόνια που ολόκληρη η Ευρώπη, μας κάνει μαθήματα κατά της φοροδιαφυγής, μετά από τόσες κατηγορίες που έχουν απευθύνει στην Ελλάδα, ότι δεν πιάνουμε τους φοροφυγάδες, η ΕΕ συζητάει ακόμα αν θα υιοθετήσει μέτρα κατά της φορολογικής απάτης; Και όμως έτσι είναι. Η φοροαποφυγή, δηλαδή η νομιμοποίηση της φοροδιαφυγής, είναι κορυφαίο θέμα στην ατζέντα της ΕΕ εδώ και τουλάχιστον 30 χρόνια. Καθιερώνονται φορολογικές απαλλαγές για τους πλούσιους, για τις μεγάλες εταιρίες που εδρεύουν σε φορολογικούς παραδείσους, ώστε να φοροδιαφεύγουν νομίμως στο όνομα της ελευθερίας των αγορών και της ελεύθερης διακίνησης κεφαλαίων. Κάθε φορά που καταργείται μια φορολογική υποχρέωση των πλουσίων και των μεγάλων εταιριών, μειώνονται τα φορολογικά έσοδα των κρατών και επομένως πρέπει να μειωθεί το κράτος, να κλείσουν νοσοκομεία, σχολεία, δομές κοινωνικής πρόνοιας, γιατί τα έσοδα δεν φτάνουν για να τις συντηρήσουν. Επίσης πρέπει να ενταθεί το κυνήγι της μαρίδας, των  μισθωτών και των μικρών επιχειρηματιών και των αυτοαπασχολούμενων επαγγελματιών, ώστε το κράτος να μπορέσει να διατηρήσει τις βασικές δομές που είναι απαραίτητες στο μεγάλο κεφάλαιο, δηλαδή τη διοίκηση, τις εφορίες, τα υπουργεία που επιβλέπουν την οικονομία, την κατασκευή υποδομών που χρησιμοποιούν οι εταιρίες, κλπ

Η Ιρλανδία, τα τελευταία 30 χρόνια έχει εξελιχθεί σε έναν φορολογικό παράδεισο, όπως είναι το Λουξεμβούργο, το Σίτυ του Λονδίνου, το Λίχτενστάϊν, η Κύπρος, η Μάλτα και άλλες λιγότερο γνωστές χώρες ως επικράτειες εχεμύθειας, για όσους έχουν να κρύψουν πράγματα. Αυτές οι χώρες, παρέχουν μικρούς συντελεστές φορολόγησης σε συνδυασμό με απόλυτη εχεμύθεια όταν θα τους κυνηγούν οι φορολογικές αρχές άλλων χωρών, ώστε να προσελκύσουν εταιρίες να εγκατασταθούν στο έδαφός τους και να αυξήσουν τα δικά τους έσοδα.

Κάθε εταιρία που προσελκύει η Ιρλανδία, φεύγει προφανώς από τη Γαλλία και τη Γερμανία, δηλαδή τα μικρά φορολογικά έσοδα της Ιρλανδίας αυξάνονται, ενώ μειώνονται τα μεγαλύτερα φορολογικά έσοδα της Γαλλίας και της Γερμανίας.  Γιατί μια εταιρία που φορολογείται με 20% στη Γερμανία, φεύγει για την Ιρλανδία όπου φορολογείται με 10%. Τη διαφορά την κρατά ως κέρδος η εταιρία που μετεγκαταστάθηκε από τη μία χώρα στην άλλη. Ταυτόχρονα όμως επειδή είναι μέλη της ΕΕ, μπορεί να διακινεί τα προϊόντα της ελεύθερα στη Γερμανία, από όπου έφυγε. Το ίδιος γίνεται με μια επιχείρηση που φεύγει από την Ελλάδα, όπου έχει υψηλό συντελεστή φορολόγησης και πηγαίνει στη Βουλγαρία ή στην Κύπρο, όπου έχει συντελεστή 10%, δηλαδή τον μισό. Η Ελλάδα χάνει το 20%, από το οποίο το 10% μένει στην εταιρία ως κέρδος και το άλλο 10% το παίρνει η Βουλγαρία ή η Κύπρος.

Αυτό είναι το θέμα που θέλουν να συζητήσουν στην ΕΕ και να καταλήξουν σε αποφάσεις. Όσο κι αν σας φαίνεται απίθανο, η Ελλάδα και όλες οι χώρες που δεν είναι φορολογικοί παράδεισοι, λογικά θα έπρεπε να είναι υπέρ της καταπολέμησης της φοροδιαφυγής και όχι υπέρ της νομιμοποίησης της φοροδιαφυγής, μέσω της νομιμοποίησης της φοροαποφυγής. Δεν είναι όμως γιατί την πολιτική της την χαράσσει η τρόϊκα, η οποία είναι υπέρ των υπεράκτιων αγορών. Μερικοί  νομίζουν επίσης, ότι επειδή η Γερμανία και η Γαλλία είναι εναντίον των φορολογικών παραδείσων, θα υποχρεώσουν και την Ελλάδα να είναι εναντίον τους. Λάθος, γιατί η Γερμανία και η Γαλλία, έχουν μεγάλες επιχειρήσεις, οι οποίες διατηρούν θυγατρικές σε φορολογικούς παραδείσους, και θέλουν αυτές να συνεχίσουν να μένουν αφορολόγητες όταν δρούν σε χώρες όπως η Ελλάδα, να εξάγουν τα κέρδη τους σε φορολογικούς παραδείσους και όταν κάποτε αποφασίσουν να τα εισάγουν στη Γερμανία για να πληρώσουν μερίσματα, τότε θα φορολογηθούν στη Γερμανία. Από το είδος της απόφασης λοιπόν που θα ληφθεί, και ανάλογα με την επιρροή κάθε χώρας, η Γερμανία θα κλείσει κάθε παραθυράκι, ώστε να διασφαλίσει τα έσοδά της, αλλά η Ελλάδα θα αφήσει όλα τα παράθυρα ανοιχτά, ώστε να νομιμοποιηθεί η αποφυγή φορολογίας των ξένων επιχειρήσεων που δρούν στην ελληνική επικράτεια. Αυτές είναι οι μεταρρυθμίσεις που επιθυμούν και ψηφίζονται διαρκώς.

Το αποτέλεσμα όλων αυτών είναι το εξής: Το ίδιο γερμανικό προϊόν, είναι φτηνότερο στη Γερμανία ή στη Γαλλία, αλλά είναι ακριβότερο στην Ελλάδα. Λόγω και μόνον της φορολογίας, το ίδιο προϊόν μπορεί να είναι φτηνότερο στη Βρετανία, ακόμα κι αν είναι ελληνικό προϊόν, που παρήχθη στην Ελλάδα, όπως η φέτα. Γιατί πρόκειται για εξαγώγιμο προϊόν, και οι εξαγωγές έχουν κάποιες έμμεσες επιδοτήσεις, οι οποίες κάνουν το προϊόν φτηνότερο στη Βρετανία σε σύγκριση με την Ελλάδα. Το ίδιο συμβαίνει με το πετρέλαιο που παράγεται π.χ. στη Σαουδική Αραβία, αλλά η πετρελαϊκή εταιρία, το πουλάει σε μια θυγατρική της που κάνει μεταφορά και εμπόριο με έδρα τη Λιβερία, όπου δεν φορολογείται καθόλου. Έτσι δεν πληρώνει φόρους στην χώρα εξόρυξης. Στη συνέχεια πουλάει αυτό το πετρέλαιο στο διϋλιστήριο της Ελλάδας σε τιμή σχεδόν λιανικής, οπότε δεν φορολογείται ούτε στην Ελλάδα. Το μόνο που μπορεί να φορολογήσει η Ελλάδα, είναι τον τελικό έλληνα καταναλωτή, ο οποίος πάει στο βενζινάδικο να βάλει βενζίνη στο αυτοκίνητό του. Κι αυτό κάνει με τον ειδικό φόρο κατανάλωσης, ενώ ταυτόχρονα κυνηγάει τον βενζινοπώλη, μην τυχόν και κρύψει κέρδη, ή μην τυχόν και κάνει λαθρεμπόριο. Το γεγονός ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να φορολογήσει την πετρελαϊκή εταιρία, γιατί είναι εγκατεστημένη σε φορολογικό παράδεισο, της στερεί έσοδα τα οποία θα καλύψει είτε με μείωση δαπανών, κλείσιμο σχολείων, νοσοκομείων, υπηρεσιών πρόνοιας κλπ, είτε με αύξηση φόρων σε μισθωτούς, συνταξιούχους, μικρές ελληνικές επιχειρήσεις και αυτοαπασχολούμενους επαγγελματίες. Και αυτό ακριβώς κάνει.

Το αποτέλεσμα είναι ότι οι τιμές στην Ελλάδα είναι πολύ υψηλές για όλα τα προϊόντα, ακόμα και πρώτης ανάγκης και δεν μπορούν να πέσουν. Ταυτόχρονα τα δημόσια έσοδα μειώνονται και επομένως το κράτος πρέπει να συρρικνωθεί και να υπερφορολογηθεί η εργασία, αφού το κεφάλαιο νομίμως αποφεύγει τη φορολόγηση. Το ίδιο που γίνεται με το πετρέλαιο, γίνεται με τα φάρμακα, με τις χρηματοπιστωτικές υπηρεσίες, με τα αυτοκίνητα, με τα τρόφιμα, με την ενέργεια, με τις τηλεπικοινωνίες ακόμα και με τον τουρισμό. Ο ΟΤΕ δεν έχει ποτέ κέρδη από την ημέρα που ιδιωτικοποιήθηκε, αλλά η Ντόϋτσε Τέλεκομ διατηρεί κέρδη στο εξωτερικό, από τη δράση της στην Ελλάδα, γιατί τιμολογεί τις υπηρεσίες της, σχεδόν σε τιμή λιανικής. Το ίδιο ισχύει με την Βόνταφον, με τη Γουίντ, με τις τράπεζες, με τους τουριστικούς οργανισμούς, με όλες τις πολυεθνικές και με μερικές μεγάλες ελληνικές επιχειρήσεις. Διατηρούν τα κέρδη τους στο εξωτερικό και στην Ελλάδα δεν εμφανίζουν κέρδη, ή εμφανίζουν πολύ μικρότερα, για να μην φορολογηθούν με υψηλό συντελεστή. Αυτή είναι η φοροδιαφυγή την οποία ευνοεί η τρόϊκα και την ονομάζει ανταγωνιστικότητα, την ψηφίζει η Βουλή και την προωθούν τα μέσα ενημέρωσης. Άκουγα το πρωί τον Παπαδάκη στον ΑΝΤ-1 ο οποίος προσπαθούσε να βγάλει άκρη με καλεσμένο τον πρόεδρο της επιτροπής ανταγωνισμού τον κ. Κυριτσάκη: Γιατί οι τιμές στην Ελλάδα δεν πέφτουν, ρώταγε, και δεν μπορούσε να πάρει πειστική εξήγηση. Δεν ξέρει ο ίδιος γιατί δεν είναι ειδικός, αλλά και δεν κάνει μια έρευνα για να μάθει και ο ίδιος και οι τηλεθεατές. Ούτε καλεί τους ανθρώπους που μπορούν να τον διαφωτίσουν. Ακόμα όμως κι αν προσπαθούσε να το κάνει, θα προσπαθούσαν μέσω της διαφήμισης να του αλλάξουν γνώμη και είναι πολύ πειστικοί σε αυτό. Κι ακόμα και τότε επέμενε, τότε θα αναγκάζονταν να τον απολύσουν αν δεν ήταν διατεθειμένος να συνεργαστεί με το εμπορικό τμήμα, δηλαδή με τους διαφημιζόμενους οι οποίοι είναι αυτοί που αναφέραμε. Τράπεζες, εταιρίες κινητής τηλεφωνίας, εταιρίες πετρελαιοειδών, αυτοκίνητα, σούπερ μάρκετ, τουριστικές επιχειρήσεις, πολυεθνικές, και μερικές μεγάλες ελληνικές επιχειρήσεις. Και ο Παπαδάκης είναι καλύτερος σε σύγκριση με τους άλλους ανταγωνιστές του, προσπαθεί να κρατάει τις ισορροπίες και να μην εκτίθεται αποκλείοντας εντελώς τις άλλες φωνές.