Πόσα χρήματα, κρύβονται πίσω από τις πολιτικές αποφάσεις των επόμενων ημερών;

Τέσσερα χρόνια μετά την κρίση του 2008, η οποία ξεκίνησε απλώς με την κατάρρευση μιάς χρηματοπιστωτικής εταιρίας, δεν έχει γίνει καμία μεταρρύθμιση του παγκόσμιου σκιώδους υπεράκτιου χρηματοπιστωτικού συστήματος, ώστε να εξασφαλιστεί ότι δεν θα συμβεί σύντομα ή αργότερα μια ανάλογη κατάρρευση. Αντιθέτως τα λόμπυ του χρηματοπιστωτικού συστήματος, έχουν αγκαλιάσει όλες τις κυβερνήσεις οι οποίες λαμβάνουν τις αποφάσεις και ή τις ελέγχουν ήδη, ή ελέγχουν μερικές από αυτές και καθοδηγούν τις λύσεις που τους συμφέρουν. Κι αυτό γίνεται ταυτόχρονα σε παγκόσμιο επίπεδο, όχι ως αποτέλεσμα μια σκοτεινής συνωμοσίας, αν και δεν λείπουν οι μυστικές για ένα διάστημα διαβουλεύσεις, αλλά γιατί έτσι δουλεύει το σύστημα, δηλαδή χωρίς διαφάνεια και με εμπιστευτικότητα. Φαίνονται μόνον, οι εκπρόσωποι των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, οι οποίοι αναλαμβάνουν πολιτικούς ρόλους ή κάνουν δημοσίως προτάσεις για να γίνουν αποδεκτές, ή πιέζουν και δημιουργούν το κατάλληλο κλίμα με τις συνεντεύξεις, δηλώσεις και με τις επαφές τους.

Όλοι αυτοί οι άνθρωποι βγάζουν λεφτά, και αυτή είναι η νομιμοποίησή τους. Βγάζουν λεφτά για λογαριασμό τους και για λογαριασμό των μετόχων τους και δεν δίνουν λογαριασμό σε κανέναν άλλον παρά μόνον στον εαυτό τους και στους μετόχους τους. Οι μέτοχοι είναι ευχαριστημένοι όσο βγάζουν λεφτά και δεν κάνουν ερωτήσεις για το πώς βγαίνουν τα λεφτά, αν είναι νόμιμοι και ηθικοί οι μέθοδοι με τις οποίες βγαίνουν τα λεφτά. Αυτή η λειτουργία με εχεμύθεια και εμπιστευτικότητα έχει νομιμοποιηθεί και επομένως τα όρια νόμιμης και παράνομης λειτουργίας δεν υπάρχουν. Ένας τραπεζίτης θέλει να βγάλει λεφτά για τους μετόχους του. Επιδιώκει να ψηφιστεί από τη Βουλή μια παράγραφος μέσα σε ένα νομοσχέδιο, με βάσει την οποία η τράπεζα θα απαλλαγεί από τη φορολογία για πέντε χρόνια. Αυτό λέγεται φοροδιαφυγή αν δεν ψηφιστεί από τη Βουλή. Αν όμως ψηφιστεί, αυτό είναι νόμιμο. Όταν ψηφίζεται αυτό, υποτίθεται ότι γίνεται δημόσια, υπάρχουν δημοσιογράφοι που καλύπτουν τις εργασίες της Βουλής και υπάρχουν 300 βουλευτές, από τους οποίους οι μισοί την ψηφίζουν και οι άλλοι μισοί δεν την ψηφίζουν. Είναι πάντως ελεύθεροι να εκφραστούν ελεύθερα, τίποτα δεν γίνεται μυστικά ή μέσω παράνομης διαδικασίας. Επίσης κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει τον τραπεζίτη, ο οποίος επεδίωξε τη συνεργασία με τους άλλους τραπεζίτες και όλοι μαζί έπεισαν με επιχειρήματα τους περισσότερους βουλευτές ότι αυτό που ψηφίζουν είναι προς το συμφέρον της χώρας και του τραπεζικού συστήματος το οποίο είναι τόσο απαραίτητο για τη χώρα, ώστε πρέπει οπωσδήποτε να απαλλαγούν οι τράπεζες από έναν φόρο, ώστε να μην κινδυνεύσουν.

Αυτό που γίνεται στην Ελλάδα, γίνεται και στην Ευρώπη και σε παγκόσμιο επίπεδο, στις ΗΠΑ και στο ΔΝΤ, στην παγκόσμια Τράπεζα και στην Τράπεζα Διεθνών Διευθετήσεων, στην ΕΚΤ και στην ΕΕ. Η άνοδος του Μάριο Μόντι και του Λουκά Παπαδήμου στην πρωθυπουργία της Ιταλίας και της Ελλάδας, ήταν μια σημαντική εξέλιξη, οι επιπτώσεις της οποίας δεν έχουν ακόμα επαρκώς μελετηθεί και αναλυθεί. Παρήγαγαν αποτελέσματα, που δεν έχει μετρήσει κανείς σε δολάρια και σε ευρώ τα οποία κατέληξαν κατά εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ σε συγκεκριμένες τράπεζες και συνεχίζουν να καταλήγουν, με βάση τις αποφάσεις που ελήφθησαν εκείνο το χρονικό διάστημα. Πέρα από τα λεφτά, είχαμε και μια αλλαγή στους κανόνες της αντιπροσωπευτικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, γιατί κάποιοι τεχνοκράτες των τραπεζών, χρησιμοποίησαν το κράτος για να επιβάλουν κανόνες και νόμους, τους οποίους διαπραγματεύθηκαν με τράπεζες, οι οποίες και πήραν τα δισεκατομμύρια και διασώθηκαν 100% με αυτά τα ποσά.

Το γεγονός ότι αυτό ήταν ένα πρόγραμμα της Γκόλντμαν Σάκς, το οποίο υλοποιήθηκε από ανθρώπους που ήταν και θα είναι συνεργάτες της, αυτά τα όρια έχουν καταργηθεί, δεν είναι το σημαντικότερο. Το σημαντικότερο είναι ότι έγινε, υλοποιήθηκε, εφαρμόστηκε αυτό το πρόγραμμα, στο οποίο βοήθησαν και στελέχη άλλων χρηματοπιστωτικών οργανισμών, όπου εργάζονται ή εργάζονταν τα ίδια άτομα. Γιατί δεν είναι μόνον ο Μόντι και ο Παπαδήμος. Η ΕΚΤ επίσης διοικείται από άτομα που πέρασαν από τη Γκόλντμαν Σάκς, όπως επίσης τα κράτη της ΕΕ και τα όργανα της ΕΕ, κυριαρχούνται από ανθρώπους που ήταν στο παρελθόν και θα είναι πάλι στο μέλλον στελέχη της, ή φιλοδοξούν να γίνουν υπάλληλοι και στελέχη της στο μέλλον. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι απόφοιτοι της σχολής της Γκόλντμαν Σάκς και οι απόφοιτοι της επενδυτικής τράπεζας, διατηρούν δεσμούς και εξασφαλίζουν αμοιβές για όλη τους τη ζωή μέσα από αυτές τις διασυνδέσεις. Το ευρωπαϊκό τμήμα του ΔΝΤ, επίσης διοικούσε ως χθές ένας απόφοιτος της Γκόλντμαν Σάκς ο Αντόνιο Μπόργκες. Οι αποφάσεις που θα ληφθούν τις επόμενες μέρες, αφορούν το αν η Ιταλία θα πληρώσει τις υποχρεώσεις της σε δάνεια ή όχι. Είναι το ίδιο ερώτημα που υπήρχε για την Ελλάδα πριν από έναν χρόνο. Η απόφαση αυτή αφορά άμεσα τη Γκόλντμαν Σάκς και άλλους οργανισμούς κατά πολλά δισεκατομμύρια. Μπορεί να βγάλει πολλά λεφτά, είτε η Ιταλία πληρώσει είτε δεν πληρώσει. Αρκεί να γνωρίζει εκ των προτέρων αν τα κάνει το ένα ή το άλλο. Αν λοιπόν έχει τους ανθρώπους της στις κατάλληλες θέσεις θα το μάθει πριν από τους ανταγωνιστές της και κυρίως οι άνθρωποί της θα προωθήσουν την απόφαση που την συμφέρει περισσότερο και χαντακώνει ενδεχομένως ανταγωνιστές της που έχουν βάλει αντίθετα στοιχήματα.

Ένας οικονομολόγος πρώην στέλεχος του ΔΝΤ, ο Σάϊμον Τζόνσον, έγραψε ένα βιβλίο με τίτλο 13 τραπεζίτες, όπου εξηγεί ότι η Γκόλντμαν Σάκς ήταν τόσο κοντά στην κυβέρνηση των ΗΠΑ τη στιγμή της κρίσης 2007 και 2008 με τους αποφοίτους της, ώστε στην πραγματικότητα κυβερνούσε μια ολιγαρχία τραπεζιτών. Στην Ευρώπη λέει, αυτή την εποχή δεν γίνεται το ίδιο ακριβώς γιατί απαγορεύεται επίσημα να πληρωθεί και επομένως να εξαγοραστεί ένας πολιτικός από μια εταιρία, αλλά παράγεται το ίδιο αποτέλεσμα με άλλη μέθοδο, γιατί  κυβερνά μια ελίτ πολιτικών η οποία μοιράζεται τις ίδιες αρχές με τους τραπεζίτες και αυτές οι κοινές απόψεις έχουν σφυρηλατηθεί μέσα σε δεξαμενές σκέψης και φόρουμ στα οποία συμμετέχουν και οι δύο πλευρές, όπου ο ένας επιδιώκει την εύνοια και τη συνεργασία του άλλου και το ανταποδίδει την κατάλληλη στιγμή. Όταν οι πολιτικοί βγαίνουν από την πολιτική τους προσφέρουν θέσεις εργασίας αξιοζήλευτες και προσοδοφόρες, και σε βάθος χρόνου έχουν διαμορφώσει κοινές αρχές και θέσεις ώστε είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις αν μια ιδέα τη σκέφτηκε πρώτος ένας τραπεζίτης ή ένας πολιτικός.

Ο Μόιντι ήταν ένας γνωστός οικονομολόγος στην Ιταλία για πολλά χρόνια και συμμετείχε σε δεξαμενές σκέψεις, αλλά η Γκόλντμαν Σάκς ενδιαφέρθηκε γι αυτόν όταν το 1995 ο Μπερλουσκόνι τον διόρισε επίτροπο της Ιταλίας στην ΕΕ. Ο Μόντι έγινε διεθνής σύμβουλος της Γκόλντμαν Σάκς όταν έπαψε να είναι επίτροπος, ενώ ως επίτροπος αρμόδιος για την εσωτερική αγορά και για τον ανταγωνισμό στη δεύτερη θητεία του, ασχολήθηκε με πλήθος συμφωνιών και συγχωνεύσεων που ενδιέφεραν την Γκόλντμαν Σάκς. Αργότερα ο Μόντι προέδρευε στην οικονομική επιτροπή της Ιταλίας και στην επιτροπή που επέβλεπε το τραπεζικό σύστημα, τομείς όπου η Γκόλντμαν Σάκς επίσης έχει μόνιμα συμφέροντα και κάνει διαρκώς δουλειές και βγάζει λεφτά.

Η Γκόλντμαν Σάκς έχει 24 διεθνείς συμβούλους, που όλοι είναι σημαντικοί παράγοντες, πρώην διοικητές της Μπούντεσμπανκ, ή πρώην διοικητές της ΕΚΤ, ή πρώην επίτροποι, ή πρώην πρωθυπουργοί και σημαντικοί υπουργοί, ή πρώην διοικητές διεθνών οργανισμών κλπ. Κάτω από αυτή την αφρόκρεμα, υπάρχουν περισσότεροι, που δεν είναι τόσο επιφανείς, αλλά κάνουν την ίδια δουλειά, σε κατώτερο επίπεδο και χρησιμοποιούνται σε διάφορες αποστολές, όπως να αναλάβουν έργο σε κάποια κυβέρνηση, όπου έχουν γνωριμίες και διασυνδέσεις και  μπορούν να είναι χρήσιμοι. Με άλλα λόγια λειτουργούν ως λομπίστες και δημιουργούν τις αποφάσεις που θέλουν, αλλά και δίνουν έγκαιρη πληροφόρηση, από την οποία η Γκόλντμαν βγάζει πολλά λεφτά.

Όπως ο Μόντι, έτσι και ο Μάριο Ντράγκι, ήταν και μέσα και έξω από τη Γκόλντμαν Σάκς, και μέσα και έξω από την κυβέρνηση, και μέσα και έξω από την Παγκόσμια Τράπεζα ως τη στιγμή που ανέλαβε σημαντική θέση στην Γκόλντμαν Σάκς ή στη συνέχεια έγινε κεντρικός τραπεζίτης της Ιταλίας ή πρόεδρος της ΕΚΤ. Ο Ντράγκι ήταν από το 2002 διευθύνων σύμβουλος της Γκόλντμαν Σάκς Ιντερνάσιοναλ, όταν δηλαδή χώρες όπως η Ιταλία και η Ελλάδα, είχαν συμπιεστεί από το ευρώ και ήθελαν να εμφανίζουν χαμηλότερο έλλειμμα και ήθελαν διασυνδέσεις ώστε να γίνουν αποδεκτά τα λογιστικά κόλπα, με τα οποία έκρυβαν το χρέος. Η Γκόλντμαν Σάκς όχι μόνον προσέφερε τεχνογνωσία και διασυνδέσεις, αλλά και χρηματοδότηση γι αυτά τα προγράμματα εισπράττοντας μεγάλες αμοιβές. Η μείωση του ελλείμματος που πέτυχε με τη χρήση τέτοιων λογιστικών κόλπων η Ελλάδα, ήταν μικρή, αλλά η αμοιβή ήταν πολύ μεγάλη για τόσο μικρή συμβολή, ώστε μπορούμε να υποθέσουμε ότι η Γκόλντμαν Σάκς είχε τιμολογήσει και τις υπηρεσίες λόμπυ, δηλαδή ότι αυτά θα γίνονταν αποδεκτά και κυρίως ότι οι υπερβάσεις στο έλλειμμα θα ξεπερνιούνταν με πολιτική απόφαση, την οποία θα υποστήριζαν τα κατάλληλα  πρόσωπα. Όπως και έγινε. Όχι μόνον για την Ελλάδα, αλλάκαι για την Ιταλία και για άλλες χώρες, χωρίς να έχει αποκαλυφθεί, γιατί αυτό δεν αποκαλύφθηκε, ενώ η Ελλάδα θυματοποιήθηκε και διασύρθηκε.

Στη συμφωνία που έγινε με την Ελλάδα το 2002, συνεργάστηκαν εκτός από τα στελέχη της Γκόλντμαν Σάκς με διευθύνοντα τον Ντράγκι, ο Πέτρος Χριστοδούλου, ο οποίος ξεκίνησε δουλεύοντας στην Γκόλντμαν και ήταν επικεφαλής του οργανισμού διαχείρησης ελληνικού χρέους και ο Λουκάς Παπαδήμος, τότε διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος. Απλώς έτσι λειτουργούν και κανείς δεν μπορεί να αποφανθεί αν η λειτουργία τους είναι νόμιμη ή όχι, ως προς το αποτέλεσμα, αλλά είναι νόμιμη ως προς τη διαδικασία.

Αυτή τη στιγμή, εκείνο που ενδιαφέρει τις μεγαλύτερες τράπεζες του κόσμου, είναι η Ιταλία και η Ισπανία να πληρώσουν τα χρέη τους στο 100% και όχι να κουρευτούν όπως της Ελλάδας κατά 53,5%. Πίσω λοιπόν από την ομοφωνία της Γερμανίας και της ΕΚΤ και του ΔΝΤ για τα μέτρα λιτότητας που πρέπει να επιβληθούν σε όλες τις χώρες, κρύβεται αυτή η ομοφωνία, ότι όλα αυτά τα χρέη που δεν είναι δυνατόν να πληρωθούν, θα πληρωθούν στο 100%. Αυτό σημαίνει ότι οι μεγάλες τράπεζες θα πάρουν ένα ποσό που υπερβαίνει το 1,5 τρισεκατομμύριο ευρώ και μπορεί να φτάνει στα 4 τρισεκατομμύρια ευρώ, δηλαδή είναι άλλη μια διάσωση σαν εκείνη του 2008.

Εάν η Ιταλία δεν πληρώσει τα χρέη της, τότε οι μεγαλύτερες τράπεζες του πλανήτη θα κλείσουν. Η Γκόλντμαν Σάκς έχει ασφαλίσει το  χρέος της ευρωζώνης με πάνω από 2 τρισεκατομμύρια ευρώ, δηλαδή έχει κάθε συμφέρον να πληρωθεί το χρέος στο 100%. Αντίστροφα στοιχήματα έχουν βάλει άλλα επενδυτικά σχήματα. Όποιος γνωρίζει έγκαιρα ποια απόφαση θα ληφθεί θα βγάλει πολλά λεφτά. Οι ανταγωνιστές που έχουν βάλει αντίστροφα στοιχήματα, θα χάσουν τα στοιχήματά τους. Αυτό είναι το σκεπτικό πίσω από τις αποφάσεις για τη λιτότητα και για τις διασώσεις ή για τις μη διασώσεις των κρατών, και τέτοιοι άνθρωποι παίρνουν αυτές τις αποφάσεις συντονιζόμενοι εκεί όπου ο καθένας εργάζεται ή απασχολείται.