Οι τραπεζίτες παίρνουν την πραγματική εξουσία από τους πολιτικούς

Το σχέδιο να αναθέσει η Ευρωπαϊκή Ένωση κεντρικό ρόλο στην εποπτεία του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος στην ΕΚΤ είναι η απορύθμιση των απορυθμίσεων σε παγκόσμιο επίπεδο, αλλά κανείς δεν το αναγνωρίζει έτσι όπως είναι. Πουθενά στον κόσμο, οι τράπεζες δεν κατάφεραν να σφετεριστούν την πολιτική εξουσία να επιβάλουν φόρους στους πολίτες καμιάς χώρας, αυτοκρατορίας ή εθνικού κράτους, αλλά φιλοδοξούν να το καταφέρουν στην Ευρώπη και είναι πολύ κοντά στην επίτευξη του στόχου τους. Αν υλοποιηθεί το σχέδιο του Μπαρόζο, μια χούφτα τραπεζίτες θα ελέγχουν περίπου 6.000 τράπεζες στην Ευρώπη, από τις οποίες η μία στις τρείς είναι γερμανικές. Στο άμεσο μέλλον, η μία στις δύο θα είναι γερμανικές, καθώς οι υπόλοιπες θα οδηγηθούν στο κλείσιμο και στη συγχώνευση μαζί τους. 

Το σχέδιο που δεν ομολογείται είναι όλοι οι πολίτες να φορολογούνται από τις τράπεζες και τα κράτη απλώς να παίζουν το ρόλο του  εισπράκτορα. Στην Ευρώπη που δεν είναι κάν κρατική οντότητα, αλλά ένας ρευστός χυλός, η ΕΚΤ είναι ο πρώτος υπερεθνικός θεσμός, και ταυτόχρονα ιδιωτικός υπερκρατικός θεσμός που κάνει τα κόκκαλα των ιδρυτών της ΕΕ να τρίζουν στους τάφους τους. Ιδιαίτερα οι Γάλλοι θα είναι η πρώτη φορά που θα συμφωνήσουν σε ένα τέτοιο όργανο και μάλιστα όχι διακρατικό, αλλά ιδιωτικό!

Το τελευταίο σχέδιο του Μάριο Ντράγκι, επειδή είναι η μόνη κίνηση στην πράξη εδώ και μήνες, όλοι έσπευσαν να τον συγχαρούν γιατί όταν οι πολιτικοί λένε ότι θα κάνουν ότι περνάει από το χέρι τους για να σώσουν το ευρώ, οι περισσότεροι άνθρωποι χασμουριούνται γιατί ξέρουν ότι εννοούν ότι δεν θα κάνουν τίποτα. Όποιος λοιπόν μέσα στην κρίση μπορεί να κάνει κάτι πέρα από λόγια, βλέπει την επιρροή του να αυξάνεται και ήδη η ΕΚΤ έχει αναδειχθεί σε υπερεξουσία όλης της Ευρώπης, καθώς είναι μέλος της τρόϊκας (αν και εκπροσωπεί μια ιδιωτική επιχείρηση) και αυτό την ανεβάζει τουλάχιστον στο επίπεδο της Κομισιόν που είναι το άλλο μέλος της τρόϊκας. Μόνο που η Κομισιόν δεν έχει καμιά δική της εξουσία, αλλά διοικείται στην πραγματικότητα από τη Γερμανία. Το ΔΝΤ το οποίο εκπροσωπεί τα συμφέροντα των ΗΠΑ αναζητείται τρόπος να εκδιωχθεί με την προϋπόθεση ότι ο Ομπάμα ή ο διάδοχός του θα συμφωνήσουν να αφήσουν τη Γερμανία μοναδικό ηγεμόνα της Ευρώπης. Η ΕΚΤ ήδη είναι εξαρτημένη από την κεντρική τράπεζα της Γερμανίας καθώς είναι η μοναδική που έχει απαιτήσεις απέναντί της ύψους 700 δισεκατομμυρίων ευρώ.

Στην πράξη ο διοικητής της ΕΚΤ ο Μάριο Ντράγκι άμεσα εξαρτώμενος από τους Γερμανούς και εκλεκτός τους είναι ο ισχυρότερος από τους τέσσερις προέδρους, δηλαδή τον Γιούνκερ του Γιούρογκρουπ, τον Μπαρόζο της Κομισιόν και τον Ρομπάϊ του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου. Αυτό απλώς αντανακλά την δυσανάλογα μεγάλη εξουσία των τραπεζιτών στην Ευρώπη, οι οποίοι απλώς χρησιμοποιούν τους πολιτικούς του χεριού τους, για να λαμβάνουν τις δικές τους αποφάσεις.

Για παράδειγμα είναι ο Ντράγκι αυτός ο οποίος απαιτεί η κάθε χώρα που πρόκειται να χρηματοδοτηθεί να υπάγεται στον μηχανισμό διάσωσης του οποίου προΐσταται Γερμανός, δηλαδή η πολιτική εξουσία κάθε χώρας να έχει εκχωρηθεί πριν μπορέσει να πλησιάσει στα χρήματα που κόβονται από το μηδέν. Με τα χρήματα αυτά, οι ζημιές του τραπεζικού συστήματος κάθε χώρας κρατικοποιούνται και φορτώνονται στις πλάτες των φορολογουμένων, ενώ αυτό βαφτίζεται με το αντίθετο όνομα, δηλαδή φιλελευθεροποίηση της αγοράς, μεταρρύθμιση, ελευθερία των αγορών, πρόσβαση σε χρηματοδότηση, πρόσβαση στις αγορές και πάντως με το αντίθετο νόημα μιάς κρατικοποίησης. Κρατικοποίηση είναι μια λέξη ταυτισμένη με τον σοσιαλισμό, ή με τον κομμουνισμό, δηλαδή με κεντρικά σχεδιασμένες οικονομίες και πάντως αντίθετη της ελεύθερης αγοράς, της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και της ατομικής ιδιοκτησίας. Εδώ όμως πρόκειται για κρατικοποίηση όχι των κερδών, ή της ιδιοκτησίας αλλά της ζημιάς που έχουν οι τράπεζες σε περίοδο κρίσης λόγω των ανοιγμάτων που έκαναν την περίοδο της ανάπτυξης κατά τη διάρκεια της οποίας εισέπραξαν τα κέρδη της απληστίας τους.

Αντί λοιπόν να γίνει το αυτονόητο, να φορτωθούν και τις ζημιές που προκύπτουν από τη δραστηριότητά τους, μέσω αυτών των μηχανισμών διάσωσης, οι ζημιές φορτώνονται στους πολίτες μέσω της ονομαστικής διάσωσης του υπερχρεωμένου κράτους. Το οποίο δεν ήταν υπερχρεωμένο, αλλά χρεώνεται για να διασώσει τις ιδιωτικές τράπεζες, οι οποίες απλώς ξεφορτώνονται τις ζημιές. Για παράδειγμα η Ελλάδα υπερχρεώνεται διαρκώς και σε αντάλλαγμα καταστρέφει την εργασιακή της νομοθεσία επιστρέφοντας στην εποχή του 1950 και ακόμα πιο πίσω, στην εποχή που δούλευαν χωρίς ωράριο ήλιο με ήλιο. Ακόμα και από το PSI  το κούρεμα δηλαδή των ομολόγων που κατείχαν ιδιώτες, η Ελλάδα βρέθηκε με 25 δισεκατομμύρια μεγαλύτερο χρέος γιατί επωμίζεται το κόστος ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών. Κι όλα αυτά για να ξεφορτωθούν οι ιδιωτικές τράπεζες της Γερμανίας και της Γαλλίας το ελληνικό χρέος το οποίο πήγε στην πλάτη των επίσημων φορέων, δηλαδή του ΔΝΤ, της ΕΚΤ και των άλλων κρατών της ευρωζώνης. Από ένα φυσιολογικό και αναμενόμενο νέο κούρεμα  του ελληνικού χρέους, θα φορτωθεί ένα μέρος του κόστους στους εργαζόμενους και στους φορολογούμενους των άλλων ευρωπαϊκών κρατών και φυσικά κυρίως στις πλάτες των Ελλήνων.

Ποιο είναι το σχήμα που διαμορφώνεται: Κάθε φορά που μια κυβέρνηση θα υπόσχεται ότι θα φορολογήσει πιο αυστηρά τους πολίτες της χώρας της εντασσόμενη στο μνημόνιο όπως το λέμε στην Ελλάδα, (αλλά δεν έχει σημασία που στην Ισπανία δεν το λένε έτσι γιατί στο ίδιο αποτέλεσμα καταλήγει) ο Μάριο Ντράγκι που δεν ελέγχεται από καμιά κυβέρνηση και από κανένα κοινοβούλιο, θα τυπώνει έναν ποταμό χρήματος από το μηδέν, το οποίο του ανήκει, και το οποίο πρέπει να ξεχρεώσουν τις επόμενες δεκαετίες με την εργασία τους οι φορολογούμενοι. Η υποκρισία των πολιτικών και η κάλυψη των τραπεζιτών πίσω τους είναι ολοφάνερη από το γεγονός ότι ο Ντράγκι παίρνει μέρος σε όλες τις συνόδους κορυφής και σε όλες τις αποφάσεις που αφορούν τις χώρες, ακόμα και όταν δεν συμμετέχουν οι ίδιες οι χώρες. Για παράδειγμα η Ελλάδα, δεν συμμετέχει στις αποφάσεις που την αφορούν. Πηγαίνει πριν από τη λήψη των αποφάσεων και λέει τη γνώμη της στην Μέρκελ, στον Ντράγκι και για τα μάτια του κόσμου στον Ρομπάϊ και στον Γιούνκερ και στον Ολάντ, και εκ των υστέρων θα πληροφορηθεί την απόφασή τους την οποία θα λάβουν πίσω από κλειστές πόρτες. Μετά θα ανακοινώσουν τη συμφωνία στο συμβούλιο κορυφής και στους ενδιαφερόμενους. Το ίδιο σχήμα τηρουμένων των αναλογιών ισχύει για την Ισπανία και για την Ιταλία, φυσικά και για την Πορτογαλία, την Ιρλανδία και την Κύπρο.

Αυτή η εσωτερίκευση και η αδιαφάνεια στη λήψη των αποφάσεων είναι παράνομη και πρόκειται να νομιμοποιηθεί από αναθεωρήσεις των ιδρυτικών συνθηκών. Η Ελλάδα για παράδειγμα έχει μία ψήφο, όπως και η Γερμανία στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο και επομένως μπορεί να μπλοκάρει κάθε απόφαση που δεν την συμφέρει.  Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο ούτε στο ταμείο Διάσωσης ούτε στην ΕΚΤ ούτε στην Κομισιόν ούτε στο Γιούρογκρουπ όπου εμφανίζεται χωρίς ψήφο.

Αντιθέτως ο Ντράγκι εγκαταλείπει το άδυτο και το παρασκήνιο και αντί να ενεργεί  μυστικά όταν πρόκειται να αγοράσει ομόλογα, θέλει δημοσιότητα και δημόσια δέσμευση από την ενδιαφερόμενη χώρα. Μυστικός παραμένει μόνον ο στόχος των αγορών ομολόγων. Προφανώς αν η Ελλάδα ή η Ισπανία συμμορφώνεται όπως επιθυμεί, θα παρεμβαίνει για να ρίξει τα επιτόκια π.χ. στο 3%. Αν όμως κρίνει (στηριζόμενος στις εκθέσεις της τρόϊκας) ότι δεν συμμορφώνεται απολύτως, θα αφήνει τα επιτόκια στο 4% και αν στο μέλλον συμμορφωθεί  να υπερφορολογήσει τους Ισπανούς, τότε θα κατεβάσει τα επιτόκια στο 2%. Δεν θα δεσμεύεται όμως  από καμιά συμφωνία ότι θα κατεβάσει τα επιτόκια σε εκ των προτέρων γνωστό επίπεδο και φυσικά δεν θα δίνει χρηματοδότηση με επιτόκια κοντά στο βασικό επιτόκιο με το οποίο δανείζει κάθε ιδιωτική εμπορική τράπεζα.

Με όλα αυτά είναι ο Ντράγκι που εμφανίστηκε να λέει ότι το ευρώ είναι μη αναστρέψιμο. Το είπε και ο Ρομπάϊ, αλλά αυτός δεν έχει σημασία. Όταν όμως τον ρώτησε ένας δημοσιογράφος από πότε είναι δουλειά του να αποφασίζει αν το ευρώ είναι ή όχι αναστρέψιμο, και από πότε εκείνος αποφασίζει αν μια χώρα θα μείνει ή θα φύγει από το ευρώ, δεν έδωσε καμιά απάντηση. Ούτε φυσικά έδωσε την αυτονόητη απάντηση, ότι η κάθε χώρα μπορεί να αποφασίσει για τον εαυτό της και το ευρωπαϊκό συμβούλιο, συλλογικά για όλες τις χώρες. Γιατί αυτή είναι μια εξουσία την οποία διεκδικεί η Μέρκελ για τον εαυτό της και οι τραπεζίτες για τον εαυτό τους. Προς ενόχλησή τους, ο Ισπανός πρωθυπουργός δεν λέει αν θα ζητήσει βοήθεια, αλλά ότι περιμένει να δεί τις αποφάσεις της ΕΚΤ και μετά θα αποφασίσει. Κι αν πάρει τα χρήματα και μετά αποδειχθεί ότι το πρόγραμμα που υποσχέθηκε δεν υλοποιείται; Τι θα κάνει ο Ντράγκι, θα αποκόψει την Ισπανία διακινδυνεύοντας το ευρώ; Είναι τόσο ισχυρός ώστε από εκείνον να εξαρτάται η διάλυση του ευρώ;

Την επόμενη εβδομάδα η Κομισιόν ετοιμάζεται να εκχωρήσει τον έλεγχο 6.000 τραπεζών στην ΕΚΤ δηλαδή έναν ουσιαστικό πολιτικό εποπτικό ρόλο, μια εξουσία που θα αφαιρεθεί από τα εθνικά κράτη. Ποιος θα ελέγχει αυτόν τον ανεξάρτητο ιδιωτικό οργανισμό. Ο Ντράγκι φρόντισε να γράψει ένα άρθρο σε γερμανική εφημερίδα, το οποίο δεν δεσμεύει κανέναν, ούτε τον ίδιο, ότι το όραμά του είναι να μην είναι αναστρέψιμη ούτε η «ιστορική διαδικασία ευρωπαϊκής ενοποίησης», η οποία θα σταματάει ένα βήμα πριν από την πραγματική ομοσπονδία. Δηλαδή πριν από τη δημιουργία μιάς δημοκρατίας και μιάς κρατικής οντότητας. Γιατί μόνον έτσι θα είναι πραγματικά ανεξέλεγκτη η ΕΚΤ δηλαδή οι τραπεζίτες.