Ποιά κυβέρνηση θα έχουμε την επόμενη μέρα;

Εμείς ετοιμαζόμαστε για την κάλπη, σήμερα είναι η τελευταία μέρα της προεκλογικής εκστρατείας και το αποτέλεσμα αναμένεται με μεγάλο ενδιαφέρον σε όλη την Ευρώπη. Το ερώτημα και το ζητούμενο για όλους τους Έλληνες είναι αν θα αποκτήσουν μια κυβέρνηση η οποία θα ελέγχεται από τους ίδιους και ενεργεί προς το συμφέρον τους γιατί οι προηγούμενες κυβερνήσεις Παπανδρέου και Παπαδήμου, ενεργούσαν κόντρα στη λαϊκή εντολή και βούληση και υπέρ των δανειστών της χώρας.

Αυτό ενδιαφέρει το ίδιο και τους δανειστές μόνον ως προς το σκέλος της λεηλασίας της χώρας του ιδιωτικού και του δημόσιου πλούτου για να πληρωθούν τα δάνεια από τους Έλληνες φορολογούμενους στην ανάγκη με εκποίηση των περιουσιακών στοιχείων που έχουν υποθηκευτεί. Από την άλλη τους ενδιαφέρει αν θα μπορούν να έχουν στην τσέπη τους την ψήφο της Ελλάδας για τις αποφάσεις που αφορούν τη διάσωση του ευρώ, ή αν αντιθέτως η Ελλάδα θα αποκτήσει δική της φωνή και θα αρχίσει να υπερασπίζεται τα συμφέροντα του εθνικού της κράτους. Κατά τα άλλα, οι δανειστές μας που είναι κυβερνήσεις άλλων χωρών μελών της ΕΕ έχουν τα ίδια προβλήματα με μας, απλώς δεν είναι τόσο πιεστικά.

Η Ελλάδα κινδυνεύει με ξαφνικό θάνατο, με ασφυξία λόγω αδυναμίας πληρωμής των υποχρεώσεών της και με ανθρωπιστική κρίση γιατί ήδη λείπουν χρήματα για την αγορά φαρμάκων. Η ανθρωπιστική κρίση είναι έτοιμη να πάρει μεγάλες διαστάσεις και οφείλεται στην έλλειψη ρευστότητας γιατί η πολιτική του μνημονίου των προηγούμενων 2 ετών έδωσε αυτό το δικαίωμα στους δανειστές να στερούν κατά βούληση τα ελάχιστα δισεκατομμύρια ευρώ το χρόνο του πρωτογενούς ελλείμματος με σκοπό να εκβιάσουν τη χώρα να ζητήσει την εθελοντική της αποχώρηση από το ευρώ.

Η ένταξη όμως στην ΕΕ και στο ευρώ είναι αμετάκλητο κεκτημένο για την Ελλάδα και οφείλεται σε πολιτική απόφαση και όχι σε οικονομικά συμφέροντα. Αυτό φυσικά δεν ισχύει ως λευκή επιταγή, ότι δηλαδή η Ελλάδα προκειμένου να ανήκει στον σκληρό πυρήνα της ΕΕ έχει εκχωρήσει όλα της τα δικαιώματα στη γερμανία, όπως το έχει εκλάβει η κα Μέρκελ με τη συνεργασία του Γιώργου Παπανδρέου. Αντιθέτως οι όποιες υποχρεώσεις της Ελλάδας που είναι ίδιες με τις υποχρεώσεις όλων των άλλων κρατών της εξασφαλίζουν και όλα τα ίσα δικαιώματα που έχουν και όλες οι άλλες χώρες. Η πλήρης ανατροπή της πολιτικής του μνημονίου και η ακύρωση όλων των όρων των συμβάσεων οι οποίοι είναι αντίθετοι με το διεθνές δίκαιο των κρατών, με την κοινοτική νομοθεσία και με το ελληνικό Σύνταγμα είναι κάτι που πρέπει να γίνει άμεσα ώστε να ανακτήσει την κυριαρχία της η χώρα και οι πολίτες επί του εθνικού τους κράτους. Αυτή ήταν η λαϊκή εντολή του Μαίου και αυτή η εντολή θα επιβεβαιωθεί την Κυριακή με διαφορετικά νούμερα στην απήχηση του κάθε μνημονιακού και αντιμνημονιακού κόμματος.

Δεδομένου ότι τα δύο μνημονιακά κόμματα είχαν τον Μάϊο το 32% των έγκυρων ψήφων στην κάλπη, το μόνο που εμπόδισε τον σχηματισμό αντιμνημονιακής κυβέρνησης ήταν ο εκλογικός νόμος που έδωσε στο ένα αντιμνημονιακό κόμμα 50 έδρες μπόνους και παρά το μπόνους δεν είχαν 151 έδρες για να σχηματίσουν κυβέρνηση. Έτσι κι αλλιώς πολιτικά δεν θα είχε νομιμοποίηση να κυβερνήσει με 32% στο λαό, αλλά τυπικά αν είχε 151 έδρες θα μπορούσε. Το λογικό και αναμενόμενο αποτέλεσμα ήταν και είναι ότι η μόνη διαφορά του Ιουνίου από τον Μάϊο θα είναι το μπόνους να πάει στο πρώτο από τα αντιμνημονιακά κόμματα. Αλλιώς ακόμα κι αν υπάρχουν 151 ψήφοι στο μνημονιακό κόμμα, πάλι δεν μπορεί πολιτικά να κυβερνήσει και να νομιμοποιηθεί εφόσον θα είναι μειοψηφία στα έγκυρα ψηφοδέλτια της κάλπης.

Με άλλα λόγια η ψήφος που απαιτείται να δοθεί από τους πολίτες είναι περίτεχνη και πολύ συγκεκριμένη. Δεν είναι ψήφος υπέρ της δεξιάς ή της Αριστεράς, γιατί δεν εννοείται ότι είτε δεξιά είτε αριστερή κυβέρνηση θα υπερασπιστεί τα εθνικά οικονομικά συμφέροντα των Ελλήνων. Υπάρχουν φιλελεύθερα κόμματα αντιμνημονιακά όπως οι Ανεξάρτητοι Έλληνες και υπάρχουν μνημονιακά κόμματα της αριστεράς, δηλαδή της σοσιαλδημοκρατίας, δηλαδή το ΠΑΣΟΚ. Τα άλλα κόμματα της Αριστεράς είναι αντιμνημονιακά είτε θέλουν να κυβερνήσουν όπως ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΔΗΜΑΡ είτε όχι όπως το ΚΚΕ. Η αυτονόητη λοιπόν πολιτική εκτίμηση ασχέτως μετρήσεων είναι ότι η επόμενη κυβέρνηση θα είναι αντιμνημονιακή αν πρώτο κόμμα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Η άλλη εναλλακτική δεν είναι για μνημονιακή κυβέρνηση, αλλά για οικουμενική κυβέρνηση των κομμάτων που είναι αποδεκτά ή το αποδέχονται. Όλα είναι αποδεκτά εκτός της Χρυσής Αυγής και όλα το  αποδέχονται εκτός του ΚΚΕ. Για να γίνει οικουμενική κυβέρνηση είναι σαφώς πιο δύσκολο να συμφωνήσουν τα κόμματα γιατί από τη στιγμή που τρία κόμματα θα έχουν τη δεδηλωμένη εμπιστοσύνη της Βουλής, ούτε χρειάζεται ούτε είναι σωστό σε μια δημοκρατία να μην υπάρχει αντιπολίτευση. Άρα ακόμα κι αν καλέσουν ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, τον ΣΥΡΙΖΑ και τους Ανεξάρτητους Έλληνες να προσχωρήσουν σε μια οικουμενική κυβέρνηση, ώστε να έχει το 51% των έγκυρων ψήφων στην κάλπη, δεν μπορούν να ανατρέψουν το μνημόνιο ούτε να εμποδίσουν την ψήφιση οποιουδήποτε  νόμου αφού απαιτούνται μόνον 151 ψήφοι στη Βουλή.

Με άλλα λόγια, αν πρώτο κόμμα είναι η ΝΔ η κυβέρνηση θα είναι πολύ αδύναμη και πάντως θα είναι μειοψηφία στο λαό και πρέπει να επιβληθεί με τη βία. Και φυσικά δεν λύνεται το πολιτικό πρόβλημα της δημοκρατικής  νομιμοποίησης και της έγκυρης εκπροσώπησης των Ελλήνων πολιτών. Ενώ μια κυβέρνηση συνεργασίας με πρώτο κόμμα τον ΣΥΡΙΖΑ θα είναι σαφώς ισχυρότερη και θα είναι δημοκρατικά νομιμοποιημένη να ανατρέψει την πολιτική του μνημονίου, να αλλάξει το πολιτικό σύστημα και κυρίως τον εκλογικό νόμο, ώστε και στο μέλλον όλες οι κυβερνήσεις να ελέγχονται από τους πολίτες και όχι από τους δανειστές. Σε κάθε περίπτωση για λόγους αποτελεσματικότητα αλλά κυρίως για λόγους αρχής, μια κυβέρνηση συνεργασίας με πρώτο κόμμα τον ΣΥΡΙΖΑ, πρέπει να εξασφαλίζει τη συμμετοχή των κομμάτων που έλαβαν στην κάλπη τουλάχιστον το 51% των έγκυρων ψήφων. Δηλαδή ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜΑΡ και Ανεξάρτητων Ελλήνων. Αν δεν επαρκούν αυτά τα τρία κόμματα και μάλλον δεν θα επαρκούν, τότε θα πρέπει να εξασφαλιστεί η ψήφος εμπιστοσύνης ή ανοχής του ΠΑΣΟΚ και του ΚΚΕ. Όχι για τους 151 βουλευτές που θα έχουν εξασφαλιστεί λόγω του μπόνους, αλλά για το 51% στην κάλπη και ενόψει της καθιέρωσης της απλής αναλογικής και της πολιτικής ευρύτερων συναινέσεων. Γιατί χρειαζόμαστε τουλάχιστον μια δεκαετία ευρύτερων συναινέσεων και σκληρής δουλειάς για να επιστρέψουμε στο 2008, να ξεπεράσουμε την ύφεση και την ανθρωπιστική κρίση, να ανακτήσουμε την κυριαρχία των πολιτών πάνω στην κυβέρνηση και για να ανακτήσει η χώρα την κυριαρχία της στην ΕΕ και να έχει τα ίδια δικαιώματα και υποχρεώσεις με τις άλλες χώρες μέλη.