Η καγκελάριος της Γερμανίας Άνκελα Μέρκελ ίσως δεν χρειαζόταν να ακούσει από τον πρόεδρο της ΓΣΕΕ ότι η Γερμανία πρέπει να πληρώσει το υπόλοιπο του δανείου που είχε υπογράψει με την κατοχική κυβέρνηση της Ελλάδας κι έχει σταματήσει εδώ και δεκαετίες να το πληρώνει για να σκοτεινιάσει. Στο παρελθόν σκοτείνιαζε ακόμα κι όταν άκουγε τον Αντώνη Σαμαρά να λέει ότι η συνταγή που εφαρμόζεται είναι λάθος. Τώρα μετά από δύο χρόνια, από τη στιγμή που η Ευρώπη υιοθέτησε την άποψη της Γερμανίας για το πρόβλημα του χρέους, έχει περισσότερους λόγους να δυσανασχετεί με τα αποτελέσματα της πολιτικής της.
Ακόμα κι αν υποθέσουμε προς στιγμήν ότι η Ελλάδα είναι μεμονωμένη περίπτωση, θα δούμε ότι και τα λεγόμενα «καλά παιδιά» της δημοσιονομικής λιτότητας, η Πορτογαλία και η Ιρλανδία δεν πάνε καθόλου καλά. Μετά από ένα χρονικό διάστημα σχεδόν ενός χρόνου, που έβλεπαν ότι τα πράγματα στις δύο αυτές χώρες βαίνουν καλώς, τώρα διαπιστώνουν εκτροχιασμό. Και οι δύο χώρες έχουν υπογράψει μνημόνια όπως και η Ελλάδα με την ίδια συνταγή αν και σε άλλη δοσολογία, πράγμα που καλύπτει και τον Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος έχει τροποποιήσει τη φρασεολογία του και λέει ότι ο στόχος είναι σωστός, αλλά το μίγμα είναι λάθος. Ήδη από το τελευταίο τρίμηνο του 2011 η Ιρλανδία εμφάνισε ύφεση 0,2% του ΑΕΠ έναντι στόχου ανάπτυξης κατά 1% και η Πορτογαλία είδε το έλλειμμά της να τριπλασιάζεται σε σχέση με την προηγούμενη χρονιά, παρά τη λιτότητα ή μάλλον εξαιτίας της λιτότητας.
Κανένας από τους αντιμνημονιακούς πολιτικούς, συνδικαλιστές, επιστήμονες ή δημοσιογράφους δεν εξεπλάγη γιατί αυτό ήταν αναμενόμενο. Έκπληκτοι ισχυρίζονται ότι έμειναν μόνον οι σχεδιαστές αυτής της πολιτικής, η Μέρκελ, η Κομισιόν, ο Όλι Ρέν, και οι πρωθυπουργοί των δύο χωρών που είχαν συμφωνήσει στα μνημόνια. Δεν εξεπλάγησαν επίσης οι εκπρόσωποι των «αγορών», των τραπεζών και των επενδυτικών σχημάτων οι οποίοι απλώς προβλέπουν αναδιάρθρωση του χρέους για την Πορτογαλία, την Ιρλανδία, αλλά και για την Ελλάδα η οποία ακόμα δεν έχει ολοκληρώσει την προηγούμενη αναδιάρθρωση που ήταν η δεύτερη κατά σειρά.
Η Άνκελα Μέρκελ από την πλευρά της είναι παγιδευμένη στην πολιτική της και στη ρητορική της η οποία δεν προβλέπεται να αλλάξει μέχρι τις εκλογές δηλαδή περισσότερο από έναν χρόνο. Η Ελλάδα βρίσκεται επίσης σε προεκλογική περίοδο, αλλά τα κόμματα του μνημονίου δεν φαίνονται καθόλου έτοιμα να διαμορφώσουν μια βιώσιμη πολιτική παραμονής στο ευρώ έστω και ως τη στιγμή που η Γερμανία θα είναι έτοιμη να συζητήσει σοβαρά για το μέλλον του κοινού νομίσματος.
Ήδη το γερμανικό κοινοβούλιο έχει εγκρίνει νόμο με βάση τον οποίο η Γερμανία μπορεί να αποχωρήσει οικειοθελώς από την ευρωζώνη, παραμένοντας στην ΕΕ. Αυτό φυσικά δεν είναι η καλύτερη επιλογή για την Γερμανία. Είναι η έσχατη λύση στην οποία απειλεί ότι θα καταφύγει αν οι όροι της δεν γίνουν αποδεκτοί. Αν δηλαδή την πιέσουν και διαμορφωθεί ένα μέτωπο στην ΕΕ υπέρ της δημοσιονομικής Ένωσης με μεταφορά πόρων από τις πλουσιότερες στις πιο μειονεκτικές περιοχές, τότε θα απειλήσει με έξοδο. Κατά το πρότυπο της Βρετανίας. Αυτό φυσικά είναι επίσης υπέρ της Γερμανίας γιατί θα διατηρεί τις άλλες χώρες δεσμευμένες να έχουν τα σύνορά τους ανοιχτά για τα γερμανικά προϊόντα, απλώς θα είναι πιο ευέλικτα στο θέμα της νομισματικής πολιτικής και θα μπορούν να πληθωρίσουν το χρέος.
Στο πλαίσιο της ΕΕ, ακόμα και χωρίς το ευρώ, η Γερμανία είναι υποχρεωμένη να χρηματοδοτεί τη σύγκλιση των οικονομιών, αλλά σε μικρότερο βαθμό από ότι σε μια πραγματική ομοσπονδία, όπου όλα τα χρέη οφείλονται από όλους και επομένως πληρώνονται από όποιον έχει. Για να πληρώνονται σε ίσα μερίδια από όλους, πρέπει προηγουμένως να έχουν συγκλίνει όλες οι οικονομίες, το κοινωνικό κράτος και τα εισοδήματα. Είναι δηλαδή μια διαπραγμάτευση η οποία μας πηγαίνει πίσω στο 1960, το οποίο ήταν πιο κοντά στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο όταν και έγιναν οι συμφωνίες που ισχύουν μέχρι σήμερα.
Γι αυτό σκοτείνιασε η κα Μέρκελ όταν άκουσε ότι ίσως κληθεί από τη Βουλή να πληρώσει το χρέος της προς την Ελλάδα. Επίσης όλοι οι Γερμανοί θυμούνται ότι πριν από λίγα χρόνια οι ίδιοι άρχισαν να διεκδικούν τα εκθέματα των γερμανικών μουσείων που έφυγαν για τη Σοβιετική Ένωση, όταν τα σοβιετικά στρατεύματα εισέβαλαν στη Γερμανία. Μεταξύ αυτών είναι και ο λεγόμενος θησαυρός Σλήμαν, από τις ανασκαφές στην Τροία, ο οποίος θα έπρεπε να βρίσκεται στην Ελλάδα όπου τον είχε μεταφέρει με τη θέλησή του, παράνομα ο ανασκαφέας από την Οθωμανική επικράτεια, πριν τον μεταφέρει εξίσου παράνομα εκτός Ελλάδος. Η Τουρκία τον διεκδικεί επίσης ως διάδοχο κράτος της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Η Γερμανία τα ζητάει από τη Ρωσία ως διάδοχο κράτος της Σοβιετικής Ρωσίας. Δεν της άρεσε λοιπόν να ακούει ότι και η Γερμανία πρέπει να επιστρέψει στην Ελλάδα τους αρχαιολογικούς θησαυρούς που μετέφεραν τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής στη Γερμανία, από την κατεχόμενη Ελλάδα. Γιατί προφανώς οι Γερμανοί πολίτες θα συμφωνήσουν οικειοθελώς ή αναγκαστικά ότι όσο δίκαιο είναι να ζητάμε να επιστραφούν στη Γερμανία όσα πήραν οι σοβιετικοί, άλλο τόσο είναι δίκαιο να ζητάνε και οι Έλληνες τους δικούς τους αρχαιολογικούς θησαυρούς και όχι μόνον τα μάρμαρα του Παρθενώνα που έκλεψε ο Έλγιν από την Ακρόπολη των Αθηνών.
Αυτά είναι πολιτικά ζητήματα, στο πλαίσιο μιάς πολιτικής διαπραγμάτευσης και ίσως πρέπει να αρχίσει να σκέφτεται η κα Μέρκελ ότι αν δεν της αρέσει ο Σαμαράς του 2010, το 2012 θα πρέπει να μιλάει με τον Σαμαρά και με τον Καμένο εξίσου, γιατί μοιράζονται το ίδιο ποσοστό εξαιτίας της αδιαλλαξίας της. Κι αν δεν της άρεσε να μιλάει με τον Παπανδρέου και τον Βενιζέλο, μάλλον δεν θα προτιμάει ως συνομιλητή, τον Τσίπρα, τον Κουβέλη, ή τον Καστανίδη. Μετά από τις εκλογές όμως ακόμα και ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος αμφιβάλω αν θα είναι πρόθυμοι να αυτοκτονήσουν ακόμα περισσότερο, αφού ήδη τα κόμματά τους με το ζόρι θεωρούνται μεγάλα και είναι ευφημισμός κατά το Εύξεινος Πόντος, επειδή ήταν αφιλόξενος.
Κι όχι ότι έχουν αλλάξει στο παραμικρό τα κόμματά τους. Βλέπετε για παράδειγμα πως θεωρούν ότι ζητάνε συγγνώμη από τους πολίτες. Λένε τη λέξη, την οποία προφανώς δεν εννοούν, αλλά σαν δικηγόροι του θύτη προς το θύμα, ενώ την ίδια στιγμή επιδιώκουν την απαλλαγή τους για να συνεχίσουν να κάνουν τα ίδια. Χαρακτηριστικό είναι το «αρχίζουμε» του Βαγγέλη Βενιζέλου, σαν να προέρχεται από παρθενογέννηση και αρχίζει τώρα, δηλαδή τη στιγμή που μάλλον τελειώνει το έργο του, για το οποίο έχει βάλει γερές βάσεις ώστε να συνεχιστεί και μετά τις εκλογές. Ακόμα και σε ζητήματα δικαστικής διερεύνησης, βλέπετε καμιά διαφορά; Πως δούλευε η εξεταστική επιτροπή της Βουλής για το Βατοπέδι και πως δουλεύει η σημερινή για τα στατιστικά στοιχεία; Με αποχωρήσεις και με προσπάθεια πολιτικού συμψηφισμού των ποινικών ευθυνών.
Σε αυτή τη βάση μπορούν να υπάρξουν συγκλίσεις. Κατ αρχήν στο ότι η κυριαρχία της χώρας πρέπει να αποκατασταθεί αρχικά εκεί που βρισκόταν το 2008. Άλλοι θα διεκδικήσουν ακόμα περισσότερα. Το δεύτερο σημείο σύγκλισης πρέπει να είναι ότι η Ελλάδα δεν θα ξαναπάρει κανένα δάνειο για να πληρώσει παλαιότερα δάνεια, ως τη στιγμή που θα επιστρέψει στην ανάπτυξη και θα μπορέσει να κάνει μια οριστική συζήτηση για το πώς θα εξοφλήσει το χρέος της. Το τρίτο αν επιθυμεί να παραμείνει στην ΕΕ ή όχι. Το νόμισμα δεν είναι το καθοριστικό. ΕΕ υπάρχει και με ευρώ και χωρίς ευρώ.
Αυτή τη στιγμή υπάρχουν πλήθος αντιμνημονιακών πολιτικών στελεχών στη ΝΔ περιλαμβανομένου και του Σαμαρά και των φίλων του Σαμαρά που έμειναν λόγω της προσωπικής σχέσης που έχουν μαζί του. Και στο ΠΑΣΟΚ επίσης μπορεί να μην ήταν έγκυρη η εκπροσώπησή τους από τον Χρήστο Παπουτσή, αλλά υπάρχουν πλήθος βουλευτών του ΠΑΣΟΚ που είναι εγκλωβισμένοι στο βουλευτιλίκι και στην κομματική πειθαρχία και δεν εκφράζονται από την πολιτική του μνημονίου. Όλα τα άλλα κόμματα της κεντροδεξιάς και της κεντροαριστεράς είναι αντιμνημονιακά. Δεν είναι αυτή η αντίθεση που τα χωρίζει μεταξύ τους.
Αν όμως αναθέσουμε σε μια ομάδα σοβαρών Ελλήνων επιστημόνων, διπλωματών, νομικών, οικονομολόγων, πολιτικών επιστημόνων αυτούς τους βασικούς στόχους θα έχουν και την τεκμηρίωση των υπολοίπων. Αν δηλαδή αποφασίσουμε να ανακτήσουμε την κυριαρχία μας ως εθνικό κράτος, οι συνταγματολόγοι θα μας πούν μια σειρά πράγματα που πρέπει να γίνουν. Με πρώτο την κατάργηση από τη Βουλή όλων των διατάξεων που περιορίζουν την κυριαρχία της χώρας στα μνημόνια και στις δανειακές συμβάσεις.
Επομένως αυτό θα μας πάει και στο αναπόφευκτο δηλαδή στο να μην παίρνουμε πιά δάνεια για να ξοφλούμε τα παλιά δάνεια. Μόνον για την ανάπτυξη χρειαζόμαστε δάνεια κι αν υπάρχει έστω και ένας πρόθυμος εντός ή εκτός ΕΕ μπορούμε να το συζητήσουμε. Από τα δάνεια που έχουμε πάρει ως τώρα, μόνον 19 λεπτά ανά ευρώ πήγαν στα ελλείμματα. Τα υπόλοιπα πήγαν σε ξένες τράπεζες, σε ελληνικές τράπεζες και στην ΕΚΤ όπως και τα χθεσινά σχεδόν 6 δισεκατομμύρια ευρώ που πήγανε στην ΕΚΤ η οποία δεν συμμετείχε στο κούρεμα. Η παραμονή στην ΕΕ νομίζω ότι δεν αμφισβητείται από τον λαό. Αν όμως αμφισβητείται με ένα δημοψήφισμα μπορεί να λυθεί αυτό το θέμα. Από κεί και πέρα μια και είμαστε ισότιμο μέλος, δεν ψηφίζουμε καμιά απόφαση. Όπως μπορεί να το κάνει η Βρετανία, η Σουηδία ή η Τσεχία, μπορούμε να το κάνουμε κι εμείς. Δεν ψηφίζουμε καμιά απόφαση, μπλοκάρουμε τα πάντα μέχρι να γίνει ο συνήθης συμβιβασμός.
Και η χώρα ως τότε πρέπει να κυβερνιέται με εντολές της Βουλής η οποία πρέπει να διαμορφώνει γνήσιες πλειοψηφίες που να είναι πλειοψηφίες και στο λαό. Να εκφράζουν τουλάχιστον τα δύο τρίτα του λαού. Το 66% των πολιτών. Κι εκείνων που ψήφισαν άκυρο ή λευκό ή μικρά κόμματα. Όχι το 66% όσων μπήκαν στη Βουλή. Κυρίως όμως χρειάζεται να αντικαταστήσουμε το πνεύμα του εμφυλίου πολέμου που υπάρχει τώρα, όλοι εναντίον όλων με πνεύμα ενότητας, πολιτικής ενότητας στα κόμματα και κοινωνικής ενότητας στην κοινωνία για να ζήσουμε όλοι συμβιβαζόμενοι κι όχι επιδιώκοντας ο καθένας την εξαίρεση. Συμβιβασμός τραπεζίτη και πελάτη είναι αμοιβαία επωφελής και για τις δύο πλευρές. Αν το τραπεζίτης θέλει να παίρνει δωρεάν τα δισεκατομμύρια του πελάτη του, θα καταλήξει να την πουλήσει εκτός Ελλάδος. Ενώ αν κρατικοποιηθεί και κουρευτούν και τα ιδιωτικά δάνεια, θα προστατευθεί η τράπεζα από το ξεπούλημα στο εξωτερικό. Και οι καταθέσεις των Ελλήνων και των ασφαλιστικών μας ταμείων είναι αρκετές, είναι όσο και το ΑΕΠ μας για να λειτουργούν οι τράπεζες και να είναι ελληνικές. Αλλιώς πρόκειται περί λεηλασίας. Όχι περί συμβιβασμού και ενωτικού πνεύματος. Ούτε είναι εχθροί μας αυτοί που θέλουν έξοδο από το ευρώ και επιστροφή στη δραχμή. Το νόμισμα είναι μέσο. Χωρίς εκβιασμούς μπορούμε να το συζητήσουμε σοβαρά και να δούμε τι μας συμφέρει περισσότερο. Είτε με δραχμή όμως είτε με ευρώ, δεν μπορούμε να παίρνουμε δάνεια, για να ζούμε, αλλά πρέπει να ζήσουμε χωρίς δάνεια με όσα παράγουμε. Μόνον τότε θα είναι σεβαστή η γνώμη μας και η κυριαρχία μας. Χρεοκοπημένη χώρα δεν μπορεί να είναι κυρίαρχη. Αν δεν μπορείς να υπερασπιστείς τα σύνορά σου, δεν μπορείς να έχεις τίποτα. Ούτε εδαφική ακεραιότητα ούτε κυριαρχία, ούτε δημοκρατία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου