Όλο και περισσότεροι πολιτικοί επιστήμονες ασχολούνται στην περίοδο της κρίσης με το πρόβλημα της έλλειψης δημοκρατίας και της αντιπροσωπευτικότητας των θεσμών και των ηγετών σε όλη την Ευρώπη. Για άγνωστο λόγο στην Ελλάδα δεν είμαστε τόσο ευαίσθητοι. Η παρατήρηση προσφέρει πολλά παραδείγματα απαξίωσης του δημοκρατικού ελέγχου της κυβέρνησης και μια διολίσθηση σε «αριστοκρατικά» συστήματα διακυβέρνησης, όπου το πλουσιότερο 10% των πολιτών, ελέγχουν την κυβέρνηση και την αντιπολίτευση και όλους τους άλλους θεσμούς μιας κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.
Μεγάλο ρόλο σε αυτό παίζουν και τα μέσα ενημέρωσης τα οποία ανήκουν στο σύνολό τους σε επιχειρηματίες συνδεδεμένους με αυτά τα συμφέροντα και σε διαπλοκή με το πολιτικό σύστημα. Οι πολίτες χειραγωγούνται σε επιλογές οι οποίες φαίνονται δημοκρατικές ενώ πρόκειται για επιλογές που έχουν γίνει πριν από αυτούς γι αυτούς. Αίφνης οι εκλογές στα κόμματα για την ανάδειξη ηγεσίας όταν γίνονται με έναν και μοναδικό υποψήφιο, όπως έγινε στο ΠΑΣΟΚ το 2004 με τον Γιώργο Παπανδρέου και το 2011 με τον Βαγγέλη Βενιζέλο. Ένα άλλο παράδειγμα προεπιλογής πολιτικής έχουμε τώρα όπου γνωρίζουμε και μας το έχουν εμπεδώσει ότι η πολιτική που θα ακολουθήσει η επόμενη κυβέρνηση, όποια κι αν είναι προκαθορισμένη και δεδομένη. Μόνον μικρές αλλαγές για επικοινωνιακούς λόγους μπορούν να γίνουν ή διορθώσεις για να αποφευχθεί κλιμάκωση των κινητοποιήσεων αν δεν ελεγχθούν με διαφορετικό τρόπο.
Ακόμα και σε θεωρητικό επίπεδο έχει γίνει προσπάθεια να αποκλειστούν πολίτες από τη συμμετοχή σε εκλογή πολιτικής ηγεσίας με τη μέθοδο της καθολικής ψηφοφορίας. Ο Χάγιεκ είχε προτείνει την άποψη ότι μόνον πολίτες που συμμετέχουν στους φόρους θα έπρεπε να συμμετέχουν στις εκλογές αποκλείοντας δηλαδή άνεργους, φτωχούς και νέους δηλαδή την πλειοψηφία των σύγχρονων κοινωνιών. Τυπικά δεν έχει αποφασιστεί τίποτα τέτοιο σε καμιά ευρωπαϊκή δημοκρατία, αλλά στην πράξη έχει επιτευχθεί το ισοδύναμό του καθώς ο τρόπος λειτουργίας του πολιτικού συστήματος και ο τρόπος διεξαγωγής του εκλογικού αγώνα, (προβολή, μέσα ενημέρωσης, δαπάνες, περιορισμοί και λαμπρά βιογραφικά για να προβληθούν πρότυπα) έχει αποκλείσει το 75% των πολιτών από τη συμμετοχή στη διαδικασία του εκλέγεσθαι. Η συμμετοχή στο εκλέγειν περιορίζεται όλο και περισσότερο λόγω απογοήτευσης καθώς όλο και περισσότεροι πολίτες νιώθουν ότι δεν αντιπροσωπεύονται από κανένα κόμμα και τους αφήνει παγερά αδιάφορους η όλη διαδικασία. Δεν επηρεάζει τη ζωή τους. Ήδη στη Δύση στις εκλογές συμμετέχει το 38% όσων έχουν δικαίωμα ψήφου. Στην Ελλάδα το ποσοστό αποχής όλο και ανεβαίνει.
Ενόψει εκλογών σκεφθείτε πόσοι λαμπροί νέοι υποψήφιοι οι οποίοι στολίζουν το βιογραφικό τους με τις υψηλές θέσεις εργασίας σε ξένες πολυεθνικές, τράπεζες και ονομαστά ξένα πανεπιστήμια, ανθρώπους του λάϊφ στάϊλ κλπ θα κοσμήσουν τα ψηφοδέλτια βιτρίνας, επικρατείας και των μεγάλων περιφερειών για να μαγνητίσουν τους ψηφοφόρους οι οποίοι με δέος συνειδητοποιούν ότι δεν θα μπορούσαν να είναι στη θέση τους.
Αντιθέτως δεν θα βρείτε στα ψηφοδέλτια κανενός κόμματος ούτε της Αριστεράς φυσικά πρόσωπα που να είναι άνεργοι, ή μακροχρόνια άνεργοι, ή φτωχοί γιατί δεν έχουν χρήματα ούτε για το λεωφορείο, ούτε όμως και νέους από αυτούς που ψάχνουν δουλειά και δεν βρίσκουν και μένουν με τους γονείς τους, ή βρίσκουν αλλά με 411 ευρώ καθαρά και δεν τους φτάνουν για να κάνουν οικογένεια κλπ. Οι μόνοι νέοι που θα βρείτε είναι εκείνοι που σπούδασαν σε ένα καλό πανεπιστήμιο με έξοδα των γονιών τους, βρήκαν αμέσως δουλειά σε μεγάλη εταιρία λόγω των διασυνδέσεων της οικογένειάς τους, και με λαμπρό βιογραφικό διαδέχθηκαν στη βουλευτικά έδρα μέλος της οικογένειάς τους. Κι αν είναι εργάτης θα είναι κάποιο κομματικό στέλεχος εδώ και 30 χρόνια ο οποίος συνήθως είναι εκλεγμένος σε κάποια ομοσπονδία ή τριτοβάθμια οργάνωση με τη βοήθεια του κόμματος άρα δεν είναι παρά μέλος της νομενκλατούρας του κομματικού συστήματος. Αυτός είναι ο κανόνας και μια στο τόσο ξεφεύγει και ένας στους 100 ο οποίος είναι η εξαίρεση.
Αυτό ως το επίπεδο της Βουλής. Από κει και πάνω δηλαδή για να επιλεγείς ως υπουργός, ή ως αρχηγός κόμματος ή ως πρωθυπουργός εννοείται ότι πρέπει να έχεις μεγάλη προϋπηρεσία δεκαετιών, στο πολιτικό σύστημα, να έχεις αποδείξει την πίστη σου στο σύστημα, να έχεις δοκιμαστεί και να έχεις γίνει αποδεκτός από το σύστημα, αλλιώς δεν περνάς την κρησάρα του συστήματος.
Κι επειδή αυτά είναι επίκαιρα, συγκρίνετε την ευκολία με την οποία τα δύο μεγάλα κόμματα συνεργάστηκαν μεταξύ τους υπό τον κ. Παπαδήμο αλλιώς θα έμεναν και τα δύο ακέφαλα από τις ηγεσίες τους. Ο Γιώργος Παπανδρέου συνεργάστηκε γι αυτό και θα γλιτώσει τον διασυρμό. Ο Αντώνης Σαμαράς συνεργάστηκε εγκαίρως γι αυτό και παραμένει αρχηγός της ΝΔ ενώ βλέπετε ότι η Ντόρα Μπακογιάννη παρά τις εξετάσεις που δίνει διαρκώς, δεν είναι χρήσιμη και διατηρείται ως εφεδρεία του συστήματος. Κατά του Παπανδρέου πρόλαβε και εκδηλώθηκε το κοινοβουλευτικό πραξικόπημα το οποίο στη συνέχεια καλύφθηκε γιατί δεν υπήρχε λόγος. Μετά τις εκλογές ιδίως
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου