Τετάρτη, Ιουνίου 01, 2011

Και στον Φλάς έχουμε κρίση!


Καλό μήνα! Μετά από πολύ καιρό κι ενώ ανησυχούσα, όπως πολλοί γιατί ο Φλάς δεν έχει ακόμα αντιμετωπίσει κρίση, ή γιατί δεν προετοιμάζεται για να αντιμετωπίσει την κρίση, έμαθα όπως όλοι μας ότι απολύθηκαν τρείς τεχνικοί και η ΕΤΕΡ κήρυξε 48ωρη απεργία με αίτημα την επαναπρόσληψη των απολυθέντων. Επιπλέον ότι ο γενικός διευθυντής του σταθμού παραιτήθηκε. Ανησύχησα όταν μου μετέφερε τα νέα η συνεργάτης μου. Γιατί κανείς δεν παραιτείται από γενικός διευθυντής όταν απολύει τρείς εργαζόμενους και το σωματείο κάνει 48ωρη απεργία. Άρα κάτι διαφορετικό του ζήτησαν κι εκείνος διαφώνησε, και παραιτήθηκε ή κάποιος τον πούλησε και τον άδειασε αλλά εκείνος είχε υποσχεθεί σε διαφορετικούς διαφορετικά και αντιφατικά πράγματα και επομένως έπρεπε να παραιτηθεί.
Σήμερα έμαθα ότι η απόφαση της διοίκησης του ομίλου ήταν να επιδιωχθεί η μείωση του ετήσιου προϋπολογισμού κατά 50%. Ότι ο πρώην γενικός διευθυντής είχε εισηγηθεί ένα πρόγραμμα περικοπών ύψους 1.000.000 ευρώ το χρόνο. Το πρώτο βήμα ήταν η απόλυση των τριών τεχνικών του βουνού και θα ακολουθούσαν κι άλλες απολύσεις και περικοπές του συνολικού ύψους που αναφέρθηκε. Άρα αυτό είναι το πρόβλημα που πρέπει να αντιμετωπίσουμε στην πραγματικότητα και όχι να διαχειριστούμε απλώς την κατάσταση που δημιουργήθηκε με την απεργία των τεχνικών. Να είναι ο σταθμός βιώσιμος και μέσα στο επιχειρηματικό πλάνο του ομίλου για περαιτέρω ανάπτυξη. Γιατί αν δεν υπάρχει ένα τέτοιο σχέδιο αλλά ο όμιλος βρίσκεται σε συρρίκνωση είτε λόγω κρίσης είτε λόγω δικών του λαθεμένων επιλογών, δεν πρόκειται να βρεθεί συναινετική λύση. Οι αποφάσεις θα είναι μονομερείς εκ μέρους της εργοδοσίας και αιματηρές για τους εργαζόμενους.

Ήδη έχουμε εμπειρία δύο ετών στην αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης στη χώρα μας. Πολλές επιχειρήσεις έχουν κάνει προσαρμογές είτε σε συνεννόηση με τους εργαζόμενους είτε μονομερώς. Το σωματεία και τα συνδικάτα έχουν επίσης αρκετή εμπειρία, όπως και οι εργαζόμενοι και οι πολίτες. Εμείς ως δημοσιογράφοι έχουμε κατά τεκμήριο καλύτερη πληροφόρηση, άρα έχουμε κι εμείς αρκετή εμπειρία για το τι έχει γίνει ως τώρα και για το πώς πρέπει να διαχειριστούμε την κρίση.
Πιστεύω ότι η απεχθέστερη βία είναι η ανεργία. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη καταπίεση από τους εργαζόμενους από την ανεργία. Η καταπίεση των εργαζόμενων βοηθάει τους εργοδότες να περάσουν τα σχέδιά τους γιατί η ύπαρξη των ανέργων συμπιέζει όλους τους μισθούς των εργαζόμενων και η απειλή της ανεργίας κάνει τους εργαζόμενους να φοβούνται τα χειρότερα και να συμβιβάζονται με λιγότερα. Η κρίση βοηθάει όλα αυτά τα συναισθήματα γιατί ο φόβος και η ανησυχία για το αύριο είναι διάχυτα παντού. Η κρίση όμως τρομοκρατεί εκτός από τους εργαζόμενους και τους επιχειρηματίες γιατί μερικοί από αυτούς θα χάσουν την επιχείρησή τους (προς όφελος των ανταγωνιστών τους και όχι των εργαζομένων) τις επενδύσεις τους, και την κοινωνική θέση που απορρέει από την κατοχή οποιασδήποτε επιχείρησης αλλά των μέσων ενημέρωσης πολύ περισσότερο. Δεν θα επιβιώσουν όλοι οι επιχειρηματίες από την κρίση και αυτό το γνωρίζουν. Όσοι όμως επιβιώσουν θα έχουν τη δυνατότητα της περαιτέρω ανάπτυξης και θα επωφεληθούν κατά την επόμενη περίοδο της ανάπτυξης καθώς θα έχουν μείνει λιγότεροι ανταγωνιστές κι εκείνοι θα έχουν το προβάδισμα έναντι νέων επιχειρηματιών που θα ρισκάρουν κατά την περίοδο της ανάπτυξης νέα κεφάλαια.

Η διαχείριση της κρίσης από την κυβέρνηση ήταν καταστροφική. Συνεπώς από την κυβέρνηση δεν πρέπει να περιμένουμε μεγάλη βοήθεια. Η διαχείριση της κρίσης από τα συνδικάτα ήταν πιο καταστροφική καθώς δεν πέτυχαν ούτε να ανακόψουν την επίθεση εναντίον των εισοδημάτων, ούτε να κινητοποιήσουν αποτελεσματικά τους εργαζόμενους. Το ίδιο που ισχύει για άλλα συνδικάτα, τη ΓΣΕΕ την ΑΔΕΔΥ κλπ ισχύει και για την ΕΣΗΕΑ η οποία δεν είναι ένα απλό σωματείο, αλλά ένα πνευματικό σωματείο το οποίο δεν κατάφερε να αναδείξει αυτό τον ιδιαίτερο χαρακτήρα του, ούτε να εκμεταλλευτεί τη θέση του στα μέσα ενημέρωσης για να προστατεύσει τα μέλη του και τον κλάδο συνολικά. Δεν κατάφερε να ενημερώσει τους πολίτες ο κλάδος μας για την κρίση, ούτε κατάφερε να διασφαλίσει τα οικονομικά συμφέροντα των μελών του μέσα στην κρίση γιατί δεν διεκδίκησε αυτό το ρόλο. Το αποτέλεσμα είναι ότι οι δημοσιογράφοι βρέθηκαν χωρίς συνδικαλιστική κάλυψη και ηγεσία ακόμα και όταν είχαν τη διάθεση να αγωνιστούν για να υπερασπιστούν τα συμφέροντά τους. Έμεινε ο καθένας μόνος του απέναντι στον εργοδότη του ο οποίος είχε και το μαχαίρι είχε και το πεπόνι. Το αποτέλεσμα το γνωρίζουμε: Ο καθένας απολύει όποιον επιθυμεί και πληρώνει τον εργαζόμενο που διατηρεί όσο του αρέσει. Χωρίς πρόγραμμα, χωρίς σχέδιο, χωρίς δέσμευση, χωρίς έλεγχο. Το κράτος ενισχύει το διευθυντικό δικαίωμα των εργοδοτών εν μέσω κρίσης, αλλάζει προς το χειρότερο την εργατική νομοθεσία και δεν εφαρμόζει τους νόμους όταν καταπατώνται από τους ιδιοκτήτες των μέσων ενημέρωσης.

Τι να κάνουμε;

Παραθέτω όπως μου έρχονται κάποια πράγματα που θεωρώ απαραίτητα:

1. Δεν πρέπει να κηρύξουμε εμφύλιο πόλεμο ο ένας εναντίον του άλλου. Δεν είναι η ώρα να στραφούμε ο ένας εργαζόμενος εναντίον του άλλου, ο παλιός ενάντια στον καινούργιο, ο υψηλόμισθος ενάντια στον χαμηλόμισθο, ο τεχνικός εναντίον του δημοσιογράφου, ο τεμπέλης και ο γλείφτης εναντίον του ευσυνείδητου και του έντιμου. Ούτε ο εργοδότης εναντίον του εργαζομένου και το διευθυντικό στέλεχος εναντίον του υφιστάμενου.

2. Η οποιαδήποτε απόφαση για την αντιμετώπιση της κρίσης στην επιχείρηση μας αφορά και πρέπει να συμμετέχουμε στη λήψη της. Ακόμα κι αν η σημερινή κρίση είναι αποτέλεσμα των αποφάσεων της διοίκησης και όχι των εργαζομένων, θέλουμε να συμμετέχουμε στη λύση και όχι να δημιουργήσουμε μεγαλύτερο πρόβλημα. Απαιτούμε άμεση συμμετοχή στη λήψη των αποφάσεων όλων των εργαζομένων στο σταθμό είτε είναι αποφάσεις της διοίκησης είτε των σωματείων που μας εκπροσωπούν. Η προηγούμενη εμπειρία των εργαζομένων στον ΣΚΑΪ και αλλού δεν μας επιτρέπει να θεωρήσουμε αυτονόητο ότι οι συνδικαλιστές που μόλις εκλέξαμε, θα διαχειριστούν καλύτερα το πρόβλημα του Φλάς γιατί είναι οι ίδιοι. Η διοίκηση έχει επίσης καθυστερήσει να λάβει μέτρα που θα της επιτρέψουν να έχει την αμέριστη εμπιστοσύνη των εργαζομένων ότι ξέρει τι κάνει κι έχει το σχέδιό της. Απόδειξη ότι ξαφνικά ομολογεί ότι με τα σημερινά δεδομένα ο σταθμός μπορεί να ζήσει άλλους τρείς μήνες. Άρα δεν έκανε καλά τη δουλειά της.

3. Θεωρούμε ότι η χειρότερη βία είναι η ανεργία. Πρέπει να ήμαστε πρόθυμοι να διαπραγματευθούμε ένα σχέδιο που θα εξασφαλίσει ότι κανείς εργαζόμενος δεν θα μείνει άνεργος. Μετά από συζήτηση μας ενδιαφέρει μια δίκαιη συμφωνία, χωρίς υπερβολές και ακρότητες αλλιώς δεν θα είναι δίκαιη. Το αίσθημα της Δικαιοσύνης σημαίνει επίσης ότι θα διορθωθεί οποιοδήποτε λάθος έγινε ως τώρα από τη διοίκηση, η οποία και θα αναλάβει το κόστος της διόρθωσης.

4. Έχουμε ανάγκη τα σωματεία μας που είναι κλαδικά και πρέπει να τα ενισχύσουμε. Κι εκείνα όμως πρέπει να σεβαστούν την αυτονομία μας και να σκύψουν στο πρόβλημά μας χωρίς τη δικαιολογία ότι έχουν πολύ δουλειά και δεν προλαβαίνουν. Δεν θέλουμε όμως να ενσκήψουν στον εργασιακό μας χώρο για να λύσουν τις συνδικαλιστικές τους ή τις κομματικές τους διαφορές. Επίσης έχουμε υπόψιν μας ότι για να είναι έγκυρη οποιαδήποτε συμφωνία πρέπει να υπογραφεί από τα σωματεία μας για να είναι έγκυρη. Συνεπώς η όποια κριτική κάνουμε πρέπει να είναι ενδοοικογενειακή και τις διαφορές που έχουμε μεταξύ μας θα τις λύσουμε αργότερα.

5. Πιστεύουμε ότι είναι λάθος οποιοσδήποτε αυτοματισμός. Γιατί έτσι γίνεσαι προβλέψιμος. Κι αν γίνεις προβλέψιμος μπορούν να σε χειραγωγούν για την επιδίωξη δικών τους σκοπών. Δεν υπάρχει τίποτα πιο προβλέψιμο από το ότι αν απολύσεις τρείς τεχνικούς η ΕΤΕΡ θα κηρύξει απεργία η οποία θα είναι πετυχημένη. Χωρίς να έχω πληροφόρηση, εκτιμώ ότι σκοπίμως ξεκίνησαν οι περικοπές από τους τεχνικούς για να υπάρξει αυτή η απάντηση, η οποία κλιμακώνει ταχύτατα το πρόβλημα και θέτει εκτός σκηνικού τους δημοσιογράφους οι οποίοι είναι το μεγαλύτερο μέρος του παραγωγικού προσωπικού ενός ενημερωτικού μέσου. Τους περιθωριοποιεί και εμφανίζει προς τα έξω μια ψευδή εικόνα της πραγματικής κατάστασης. Η πραγματικότητα είναι πιο κρίσιμη.

6. Στην αυριανή συνέλευση, των εργαζομένων του Φλάς νομίζω ότι πρέπει να λάβουμε συγκεκριμένες αποφάσεις:

Α. Να προχωρήσουμε σε λειτουργική κατάληψη του σταθμού για 24 ώρες την Παρασκευή. Να μας καλύψουν τα σωματεία μας για τη μέρα αυτή και για την απόφαση ώστε να είναι νόμιμη. Να χρησιμοποιήσουμε την εμβέλεια και το κύρος του σταθμού, το οποίο εμείς χτίσαμε, για να γίνει γνωστό το πρόβλημά μας. Αυτό θα ισχυροποιήσει και τη διαπραγματευτική μας θέση. Ένα μέσο ενημέρωσης δεν είναι καλτσοβιομηχανία και η ενημέρωση είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να την αφήσουμε στα χέρια ενός καλτσοβιομηχάνου. Δηλαδή κάποιου στελέχους που νομίζει ότι όλες οι επιχειρήσεις είναι βασικά ίδιες και διοικούνται με τον ίδιο τρόπο. Είναι πνευματικό ίδρυμα και οι εργαζόμενοι είναι πνευματικοί άνθρωποι, πέρα από το ότι πρέπει να παίρνουν κι ένα μισθό για να ζήσουν. Να διεκδικήσουμε αρχικά και μέχρι να οριστικοποιηθεί κάποια συμφωνία:

-- ακύρωση των απολύσεων
-- διαπραγμάτευση μιάς συμφωνίας διάρκειας ενός χρόνου την οποία θα υπογράψουν όλα τα κλαδικά σωματεία αλλά θα διαπραγματευθούμε εμείς μαζί τους και με τους εργοδότες μας. Η συζήτηση θα ολοκληρωθεί σε μία εβδομάδα.
-- Να πληρωθεί το μεροκάματο της απεργίας.

Αν αυτά τα τρία μας αιτήματα γίνουν αποδεκτά, προχωράμε στην εκλογή μιάς τριμελούς επιτροπής εργαζομένων οι οποίοι μαζί με την ΕΣΗΕΑ και την ΕΤΕΡ θα διαπραγματευθούμε μια συμφωνία διάρκειας ενός χρόνου για τον Φλάς.

Αν αυτά τα τρία μας αιτήματα δεν γίνουν αποδεκτά, επαναλαμβάνουμε τη γενική συνέλευση των εργαζομένων την Παρασκευή στις 12: 00 το μεσημέρι και επεξεργαζόμαστε άλλες προτάσεις. Έχουμε αρκετή φαντασία και θέλουμε να είμαστε απρόβλεπτοι.

Κατά τη διάρκεια της 24ωρης απεργίας, όλες οι εκπομπές είναι αφιερωμένες στην απεργία και στη γενικότερη κρίση, την οποία αντιμετωπίζουμε κι εμείς μέσα στο σπίτι μας. Δεν είναι κατάχρηση της θέσης μας και δεν πρέπει να κάνουμε υπερβολές ξεχνώντας την κρίση όλων των άλλων. Απαιτούμε από τους καλεσμένους μας (πολιτικούς συνδικαλιστές καλλιτέχνες, πνευματικούς ανθρώπους να μας πούν καθαρά αν είναι μαζί μας ή με τα αφεντικά μας. Να διαλέξουν στρατόπεδο γιατί ως δημοσιογράφους και θα τους θυμόμαστε και θα το μάθει όλος ο κόσμος. Δεν θέλουμε γλείψιμο, αλλά συμπαράσταση.

Προστατεύουμε το σταθμό στον οποίο δουλεύουμε και μέσα σε κρίση δεν μεταδίδουμε μουσική που δεν ενοχλεί κανέναν. Δεν απαξιώνεται ο σταθμός ως περιουσιακό στοιχείο και δεν αποξενωνόμαστε εμείς από τη δουλειά μας και από το προϊόν της εργασίας μας. Δεν πριονίζουμε το κλαδί που πατάμε γιατί θα πέσουμε κι εμείς μαζί του. Καλούμε όλα τα άλλα μέσα ενημέρωσης, τηλεοράσεις και ραδιόφωνα αλλά και εφημερίδες να μας συμπαρασταθούν με αναφορές και ζωντανές συνδέσεις από τις εκπομπές τους, κι έτσι πολλαπλασιάζουμε την απήχησή μας.

Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας τον προβληματισμό μου, να ακούσω το δικό σας, γι αυτό μέχρι αύριο το μεσημέρι που έχουμε συνέλευση, γράψτε παρακαλώ τη γνώμη σας.

2 σχόλια:

eleni είπε...

Παιδιά μην μασάτε! Μαθημένα τα βουνά από τα χιόνια. Ο FLASH είμαστε εμείς! Δεν είναι ούτε οι διευθυντές, ούτε οι επιχειρηματίες! Δεν είναι ούτε τα επιχειρηματικά, ούτε τα επενδυτικά, ούτε τα πολιτικά ή όποια άλλα σχέδια! Νισάφι πιά! Ήμουνα νιά και γέρασα. Και όλο τα ίδια και τα ίδια! Εκεί που είπαμε δόξα τω Θεό, άντε πάλι βοήθα Παναγιά. Όμως, πρέπει να καταλάβουμε ότι είμαστε όλοι από την ίδια πλευρά. Και εμείς οι εργαζόμενοι δεν είμαστε και δεν πρέπει να δεχτούμε να είμαστε νούμερα σε μπακαλοτεφτέρια, που πρέπει να βγει το σωστό αποτέλεσμα. Τόσα χρόνια δώσαμε τη ψυχή μας, το μυαλό μας, τον χρόνο μας! Όλοι μας! Και το εννοώ! Η δουλειά είναι αναφαίρετο δικαίωμά μας, δεν είναι το χόμπι μας ή ένας ανόητος πειραματισμός μας! Και ο σταθμός έχει ξαναβρεί το χαμένο γόητρο του χάρη σε μας, στην προσπάθεια μας. Γιατί εμείς δεν βλέπουμε τον FLASH σαν το μαγαζί του μπαμπά μας που μήνας μπαίνει, μήνας βγαίνει θα πάρουμε το μηνιάτικο.

Για μας ο FLASH είναι η καλημέρα που θα πεις στον συνάδελφο, η ώρα που θα ακούσεις την κυρία Κική και τον κύριο Δημήτρη και τους άλλους ακροατές να σου λένε το παράπονό τους, και ας τους έχεις ακούσει ένα εκατομμύριο φορές. Για μας ο FLASH είναι τα πηγαδάκια που θα πούμε και θα ακούσουμε τις πολιτικές εκτιμήσεις, που θα σχολιάσουμε τον έναν ή τον άλλο πολιτικό, η αγωνία να βγάλεις το έκτακτο στον αέρα, η προσπάθεια που κάνεις για να πείσεις τον καλεσμένο να δώσει τη συνέντευξη, η κριτική που κάνουμε για αυτά που ακούμε και τόσα, τόσα πολλά…

Ο FLASH είναι ένα μεγάλο κομμάτι της καθημερινότητας μας! Όπως και τα άλλα μαγαζιά για τους συναδέλφους! Ο Αντώνης έκανε προτάσεις! Σε γενικές γραμμές δεν διαφωνώ, χωρίς ωστόσο να ξέρω ούτε τα περιθώρια αντίδρασης, ούτε τη μαγική λύση που μπορεί να φέρει αποτέλεσμα. Ξέρω όμως ότι όλοι πρέπει να έχουμε θέση και σίγουρα πιστεύω ότι η λογική του διαίρει και βασίλευε δεν μπορεί να μας δώσει λύση. Αδικίες υπήρξαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν. Τώρα, όμως εμείς δεν πρέπει να αδικήσουμε τους εαυτούς μας!

Η συνεργάτις

Ντιανα είπε...

Συμφωνω μαζι σας.
Και λυπαμαι για τους 3 τεχνικους και τον κ. Γ. Σταματοπουλο που απολυθηκαν. Ακουω καθημερινα την εκπομπη που κανει μαζι με τον κ. Γ. Κυρτσο, το "πρωην" αχτυπητο διδυμο, και εκτιμω το επιπεδο και την καταρτιση του.
Κι εγω απολυμενη ειμαι και ανεργη για 2 χρονια.