Μπορεί αντικειμενικά να είναι εναντίον και του Καραμανλή και της ΝΔ η συνέχιση της συζήτησης για τον αν και πόσο κουρασμένος είναι ο πρωθυπουργός και από ποιους, αλλά κουτσά στραβά κατάφεραν να στρέψουν εν μέρει το ενδιαφέρον των μέσων ενημέρωσης από την οικονομία και τα πολλά ρεπορτάζ που υπάρχουν από ασφαλιστικό γυναικών ως την ακρίβεια που επίσης συνεχίζει να καλπάζει και έχουμε κάθε εβδομάδα αυξήσεις σε κάποια προϊόντα μέχρι απολύσεις και ελαστικά ωράρια και αποδοχές.
Μα είναι δυνατόν εν μέσω οικονομικής κρίσης, να ασχολούνται οι Έλληνες πολίτες με τις φιλοδοξίες του ενός και της άλλης; Δεν έχουμε άλλη δουλειά να κάνουμε; Και μάλιστα όταν δεν έχουν φωνή να πουν μια λέξη για τα κακώς κείμενα που αρχίζουν από την ηγεσία τους και τελειώνουν στη βάση τους; Στο ΠΑΣΟΚ υπήρξε μια αποτελεσματική διαδοχή του Ανδρέα Παπανδρέου από τον Κώστα Σημίτη, αλλά αυτή ήταν πραγματική αλλαγή γραμμής. Αν ήταν μια μαϊμουδεμένη απλώς αλλαγή προσώπων δεν θα είχε καμιά τύχη. Ο Σημίτης ήταν στην πραγματικότητα υπό διωγμόν και κατάφερε να γίνει μέσα από συγκρούσεις αρχηγός και επέβαλε τη διαφορετική του πολιτική γραμμή. Δεν ήθελε να γίνει αρχηγός του ΠΑΣΟΚ για να ικανοποιήσει προσωπικές κούφιες φιλοδοξίες!
Εδώ έχουμε τρεις δελφίνους οι οποίοι όσα γίνονται τα βρίσκουν εξαιρετικά. Από κουμπάρους και ομόλογα, μέχρι Βατοπέδι και σκάνδαλο Μανούσου – Παυλίδη. Όλοι ορκίζονται και πίνουν νερό στο όνομα του Καραμανλή ότι όλα τα κάνει τέλεια, ότι δεν υπάρχει ψεγάδι στο οποίο θα μπορούσαν να αναφερθούν, ότι δεν υπάρχει μέτρο που δεν είναι σωστό. Κι ας είναι ολοφάνερο ότι από την πρώτη μέρα της δεύτερης τετραετίας, τίποτα δεν έχει γίνει που να είναι σωστό. Μα τι σόι δελφίνοι του γλυκού νερού είναι αυτοί που απλώς κοιτάζονται στον καθρέφτη να δουν αν τους δίνει αρχηγικό αέρα το ταγιεράκι ή το κοστουμάκι που φοράνε; Αυτή είναι η πολιτική που πρεσβεύουν; Δημόσιες σχέσεις και φωτογραφήσεις;
Και ο Καραμανλής είναι οπαδός του δόγματος της ελάχιστης δυνατής προσπάθειας, αλλά οι επίδοξοι διάδοχοί του το έχουν παρακάνει. Εντάξει το έχουμε καταλάβει ότι οι φιλοδοξίες του υπερβαίνουν τις ικανότητές τους. Η Ντόρα Μπακογιάννη ως υπουργός Εξωτερικών δεν έχει δείξει τίποτα εκτός από τα δόντια της στην τηλεόραση. Σε κανένα θέμα. Ούτε στα ελληνοτουρκικά, ούτε στα ελληνοαμερικανικά, ούτε καν στο θέμα της ονομασίας των Σκοπίων, ούτε στις ελληνοκοινοτικές σχέσεις. Σε τίποτα δεν έχει κάνει κάτι θετικό. Σε όλα τα ζητήματα μετράμε χαμένο έδαφος. Για τον Αβραμόπουλο, όποιος μου υποδείξει την πολιτική σύγκρουση που επεδίωξε για να ωφελήσει τη χώρα και την κοινωνία κερδίζει χρυσούν ωρολόγιον. Και όμως είναι οι επικρατέστεροι ακριβώς γιατί δεν προκαλούν τριβές. Δεν δουλεύουν για τη χώρα και για την κυβέρνηση αλλά για τον εαυτό τους με προσωπικό σχέδιο και στρατηγική.
Για τον φίλο μου τον Σουφλιά δεν μπορώ να πω τίποτα πέραν του γεγονότος ότι επιθυμεί να διαδεχθεί τον Καραμανλή που είναι περίπου 15 χρόνια νεώτερός του. Δεν είμαι ρατσιστής με τους ηλικιωμένους, αλλά δύσκολο είναι στην πολιτική να δημιουργούνται προσωποπαγείς θέσεις όταν ακόμα και για πρώην πρωθυπουργούς είναι μάλλον δύσκολο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου