Οι μαθητές και οι κινητοποιήσεις

Μερικές φορές μπορεί να πει κάτι καλό ένας πολιτικός και αμέσως πέφτουν απάνω του όλοι οι άλλοι και του επιτίθενται και τον κρίνουν όχι με βάση το τι είπε, αλλά γιατί είναι αυτός που το είπε, ο εξ ορισμού εχθρός και επομένως πρέπει να του επιτεθούν και να τον επικρίνουν.

Για παράδειγμα είπε κάτι καλό ο Τσίπρας κατά τη γνώμη μου. Τώρα πώς το είπε δεν ξέρω, κάπου το είδε γραμμένο και του άρεσε ή από κάποιον το άκουσε και του άρεσε και το επανέλαβε. Ότι ο αγώνας της νεολαίας τώρα μεταφέρεται στα σχολεία. Ή ότι πρέπει να μεταφερθεί στα σχολεία έπρεπε να πει γιατί αυτός δεν είναι μαθητής ή εκπρόσωπός τους. Ούτε και τους ελέγχει. Αλλά προφανώς θα ήθελε να μην εκτονωθούν στον πετροπόλεμο οι μαθητές εν βρασμώ ψυχής για τη δολοφονία του 15χρονου Αλέξη, αλλά να μετατραπεί σε οργανωμένο κίνημα της νεολαίας που μπορεί να κριτικάρει όλη την κοινωνία και να έχει άποψη την οποία και να διεκδικεί δυναμικά. Πολύ σωστή επιλογή για ένα κόμμα της αριστεράς ή της κεντροαριστεράς που επιθυμεί να προωθήσει την αλλαγή της κοινωνίας με ειρηνικό τρόπο δηλαδή μέσω μεταρρυθμίσεων. Με συμμετοχή των πολιτών που τους αφορούν οι αλλαγές.

Άκουσα λοιπόν αμέσως τον Βενιζέλο, και την Άννα Διαμαντοπούλου οι οποίοι μάλλον θεώρησαν ότι οι μαθητές προσανατολίζονται – και ο Τσίπρας μαζί τους για λόγους ψηφοθηρικούς – σε μόνιμες καταλήψεις των σχολείων και άρχισαν να λένε ότι καλό σχολείο είναι το ανοιχτό σχολείο, και άλλα τέτοια καθεστωτικά που ακούγονται καλά στα αυτιά των νοικοκυραίων που έχουν πολλές δουλειές για να ασχοληθούν με τα παιδιά τους και θέλουν να ξέρουν ότι είναι ασφαλώς παρκαρισμένα στα σχολεία ως το μεσημέρι. Μην μπλέξουν τα παιδιά σε τίποτα πορείες που πετάνε πέτρες και φάνε κανένα γκλόμπ στο κεφάλι και τρέχουν. Αγαπάνε τα παιδιά τους φυσικά και γι αυτό τα θέλουν υγιή και όχι με ανοιγμένα κεφάλια.

Μα για τους νέους και ιδίως για τους μαθητές η συμμετοχή σε κινητοποιήσεις είναι αυτοσκοπός, διαμορφώνει τον χαρακτήρα τους κοινωνικοποιούνται και μαθαίνουν να αγωνίζονται για το γενικό καλό και συμφέρον και όχι μόνον για το ατομικό τους συμφέρον. Μπορεί οι μόνιμες καταλήψεις και το καθόλου μάθημα να μην είναι η ενδεδειγμένη λύση αφού δεν πρόκειται μέσα σε μια δύο εβδομάδες είτε να πετύχουν την παραίτηση της κυβέρνησης, είτε την αλλαγή του εκπαιδευτικού συστήματος, είτε την κατάργηση των ΜΑΤ και τον αφοπλισμό της αστυνομίας γιατί αυτά είναι γενικότερα ζητήματα, απαιτούν τη συναίνεση και την ενεργό δράση ολόκληρου του κόσμου, όλων των πολιτών και όχι μόνο των μαθητών. Οι μαθητές μπορεί να μην το γνωρίζουν ακριβώς και θέλουν να δοκιμάσουν να δουν μήπως πέσει αυτή η κυβέρνηση με ένα σκούντημα. Πράγμα πολύ πιθανόν όμως, και δυστυχώς δεν πέρασε από το μυαλό ούτε της Άννας Διαμαντοπούλου, ούτε του Βενιζέλου, ούτε του Τσίπρα.

Ο Παυλόπουλος επίσης μπορεί να είπε ότι ο νόμος και η τάξη πρέπει να αποκατασταθεί, σωστή θέση και η μοναδική που μπορεί να υιοθετήσει ο υπουργός Δημόσιας Τάξης. Και πολύ σωστά ο Παυλόπουλος έχει δώσει εντολή να μην επιτίθενται στους μαθητές να τους διαλύσουν όταν τους πετροβολούν γιατί αυτοί δεν είναι οι αντίπαλοι. Μπορεί μερικοί να θέλουν να τους ανοίξουν τα κεφάλια και να τους σύρουν στα δικαστήρια, αλλά όποιος έχει μυαλό καταλαβαίνει ότι δεν μπορεί να δικάζει και να καταδικάζει μαθητές ως δήθεν διασαλευτές της τάξης. Όσα νεράτζια και να πετάξουν δεν αποτελούν ανατρεπτικά στοιχεία. Αντιθέτως κίνδυνο για τη δημόσια τάξη αποτελούν οι αστυνομικοί που εξακολουθούν να κυκλοφορούν ανεκπαίδευτοι και οπλοφορούντες…