Ο Σημίτης φλερτάρει τη Βρυξέλλα...

(η ξεκούραση του πολεμιστή...)

Δε μας φτάνει που έχουμε την ακρίβεια η οποία κατατρώγει όλα τα εισοδήματα, έχει φέρει σε απόγνωση τους χαμηλόμισθους και χαμηλοσυνταξιούχους και δυσκολεύει ήδη τα μεσαία εισοδήματα τα οποία για πρώτη φορά δεν μπορούν να βγάλουν το μήνα, αν και έχουν προσαρμόσει τις δαπάνες τους.

Η ακρίβεια πάντως δεν χτυπάει τους βιομηχάνους ή τους εμπόρους ή τις μεγάλες αλυσίδες του λιανεμπορίου μέσω της μείωσης του τζίρου, όπως ίσως θα υπέθετε κανείς. Και ο λόγος είναι ότι η ακρίβεια δεν μειώνει δραματικά το τζίρο τους γιατί αυτές οι δαπάνες είναι περίπου ανελαστικές για τα νοικοκυριά. Δεν μπορούν να μείνουν χωρίς τρόφιμα. Πρώτα θα πεθάνουν οι άνθρωποι από πείνα και μετά οι έμποροι και οι παραγωγοί τροφίμων από έλλειψη κερδών.

Αντιθέτως έχουν τη δικαιολογία να αναδιαρθρώσουν τη λειτουργία τους και τη σύνθεση του προσωπικού, εκμεταλλευόμενοι τη νέα νομοθεσία και τα νέα στραβά μάτια της κυβέρνησης για να καθιερώσουν τις τετράωρες απασχολήσεις και την μετατροπή του σταθερού ωραρίου σε ελαστικό. Σε συνδυασμό με τη μείωση των συντελεστών κέρδους, μπορούν να δείξουν μεγαλύτερα κέρδη, πράγμα που τους αυξάνει τη δυνατότητα δανεισμού ή μεγαλώνει την υπεραξία τους αν είναι στο χρηματιστήριο ή αν επιθυμούν την είσοδό τους για να αντλήσουν φτηνά κεφάλαια.

Ενδεικτικά ο Νίκας είχε αύξηση κερδών κατά 5.180%, η Νοβαρτις κατά 664%, ο Καλλιμάνης 572%, η Ολύμπικ Κέτερινγκ 320 %, η Σόγια Ελλάς κατά 180%. Η Κρέτα φάρμ 81%, η Κόκα κόλα 25%… Η ακρίβεια λοιπόν χτυπάει μόνον τους μισθωτούς και ιδίως όσους παίρνουν κάτω από 1.000 ευρώ το μήνα. Αισθητή γίνεται σε όσους παίρνουν κάτω από 3.000 ευρώ το μήνα και αυτοί οι άνθρωποι που είχαν συνηθίσει να αποταμιεύουν ή να αγοράζουν σπίτια και αυτοκίνητα με στεγαστικά και με καταναλωτικά δάνεια, βλέπουν ότι πιά δεν μπορούν και να το κάνουν. Τέλος.

Το κράτος με μια νεοφιλελεύθερη ηγεσία είναι το πρώτο που σέρνει το χορό της ακρίβειας για λόγους ιδεολογικούς και πολιτικούς. Για τον ίδιο λόγο που ο Αλογοσκούφης μειώνει τον συντελεστή κέρδους των επιχειρήσεων και αφήνει αφορολόγητους τους επιχειρηματίες, για τον ίδιο λόγο δεν έχει καμία αντίρρηση να διπλασιάσει η ΔΕΗ και ο ΟΤΕ τα τιμολόγιά τους (όσο είναι υπό κρατικό έλεγχο). Κι αυτό γιατί ενδιαφέρεται να πουλήσει τη ΔΕΗ και τον ΟΤΕ και όχι να παρέχονται φτηνές υπηρεσίες στον ελληνικό λαό και στις επιχειρήσεις. Είναι έξω από την ιδεολογία τους και την πολιτική τους.

Αυτή τη στοιχειώδη πολιτική διάκριση έχει χρέος το ΠΑΣΟΚ που ισχυρίζεται ακόμη ότι είναι σοσιαλιστικό, και τα κόμματα της Αριστεράς να το κάνουν κτήμα του λαού. Όλου του λαού και όχι μόνο των διανοούμενων της Αριστεράς που το γνωρίζουν ήδη. Και η αριστεροσύνη αυτών των κομμάτων εξαρτάται από την ικανότητά τους να πείσουν γι αυτό κυρίως τους πολίτες που ψηφίζουν δεξιά κόντρα στα οικονομικά τους συμφέροντα.

Την ίδια στιγμή το ΠΑΣΟΚ, κάνει ότι μπορεί για να συσκοτίσει την πραγματικότητα με διάφορες θολές προτάσεις όπως ανεξάρτητη αρχή για τα μονοπώλια ή για όλα φταίει η δεξιά και μόλις ορκιστούν ΠΑΣΟΚοι υπουργοί τα προβλήματα θα λυθούν. Ο Σημίτης επίσης που έδωσε την αφορμή για την τελευταία κρίση, δεν έχει το μυαλό τους στην Ελλάδα, αλλά κυρίως στις Βρυξέλλες, το άντρο του νεοφιλελευθερισμού και κυρίως ενδιαφέρεται για την πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης. Πριν από κάποια χρόνια έκαναν κουμάντο κάτι μισοσοσιαλιστές, Όπως ο Σρέντερ και ο Μπλέρ, αλλά τώρα έχει καταλάβει ότι κουμάντο κάνουν ο Σαρκοζί και η Μέρκελ.

Μάλιστα υπολόγιζε ότι αν δεν του χάλαγε τη μανέστρα η Ιρλανδία, θα μπορούσε πάλι να είναι υποψήφιος για πρόεδρος της ΕΕ με πρόεδρο της ΕΕ τον Μπαρόζο. Γι αυτό το λόγο και φρόντισε εγκαίρως να διαφοροποιηθεί σε σχέση με την ένταξη της Τουρκίας, γιατί ήθελε και την ψήφο του Σαρκοζί. Αν και ήταν λοιπόν ο αρχιτέκτονας της αλλαγής γραμμής της Ελλάδας υπέρ της ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ, δεν δίστασε για να αυξήσει τις πιθανότητές του να προταθεί ως πρόεδρος της ΕΕ, να αλλάξει πάλι γραμμή και να προτείνει να ταχθούμε υπέρ μιάς ειδικής σχέσης της Τουρκίας. Δηλαδή με τον Σαρκοζί με τον οποίο συμφωνεί και η Μέρκελ.

Τώρα λοιπόν που η ευρωσυνθήκη καταψηφίστηκε στην νΙρλανδία, του ήρθε του Παπανδρέου να υποστηρίξει δημοψήφισμα και μάλιστα πανευρωπαϊκό γιατί ο Παπανδρέου είναι στον κόσμο του και στον ίδιο κόσμο με αυτός είναι και κάτι σοσιαλιστές Ιταλοί, Γάλλοι και Γερμανοί με τους οποίους συναναστρέφεται στη Σοσιαλιστική διεθνή όταν λείπει από την Ελλάδα. Και ο Σημίτης το είχε υποστηρίξει πριν από 2 χρόνια, αλλά τότε ήταν άλλη η συγκυρία στις Βρυξέλλες. Τώρα είναι άλλη και ο Σημίτης είναι με τις Βρυξέλλες. Δεν είναι ούτε με το ΠΑΣΟΚ ούτε με τον Παπανδρέου. Διαφοροποιείται λοιπόν και μάλιστα με άκομψο τρόπο.

Αν το είχε κάνει με κομψό τρόπο, θα είχε μασήσει ο Παπανδρέου και μάλιστα μπορεί και να τον είχε υποστηρίξει, με την έννοια ότι αυτό που υπερασπίζεται ο Σημίτης είναι μια πολιτική υπόθεση για την οποία έχει προσπαθήσει επί σειρά ετών και δεν είναι μια προσωπική μωροφιλοδοξία, Αλλά του έγραψε απαξιωτικά ωθούμενος από τα εσωτερικά, γιατί δεν του αρέσει να διαπιστώνει ότι όλες του οι επιλογές σε πρόσωπα ήταν λάθος. Και ο Παπανδρέου που επέλεξε το 2004 δεν του βγήκε καθόλου γιατί δεν κέρδισε τις εκλογές και ο Βενιζέλος που διάλεξε στη συνέχεια αποδείχθηκε ανίκανος να κερδίσει τον Παπανδρέου. Μάλιστα είμαι σε θέση να γνωρίζω ότι περισσότερο έχει μετανιώσει για τον Βενιζέλο παρά για τον Παπανδρέου, αν και τον Παπανδρέου τον θεωρεί καμένο χαρτί.

Δεν θα σας πώ άλλα σήμερα, για να κρατήσω το ενδιαφέρον σας για αύριο…