Βασικά αλλάξτε όποιους θέλετε, αλλά κανένας δεν θα πειράξει το φίλο μου τον Μπάμπη τον Μανιάτη, ο οποίος εκτός από φίλος του Παυλόπουλου και σοβαρός άνθρωπος είναι και φίλος δικός μου, από την εποχή που ήμασταν συμμαθητές. Αλλάξτε όποιους άλλους θέλετε, βάλτε όσους θέλετε κυβερνητικούς εκπροσώπους αναπληρωτές, αλλά ο Λειβαδάς κάπου αλλού πρέπει να τοποθετηθεί και όχι περιφερειάρχης Αττικής. Μην τρελαθούμε τελείως.Τι λέει ο προϋπολογισμός σε ότι μας αφορά;
Ότι τους λείπουν 4 δισεκατομμύρια ευρώ τα οποία θα πάρουν από μας όλους μαζί που είμαστε φτωχοί, νεόπτωχοι, εργαζόμενοι και παίρνουμε από 700 έως 1700 ευρώ το μήνα. Συν δύο δισεκατομμύρια που πρέπει να μας κρατήσει η ΕΕ γιατί με την αναθεώρηση του ΑΕΠ αυξάνεται και η εισφορά μας, σύνολο έξι. Αυτά αν δεν προκύψει καμιά αναποδιά και καμιά πλημμύρα της προκοπής οπότε πρέπει να αποζημιωθούν άνθρωποι και περιουσίες.Γιατί το λέω αυτό; Γιατί κανονικά θα έπρεπε να
έχουν πέσει με τα μούτρα να δουλεύουν και να καθαρίσουν τα ρέματα, όχι μόνο από τα μπάζα αλλά και από τα αυθαίρετα. Έτσι θα μας στοιχίσει λιγότερο και θα είναι για δημιουργικό σκοπό τα χρήματα που θα ξοδευτούν. Γιατί τώρα δουλεύουν αλλά μόνο σε περιοχές που έχουν καεί. Και οι άλλες περιοχές όμως κινδυνεύουν εξίσου γιατί έχουν καεί πέρυσι και πρόπέρσι. Δεν είναι σίγουρο ότι θα έχουμε ξηρασία και φέτος όπως τα προηγούμενα χρόνια. Αντί λοιπόν να πληρώνουμε αποζημιώσεις 300 και 400 εκατομμυρίων ευρώ, θα ήταν πιο δημιουργικό να πληρώσουμε τα ίδια χρήματα προκαταβολικά και να πιάσουν τόπο. Σε δράσεις και όχι σε αντιδράσεις. Χώρια που τώρα δεν έχουμε εκλογές και είναι σίγουρο ότι δεν θα τους πιάσουν και μεγάλες ευαισθησίες.
Δεν ξέρω αν περιμένετε να σχολιάσω τις ενδοπασοκικές εξελίξεις, αλλά τουλάχιστον στη συζήτηση της Βουλής δεν είδαμε κάτι δραστικά διαφορετικό από το πρόσφατο παρελθόν και επομένως τι να σχολιάσουμε; Ως την Πέμπτη θα έχει ανακοινώσει και η Άννα Διαμαντοπούλου τις προθέσεις της γιατί περιμένει να δεί κάποιες μετρήσεις της κοινής γνώμης γιατί χωρίς αυτές δεν μπορεί να αποφασίσει αν πρέπει να δηλώσει παρούσα ή αν θα είναι ωσεί παρούσα.Πάντως τον χαβαλέ δεν θα τον αποφύγουμε από τη στιγμή που έχουμε και την υποψηφιότητα Τζιώτη. Προφανώς κάποιοι έχουν παρεξηγήσει το ρόλο ενός αρχηγού κόμματος και νομίζουν ότι έχουμε να κάνουμε με εκλογή βουλευτών και η Βουλή είναι αντιπροσωπευτικός θεσμός πρέπει να εκπροσωπούνται όλες οι κοινωνικές τάξεις, όλα τα επαγγέλματα.
Μερικοί νομίζουν ότι είναι το ίδιο να εκλέγεσαι βουλευτής και να είσαι αρχηγός κόμματος. Δεν τους κατηγορώ γιατί υπάρχουν πολύ υψηλά ιστάμενοι πολιτικοί, όπως ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης
που πιστεύει ότι το μόνο προσόν που πρέπει να έχει ένας αρχηγός κόμματος είναι καλή τηλεοπτική παρουσία, και να είναι δημοφιλής στις μετρήσεις της κοινής γνώμης, έτσι ώστε να βοηθά το κόμμα του να κερδίσει τις εκλογές. Βέβαια ο ίδιος ποτέ δεν ήταν πολύ δημοφιλής, αλλά αυτό είναι λεπτομέρεια. Το 2004 με αυτό το κριτήριο πρόκρινε τον Γιώργο Παπανδρέου και με το ίδιο κριτήριο τώρα πρόκρινε τον Βαγγέλη Βενιζέλο. Και είναι σαν να ακούω τον Βαγγέλη Βενιζέλο να διαμαρτύρεται γιατί το 2004 παρέδωσαν λευκή επιταγή στον γιο του ιδρυτή, αλλά τώρα ζητάνε από τον ίδιο, πλατφόρμες, συλλογικότητα, και άλλα δυσνόητα που θα μείνουν γράμμα κενό μετά την ανάδειξη αρχηγού γιατί δεν υπάρχει αντίστοιχος πολιτικός πολιτισμός.Αυτό δεν είναι μομφή ούτε για τον ΓΑΠ ούτε για τον ΒΒ. Απλώς πείστηκε και ο Τζιώτης και έβαλε υποψηφιότητα. Χώρια που μπορεί να διευκολύνει μερικές μανούβρες. Να είναι «λαγός» για να μαζευτούν υπογραφές πίσω από συγκεκριμένους υποψήφιους.
2 σχόλια:
Υπάρχει μια γενιά στην Ελληνική πολιτική πραγματικότητα η οποία επιθυμεί να κυριαρχεί διαρκώς έναντι των υπολοίπων ηλικιακά ομάδων, είτε νεαρότερων είτε πρεσβύτερων αυτής. Αυτή η γενιά έχει δώσει αρχικά στον εαυτό της το όνομα "Η γενιά του Πολυτεχνείου".
Ασχέτως του κατά πόσο ενεργά συμμετείχαν στην ίδια τη διαδικασία της εξέγερσης του Πολυτεχνείου και στις πολιτικές διεργασίες των πρώτων ετών της μεταπολίτευσης, οι ηλικιακά ανήκοντες σε αυτήν τη "γενιά" (σημερινή ηλικία μεταξύ 50-55), ανάπτυξαν χωροκατακτητικές συμπεριφορές στους διάφορους πολιτικούς σχηματισμούς και κόμματα την τελευταία 20ετία.
Το φαινόμενο αυτό (για ευνόητους λόγους που είχαν να κάνουν με την ιδεολογικοπολιτική εκμετάλλευση της υπόθεσης του Πολυτεχνείου στα μεταπολιτευτικά χρόνια) υπήρξε πολύ πιο έντονο στο χώρο της αριστεράς και της κεντροαριστεράς. Οι σημερινοί πενηντάρηδες, λοιπόν, είτε έσπρωχναν προς την πολιτική αποστρατεία τις προγενέστερες ηλικίες (πράγμα φυσικό κατά τα πρώτα 10-15 χρόνια μετά τη μεταπολίτευση, καθόσον αποτελούσαν τη "φρεσκάδα" και τη "δυναμική" έκφραση της ελληνικής πολιτικής σκηνής), είτε συμπίεσαν τις μεταγενέστερες γενιές, θεωρώντας a priori πως, η δική τους ενεργότερη πολιτική διαδρομή δεν μπορούσε να υποκατασταθεί από εκπροσώπους ηλικιακών ομάδων που δεν είχαν ζήσει έντονα πολιτικά φαινόμενα, όπως αυτό της χούντας και της ίδιας της διαδικασίας της μεταπολίτευσης.
Αποτέλεσμα αυτής της "ηγεμονικής" συμπεριφοράς, ήταν να "φιλτράρουν" την είσοδο νεότερων στελεχών στην πολιτική με τη λογική της "ανακύκλωσης" και της "δοκιμής". Δεν είναι τυχαίο ότι, από τις νεότερες ηλικίες, πολλοί λίγοι πέτυχαν την καθιέρωσή τους στο πολιτικό σύστημα, ακριβώς γιατί δεν δίνεται ο χώρος και η ευκαιρία στην παρουσία τους, ακριβώς λόγω αυτού του φαινομένου.
Δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις που οι εκπρόσωποι αυτής της γενιάς αρνήθηκαν πεισματικά και με βασικό επιχείρημα την έλλειψη εμπειρίας σε νεότερους την ανάληψη κομματικών ή κυβερνητικών θέσεων ευθύνης, όταν οι ίδιοι, στις πρώτες τους επαφές με την πολιτική και σε πολύ νεαρότερη ηλικία, αναλάμβαναν άκριτα τέτοιες, κι ακόμα σημαντικότερες, θέσεις ευθύνης.
Η αντίσταση ή αντίδραση σε αυτήν την συμπεριφορά, όμως, δεν μπορεί να γίνει με τους ίδιους όρους: τους όρους ηλικίας, ή τους όρους γενιάς. Η συμπαθής κατά τα λοιπά πρωτοβουλία του κ. Τζιώτη να διεκδικήσει την Προεδρία του ΠΑΣΟΚ, με μόνο στοιχείο την διάθεση έκφρασης των σαραντάρηδων, όχι μόνο δεν εξυπηρετεί τη γενιά αυτή, αλλά επικυρώνει τη λογική των ηλικιακών κομματικών επετηρίδων.
Είμαι ο ίδιος σαραντάρης πλέον, έχω βιώσει τη λογική της πίεσης και της συμπίεσης από τους πενηντάρηδες της κεντροαριστεράς, αλλά δεν αισθάνομαι ότι καλύπτομαι από τέτοιους ακτιβισμούς. Η υπόθεση του μέλλοντος του ΠΑΣΟΚ και της κεντροαριστεράς και η δυνατότητά του να διαμορφώσει πειστική εναλλακτική πρόταση εξουσίας απέναντι στη Νέα Δημοκρατία και τον Καραμανλή, είναι αρκετά σοβαρή υπόθεση για να αντιμετωπίζεται με αυτόν τον τυχαίο τρόπο. Εκτός, αν υποκύπτουμε απλά στη Warhallική θεώρηση του δικαιώματος όλων μας σε 15λεπτη δημοσιότητα.
Έχω διατυπώσει ξανά και δεν θα κουραστώ να το επαναλαμβάνω (ακόμα κι αν κουράσω αυτούς που το ακούν ή το διαβάζουν): Η σύγχρονη διαχωριστική γραμμή μεταξύ προόδου και συντήρησης δεν συμπίπτει με καμιά ηλικιακή γραμμή. Η επίκληση του νεαρού της ηλικίας, ως επιχειρήματος μιας δυναμικής και ζωντανής, προοδευτικής άποψης μου φαίνεται το ίδιο αποκρουστέα όσο και ή επίκληση της μεγαλύτερης ηλικίας, ως επιχειρήματος γνώσης, ωριμότητας και σύνεσης.
Αυτά για τις ηλικίες και για όσους κρύβονται πίσω από αυτές. Δεν είναι ηλικιακό το ζήτημα της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ. Είναι ζήτημα προσώπου που μπορεί ή δεν μπορεί να εγγυηθεί την πορεία της κεντροαριστεράς στην επαναδιατύπωση πειστικής πρότασης εξουσίας.
Νομίζω οτι έχεις απόλυτο δίκιο. Ο ηλικιακός ρατσισμός δεν είναι μόνον ωφελιμισμός αλλά σύμπτωμα κρίσης των πολιτικών φορέων. Όπως ακριβώς είναι η υπο- εκπροσώπηση των γυναικών αλλά και των γεωγραφικών περιφερειών που δεν είναι η Αθήνα. Δυστυχώς τα κόμματα δεν συζητούν τέτοια θέματα, ενώ θα έπρεπε αν θέλουν να εκφράζουν την κοινωνία. Επιπλέον θα έπρεπε να το φροντίζουν σε ότι αφορά την εκπροσώπηση στο κοινοβούλιο (που είναι αντιπροσωπευτικός θεσμός) και στα συλλογικά όργανα, όπως είναι το Εθνικό συμβούλιο και το Πολιτικό συμβούλιο στο ΠΑΣΟΚ.
Είναι απαράδεκτο να φτιάχνει ο αρχηγός τη σύνθεση του Πολιτικού Συμβουλίου (με τη μέθοδο κοροϊδίας οτι είσαστε ελεύθεροι αλλά κατεβάζω γραμμή) και να μην υπάρχει ούτε ένας τριαντάρης, και πέντε-έξιο σαραντάρηδες. Αντιθέτως υπερ εκπροσωπούνται και οι εξηντάρηδες και οι 70άρηδες, και οι δικηγόροι, και οι άνδρες.
Δημοσίευση σχολίου