Ομπάμα - Ερντογάν και Μέρκελ - Ολάντ, δυό δίδυμα που δείχνουν πόσο έχει αποδυναμωθεί η Ελλάδα

 

Δύο ζητήματα της επικαιρότητας, τα οποία μπορούν να επηρεάσουν μακροπρόθεσμα τα συμφέροντα της Ελλάδας. Το ένα είναι η επίσκεψη Ερντογάν στις ΗΠΑ και το άλλο η επιδείνωση των σχέσεων Μέρκελ και Ολλάντ. Οι ΗΠΑ όταν καλούν έναν ηγέτη μιας περιφερειακής χώρας, το κάνουν για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους. Αν ο ηγέτης ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις τους, τον τιμούν και με το παραπάνω. Αν όχι δείχνουν τη δυσφορία τους, όπως το έδειξαν με το να μην ορίσουν μια επίσκεψη του Σαμαρά στην Ουάσινγκτον είτε πριν είτε μετά τον Ερντογάν αν και γνωρίζουν ότι αυτές οι ισορροπίες είναι κρίσιμες και τις έχουν κρατήσει τα προηγούμενα χρόνια.

 

Η συγκυρία που ανέβασε την επίσκεψη του Ερντογάν είναι η κρίση στη Συρία, θέμα που ενδιαφέρει άμεσα την Τουρκία και έχει ταυτιστεί δημοσίως με τη θέση των ΗΠΑ ότι πρέπει να φύγει ο Άσαντ. Η Συρία δεν είναι μια φιλική προς την αμερικανική πολιτική χώρα ούτε προς το προτεκτοράτο της το Ισραήλ. Διατηρείται σε ουδέτερη θέση χάρη στις απειλές του Ισραήλ από τη μια μεριά και τον κίνδυνο που αποτελεί για την ύπαρξή της και από την άλλη στην υποστήριξη της Ρωσίας η οποία την προμηθεύει με όπλα και με διπλωματική υποστήριξη. Η Τουρκία είχε πριν από λίγα μόλις χρόνια, επί Νταβούτογλου και Ερντογάν άριστες φιλικές σχέσεις με τον Άσαντ και με τη Συρία και κακές σχέσεις με το Ισραήλ. Αφού επέμεινε λίγα χρόνια σε αυτή τη γραμμή, τώρα την αλλάζει και προφανώς περιμένει ανταλλάγματα τα οποία στην περίπτωση της Κύπρου είναι προφανή καθώς έχει η Συρία κοινά θαλάσσια σύνορα με την Κύπρο δηλαδή συνορεύουν οι ΑΟΖ στην μέση γραμμή τους, ακριβώς δίπλα  στα τουρκοκυπριακά σύνορα και στα ματούν στα ισραηλινο-κυπριακά θαλάσσια σύνορα.

 

Έχοντας τα δικά της και φιλικά στάση της Αιγύπτου, αν η Τουρκία υπαγορεύσει τη θέση της και στη Συρία, και βελτιώνοντας τις διπλωματικές σχέσεις με το Ισραήλ, θα έχε3ι πλήρως περικυκλώσει την Κύπρο και θα είναι έτοιμη να επιβάλει τις απόψεις της για τον διαμοιρασμό της νοτιοανατολικής Μεσογείου, δηλαδή να χτυπήσει ευθέως τα ελληνικά δικαιώματα στην ΑΟΖ που ορίζεται από το Καστελόριζο και να καταργήσει τα κοινά θαλάσσια σύνορα Ελλάδας και Κύπρου. Πρόκειται για μια αναθεώρηση του υφιστάμενου στάτους μεγάλης γεωπολιτικής σημασίας. Στην πραγματικότητα με μια τέτοια κίνηση η Τουρκία θα αποκόψει την Ελλάδα από το να συνορεύει μέσω θαλάσσης και μέσω της Κύπρου με τη Συρία. Κάποτε υπήρχε και ακτοπλοϊκή σύνδεση Λατάκειας – Βόλου η οποία έχει καταργηθεί εδώ και χρόνια και μπορούμε να δούμε τώρα τις επιπτώσεις τέτοιων ατυχών κινήσεων.

 

Το γεγονός ότι το ελληνικό πολεμικό ναυτικό δεν μπορεί λόγω έλλειψης πλοίων, υποβρυχίων και αεροσκαφών ναυτικής συνεργασίας να έχει εμφανή παρουσία στην περιοχή που συνορεύει με την Κυπριακή ΑΟΖ και μέσω διεθνών υδάτων φτάνει ως τη Συρία, έχει επιδεινώσει την κατάσταση. Στην πραγματικότητα το ναυτικ΄’οδεν έχει ούτε πετρέλαιο για να κινήσει τα πλοία.

 

Με τις ΗΠΑ οι οποίες ψάχνουν συμμάχους πρόθυμους με τη δική της ομπρέλα να επιβάλουν την Pax Americana  στην περιοχή, αλλά χωρίς να στείλει δικές της δυνάμεις όπως έκανε στο Ιράκ, η Τουρκία είναι ένα σημαντικό στήριγμα το οποίο ο Ομπάμα θέλει να ενισχύσει, αφού προηγουμένως έστειλε τον Μπάϊντεν και τον Κέρι να ανοίξου το δρόμο. Μπάϊντεν και Κέρι είναι παραδοσιακά φιλέλληνες Αμερικανοί πολιτικοί, αλλά εδώ μιλάμε για κρατικά συμφέροντα. Προφανώς ο Ερντογάν κατάφερε να ξεπεράσει τις επιφυλάξεις των Αμερικανών και να τους πείσει να τον αγκαλιάσουν με αντάλλαγμα την εγκατάλειψη των Παλαιστινίων και τη βελτίωση των σχέσεων με το Ισραήλ. Το άλλο αντάλλαγμα είναι η εγκατάλειψη του Άσαντ εδώ και τρία χρόνια και η προσχώρηση της Τουρκίας στο μπλόκ των φιλοαμερικανικών, συντηρητικών αραβικών καθεστώτων του Περσικού κόλπου. Σταδιακά η τουρκία οδηγείται και στην επιδείνωση των σχέσεών της με την Περσία, ένας συνολικός δηλαδή αναπροσανατολισμός, σε σύγκριση με τα πρώτα χρόνια του Ερντογάν. Τότε εμφανιζόταν ως πρωτοπόρα δύναμη του ισλαμικού κόσμου διεκδικώντας μια ανώτερη θέση στην καρδιά των αραβικών λαών και της ισλαμικής διάσκεψης και ανεξαρτησία από την αμερικανική πολιτική. Τώρα γίνεται πιο ατλαντική δύναμη, ώστε να της αναγνωριστεί ρόλος χωροφύλακα, αναλαμβάνοντας και το κόστος στρατιωτικής και ναυτικής επιτήρησης, αφού η Ελλάδα δεν έχει λεφτά ούτε για πετρέλαια.

Αν οι ΗΠΑ δεν χρησιμοποιήσουν το Ισραήλ για να διώξουν τον Άσαντ, τους μένει ο Ερντογάν ως μέλος ή επικεφαλής μιάς συμμαχίας προθύμων. Τα ανταλλάγματα που θα πάρει και εξασφαλίζει προκαταβολικά με αυτές τις ανταλλαγές επισκέψεων, είναι εναντίον των ελληνικών εμμέσως αλλά και αμέσως στην ΑΟΖ της νοτιοανατολικής Μεσογείου.

 

Πάμε τώρα στο ευρωπαϊκό μέτωπο, όπου οι σχέσεις Μέρκελ και Ολάντ έχουν φτάσει σε τόσο χαμηλό επίπεδο, ώστε η Μέρκελ διπλωματικά να λέει ότι εντάξει μπορεί να μην είμαστε φίλοι, ή να μην έχουμε κοινπή οπτική όπως με τον Μερκοζύ, αλλά έχουμε επαγγελματικές σχέσεις. Ο όρος επαγγελματικές σχέσεις καταλαβαίνετε ότι είναι το κατώτατο επίπεδο όπου μπορούν να περιγραφούν οι σχέσεις τόσο στενών αντικειμενικά συμμάχων. Αυτό συμβαίνει όχι γιατί ο Ολάντ τήρησε τις προεκλογικές του υποσχέσεις και διαπραγματεύθηκε για λογαριασμό και του Νότου μια άλλη πιο δίκαιη και έντιμη Ευρώπη, αλλά για το αντίθετο. Εγκατέλειψε το όραμα της Ευρώπης και τον Νότο και χωρίς συμμάχους προσπαθεί να πείσει τους Γερμανούς να επιτρέψουν στη Γαλλία να είναι η εξαίρεση, η μόνη χώρα που δεν θα εφαρμόσει λιτότητα. Οι Γερμανοί τον κατηγορούν ακριβώς γι αυτό. Ότι είναι ανίκανος να μειώσει τα ελλείμματα με τη λιτότητα.

 

Έχοντας αποτύχει διπλά και να παραμείνει η Γαλλία κινητήρια δύναμη της ευρωπαϊκής ενοποίησης και να γίνει το σκυλάκι της Μέρκελ, είναι λογικό ο Ολάντ να έχει απογοητεύσει τους πάντες, αφού δεν γοήτευσε κανέναν. Τον φτύνουν όλοι. Και ο Νότος και η Γερμανία. Και η Βρετανία και οι ΗΠΑ. Και η Ρωσία αφού βλέπει ότι είναι ανύπαρκτος και η Κίνα αφού βλέπει ότι ο σύμμαχός της είναι η Γερμανία.    

 

 

 

 

 

 

 Όσοι και όσες έχουμε δουλέψει το πρωινό Δευτέρας στην pizza fan ξέρουμε ότι ένα άτομο επωμίζεται απίστευτο φόρτο εργασίας. Ασήκωτες παραλαβές που πρέπει να τοποθετηθούν στην κατάψυξη/ψυγεία -πολλές φορές φτάνουν μισό τόνο. Το μαγαζί χρήζει μεγάλης προετοιμασίας γιατί έχει αδειάσει λόγω παρασκευοσαββατοκύριακου, ενώ ταυτόχρονα πρέπει να γίνει καθαριότητα σε όλους τους χώρους. Παράλληλα ο εργαζόμενος έχει φορτωθεί όλες τις δουλειές του υπευθύνου (παραλαβές, τσεκάρισμα, υπογραφές, πληρωμές, καταθέσεις, τηλέφωνα που χτυπάνε ακατάπαυστα για διάφορες δουλειές).
Όλα αυτά τα κάνει ΕΝΑ άτομο.
Η πίεση από τους εργοδότες είναι επίσης ανυπόφορη. Όλα αυτά συχνά υπό το βλέμμα του αφεντικού που μέσω καμερών παρακολουθεί από το σπίτι του όλο το μαγαζί και παρεμβαίνει τηλεφωνικά για παρατηρήσεις on the spot.
Η Ράντκα μάλλον ήταν αδήλωτη την ώρα που πέθανε, όπως και πολλοί εργαζόμενοι στην pizza fan.
Η pizza fan δεν αποτελεί εξαίρεση αλλά τον κανόνα στα μαγαζιά εστίασης όπως και σε πολλά κάτεργα, που στηρίζουν τα κέρδη τους στην ολοένα σκληρότερη εκμετάλλευσή μας.