Ο Γκρίλο είναι επαγγελματίας κωμικός και όχι επαγγελματίας απατεώνας

Είναι εντελώς απογοητευτικό το θέαμα των ελληνικών μνημονιακών μέσων ενημέρωσης, τα οποία ακόμα και σε θέματα που άπτονται άμεσα των ελληνικών συμφερόντων, από κεκτημένη και από εσωτερική ανασφάλεια και ανικανότητα, υποστηρίζουν τη γνώμη των ξένων οι οποίοι τυχαίνει να έχουν αντίθετα με τα ελληνικά συμφέροντα. Είναι η δική τους προδοσία, στο μέτρο που μπορούν να προδώσουν τα μέσα ενημέρωσης. Δεν μπορούν, αλλά στο μέτρο που τους ξεφεύγει, το κάνουν. Για παράδειγμα μεταφέρουν στην Ελλάδα, τη γνώμη που έχουν η Μέρκελ και οι διεθνείς τραπεζίτες για τον Μόντι. Τι καλός και τι σοβαρός που είναι. Ενώ οι Έλληνες γνωρίζουν τι είναι. Ένας Παπαδήμος είναι. Ένας υπάλληλος των τραπεζιτών, ο οποίος δεν διστάζει να υπηρετήσει τους τραπεζίτες κυρίους του και από τη θέση του πρωθυπουργού, παρά τον όρκο του ότι θα υπηρτετήσει τα συμφέροντα του ελληνικού λαού. Ένας επίορκος είναι και ο Μόντι, για να χρησιμοποιήσω μια λέξη της επικαιρότητας, αλλά στη σωστή θέση. Επίορκος δεν είναι μόνον ο εφοριακός που λαδώνεται. Είναι και ο πρωθυπουργός που δεν τιμά τον όρκο που έδωσε να υπηρετεί το Σύνταγμα και τους νόμους.

Αναπαράγουν λοιπόν τα κανάλια, λόγω εσωτερικής διάλυσης και ασχετοσύνης όσων έχουν απομείνει να δουλεύουν με μισούς μισθούς, τηγνώμη των ξένων [πρακτορείων ειδήσεων για τον Μόντι, πόσο σοβαρός είναι, για τον Γκρίλο, πόσο κωμικός είναι, για τον Μπερλουσκόνι, πόσο αστείος είναι και για τον Μπερσάνι, πόσο μουντός και βαρετός είναι. Ενώ γνωρίζουμε από πρώτο χέρι, και μπορούμε να κάνουμε τη σύγκριση. Για τα ίδια ξένα ενημέρωσης, ο Τσίπρας είναι ο λαϊκιστής ηγέτης του ακραίου κόμματος ΣΥΡΙΖΑ. Ο Παπανδρέου ήταν ο λαοπρόβλητος σοσιαλιστής πρωθυπουργός και πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς. Ο Παπακωνσταντίνου, ο Βενιζέλος και ο Στουρνάρας είναι κατά την άποψή τους οι σοβαροί και υπεύθυνοι πολιτικοί οι οποίοι αγωνίζονται χέρι χέρι με τις αγορές και με τους δανειστές τραπεζίτες και πολιτικούς της νεοφιλελεύθερης συνομοταξίας να σώσουν τις αγορές από κατάρρευση, επιβάλλοντας λιτότητα σε όλους.

Ενώ λοιπόν γνωρίζουμε ότι τα ξένα πρακτορεία εξυπηρετούν συγκεκριμένα συμφέροντα και έχουν συγκεκριμένη καθόλου αντικειμενική γνώμη για τα πολιτικά πρόσωπα, και η Ελλάδα είναι θύμα αυτού του συστήματος, αναπαράγουμε στο εσωτερικό, από τα δελτία ειδήσεων των καναλιών, αυτές τις γνώμες τις οποίες βρίσκουμε μπροστά μας όλη μέρα. Όλοι γνωρίζουμε ότι ο Σαμαράς ήταν ο ανεύθυνος, ο λαϊκιστής, ο ακροδεξιός, ο απομονωμένος διεθνώς πολιτικός όσο ήταν εναντίον του μνημονίου και έγινε το ακριβώς αντίθετο, μόλις ψήφισε τον Παπαδήμο και ανέλαβε να υλοποιήσει το μνημόνιο.

Η αλήθεια είναι ότι ο Μπερλουσκόνι, είναι αυτός που γνωρίζουμε. Ένας μεγάλος κεφαλαιούχος, ο οποίος έχει τα λεφτά του στο υπεράκτιο χρηματοπιστωτικό σύστημα των τραπεζών, ο άνθρωπος των αγορών, με πολλούς ανοιχτούς λογαριασμούς με τη Δικαιοσύνη κυρίως για εξαγορές, λαδώματα και φοροδιαφυγή, δηλαδή για διαφθορά και για μερικές περιπτώσεις με σεξουαλικό ενδιαφέρον για κατανάλωση. Ξέρει όμως και μιλάει λαϊκίστικα στους Ιταλούς και πείθει ένα μέρος, το 30% των ψηφοφόρων να τον ψηφίσει, όταν τους λέει ότι κι αυτός είναι εναντίον της Μέρκελ, ότι κι αυτός δεν την συμπαθεί όσο κι εκείνοι και είναι και θεατρίνος στη συμπεριφορά του και η ψήφος τους είναι η δεξιά ψήφος διαμαρτυρίας. Τα ξένα μέσα ενημέρωσης το γνωρίζουν, αλλά υποτιμούν την ψήφο διαμαρτυρίας γιατί ξέρουν ότι ο Μπερλουσκόνι είναι ελεγχόμενος και εύκολα εκβιάσιμος και επομένως μπορούν να τον χρησιμοποιήσουν. Κι εμείς αναπαράγουμε στην Ελλάδα τη γνώμη των ξένων πρακτορείων Τύπου, ενώ ξέρουμε και έχουμς την αναλογία του Πάνου Καμένου.

Για τον Πέπε Γκρίλο, αναπαράγουμε τη γνώμη των ξένων, ενώ ξέρουμε ότι οι Ιταλοί που τον ψήφισαν είναι οι πιο σταθερά αντίθετοι με την νεοφιλελεύθερη συνταγή των τραπεζιτών και αντίθετοι στη λιτότητα για όλους και όχι για τους τραπεζίτες για τους οποίους είναι ανοιχτές όλες οι πιστώσεις με χρήματα που χρεώνονται οι πολίτες. Είναι λέει κωμικός. Ναι αλλά είναι ένας επαγγελματίας κωμικός, το οποίο είναι ένα πολύ αξιοσέβαστο επάγγελμα, το οποίο χρειάζεται ικανότητες και ταλέντο. Και ο Λαζόπουλος είναι κωμικός χωρίς να είναι γελοίος όπως εκείνοι αφήνουν να εννοηθεί. Και το επάγγελμα του ηθοποιού είναι ένα τίμιο επάγγελμα, ενώ ο επαγγελματίας πολιτικός που δεν τηρεί τις προεκλογικές του δεσμεύσεις και αντί για τους πολίτες υπηρετεί τους φοροφυγάδες τραπεζίτες, είναι ένα ανέντιμο επάγγελμα. Ο Γκρίλο, εκφράζει τους έντονα διαμαρτυρόμενους Ιταλούς και είναι αξιέπαινος, ενώ κατακριτέοι είναι οι επαγγελματίες απατεώνες πολιτικοί που ισχυρίζονται ότι θα επανα διαπραγματευθούν όπως ο Μπερσάνι, ενώ έχουν δεσμευθεί ότι θα εφαρμόσουν τα συμφωνηθέντα από τον Μόντι. Το ίδιο είπε και ο Σαμαράς μετά τις εκλογές. Όποιος με ψήφισε ήξερε ότι έχω υπογράψει το μνημόνιο και επομένως ότι θα το εφαρμόσω.

Το πρόβλημα του Γκρίλο, όπως και του Τσίπρα τον Μάϊο του 2012, δεν είναι ότι είναι επαγγελματίας κωμικός, αλλά η έλλειψη αυτοπεποίθησης. Ενώ είναι ο μοναδικός ουσιαστικός νικητής των εκλογών και έχει υποχρέωση να αναλάβει αμέσως την ευθύνη του, να εφαρμόσει το πρόγραμμά του ως κυβέρνηση μειοψηφίας και να οδηγήσει αυτός τους Ιταλούς σε νέες εκλογές σε σύντομο χρονικό διάστημα, δείχνει σαν τον τσίπρα τον Μάϊο, σαστισμένος από την επιτυχία του και ανίκανος ή φοβισμένος να αποδείξει ότι εκτός από την διαμαρτυρία των Ιταλών, μπορεί να εκφράσει και τη θετική τους διάθεση, να σχεδιάσουν οι Ιταλοί το μέλλον τους.

Δεν υπάρχει κανένας πολιτικός αναλύτής που να έχω ακούσει ο οποίος να αποδίδει στον Γκρίλο αυτό που του ανήκει, τον τίτλο του μοναδικού νικητή των εκλογών, ο οποίος είναι ο μόνος που νομιμοποιείται να σχηματίσει κυβέρνηση με την ανοχή των άλλων και αφού δώσει επαρκές δείγμα γραφής, να οδηγήσει πάλι τους Ιταλούς στις κάλπες με δημοψήφισμα και εκλογές, για να εγκρίνουν ή να απορρίψουν την πολιτική του. Όλοι ασχολούνται με τον Μπερσάνι, σαν να είναι αόρατος ο Γκρίλο, ενώ ο Μπερσάνι δεν έχει κανένα άλλο πρόγραμμα, εκτός από αυτό της τρόϊκας και του Μόντι.