Το μεγάλο παζάρι για τις τράπεζες της Ευρώπης, ερήμην των πολιτών και των κρατών της Ευρώπης

Όσο περνούν οι μέρες όλο και περισσότεροι δημοσιογράφοι και διανοούμενοι στην Ευρώπη, συνειδητοποιούν τι ακριβώς αποφασίστηκε ή επιχειρήθηκε να αποφασιστεί στην Σύνοδο Κορυφής. Και πάντοτε με τις καλύτερες προθέσεις.

Το τελευταίο «φάρμακο» το οποίο δοκιμάζει η ΕΕ στην Ισπανία ελπίζοντας να ξεπεράσει την κρίση χρέους και την κρίση του ευρώ είναι η Ευρωπαϊκή Τραπεζική Ένωση. Ενώ δηλαδή η σίγουρη διάγνωση του προβλήματος είναι ότι ευθύνεται ο ανεξέλεγκτος χρηματοπιστωτικός τομέας, δοκιμάζουν να αυτονομήσουν τον χρηματοπιστωτικό τομέα καθιστώντας τον «υπερκράτος της Ευρώπης». Με άλλα λόγια επειδή διαπιστώθηκε ότι σε έναν άνθρωπο φταίει το συκώτι του, προτείνεται η αυτονόμηση του συκωτιού από τον υπόλοιπο οργανισμό!

Ανεξάρτητα λοιπόν από το πώς θα γίνει αυτό και υπάρχουν πλήθος ερωτήματα που δεν έχουν απαντηθεί, για το πώς θα γίνει αυτή η αυτονόμηση, δημιουργούνται πολλά περισσότερα ερωτήματα σε σύγκριση με αυτά που προσπαθούσαν να απαντηθούν. Είναι κι αυτό χαρακτηριστικό μιας κακής λύσης. Αντί να κουμπώνουν αυτονόητες λύσεις και σε άλλα προβλήματα, δημιουργούνται νέα.

Τα κίνητρα εκείνων που προτείνουν μια τέτοια λύση είναι πολλά και διαφορετικά. Οι τράπεζες θέλουν μεγαλύτερη αυτονομία για να τροφοδοτήσουν την απληστία τους. Η Κομισιόν βλέπει άλλο ένα βήμα προς την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Η Ισπανία και άλλες χρεωμένες χώρες βλέπουν ότι το δημόσιο χρέος δεν θα συνδέεται πια με το χρέος των τραπεζών ενώ ως τώρα ήταν στενά συνδεδεμένο. Μερικοί πολιτικοί του Νότου, βλέπουν ότι το βάρος για τη στήριξη των τραπεζών αντί να βαραίνει τους ίδιους (όπως στην Ελλάδα) θα βαραίνει εκείνους που έχουν βαθιές τσέπες. Η γραφειοκρατία των Βρυξελλών η οποία έχει αυτονομηθεί εδώ και δεκαετίες, βλέπει άλλο ένα βήμα οικοδόμησης ενός ευρωπαϊκού μεταμοντέρνου υπερκράτους, το οποίο δεν θα ελέγχεται από τους πολίτες δηλαδή δεν θα είναι μια μορφή δημοκρατίας, αλλά ένα παγκοσμιοποιημένο μόρφωμα το οποίο θα έχει δική του «εκ Θεού» νομιμοποίηση και θα μπορεί να ελέγχει τα κράτη της Ευρώπης.

Τα συμφέροντα των τραπεζιτών εκφράζει η ΕΚΤ η οποία συμφωνεί αν και δεν είναι ενθουσιώδης γιατί ακόμα δεν έχουν διευκρινιστεί μερικά σοβαρά ζητήματα και υπάρχει ακόμα κίνδυνος να στραφεί εναντίον τους. Βάζει λοιπόν τρείς προϋποθέσεις:

n  Να της ανατεθεί σε ευρωπαϊκό επίπεδο η εποπτεία των τραπεζών επομένως να φύγει η αρμοδιότητα από τα κράτη. Στην πράξη να ασκεί εκείνη την νομισματική πολιτική εντελώς αυτονομημένη.

n  Ζητάει να αναλάβει εκείνη τον έλεγχο της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών, αλλά χωρίς να πληρώνει από δικά της κεφάλαια (τα οποία άλλωστε δεν έχει) αλλά να πληρώνεται το κόστος από έναν φόρο πανευρωπαϊκό (με τη δικαιολογία της αποφυγής στρεβλώσεων) στις εργασίες του χρηματοπιστωτικού φορέα, τον οποίο θα εισπράττουν με εξουσιοδότηση των κρατών, αλλά δεν θα χρησιμοποιούν τα κράτη για την κάλυψη αναγκών των πολιτών τους, αλλά θα αποταμιεύονται για να τα μοιράζονται μεταξύ τους οι τράπεζες. Δηλαδή θα χορηγούνται κεφάλαια όταν χρεοκοπεί μια τράπεζα και μετά θα πουλιέται η υγιής τράπεζα σε μιαν άλλη χωρίς τις ζημιές. Χωρίς καμιά ανάμιξη των κρατών στο έδαφος των οποίων θα παρεμβαίνουν. Και το αντάλλαγμα που προσφέρουν είναι ότι το κράτος στο έδαφος του οποίου θα είναι εγκατεστημένες οι μεγαλύτερες τράπεζες, θα έχει το υγιέστερο τραπεζικό σύστημα το οποίο θα μπορούν να χρησιμοποιούν για τις ανάγκες τους. Δηλαδή η Γερμανία. Αυτός ο ίδιος στόχος θα μπορούσε να επιτευχθεί ανά χώρα, αλλά πάλι με τη δικαιολογία των στρεβλώσεων και κυρίως επειδή μπορούν να το επιβάλουν, θα στερηθούν αυτού του δικαιώματος όλες οι άλλες χώρες.

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχει φτιάξει ένα τέτοιο σχέδιο στα μέτρα της δηλαδή δίνει αρμοδιότητες εκτός από τις τράπεζες και στην αυτονομημένη γραφειοκρατία η οποία όπως όλες οι υπερδομές πλασάρεται ως εγγύηση αντικειμενικότητας και εφαρμογής συλλογικών κανόνων χωρίς μεμονωμένες δυνατότητες χειραγώγησης.

Με άλλα λόγια η ΕΚΤ βλέπει μια ευκαιρία για μεγαλύτερες εξουσίες, η Κομισιόν βλέπει μια ευκαιρία για μεγαλύτερη εξουσία και η Γερμανία βλέπει ένα όχημα για να ασκεί την ηγεμονία της στην Ευρώπη. Πρόκειται δηλαδή για μοίρασμα της εξουσίας μεταξύ μη νομιμοποιημένων δημοκρατικά σφετεριστών της ευρωπαϊκής εξουσίας των λαών και των πολιτών. Μάλιστα η κομισιόν έχει ήδη ιδρύσει την Ευρωπαϊκή Αρχή Τραπεζών ώστε να την ελέγχει. Μόνον που τότε την ίδρυσε με έδρα το Λονδίνο, αλλά τώρα της λένε οι άλλοι δύο ότι αν πρόκειται να αποκτήσει κι άλλες εξουσίες δεν μπορεί να εδρεύει εκτός ευρωζώνης και με αυτή τη δικαιολογία παζαρεύουν μεταξύ τους.

Αυτά τα παζάρια γίνονται μεταξύ τους κι ακόμα δεν τα έχουν βρεί και γι αυτό δεν έχουν λύση το νομικό καθεστώς αυτής της τραπεζικής Ένωσης γιατί κανονικά αυτό απαιτεί αλλαγή της ιδρυτικής συνθήκης, και φυσικά δεν θέλουν να δώσουν τη δυνατότητα στους πολίτες ή σε μερικά κράτη να απαιτήσουν δημοψήφισμα για την έγκριση, αφού ήδη αμφισβητούν και τις προηγούμενες αλλαγές. Πόσο μάλλον μια τέτοια απορρύθμιση η οποία με δημοψήφισμα δεν πρόκειται να εγκριθεί από τους πολίτες καμιάς χώρας, εκτός ίσως της πιο ευνοημένης Γερμανίας. Μάλιστα οι πολίτες σε όλες τις χώρες είναι εναντίον της παραπέρα μεταβίβασης εξουσιών στο υπερπέραν.  Πιθανόν θα ξεπεράσουν διακριτικά το ζήτημα της εθνικής κυριαρχίας (δίνοντας ένα αντάλλαγμα στη Γαλλία μόνον) θα χρησιμοποιήσουν ερμηνείες για υφιστάμενες αρμοδιότητες και δεν θα κάνουν καμιά αναφορά στους ευρωπαίους πολίτες ως να μην τους αφορά το θέμα, αφού πρόκειται για ζήτημα μεταξύ τραπεζών.

Το μόνο εμπόδιο είναι το Λονδίνο το οποίο είναι ακόμα το μεγαλύτερο χρηματοπιστωτικό κέντρο της Ευρώπης και θα δεί να δημιουργείται ανταγωνισμός από την ευρωζώνη. Αυτό σημαίνει ότι ολόκληρο το εμπόριο και οι συναλλαγές της Ευρώπης μπορεί να αφήσουν εκτός της Βρετανία με ανυπολόγιστες συνέπειες για το μέλλον της. Παραδόξως οι βρετανοί ευρωσκεπτικιστές βρήκαν τη στιγμή να προβάλουν την ανάγκη δημοψηφίσματος για να βγεί η Βρετανία εκτός ΕΕ. Αυτό είναι ένα θέμα για να συζητούν μεταξύ τους Ομπάμα, Κάμερον, Μέρκελ και Ολάντ, αλλά οι άλλοι δεν ρωτιούνται καν γιατί είναι απασχολημένοι με το να σώσουν τους εαυτούς τους.

Πολιτικές παρενέργειες: Η Γαλλία για να είναι συνεπής με τις δεσμεύσεις της πρέπει να μειώσει το έλλειμμα στο 3% και να το μηδενίσει ως το 2017. Αλλιώς το δημόσιο χρέος της είναι στο 90% δηλαδή μεγαλύτερο από της Ισπανίας ενώ για τη μείωση του ελλείμματος έχει κάνει λιγότερες προσπάθειες από την Ιταλία και την Ισπανία και επομένως είναι πολύ πίσω από τη Γερμανία. Το έλλειμμα ανταγωνιστικότητας απέναντι στη Γερμανία μεγαλώνει και δεν προβλέπεται να καλυφθεί. Ήδη ο Ολάντ χρεώνει την κυβέρνηση Σαρκοζί με το πολιτικό κόστος για την αύξηση των φόρων με το πατροπαράδοτο επιχείρημα ότι δεν έκανε ότι έπρεπε να κάνει. Πως θα αυξηθεί η γαλλική ανταγωνιστικότητα; Με τη φορολογική πολιτική δηλαδή με τις ελαφρύνσεις σε επιχειρήσεις κατά τομείς τη στιγμή που οι  άλλοι Γάλλοι θα πληρώνουν περισσότερα. Υγεία, εκπαίδευση και επαγγελματική κατάρτιση είναι οι τομείς από όπου θα κοπούν δαπάνες ύψους 1,1 τρισεκατομμύρια ευρώ με πρώτο βήμα τα 620 δισεκατομμύρια ευρώ.

Σε καμία περίπτωση δεν υπάρχει δωρεάν γεύμα πόσο μάλλον για την Ελλάδα, η οποία προς το παρόν εξαιρείται με βάση τις συμφωνίες Σαμαρά Βενιζέλου ακόμα και από την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, επομένως και από την εγγύηση των καταθέσεων γιατί αυτά πάνε μαζί. Ακόμα όμως και  στην πιθανότητα διάλυσης της ευρωζώνης, οπότε και θα διαγραφούν οι απαιτήσεις όλων των άλλων κεντρικών τραπεζών από την Μπούντεσμπανκ ύψους 500 δισεκατομμυρίων ευρώ από τα οποία περίπου 100 είναι της Τράπεζας της Ελλάδος, η Ελλάδα επίσης είναι δεσμευμένη με την περιουσία της το αγγλικό δίκαιο και την αρμοδιότητα ξένων δικαστηρίων. Γιατί το σύστημα του μνημονίου φτιάχτηκε ακριβώς για να αναγκάσει την Ελλάδα να αποχωρήσει από το ευρώ χωρίς κόστος για τις χώρες που απομένουν αλλά με κόστος μόνον της Ελλάδας. Απαιτείται επαναδιαπραγμάτευση ακόμα και γι αυτό.