Πάνω στην κρίση, αλλά στα μουλωχτά, οι τράπεζες προσπαθούν να καταφέρουν άλλο ένα ισχυρό χτύπημα στην ΕΕ και στα εθνικά κράτη που την απαρτίζουν. Να προχωρήσουν σε απώλεια κάθε ελέγχου πάνω στο τραπεζικό σύστημα από τα εθνικά κράτη, χωρίς να αντικατασταθεί από έναν ομοσπονδιακό έλεγχο. Να αυτονομηθούν ακόμα περισσότερο δηλαδή οι τράπεζες οι οποίες προκάλεσαν την κρίση με την απληστία τους και να κάνουν ακόμα περισσότερα προκαλώντας νέες κρίσεις, χρεοκοπίες κλπ. Νέα απορρύθμιση δηλαδή, ενώ έχει αποδειχθεί με πολύ πόνο για εκατομμύρια ανθρώπους ότι οι αγορές αδυνατούν να ρυθμίζονται μόνες τους, αλλά η απληστία τις κυβερνά.
Τι γίνεται τώρα; Τώρα ένα προνόμιο το οποίο έπρεπε να είναι συλλογικό μας προνόμιο, το νέμονται ιδιώτες. Ποιο είναι αυτό το προνόμιο; Είναι το γεγονός ότι τις αποταμιεύσεις μας που έχουμε καταθέσει στις τράπεζες, δεν τις χρειαζόμαστε όλοι ταυτόχρονα. Χρειαζόμαστε περίπου το 4% σε χαρτονόμισμα από το σύνολο των ετήσιων συναλλαγών μας. Το 96% το έχουμε στις τράπεζες. Αυτό λέγεται τραπεζική πίστη. Δηλαδή έχουμε εμπιστοσύνη στην τράπεζα, ότι όποτε κι αν χρειαστούμε τις καταθέσεις μας θα μας τις δώσει στο χέρι η τράπεζα. Σε έκτακτες καταστάσεις λοιπόν καμιά τράπεζα δεν μπορεί να ανταποκριθεί αν εμφανιστούν περισσότεροι καταθέτες από το σύνηθες, και ζητάνε τις καταθέσεις τους.
Αυτό οι τραπεζίτες το ονομάζουν Bank Run δηλαδή επιδρομή στην τράπεζα, ληστεία της τράπεζας λες και δεν είναι απόλυτα νόμιμος όποιος καταθέτης ζητάει τα λεφτά του και απαιτεί να είναι διαθέσιμα σε πρώτη ζήτηση. Καμία ιδιωτική τράπεζα όμως δεν εγγυάται τις καταθέσεις γιατί δεν τις έχει. Τις έχει δώσει και μάλιστα στο πολλαπλάσιο σε δάνεια και εισπράττει τόκους χωρίς να τους μοιράζεται με κανέναν. Το κάθε εθνικό κράτος εγγυάται τις καταθέσεις με την έννοια όχι ότι έχει λεφτά, και τα δίνει σε όποιον τα ζητάει, αλλά έχει την εξουσία στο έδαφός του να αλλάζει τους κανόνες να επιβάλει περιορισμούς αν χρειαστεί, στις αναλήψεις, ή να τυπώνει όσο χρήμα χρειάζεται η αγορά, και μετά από λίγες μέρες όταν επέρχεται ομαλοποίηση, πάλι χρειάζεται το 4% των συναλλαγών, οπότε το κάθε εθνικό κράτος επιτυχώς εγγυάται εδώ και τουλάχιστον 300 χρόνια τις καταθέσεις. Γι αυτό και αν μια τράπεζα καταρρεύσει και δεν διαθέτει τα απαραίτητα αποθεματικά ώστε να λειτουργεί με τους κανόνες που έχει θεσπίσει το κράτος και τα εθνικά κράτη παγκοσμίως, τότε η τράπεζα κρατικοποιείται με ελάχιστα χρήματα σε σύγκριση με τα δάνεια που έχει δώσει. Χρειάζεται περίπου το 1% των συνολικών χορηγήσεων. Γι αυτό και σε κάθε κρίση τα εθνικά κράτη μπορούν να φτιάξουν μια «κακή τράπεζα» μαζεύοντας όλες τις επισφάλειες και με ελάχιστα χρήματα να διαγράψει όλα τα δάνεια που δεν μπορεί να εισπράξει. Γιατί με το 1% που θα εισπράξει από ένα στα εκατό δάνεια κατά μέσο όρο, διαγράφει περίπου 100 φορές ονομαστικά δάνεια που δεν μπορούν να πληρωθούν. Αν η κάθε εμπορική ιδιωτική τράπεζα είχε διατηρήσει 10% αποθεματικά σε κάθε δάνειο που έχει δώσει, θα μπορούσε και η ίδια να διαγράψει το δάνειο χωρίς κίνδυνο κρατικοποίησης. Η κρατικοποίηση στην πραγματικότητα είναι απαλλαγή του τραπεζίτη από κάθε ευθύνη περαιτέρω, προστασία της περιουσίας του και ανάληψη της ευθύνης από το κράτος, δηλαδή από τους πολίτες που είναι οι ίδιοι οι καταθέτες στο σύνολό τους. Μόνον τη στιγμή της κρατικοποίησης δηλαδή οι πολίτες – καταθέτες απολαμβάνουν πλήρως του προνομίου τους να δανείζονται μεταξύ τους και να παίρνουν αυτοί που χρειάζονται χρήματα από αυτούς που τους περισσεύουν, πληρώνοντας έναν μικρό τόκο.
Η ρύθμιση αυτή της ΕΕ τι σημαίνει; Ότι αυτό το προνόμιο των πολιτών- καταθετών,, το οποίο τώρα διαχειρίζεται το κράτος, για λογαριασμό τους, θα φύγει από τον έλεγχό τους και δεν θα ανατεθεί σε μια ευρωπαϊκή ομοσπονδιακή εξουσία που θα εκλέγεται από τους πολίτες καταθέτες της Ευρώπης, (όπως π.χ. στις ΗΠΑ) μέσω μια ομοσπονδιακής εξουσίας (γιατί δεν υπάρχει τέτοια ομοσπονδία στην Ευρώπη) αλλά θα το ελέγχουν μόνοι τους οι τραπεζίτες ως υπερκυβέρνηση, μέσω άλλων μεγαλύτερων τραπεζών και μέσω της ΕΚΤ που είναι επίσης μια ιδιωτική τράπεζα, ανεξάρτητη από κάθε κοινοτικό όργανο, στην οποία έχει ανατεθεί από τα ευρωπαϊκά κράτη η εξουσία να κόβει χρήμα αντί για τις εθνικές κεντρικές τράπεζες που είναι επίσης ιδιωτικές. Η ΕΚΤ έχει επίσης παραιτηθεί του δικαιώματός της να κόβει χρήμα για να εξυπηρετεί τα κράτη και το έχει αναθέσει αποκλειστικά με τη συνθήκη του Μάαστριχτ στις ιδιωτικές εμπορικές τράπεζες, οι οποίες χρεώνουν μεγαλύτερα επιτόκια απλώς επειδή είναι κερδοσκοπικές επιχειρήσεις. Η συνθήκη του Μάαστριχτ επειδή υποτίθεται ότι δεν μπορεί να δίνει εντολές στην ΕΚΤ, ενώ σαφώς και μπορεί ακόμα και να την διαλύσει αν θέλει, δίνει την εντολή στα εθνικά κράτη, να μην δανείζονται απευθείας από την ΕΚΤ με 1% αλλά από τις ιδιωτικές τράπεζες με 5% ενώ οι εμπορικές τράπεζες δανείζονται με 1% από την ΕΚΤ και κρατούν τη διαφορά. Η ΕΚΤ επίσης δεν έχει λεφτά. Να φανταστείτε ότι το μετοχικό της κεφάλαιο είναι μικρότερο από τα ομόλογα του ελληνικού δημοσίου τα οποία έχει φορτωθεί από τη δευτερογενή αγορά και είναι τώρα περίπου 40 -45 δισεκατομμύρια ευρώ. (Τα οποία αγόρασε και απάλλαξε από το κούρεμα κυρίως από γαλλικές και από γερμανικές τράπεζες).
Τώρα λοιπόν αυτοί οι ιδιώτες τραπεζίτες στο σύνολό τους θέλουν να είναι εντελώς ανεξέλεγκτοι από κάθε πολιτική εξουσία στην Ευρώπη, και να μην έχουν κανένα κανόνα λειτουργίας και ελέγχου που θα τίθεται από τα εθνικά κράτη και οπωσδήποτε όχι από τα μικρά κράτη. Τα μεγάλα κράτη και κυρίως η Γερμανία φυσικά διατηρούν έλεγχο και επιρροή γιατί οι μεγαλύτερες ευρωπαϊκές τράπεζες εδρεύουν στη Γερμανία και επομένως πάντοτε μπορούν να πιεστούν ή να εκβιαστούν έστω κι αν δεν το κάνει η Μέρκελ γιατί είναι πελάτης τους και υπηρέτης τους. Το είδαμε αυτό και στο PSI όπου μέσω της Ντόϊτσε Μπάνκ επηρέασε όλες τις ιδιωτικές τράπεζες να δεχθούν εθελοντικά το κούρεμα που έφτασε στο 53,5% σε όσα τους είχαν απομείνει. Τελικά κουρεύτηκαν λιγότερα από 29 δισεκατομμύρια ευρώ. Τα υπόλοιπα ήταν ελληνικών τραπεζών και των ελληνικών ασφαλιστικών ταμείων και των μικροκαταθετών.
Αντί δηλαδή να περιοριστεί η απληστία των τραπεζιτών, βρήκαν ευκαιρία τώρα να επεκτείνουν την ασυδοσία τους. Δεν πρέπει να τους το επιτρέψει η Ευρώπη και φυσικά ούτε η Ελλάδα. Γιατί χρειάζεται ομοφωνία και γι αυτό. Γι αυτό πρέπει να έχουμε τα πλήρη μας δικαιώματα ως πλήρες μέλος της ΕΕ ώστε να μην επιβάλλονται κανόνες που μας οδηγούν στη χρεοκοπία και την ΕΕ να είναι Ένωση τραπεζών. Να είναι η ΕΕ ένωση των πολιτών και των κρατών όπως ήταν ως τώρα και όπως ξεκίνησε. Το σωστό λοιπόν είναι για την Ευρώπη, η πολιτική της ένωση σε ομοσπονδία δημοκρατική με εκλεγμένα όργανα που θα ελέγχονται από τους πολίτες, με ομοσπονδιακό προϋπολογισμό που θα εγγυάται τις ίδιες δαπάνες για παιδεία, υγεία και κοινωνική προστασία για όλους τους Ευρωπαίους πολίτες το ίδιο, ανεξαρτήτως αν ζούν στη Γερμανία ή στη Βουλγαρία, και ολόκληρο το ευρωπαϊκό χρέος και τα τρισεκατομμύρια της Γερμανίας και τα δισεκατομμύρια της Ελλάδας να πληρωθούν από την ομοσπονδία μέσω ενιαίου ομοσπονδιακού φόρου όπως ο ΦΠΑ τον οποίο θα πληρώνουν όλοι οι ευρωπαίοι πολίτες εξίσου. Συνταγματική Ομοσπονδία.
Ποιο ελληνικό κόμμα είπε καθαρά τη θέση του; Κανένα. Γιατί; Γιατί θέλει λευκή επιταγή για να κάνει μετά τις εκλογές τη δουλειά των τραπεζιτών χωρίς να μπορούμε μετά τις εκλογές να τους εμποδίσουμε. Κανονικά για τη συνθήκη που θα αναθεωρεί την ιδρυτική συνθήκη του Μάαστριχτ θα πρέπει να γίνει δημοψήφισμα, όπως έγινε πριν από 20 χρόνια σε πολλές χώρες. Και μάλιστα πρέπει να είναι πανευρωπαϊκό δημοψήφισμα ταυτόχρονα με τις ευρωεκλογές και με την εκλογή των οργάνων της ομοσπονδιακής κυβέρνησης που θα ελέγχει τις τράπεζες. Είτε άμεσα είτε έστω μέσω του ευρωκοινοβουλίου. Το κόμμα του μνημονίου πάντως δεν λέει κουβέντα όπως και τα μέσα ενημέρωσης που ελέγχονται από τις τράπεζες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου