Μια κουβέντα για τις συνεχιζόμενες αυτοκτονίες εξαιτίας της κρίσης. Είναι γεγονός ότι η αύξηση των αυτοκτονιών πρέπει να μετριέται στους θανάτους που προκάλεσε η κρίση και κυρίως η διαχείριση της κρίσης με την πολιτική του μνημονίου στην Ελλάδα. Οι οπαδοί του μνημονίου, και τα καθεστωτικά μέσα ενημέρωσης έχουν την άποψη ότι πρόκειται για άτομα με διαταραγμένα φρένα, με ψυχολογικά προβλήματα με δύο λόγια για άρρωστους και δεν πρέπει να μεταδίδονται αυτές οι ειδήσεις για να μην δημιουργούνται συνθήκες μίμησης της πράξης τους από άλλα διαταραγμένα άτομα και με μη σώας τας φρένας.
Δεν είναι έτσι. Όταν κάποιος δουλεύει μια ζωή και είναι μια ζωή φτωχός, δεν έχουν διαταραχθεί οι φρένες του γιατί το έχει συνηθίσει. Και όπως ήταν 40 50 ή 60 χρόνια στη δουλειά δεν αυτοκτόνησε ως τώρα. Η απελπισία ότι πια παρά τη χρόνια φτώχεια του δεν μπορεί να ζήσει και να βγάζει το ψωμί του, ότι φτάνει στο σημείο να πεινάει, είναι που τον σπρώχνει στην αυτοκτονία. Το ίδιο ισχύει και για ανθρώπους που ήταν επαγγελματίες ή επιχειρηματίες και η οικονομική τους καταστροφή σημαίνει ότι καταστρέφονται και σε ανθρώπινο και σε ηθικό επίπεδο. Αυτή η κοινωνική του κατακρήμνιση και οι ζοφερές προοπτικές τον φέρνουν στην απελπισία και στην αυτοκτονία. Η κατάθλιψη και η μελαγχολία είναι τα προηγούμενα στάδια και η άρνηση αποδοχής της πραγματικότητας τον φέρνει πέρα από τα όρια αντοχής του.
Μπείτε στη θέση ενός επιχειρηματία που μια ζωή ήταν τίμιος πλήρωνε τους εργαζόμενους και τις ασφαλιστικές εισφορές και την εφορία. Έναν τίμιο άνθρωπο που δεν είχε μάθει στην παρανομία και στην εγκληματική δράση. Γιατί εγκληματική δράση είναι και η φοροδιαφυγή και η εισφοροδιαφυγή και το να αφήνεις απλήρωτους τους εργαζόμενους. Κλείνοντας βίαια την επιχείρησή του, δεν αντιμετωπίζει μόνον φτώχεια και απώλεια εισοδήματος. Ο ιδιοκτήτης του ακινήτου που νοίκιαζε, του κάνει έξωση και πετάει τα πράγματά του στο δρόμο και το δικαστήριο του επιβάλει κατασχέσεις στην ακίνητη ή στην πατρική του περιουσία. Οι εργαζόμενοι που μένουν απλήρωτοι είναι λογικό ότι δεν μπορούν να του συμπαρασταθούν και να του πουν εντάξει αφού έχεις να πληρώσεις την εφορία και το ΙΚΑ μην πληρώσεις σε μένα την αποζημίωση για να μην σε κυνηγάνε και σε χώσουν φυλακή. Ούτε ο ίδιος αν είναι τίμιος μπορεί να αφήσει τους εργαζόμενους απλήρωτους για να πληρώσει την τράπεζα που τον απειλεί με κατάσχεση και του τηλεφωνάει κάθε μέρα απειλώντας τον και προκαλώντας του εγκεφαλικά επεισόδια. Μένει λοιπόν μόνος χωρίς καμιά συμπαράσταση να αντιμετωπίσει τη βία του κράτους που τώρα έχει γίνει ακόμα πιο ανάλγητο σε σύγκριση με το παρελθόν γιατί ψάχνει μανιωδώς για έσοδα. Το ίδιο και το ΙΚΑ. Το ίδιο και οι προμηθευτές. Και όλοι αυτοί έχουν το νόμο και τα δικαστήρια με το μέρος τους και η αστυνομία τον αντιμετωπίζει ως εγκληματία, του περνάει χειροπέδες και τον βάζει στο ίδιο δωμάτιο με δολοφόνους, βιαστές και ληστές στα μεταγωγών και στα αστυνομικά τμήματα, μαζί με κάθε καρυδιάς καρύδι, ή τον απειλεί με τέτοια πράγματα που αυτός ο πρώην επιχειρηματίας δεν μπορεί να αντέξει. Παρόλα αυτά δεν αυτοκτονεί.
Αυτοκτονεί όταν φτάνει στην πείνα η οποία δεν παλεύεται με τίποτα, ή όταν το παιδί του μένει άστεγο ή απειλείται να μείνει άστεγο ή όταν η κατάκοιτη μητέρα του την οποία εκείνος μόνον φροντίζει τα τελευταία 20 χρόνια, θα μείνει χωρίς φροντίδα, φάρμακα, νοσοκομεία γιατί έχουν καταστραφεί οι δομές, τότε ο άνθρωπος πηδάει από την ταράτσα αφού προηγουμένως έχει πετάξει την κατάκοιτη μητέρα του. Και μία ή δύο ή τρείς μέρες πριν έχει γράψει στο ιντερνέτ ή σε γράμμα την κατάσταση που αντιμετωπίζει αλλά δεν μπορεί να την αντιμετωπίσει. Αν τον προλάβουν κάποιοι δίπλα του γείτονες ή γνωστοί κι αν έχουν τη δυνατότητα να του δίνουν τουλάχιστον ένα πιάτο φαί, ο άνθρωπος δεν θα αυτοκτονήσει. Η κατάσταση όμως επιδεινώνεται και συχνά δεν έχουν αυτή τη δυνατότητα οι γείτονες και οι γνωστοί οι οποίοι βρίσκονται στην ίδια κατάσταση αλλά σε προηγούμενο στάδιο. Η μάνα που αναγκάζεται να εκπορνευτεί για να ζήσει το παιδί της, ιδίως όταν δεν είναι υγιές, δεν έχει μυαλό και δυνατότητα να βοηθήσει έναν άλλο συνήθως ηλικιωμένο γείτονά της που περνάει τέτοια κατάσταση. Είναι και θέμα περηφάνιας. Αντέχεις μέχρι ένα σημείο. Όταν περάσεις τις κόκκινες γραμμές, δεν σε κρατάει τίποτα. Ο κάθε λογικός άνθρωπος μπορεί να φτάσει σε αυτό το σημείο.
Εδώ λοιπόν πρέπει όλοι σε ατομικό επίπεδο όσο δεν μας έχουν βάλει φυλακή για χρέη, ή δεν είμαστε ακόμα άνεργοι ή εν πάσει περιπτώσει έχουμε ακόμα λεφτά να πληρώνουμε δικηγόρο να παρίσταται στα δικαστήρια, να κόβουμε από το υστέρημά μας για να κάνουμε μια χειρονομία συμπαράστασης στους γύρω μας. Και φυσικά το κράτος, οι υπηρεσίες είσπραξης των τραπεζών και των δημόσιων υπηρεσιών, πρέπει να αλλάξουν τακτική γιατί δεν έχουν να κάνουν με εκατομμύρια απατεώνες και εγκληματίες πλέον αλλά με εκατομμύρια μέλη οικογενειών που ήταν ως πριν από έναν χρόνο νομοταγείς πολίτες, νοικοκυραίοι και επιχειρηματίες ή εργαζόμενοι που πλήρωναν τους φόρους τους. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν συνταξιούχοι, οι οποίοι έπαιρναν 14 συντάξεις των 800 ευρώ και τώρα παίρνουν 8 συντάξεις των 700 ή 600 ευρώ και δεν τους φτάνουν. Μόλις τους έρθει το χαρτάκι της εφορίας ότι πρέπει να πληρώσουν για πέρυσι, 2.500 ευρώ δηλαδή άλλα τέσσερα ή τρία μηνιάτικα, τα οποία δεν έχουν, σκέφτονται ότι κινδυνεύει το σπιτάκι τους. Κι αν δεν έχουν παιδιά και εγγόνια να τους διασκεδάσουν και να τους δώσουν λόγο να ζούν και να γελάνε με τα καμώματά τους, για να ξεχάσουν την μιζέρια στην οποία έπεσαν ενώ έζησαν 70 ή 80 χρόνια με αξιοπρέπεια, νομιμότητα και κοινωνική αναγνώριση, τότε η κατάστασή τους οφείλεται στην ύφεση και στην κρίση. Δεν έχουν διαταραγμένας φρένας και δεν πρέπει τα δελτία ειδήσεων να τους αγνοούν επιδεικτικά γιατί κινδυνεύει να μην ψηφιστεί το κόμμα του μνημονίου.
Αν βλέπουν ότι το πολιτικό σύστημα δεν τους αγνοεί και δεν τους αντιμετωπίζει ως παρίες που κακώς αναπνέουν ακόμα, ότι το κράτος και τα μέσα ενημέρωσης νοιάζονται γι αυτές τις ανθρώπινες ιστορίες και δεν νοιάζονται μόνον να βγάζουν όμορφα νεανικά πρόσωπα που διασκεδάζουν στις παραλίες και στα μπουζούκια, (γιατί υπάρχουν κι αυτά παράλληλα με τις άλλες ιστορίες) τότε κάνουν κουράγιο. Στα μέσα ενημέρωσης όμως δεν παίζουν γέροι και γριές άπλυτοι και μίζεροι, στερημένοι και με δάκρυα στα μάτια γιατί είναι ψυχοπλακωτικό θέαμα να βλέπεις κάποιον κύριο με κοστούμι και γραβάτα να ψάχνει στα σκουπίδια. Δεν είναι το κατάλληλο τηλεοπτικό πρόγραμμα για να μεταδίδεις διαφημίσεις. Οι διαφημίσεις όπως ξέρετε μεταδίδουν εικόνες μεγάλες ευφορίας και χαράς επειδή καταναλώνεις το συγκεκριμένο προϊόν. Χρειάζονται ανάλογο χαρούμενο και διασκεδαστικό πρόγραμμα για να επιλεγούν από τις διαφημιστικές οι οποίες έτσι κι αλλιώς έχουν μειώσει το μπάτζετ τους κατά 50 ή 60%. Δίνουν λοιπόν εντολή στους δημοσιογράφους να μην μεταδίδουν τέτοιες ειδήσεις και δεν τις μεταδίδουν. Είναι κερδοσκοπικές επιχειρήσεις και έχουν κι αυτές οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα όπως και το κόμμα του μνημονίου. Αν προσέξατε, μόνον οι τράπεζες, οι εταιρίες κινητής τηλεφωνίας που είναι όλες ξένες και λίγα σούπερ μάρκετ διαφημίζονται πλέον. Και λίγα αυτοκίνητα.
Είναι καθήκον της δημόσιας τηλεόρασης και όποιου μέσου ενημέρωσης κρατάει ακόμα λίγες από τις δυνάμεις του και κυρίως την αξιοπρέπειά του να κάνουν τη διαφορά. Να είναι μικρές νησίδες στη θάλασσα της αδιαφορίας για τους εκτός συστήματος. Για τους άνεργους και για τους φτωχούς που είναι το 51% του ελληνικού πληθυσμού και δεν μπορούν να καταναλώσουν. Ενόψει εκλογών μάλιστα επειδή θέλουν να πάρουν την ψήφο τους ή να τους τρομοκρατήσουν ώστε να μην ψηφίσουν εναντίον των συμφερόντων τους και επιλέξουν την αντίσταση στρεφόμενοι ακόμα και σε ακραία κόμματα, ως ψυχολογική έστω υποστήριξη και σφίξιμο της γροθιάς, πρέπει να σκύψουν πάνω τους. Οι πολιτικοί αρχηγοί να υποσχεθούν και σε αυτούς κάτι. Ας βρούν κάτι να τους πούν έστω για παρηγοριά…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου