Η απόφαση του Γιούρογκρουπ ήταν η αναμενόμενη εδώ και μέρες, αλλά για κάποιο λόγο που έχει εύλογη εξήγηση, αισθάνθηκαν μεγάλη ανακούφιση οι συμμετέχοντες στη λήψη της απόφασης, σε σημείο να αρχίσουν τις δηλώσεις πανηγυρισμού σαν να μην γνωρίζουν τη σημασία της απόφασης η οποία ελήφθη. Στην πραγματικότητα όλοι γνωρίζουν εκ των προτέρων τι ακριβώς αποφάσισαν, γιατί τίποτα δεν άλλαξε σε σύγκριση με μια μέρα ή μια εβδομάδα νωρίτερα.
Το ΔΝΤ που έκανε και τη μελέτη μη βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους, εξαιτίας της οποίας και αναβλήθηκε για μία εβδομάδα η συνεδρίαση του Γιούρογκρουπ(οι υπουργοί Οικονομικών της ευρωζώνης) γνωρίζει ότι το ελληνικό χρέος δεν άλλαξε και παραμένει μεσοπρόθεσμα μη βιώσιμο. Επομένως η οριστική λύση αναβλήθηκε για άλλη μια φορά για ένα εξάμηνο το πολύ και στη Σύνοδο Κορυφής του Ιουλίου το θέμα θα τεθεί από την αρχή σαν να μην άλλαξε τίποτα από τον Φεβρουάριο του 2010, με ακόμα μεγαλύτερο κόστος για την Ελλάδα. Η ελπίδα των υπόλοιπων ευρωπαίων πολιτικών είναι ότι ως τότε θα έχουν υψώσει τα αναχώματα που χρειάζονται ώστε η άτακτη χρεοκοπία της Ελλάδας να μην ταρακουνήσει το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα. Προς το παρόν έκριναν ότι δεν ήταν ακόμα έτοιμοι να αφήσουν την Ελλάδα να χρεοκοπήσει εντός του ευρώ.
Οι ευρωπαίοι πολιτικοί και κυρίως η κα Μέρκελ επίσης ανακουφίστηκε γιατί δεν πιέστηκε από τους Αμερικανούς σε σημείο ώστε να αναγκαστεί να εγκαταλείψει τα σχέδιά της για γερμανοποίηση της ΕΕ. Για τους τραπεζίτες έφτασε η στιγμή να αποφασίσουν να ανταλλάξουν τα ελληνικά ομόλογα με τα νέα ομόλογα που θα διέπονται από το αγγλικό δίκαιο και επομένως μπορούν να ησυχάσουν ότι δεν θα χάσουν περισσότερα στην περίπτωση της χρεοκοπίας της Ελλάδας η οποία γίνεται πλέον ορατή. Οι τράπεζες δεν θα χάσουν περισσότερα στο μέλλον. Είναι θωρακισμένες απέναντι σε αυτό το ενδεχόμενο και η μόνη περίπτωση να χάσουν είναι να καταρρεύσει ολόκληρη η Ευρώπη, ενδεχόμενο που είναι μακρινό ακόμη. Ως εκ τούτου ανακουφίστηκαν κι αυτοί γιατί απέφυγαν τα χειρότερα.
Οι Έλληνες πολιτικοί που υποστηρίζουν την κυβέρνηση Παπαδήμου, ο Βαγγέλης Βενιζέλος αλλά και ο Αντώνης Σαμαράς είναι επίσης λογικό να αισθάνονται ανακούφιση δροσιάς από τα παγάκια που κρατάνε ενώ τα πόδια τους χορεύουν απάνω στα κάρβουνα. Μπορούν να πάνε σε εκλογές στο τέλος Απριλίου ελπίζοντας ότι με κάποιο μαγικό τρόπο θα απεγκλωβιστούν από την παγίδα στην οποία βρίσκονται.
Η ελπίδα πεθαίνει πάντοτε τελευταία και ο μελλοθάνατος πάντα ελπίζει σε ένα θαύμα, μια κουβέντα για να πιαστεί από αυτήν και να συνεχίσει να ελπίζει στη διάσωσή του. Ανθρώπινο και κατανοητό. Το έχει πάθει κάθε εργαζόμενος που κινδυνεύει να απολυθεί, κάθε επιχειρηματίας που κινδυνεύει να χρεοκοπήσει, κάθε δανειολήπτης που δεν μπορεί να πληρώσει το δάνειο και κάθε πολιτικός που είναι αρχηγός ή υπουργός ενός κόμματος που διαλύεται χωρίς να μπορεί να αντιδράσει.
Αν μπορεί να αντιδράσει και να σώσει, τον εαυτό του, ή την επιχείρησή του ή το κόμμα του, τότε επενδύει εκεί όλες τις ελπίδες του. Αν έχει πιαστεί στην παγίδα και εξαρτάται από τους τρίτους, τότε απλώς παρακολουθεί απαθώς σαν τρίτος, σαν να μην τον αφορά τη διαδικασία σταύρωσης και αποκαθήλωσης.
Λίγο πολύ όλοι βράζουμε στο ίδιο καζάνι, απλώς μέσα στο καζάνι είναι λογικό ότι ο ένας είναι απάνω στον άλλον και όποιος είναι από πάνω έχει περισσότερες ελπίδες ότι θα επιβιώσει λίγη ώρα παραπάνω, ή ότι θα πατήσει στο κεφάλι του αποκάτω για να πεταχτεί έξω από το καζάνι.
Αυτό μας θυμίζουν και τα δύο κόμματα του μνημονίου καταναλώσουν πολύ ενέργεια για να πατήσουν το ένα πάνω στο άλλο, να κατηγορήσουν το ένα το άλλο, να πείσουν τα θύματα της πολιτικής τους ότι για τα άσχημα φταίει ο άλλος και όλα τα καλά τα έκαναν εκείνοι. Εγώ σε έσωσα όχι εγώ σε έσωσα πιο πολύ. Εσύ έχει καταρρεύσει, ναι αλλά οι βουλευτές είναι ακόμα δικοί μου οι περισσότεροι. Ναι αλλά δεν φτάνουν πλέον τους 151 και χωρίς τους δικούς μου δεν θα μαζεύονταν 199. Κι εγώ μπορεί να είμαι αξιωματική αντιπολίτευση αλλά στις μετρήσεις είμαι πρώτο κόμμα με 19,5% ενώ εσύ έχεις το μισό ποσοστό από μένα.
Και οι δύο μαζί δεν ξεπερνάνε το 35 με 40% αλλά εξακολουθούν να μιλάνε για το κούρεμα ή για το μνημόνιο, ελπίζοντας να πάνε στις εκλογές πριν υποχρεωθούν να συμφωνήσουν στη συμφωνία που ετοιμάζεται για την Κύπρο και για τα Σκόπια. Ουδέν κακό αμιγές καλού. Αν η Γερμανία και ο Σόϊμπλε, αν η Μέρκελ και οι ΗΠΑ είχαν πεισθεί ότι ο συνασπισμός ΝΔ και ΠΑΣΟΚ μπορεί να ζήσει λίγους μήνες ακόμα, θα τους υποχρέωναν να υπογράψουν και το σχέδιο Ανάν για την Κύπρο και για την ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ, χωρίς να μπορούν να πουν κουβέντα. Αλλά κατάλαβαν ακόμα κι αυτοί, ότι ο μεγάλος συνασπισμός ΝΔ-ΠΑΣΟΚ τον οποίο κατάφεραν τελικά να κάνουν ο Σαμαράς και ο Παπανδρέου, τρώγοντας φυσικά τις σάρκες τους, δεν υπάρχει πιά σε κοινωνικό επίπεδο και ότι αν δεν τους επιτρέψουν να πάνε σε εκλογές, θα αναγκαστούν να στείλουν στην Αθήνα ακόμα και ΜΑΤ από τη Γαλλία και τη Γερμανία για να τους γλυτώσουν από τους διαδηλωτές. Δεν είναι όμως έτοιμοι οι λαοί της Ευρώπης να ζήσουν ακόμα μια τέτοια εμπειρία άμεσης κατάργησης ενός εθνικού κράτους και διακυβέρνησης ενός ευρωπαϊκού προτεκτοράτου απευθείας από τις Βρυξέλλες.
Το ΠΑΣΟΚ χρειάστηκε δύο χρόνια για να διαλυθεί κοινωνικά και να μείνει μια απλή σφραγίδα που γράφει μονοψήφια στις μετρήσεις. Όταν τους το λέγαμε μετά τη συμφωνία του Ιουλίου δεν μας πίστευαν, αλλά κι εμείς δεν το πιστεύαμε πριν από δύο χρόνια. Η ΝΔ ακόμα και με την ηγεσία του Αντώνη Σαμαρά δεν θα χρειαστεί πάνω από 6 μήνες για να ακολουθήσει το ΠΑΣΟΚ στη διάλυση και ο Αντώνης Σαμαράς θα αναγκαστεί να παραδοθεί άνευ όρων στους οπαδούς του μνημονίου οι οποίοι ήθελαν για αρχηγό τη Ντόρα Μπακογιάννη σε πολύ μικρότερο χρονικό διάστημα από ότι χρειάστηκε ο Παπανδρέου για να παραδοθεί άνευ όρων στον Βαγγέλη Βενιζέλο. Και από ότι φαίνεται, όπως ο ίδιος ο Παπανδρέου παρέδωσε οικειοθελώς στον Βενιζέλο και ο Αντώνης Σαμαράς με τις διαγραφές 21 πιστών σε αυτόν βουλευτών, έδειξε έτοιμος να παραδώσει εαυτόν στη Ντόρα. Η Ντόρα το μόνο που έχει να κάνει είναι να διαλύσει την Δημ. Συμμαχία και να προσχωρήσει άνευ όρων στη ΝΔ δείχνοντας μεγαλείο ψυχής, ενόψει εκλογών.
Η ίδια αυτοκαταστροφική διάθεση έχει πιάσει και όλους τους ήδη διαγραμμένους βουλευτές των δύο μεγάλων κομμάτων. Είτε επιλέγουν το δρόμο της ατομικής διάσωσης και επιστροφής στα κόμματα που ήδη καταρρέουν, είτε της προσχώρησης σε άλλα κόμματα είτε της αποστράτευσης. Ενώ αν παρέμεναν ενωμένοι στον τόπο τους, θα κρατούσαν τη θέση τους και θα έσωζαν μακροπρόθεσμα τους πολιτικούς τους χώρους. Οι διαγραμμένοι βουλευτές της ΝΔ δεν επιλέγουν να κατέβουν όλοι μαζί ως ανεξάρτητοι υποψήφιοι με την γνωστή αντιμνημονιακή γραμμή της ΝΔ. Αν το έκαναν θα έπαιρναν μεγαλύτερο ποσοστό από την επίσημη ΝΔ. Οι διαγραμμένοι και οι αποκλεισμένοι από τα ψηφοδέλτια του ΠΑΣΟΚ βουλευτές του ΠΑΣΟΚ δεν επιλέγουν να κατέβουν όλοι μαζί ως ανεξάρτητοι υποψήφιοι με την αντιμνημονιακή γραμμή και την ιδεολογία του ΠΑΣΟΚ. Αν το κάνουν όμως θα πάρουν μεγαλύτερο ποσοστό από το επίσημο μνημονιακό ΠΑΣΟΚ. Και μακροπρόθεσμα δηλαδή λόγω ρευστότητα σε έναν χρόνο, θα μπορέσουν να ανασυστήσουν τα μεγάλα κόμματα τα οποία φυσικά αλλαγμένα προς το καλύτερο θα κυβερνήσουν τη χώρα, θα υπερασπιστούν την ανεξαρτησία της και θα την εκπροσωπήσουν διεθνώς όταν θα αναγεννηθεί γιατί η Ελλάδα και οι Έλληνες θα ζήσουμε. Δεν θα χαθούμε.
Το δρόμο της αυτονόητης διάσωσης της Ελλάδας στηριγμένης μόνον στις δικές της και όχι σε δάνειες δυνάμεις τον δείχνει η Ισλανδία. Μια μικρή χώρα 300.000 κατοίκων. Μετά από μια στάση πληρωμών και μια σύντομη περίοδο ύφεσης 7%, όσο είχαμε εμείς μόνον το 2011, επέστρεψε στην ανάπτυξη με ρυθμούς διπλάσιους από την ΕΕ και όλες τις χώρες του ΟΟΣΑ. Το ΔΝΤ αναγκάστηκε να αποδεχθεί τη στάση πληρωμών αφού δεν μπορούσε να αντιδράσει. Οι τράπεζες αναγκάστηκαν να αποδεχθούν τη διαγραφή του χρέους αφού δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς. Οι ξένες χώρες αποδέχθηκαν τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος αφού δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς. Και η Ισλανδία δεν έμεινε ούτε χωρίς πετρέλαιο ούτε χωρίς τρόφιμα που είναι εισαγόμενα και εκεί όπως κι εδώ. Η στάση πληρωμών τελείωσε και η διαγραφή του χρέους έγινε αποδεκτή. Η Ισλανδία ζεί στηριγμένη στις δικές της δυνάμεις, πάνω στα φτωχά βουνά της που είναι ζωντανά ηφαίστεια. Και οι Ισλανδοί απολαμβάνουν την άμεση και δυναμωμένη δημοκρατία τους, η οποία αποδείχθηκε η ασπίδα προστασίας του κράτους τους. Η δημοκρατία αποδείχθηκε το μόνο όπλο που διέσωσε τους Ισλανδούς και την Ισλανδία και το μέλλον τους το εγγυάται η ίδια δημοκρατία. Και να
1 σχόλιο:
Η Ισλανδία και η μέρα μετά το αύριο.
April 1, 2012 ekapitalistis
Η Ισλανδία ήταν η πρώτη ευρωπαϊκή χώρα που χτυπήθηκε απο την οικονομική κρίση, κάπου εκεί στα τέλη του 2008. Τότε, όπως και σήμερα, πολλοί πίστευαν και ακομη πιστεύουν οτι οι εξελίξεις σε αυτην την μακρινή νησιωτική χώρα εκεί ψηλά στα βόρεια δεν έχουν ή δεν θα έχουν αντίκτυπο σε εμας ή σε άλλους ανα την Ευρώπη.
Αυτο που ξεκίνησε σαν κρίση της Ισλανδίας εξελίχθηκε κατόπιν σε ελληνική, ιρλανδική, πορτογαλική και εν γένει την γνωστή σε όλους μας ευρωπαϊκή κρίση. Επομένως οι εξελίξεις στην Ισλανδία κατα τον ενα ή τον άλλο τρόπο έχουν αντίκτυπο και στον παγκόσμιο ιστό, στον οποίο ανήκει η Ευρώπη αλλα και εμεις. Η συνέχεια των όσων συμβαίνουν σε αυτην την χώρα μπορούν να αποτελέσουν ένα παράδειγμα.
Κάποιοι συνεχίζουν να υποστηρίζουν την επιστροφή στην δραχμή και επι της ευκαιρίας αναφέρουν το παράδειγμα του ισλανδικού μοντέλου το οποίο δεν συμπεριλαμβάνει Μνημόνια και Τροϊκες. Όλα αυτα ακούγονται μεν καλά,αλλα οι οπαδοί και φίλοι τετοιων θεωριων αγνοούν οτι η Ισλανδία δεν είναι πλήρες μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης αφενός και αφετέρου αγνοούν ή δεν κατανοούν την σημασία που έχει οτι η Ισλανδία έχει το δικό της νόμισμα.Την Ισλανδική Κορώνα.
Ας πάρουμε σαν παράδειγμα την ισοτιμία της ισλανδικής κορώνας και το πώς αντέδρασε όταν ξέσπασε η κρίση στην Ισλανδία. Επίσης μπορούμε να δούμε που βρίσκεται η σημερινή ισοτιμία της ισλανδικής κορώνας εναντι του Ευρώ.
Σε μια τέτοια περίπτωση, δηλ. οταν ξεσπάει οικονομική κρίση σε μια χώρα ή όταν αυτη ας πούμε αποχωρεί απο μια νομισματική ένωση, τότε το νόμισμα της θα πέσει απότομα σε κατάσταση σοκ. Στα τέλη του 2008 και αρχές του 2009 η ισοτιμία της ισλ. κορώνας εκτοξεύθηκε στις 230 κορώνες περίπου έναντι ενος Ευρώ.
Και πως αντιδρά η χρηματιστιριακή και η Αγορά χρήματος μιας χώρας σε τετοιο ενδεχόμενο; Εδω, ας ρίξουμε μια ματιά στον χρηματιστιριακό δείκτη ΟΜΧΙ15 και το κραχ το οποίο υπέστει το 2008. Απο τις 9.000 μονάδες στις 400 μονάδες αυτο ειναι σουπερ κραχ.
Η μεγάλη πτώση της ισλανδικής κορώνας δεν έκανε σε καμια περίπτωση την ζωη των ισλανδων πιο εύκολη, καθώς το ακριβό πετρέλαιο και όλα τα αγαθά που εισάγει αυτη η σχεδόν άγονη χώρα έχουν γίνει πιο ακριβά και ως εκ τουτου απλησίαστα. Πολλοί ισλανδοί δε, έχουν μεταναστεύσει για ένα καλύτερο μελλον σε αλλες Σκανδιναβικές χώρες και στον Καναδά.
Για όλους αυτούς τους λόγους αλλα και απο μακρο-οικονομικής άποψης η Ισλανδία έθεσε υποψηφιότητα για την πλήρη ένταξη της στην Ευρώπη, ενω η υιοθέτηση του Ευρώ απο την Ισλανδία ειναι η επόμενη προοπτική. Αυτο το υποστήριξε και η πρωθυπουργός της Ισλανδίας Jóhanna Sigurðardóttir η οποία είπε επι λέξει : Για την Ισλανδία υπάρχουν δυο επιλογές, ή θα μπει στην Ε.Ε. και την Ευρωζώνη ή θα κάνει σαν νόμισμα της το νόμισμα κάποιας άλλης χώρας , το οποίο για την Ισλανδία σημαίνει οτι θα ακολουθεί αναγκαστικά την μονεταριστική πολιτική αυτης της χώρας. Πηγή IceNews: European Parliament calls for ‘informed EU discussion’ in Iceland.
Η συμμετοχή σε μια οικονομική και νομισματική ένωση, όπως λ.χ. η Ε.Ε. και η Ευρωζώνη, φέρνει εκτός απο οφέλη και υποχρεώσεις. Στην περίπτωση της Ισλανδίας τα αγκαθια στην σχεση της με την Ε.Ε. συνοζίψονται στα εξης:
Οι αντιδικίες για τις αποζημιώσεις έναντι άλλων ευρωπαίων που προέκυψαν απο την κατάρρευση των ισλανδικών τραπεζών ειναι ακόμη ανοικτές.
Ο εμπορικός ”πόλεμος του Σκουμπριού” – ”The Mackerel war” μεταξύ Ισλανδίας και Ε.Ε. συνεχίζεται. Πηγή IceNews: Iceland ‘mackerel war’ negotiations end in failure.
Ο ΣΕΒ της Ισλανδίας και ο σύλλογος Αλιευτών με συντριπτική πλειοψηφία είναι κατα της ενταξης στην Ε.Ε. και την Ευρωζώνη. Ατο μετά απο τελευταία δημοσκόπηση που δημοσίευσε η ευρείας κυκλοφορίας ημερήσια εφημερίδα Morgunbladid.
Για εμας, μια εξοδος απο το Ευρώ θα ήταν και πολύπλοκη αλλα και επίπονη και αργά ή γρήγορα θα καταλήγαμε και πάλι στην θέση της Ισλανδίας η οποία θέλει πλέον και στην Ε.Ε. να μπεί αλλά και στην Ευρωζώνη. Το ισλανδικό μοντέλο και παράδειγμα αντιμετώπισης της κρίσης δεν μπορούμε να το υιοθετήσουμε ή να το
Δημοσίευση σχολίου