Αν προλάβουμε σήμερα θα ασχοληθούμε με δύο θέματα. Με του Τύπου και με του Αλαβάνου…Ο Τύπος όπως όλοι γνωρίζουμε ελέγχεται εδώ και πολλά χρόνια από το μεγάλο κεφάλαιο. Όχι μόνον στην Ελλάδα αλλά παγκοσμίως. Στον 21ο αιώνα η σημασία και η επιρροή του Τύπου έχει αυξηθεί σε σχέση με το παρελθόν όταν έβγαλε και το παρατσούκλι της 4ης εξουσίας. Στον περασμένο αιώνα δεν ήταν λίγες οι φορές που ένας εκδότης έζησε τη φοβερή ικανοποίηση να ανεβάσει ή να κατεβάσει μια κυβέρνηση. Αυτό όμως ήταν συγκυριακό και αποσπασματικό. Δεν κυβερνούσε κάθε μέρα ο εκδότης ούτε απειλούσε την κυβέρνηση κάθε μέρα. Στα δέκα χρόνια μια φορά όμως συνέβαινε και αυτό. Τις άλλες μέρες Τύπος και εξουσία ήταν αγκαλιά και ο ένας τροφοδοτούσε τον άλλον. Ο Τύπος στήριζε τον πολιτικό καλλιεργώντας την αξιοπιστία του και ο πολιτικός τάιζε τον εκδότη με λεφτά του δημοσίου για να τον υποστηρίζει.
Στον 21ο αιώνα που έχει αυξηθεί η επιρροή των μέσων ενημέρωσης και καλλιεργούν συστηματικά εκτός από την κατευθυνόμενη πληροφόρηση, επίσης συμπεριφορές και καταναλωτικά πρότυπα, πολιτιστικές και αισθητικές αντιλήψεις ακόμα και σεξουαλικά πρότυπα, οι σχέσεις Τύπου και εξουσίας είναι πιο στενές. Το δημόσιο χρήμα συνεχίζει να ρέει, και οι επιχειρηματίες είναι οι μεσολαβητές ολόκληρου του ιδιωτικού κεφαλαίου προς τους πολιτικούς θεσμούς και τα πρόσωπα που τους εκπροσωπούν. Επίσης συνεχίζουν να ανεβάζουν και να κατεβάζουν κυβερνήσεις και πλέον δεν υπάρχουν εθνικά σύνορα, αλλά χρησιμοποιείται ο Τύπος και ως όργανο εξωτερικής πολιτικής. Για παράδειγμα είναι γνωστό ότι οι ΗΠΑ δεν κάνουν πραξικοπήματα πλέον για να έχουν αρεστές σε αυτές κυβερνήσεις στις πρώην χώρες της ΕΣΣΔ αλλά πληρώνουν λεφτά, οργανώνουν κόμματα διαδηλώσεις τα υποστηρίζουν με μέσα ενημέρωσης πολυδάπανα και εκλέγουν την κυβέρνηση που θέλουν. Δύο πορτοκαλί επαναστάσεις ζήσαμε, στη Γεωργία έγινε το ίδιο, Στη Λατινική Αμερική γίνεται το ίδιο, στην Ασία γίνεται το ίδιο, και ακόμα και στην Ελλάδα έρευσε τέτοιο χρήμα και στην Ελλάδα το 1989, στην Κύπρο με το δημοψήφισμα για τη συμφωνία στο σχέδιο Ανάν κλπ
Σε καθημερινή βάση όμως κυβέρνηση και Τύπος είναι σαν τον κώλο με το βρακί, όλη μέρα αγκαλιά και αλληλοτρίβονται. Σπανίως έρχονται σε ρήξη. Πάρτε για παράδειγμα τον Κοντομηνά με τον Ρουσόπουλο. Επί δύο χρόνια ο Κοντομηνάς πλήρωνε τον Ρουσόπουλο μέσω του μισθού και της ανάδειξης της Μάρας για να βοηθηθεί παρασκηνιακά να ξεπεράσει κάποια μικρά νομικά προβληματάκια, τα οποία αν ήθελε η εξουσία θα μπορούσε να τα κάνει βουνό. Όταν κατάλαβε ότι τον κοροϊδεύει, τα πήρε στο κρανία και του κήρυξε τον πόλεμο κι έτσι απέκτησε υπόσταση το σκάνδαλο του Βατοπεδίου που γραφόταν επί δύο χρόνια στον Τύπο χωρίς να φιλοτιμηθεί ούτε ο Καραμανλής ούτε κανένας άλλος να πουν τι γίνεται εδώ βρε παιδιά; Τρώμε πίνουμε και ανοίγουμε τα οπίσθιά μας για να είμαστε ανοιχτοί σε εκβιασμούς την κρίσιμη ώρα;
Νωρίτερα σας υπενθυμίζω ότι αυτό το σεμνό και ταπεινό τρόπο λαδώματος του Ρουσόπουλου είχαν επιλέξει και άλλοι εκδότες που τάιζαν με ανάλογους μισθούς τη Μάρα. Και νόμιζαν οι ανόητοι ότι επειδή αυτό γίνεται δημόσια, ανοιχτά και χωρίς μαύρα λεφτά κάτω από το τραπέζι, είναι νόμιμο και επομένως και ηθικό. Αν το δηλώσεις μπορεί να το σώσεις. Όταν όμως και ο Μπόμπολας κατάλαβε ότι τον κορόιδευαν, τα πήρε στο κρανίο και έδιωξε όποιον θεωρούσε ότι είναι άνθρωπος του Ρουσόπουλου και θα του έκανε τη δουλειά. Και στις δύο περιπτώσεις, ότι δεν κατάφεραν οι εκδότες με το καλό, το κατάφεραν με το άγριο.
Και οι νταβατζήδες ξεχάστηκαν και τα νταηλίκια κοπήκανε…και ο Καραμανλής έχασε την έξωθεν καλή μαρτυρία του σεμνού και του ηθικού και έγινε το ακριβώς αντίθετο. Σύμβολο του κουκουλώματος των πάντων, ακόμα και σε εξόφθαλμες περιπτώσεις όπως του Παυλίδη. Πλάκα έκανε όταν αποκαλούσε νταβατζήδες μερικούς επιχειρηματίες όπως πλάκα έκανε και όταν αποκαλούσε τον Σημίτη, αρχιερέα της διαπλοκής. Αυτός είναι ο Τύπος όμως και η ισχύς του. Η κάθε περίπτωση εκδότη – επιχειρηματία είναι διαφορετική. Άλλος είναι ο Αλαφούζος και άλλος ο Κουρής. Άλλος ο Λαμπράκης και άλλος ο Μπόμπολας. Άλλη και η Γιάννα Αγγελοπούλου.
Δεν μπορεί μάλλον να ισχυριστεί ότι της λείπουν τα λεφτά. Μπορεί να ισχυριστεί ότι βαρέθηκε. Ότι θέλει να γλιτώσει από το μπελά που έβαλε στο κεφάλι της. Τα λεφτά δεν της λείπουν πάντως. Μια πρώτη σκέψη είναι ότι θέλει να διαπραγματευθεί με κάποιον επιχειρηματία την πώληση του τίτλου και της συχνότητας ανεξάρτητα από τις ζημιές στη χρήση των δύο τελευταίων ετών. Γι αυτό και πληρώνει τους εργαζόμενους ως τις 31 Αυγούστου ώστε να έχει περιθώριο δύο μηνών να κάνει τις διαπραγματεύσεις. Και ταυτόχρονα με την εκκαθάριση της εταιρίας πληρώνει τα χρέη της, και εκβιάζει την κυβέρνηση να μεσολαβήσει και να δώσει κανένα θαλασσοδάνειο από κρατική τράπεζα σε κάποιον δικό της άνθρωπο και να συνεχίσει να ελέγχει η κυβέρνηση της ΝΔ μέσω ανθρώπων της, τα δύο αυτά μέσα ενημέρωσης. Και το δάνειο δεν είναι ανάγκη να το δώσει κατευθείαν για την εφημερίδα και τον ραδιοσταθμό, αλλά μπορεί αργότερα να το δώσει σε άλλη επιχείρηση του ίδιου επιχειρηματία… Γνωστά πράγματα…
Πάντως κάποια διαπραγμάτευση βρίσκεται σε εξέλιξη και η κάθε πλευρά ψάχνει να βρει στήριγμα και πώς να χρησιμοποιήσει πιο επιδέξια τους 450 ανθρώπους που χάνουν τη δουλειά τους και μένουν άνεργοι μέσα στην κρίση…
Οι μόνοι που δεν έχουν άποψη, στρατηγική και δεν ξέρουν τι θέλουν είναι οι δημοσιογράφοι και η συνδικαλιστική τους ηγεσία. Δεν ξέρουμε και δεν έχουμε καμία πρόταση ήταν τα ειλικρινή λόγια του Πάνου Σόμπολου ο οποίος είπε μεν την αλήθεια αλλά επιβεβαίωσε ότι είναι ένας ανθρωπάκος που τον ξεπερνάνε οι εξελίξεις και δεν τις αντιλαμβάνεται καν στην ολότητά τους. Καταλαβαίνει ένα μέρος τους όπως και όλος ο κλάδος. Τα δε εκλεγμένα μέλη του ΔΣ που ανήκουν στην Αριστερά δεν φιλοδοξούν να παίξουν κανέναν άλλο ρόλο, αλλά απλά να φθείρουν τους άλλους συναδέλφους τους στο ΔΣ για να κερδίσουν σε δύο χρόνια άλλες δέκα ψήφους και να εξασφαλίσουν την επανεκλογή τους. Μικρόνοιες και μικρότητες έλλειψη φιλοδοξιών, οράματος και ικανοτήτων. Ο θρίαμβος της μετριότητας και δοξολογία της ανικανότητας.
Προφανώς με τέτοια ΕΣΗΕΑ αισθάνονται ότι έχουν τα χέρια τους λυμένα επιχειρηματίες, κυβέρνηση κλπ και η αντιπολίτευση λέει μέσα της ευτυχώς που οι άνθρωποί μας που δουλεύουν στα μέσα ενημέρωσης και εκλέγουν και το ΔΣ της ΕΣΗΕΑ είναι χαϊβάνια και δεν υπάρχει κίνδυνος να ξυπνήσουν ακόμα…Αντί οι εργαζόμενοι να προχωρήσουν αμέσως σε εξασφάλιση της απρόσκοπτης συνέχισης της λειτουργίας των δύο μέσων ενημέρωσης με δική τους ευθύνη, ώστε οι διαπραγματεύσεις να γίνουν με διαφάνεια και να έχουν και οι ίδιοι λόγο στις αποφάσεις και να μάθουν και οι ακροατές και οι αναγνώστες και όλοι οι πολίτες το τι γίνεται και το τι παίζεται στο παρασκήνιο, δεν έκαναν τίποτα. Μόνον μια 24ωρη απεργία για την τιμή των όπλων. Ρίξαμε την μπαταριά στον αέρα, διαλύθηκε ο καπνός από τον πυροβολισμό, κρύφτηκαν οι αριστεροί πίσω από τους δεξιούς, οι δεξιοί είπανε ότι δεν έχουμε συγκροτημένο προεδρείο και επομένως δεν μπορούμε να συνεδριάσουμε και να αποφασίσουμε…και φύγανε. Οι 500 άνεργοι δημοσιογράφοι και τεχνικοί προστίθενται στους 55.000 νέους άνεργους αυτού του τριμήνου και γίνονται μέρος της στατιστικής και της αριθμητικής. Η κυβέρνηση και το ΚΚΕ θα φροντίσουν να πάρουν και ένα επίδομα ανεργίας 500 ευρώ αντί για 400 και έληξε η αγωνιστική κινητοποίηση. Οι συνδικαλιστές θα έχουν εξασφαλίσει τη θεσούλα τους, οι πολιτικοί τη δική τους και οι βολεμένοι το κατά δύναμιν. Οι άνεργοι θα βρίζουνε, θα βρίζουνε, θα βρίζουνε και μετά από 4 χρόνια θα πάνε να τους ψηφίσουν…
Πάμε και στον Αλαβάνο…Έχω δεί πολλές ρόμπες στα αστικά κόμματα που αναλαμβάνουν την πολιτική ευθύνη της ηγεσίας τους στα λόγια και αφήνουν τα χρέη τους απλήρωτα ή βάζουν κάποιον υπάλληλο να τα πληρώσει. Αλλά τέτοιες ξεκούμπωτες ρόμπες στην Αριστερά, δεν έχω ξαναδεί. Παραιτούμαι τη μία και ξε- παραιτούμαι την άλλη γιατί όπως έκανα λάθη επί 365 μέρες τον προηγούμενο χρόνο, έτσι ακριβώς έκανα λάθος και τη μέρα που παραιτήθηκα. Δεν το ήθελα μου ξέφυγε. Τελικά είμαστε όλοι ίδιοι. Και όσοι στοιχηματίσαμε στην ακεραιότητα και στη σοβαρότητα του ανδρός, απλώς χάσαμε. Ενώ όποια λαμόγια της δημοσιογραφίας είπαν από την αρχή ότι έλα μωρέ… στα ψέματα το κάνει για να τον παρακαλάνε να επανέλθει… δικαιώθηκαν. Και τους είχε βάλει και τις φωνές ο ίδιος ο Αλαβάνος όταν αμφισβήτησαν το λόγο του και την εντιμότητά του και έλεγαν ότι είναι μούφα η παραίτηση…
Επί της ουσίας όμως, έχει δίκιο ο Αλαβάνος και πρέπει να ακολουθήσουν την πρότασή του αν θέλουν να δουν άσπρη μέρα. Ο ΣΥΝ είναι ένα κόμμα που μπορεί να έχει εκτός από την ανανεωτική πτέρυγα κι άλλη μια πτέρυγα που θα λέγεται πρώην Μαοϊκοί κι άλλη μια που θα λέγεται πρώην ΚΚΕ κι άλλη μια που θα λέγεται πρώην ΕΑΡ κι έλλη μια που θα λέγεται πρώην ΚΚΕ κι άλλη μια που θα λέγεται πρώην ΚΚΕ (ες) κι άλλη μια που θα λέγεται πρώην ΕΔΑ κι άλλες καμιά 50αριά γιατί στην Αριστερά έχουν γίνει εκατοντάδες διασπάσεις κι έχουν μείνει χιλιάδες απωθημένα όπως και σε όλους τους ηττημένους. Επίσης έτσι δεν θα επαναληφθούν θλιβερά φαινόμενα όπως να είναι δεύτερη στο ευρωψηφοδέλτιο η επιλεγμένη με κοοπτάτσια από την ΚΟΕ υποψήφια, πολύ αξιόλογη κατά τα άλλα που απλώς δεν την τιμά όπως της αξίζει ο διορισμός εν μέσω δήθεν εκλεγμένων. Με τον Παπαδημούλη τρίτο πράγμα που δείχνει ότι πλέον οι οργανωμένες τάσεις έχουν εκφυλιστεί σε απλές φράξιες και ξέχασαν γιατί σχηματίστηκαν…
Μάλλον λοιπόν τα μέλη του ΣΥΝ πρέπει να ακολουθήσουν τις προτάσεις Αλαβάνου, αλλά να του ξεκαθαρίσουν αν έχουν κότσια και δεν είναι όλες κότες, ότι αρχηγός δεν μπορεί να είναι πλέον μια ρόμπα, ένας άνθρωπος που στην τακτική δεν διστάζει να λέει και ψέματα όπως ακριβώς κάνει και ο Καραμανλής ή η Ντόρα… Δεν είναι στοιχείο ικανότητας για έναν αριστερό πολιτικό, αυτά τα καραγκιοζιλίκια…
Στον 21ο αιώνα που έχει αυξηθεί η επιρροή των μέσων ενημέρωσης και καλλιεργούν συστηματικά εκτός από την κατευθυνόμενη πληροφόρηση, επίσης συμπεριφορές και καταναλωτικά πρότυπα, πολιτιστικές και αισθητικές αντιλήψεις ακόμα και σεξουαλικά πρότυπα, οι σχέσεις Τύπου και εξουσίας είναι πιο στενές. Το δημόσιο χρήμα συνεχίζει να ρέει, και οι επιχειρηματίες είναι οι μεσολαβητές ολόκληρου του ιδιωτικού κεφαλαίου προς τους πολιτικούς θεσμούς και τα πρόσωπα που τους εκπροσωπούν. Επίσης συνεχίζουν να ανεβάζουν και να κατεβάζουν κυβερνήσεις και πλέον δεν υπάρχουν εθνικά σύνορα, αλλά χρησιμοποιείται ο Τύπος και ως όργανο εξωτερικής πολιτικής. Για παράδειγμα είναι γνωστό ότι οι ΗΠΑ δεν κάνουν πραξικοπήματα πλέον για να έχουν αρεστές σε αυτές κυβερνήσεις στις πρώην χώρες της ΕΣΣΔ αλλά πληρώνουν λεφτά, οργανώνουν κόμματα διαδηλώσεις τα υποστηρίζουν με μέσα ενημέρωσης πολυδάπανα και εκλέγουν την κυβέρνηση που θέλουν. Δύο πορτοκαλί επαναστάσεις ζήσαμε, στη Γεωργία έγινε το ίδιο, Στη Λατινική Αμερική γίνεται το ίδιο, στην Ασία γίνεται το ίδιο, και ακόμα και στην Ελλάδα έρευσε τέτοιο χρήμα και στην Ελλάδα το 1989, στην Κύπρο με το δημοψήφισμα για τη συμφωνία στο σχέδιο Ανάν κλπ
Σε καθημερινή βάση όμως κυβέρνηση και Τύπος είναι σαν τον κώλο με το βρακί, όλη μέρα αγκαλιά και αλληλοτρίβονται. Σπανίως έρχονται σε ρήξη. Πάρτε για παράδειγμα τον Κοντομηνά με τον Ρουσόπουλο. Επί δύο χρόνια ο Κοντομηνάς πλήρωνε τον Ρουσόπουλο μέσω του μισθού και της ανάδειξης της Μάρας για να βοηθηθεί παρασκηνιακά να ξεπεράσει κάποια μικρά νομικά προβληματάκια, τα οποία αν ήθελε η εξουσία θα μπορούσε να τα κάνει βουνό. Όταν κατάλαβε ότι τον κοροϊδεύει, τα πήρε στο κρανία και του κήρυξε τον πόλεμο κι έτσι απέκτησε υπόσταση το σκάνδαλο του Βατοπεδίου που γραφόταν επί δύο χρόνια στον Τύπο χωρίς να φιλοτιμηθεί ούτε ο Καραμανλής ούτε κανένας άλλος να πουν τι γίνεται εδώ βρε παιδιά; Τρώμε πίνουμε και ανοίγουμε τα οπίσθιά μας για να είμαστε ανοιχτοί σε εκβιασμούς την κρίσιμη ώρα;Νωρίτερα σας υπενθυμίζω ότι αυτό το σεμνό και ταπεινό τρόπο λαδώματος του Ρουσόπουλου είχαν επιλέξει και άλλοι εκδότες που τάιζαν με ανάλογους μισθούς τη Μάρα. Και νόμιζαν οι ανόητοι ότι επειδή αυτό γίνεται δημόσια, ανοιχτά και χωρίς μαύρα λεφτά κάτω από το τραπέζι, είναι νόμιμο και επομένως και ηθικό. Αν το δηλώσεις μπορεί να το σώσεις. Όταν όμως και ο Μπόμπολας κατάλαβε ότι τον κορόιδευαν, τα πήρε στο κρανίο και έδιωξε όποιον θεωρούσε ότι είναι άνθρωπος του Ρουσόπουλου και θα του έκανε τη δουλειά. Και στις δύο περιπτώσεις, ότι δεν κατάφεραν οι εκδότες με το καλό, το κατάφεραν με το άγριο.
Και οι νταβατζήδες ξεχάστηκαν και τα νταηλίκια κοπήκανε…και ο Καραμανλής έχασε την έξωθεν καλή μαρτυρία του σεμνού και του ηθικού και έγινε το ακριβώς αντίθετο. Σύμβολο του κουκουλώματος των πάντων, ακόμα και σε εξόφθαλμες περιπτώσεις όπως του Παυλίδη. Πλάκα έκανε όταν αποκαλούσε νταβατζήδες μερικούς επιχειρηματίες όπως πλάκα έκανε και όταν αποκαλούσε τον Σημίτη, αρχιερέα της διαπλοκής. Αυτός είναι ο Τύπος όμως και η ισχύς του. Η κάθε περίπτωση εκδότη – επιχειρηματία είναι διαφορετική. Άλλος είναι ο Αλαφούζος και άλλος ο Κουρής. Άλλος ο Λαμπράκης και άλλος ο Μπόμπολας. Άλλη και η Γιάννα Αγγελοπούλου.
Δεν μπορεί μάλλον να ισχυριστεί ότι της λείπουν τα λεφτά. Μπορεί να ισχυριστεί ότι βαρέθηκε. Ότι θέλει να γλιτώσει από το μπελά που έβαλε στο κεφάλι της. Τα λεφτά δεν της λείπουν πάντως. Μια πρώτη σκέψη είναι ότι θέλει να διαπραγματευθεί με κάποιον επιχειρηματία την πώληση του τίτλου και της συχνότητας ανεξάρτητα από τις ζημιές στη χρήση των δύο τελευταίων ετών. Γι αυτό και πληρώνει τους εργαζόμενους ως τις 31 Αυγούστου ώστε να έχει περιθώριο δύο μηνών να κάνει τις διαπραγματεύσεις. Και ταυτόχρονα με την εκκαθάριση της εταιρίας πληρώνει τα χρέη της, και εκβιάζει την κυβέρνηση να μεσολαβήσει και να δώσει κανένα θαλασσοδάνειο από κρατική τράπεζα σε κάποιον δικό της άνθρωπο και να συνεχίσει να ελέγχει η κυβέρνηση της ΝΔ μέσω ανθρώπων της, τα δύο αυτά μέσα ενημέρωσης. Και το δάνειο δεν είναι ανάγκη να το δώσει κατευθείαν για την εφημερίδα και τον ραδιοσταθμό, αλλά μπορεί αργότερα να το δώσει σε άλλη επιχείρηση του ίδιου επιχειρηματία… Γνωστά πράγματα…
Πάντως κάποια διαπραγμάτευση βρίσκεται σε εξέλιξη και η κάθε πλευρά ψάχνει να βρει στήριγμα και πώς να χρησιμοποιήσει πιο επιδέξια τους 450 ανθρώπους που χάνουν τη δουλειά τους και μένουν άνεργοι μέσα στην κρίση…
Οι μόνοι που δεν έχουν άποψη, στρατηγική και δεν ξέρουν τι θέλουν είναι οι δημοσιογράφοι και η συνδικαλιστική τους ηγεσία. Δεν ξέρουμε και δεν έχουμε καμία πρόταση ήταν τα ειλικρινή λόγια του Πάνου Σόμπολου ο οποίος είπε μεν την αλήθεια αλλά επιβεβαίωσε ότι είναι ένας ανθρωπάκος που τον ξεπερνάνε οι εξελίξεις και δεν τις αντιλαμβάνεται καν στην ολότητά τους. Καταλαβαίνει ένα μέρος τους όπως και όλος ο κλάδος. Τα δε εκλεγμένα μέλη του ΔΣ που ανήκουν στην Αριστερά δεν φιλοδοξούν να παίξουν κανέναν άλλο ρόλο, αλλά απλά να φθείρουν τους άλλους συναδέλφους τους στο ΔΣ για να κερδίσουν σε δύο χρόνια άλλες δέκα ψήφους και να εξασφαλίσουν την επανεκλογή τους. Μικρόνοιες και μικρότητες έλλειψη φιλοδοξιών, οράματος και ικανοτήτων. Ο θρίαμβος της μετριότητας και δοξολογία της ανικανότητας.
Προφανώς με τέτοια ΕΣΗΕΑ αισθάνονται ότι έχουν τα χέρια τους λυμένα επιχειρηματίες, κυβέρνηση κλπ και η αντιπολίτευση λέει μέσα της ευτυχώς που οι άνθρωποί μας που δουλεύουν στα μέσα ενημέρωσης και εκλέγουν και το ΔΣ της ΕΣΗΕΑ είναι χαϊβάνια και δεν υπάρχει κίνδυνος να ξυπνήσουν ακόμα…Αντί οι εργαζόμενοι να προχωρήσουν αμέσως σε εξασφάλιση της απρόσκοπτης συνέχισης της λειτουργίας των δύο μέσων ενημέρωσης με δική τους ευθύνη, ώστε οι διαπραγματεύσεις να γίνουν με διαφάνεια και να έχουν και οι ίδιοι λόγο στις αποφάσεις και να μάθουν και οι ακροατές και οι αναγνώστες και όλοι οι πολίτες το τι γίνεται και το τι παίζεται στο παρασκήνιο, δεν έκαναν τίποτα. Μόνον μια 24ωρη απεργία για την τιμή των όπλων. Ρίξαμε την μπαταριά στον αέρα, διαλύθηκε ο καπνός από τον πυροβολισμό, κρύφτηκαν οι αριστεροί πίσω από τους δεξιούς, οι δεξιοί είπανε ότι δεν έχουμε συγκροτημένο προεδρείο και επομένως δεν μπορούμε να συνεδριάσουμε και να αποφασίσουμε…και φύγανε. Οι 500 άνεργοι δημοσιογράφοι και τεχνικοί προστίθενται στους 55.000 νέους άνεργους αυτού του τριμήνου και γίνονται μέρος της στατιστικής και της αριθμητικής. Η κυβέρνηση και το ΚΚΕ θα φροντίσουν να πάρουν και ένα επίδομα ανεργίας 500 ευρώ αντί για 400 και έληξε η αγωνιστική κινητοποίηση. Οι συνδικαλιστές θα έχουν εξασφαλίσει τη θεσούλα τους, οι πολιτικοί τη δική τους και οι βολεμένοι το κατά δύναμιν. Οι άνεργοι θα βρίζουνε, θα βρίζουνε, θα βρίζουνε και μετά από 4 χρόνια θα πάνε να τους ψηφίσουν…
Πάμε και στον Αλαβάνο…Έχω δεί πολλές ρόμπες στα αστικά κόμματα που αναλαμβάνουν την πολιτική ευθύνη της ηγεσίας τους στα λόγια και αφήνουν τα χρέη τους απλήρωτα ή βάζουν κάποιον υπάλληλο να τα πληρώσει. Αλλά τέτοιες ξεκούμπωτες ρόμπες στην Αριστερά, δεν έχω ξαναδεί. Παραιτούμαι τη μία και ξε- παραιτούμαι την άλλη γιατί όπως έκανα λάθη επί 365 μέρες τον προηγούμενο χρόνο, έτσι ακριβώς έκανα λάθος και τη μέρα που παραιτήθηκα. Δεν το ήθελα μου ξέφυγε. Τελικά είμαστε όλοι ίδιοι. Και όσοι στοιχηματίσαμε στην ακεραιότητα και στη σοβαρότητα του ανδρός, απλώς χάσαμε. Ενώ όποια λαμόγια της δημοσιογραφίας είπαν από την αρχή ότι έλα μωρέ… στα ψέματα το κάνει για να τον παρακαλάνε να επανέλθει… δικαιώθηκαν. Και τους είχε βάλει και τις φωνές ο ίδιος ο Αλαβάνος όταν αμφισβήτησαν το λόγο του και την εντιμότητά του και έλεγαν ότι είναι μούφα η παραίτηση…
Επί της ουσίας όμως, έχει δίκιο ο Αλαβάνος και πρέπει να ακολουθήσουν την πρότασή του αν θέλουν να δουν άσπρη μέρα. Ο ΣΥΝ είναι ένα κόμμα που μπορεί να έχει εκτός από την ανανεωτική πτέρυγα κι άλλη μια πτέρυγα που θα λέγεται πρώην Μαοϊκοί κι άλλη μια που θα λέγεται πρώην ΚΚΕ κι άλλη μια που θα λέγεται πρώην ΕΑΡ κι έλλη μια που θα λέγεται πρώην ΚΚΕ κι άλλη μια που θα λέγεται πρώην ΚΚΕ (ες) κι άλλη μια που θα λέγεται πρώην ΕΔΑ κι άλλες καμιά 50αριά γιατί στην Αριστερά έχουν γίνει εκατοντάδες διασπάσεις κι έχουν μείνει χιλιάδες απωθημένα όπως και σε όλους τους ηττημένους. Επίσης έτσι δεν θα επαναληφθούν θλιβερά φαινόμενα όπως να είναι δεύτερη στο ευρωψηφοδέλτιο η επιλεγμένη με κοοπτάτσια από την ΚΟΕ υποψήφια, πολύ αξιόλογη κατά τα άλλα που απλώς δεν την τιμά όπως της αξίζει ο διορισμός εν μέσω δήθεν εκλεγμένων. Με τον Παπαδημούλη τρίτο πράγμα που δείχνει ότι πλέον οι οργανωμένες τάσεις έχουν εκφυλιστεί σε απλές φράξιες και ξέχασαν γιατί σχηματίστηκαν…
Μάλλον λοιπόν τα μέλη του ΣΥΝ πρέπει να ακολουθήσουν τις προτάσεις Αλαβάνου, αλλά να του ξεκαθαρίσουν αν έχουν κότσια και δεν είναι όλες κότες, ότι αρχηγός δεν μπορεί να είναι πλέον μια ρόμπα, ένας άνθρωπος που στην τακτική δεν διστάζει να λέει και ψέματα όπως ακριβώς κάνει και ο Καραμανλής ή η Ντόρα… Δεν είναι στοιχείο ικανότητας για έναν αριστερό πολιτικό, αυτά τα καραγκιοζιλίκια…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου