Εμπόδιο για την ανάπτυξη, το κράτος και οι τράπεζες...

Μία μέρα μετά και την 24ωρη απεργία της ΓΣΕΕ επιστρέφουμε στα προβλήματα της πραγματικής οικονομίας. Αυτό σημαίνει στα προβλήματα της πραγματικής μας ζωής γιατί κι εμείς από την πραγματική οικονομία ζούμε και όχι από τις φούσκες. Οι φούσκες δεν τρέφουν τους ανθρώπους. Η πραγματική οικονομία τους ταίζει, τους ντύνει τους μορφώνει τους διασκεδάζει. Οι φούσκες απλώς κάποιους πλουτίζουν και κάποιους τους φτωχαίνουν. Με τις φούσκες ξεφούσκωτες όπως τώρα, δεν θα έπρεπε να έχουμε πρόβλημα αν η διανομή των εισοδημάτων ήταν στοιχειωδώς δίκαιη. Οι αδικίες δημιουργούν την αφόρητη φτώχεια σε σημείο ακόμα και σήμερα στην Ελλάδα του 2009 να υπάρχουν έστω και λίγοι άνθρωποι που πεινάνε. Αυτό και μόνο δείχνει την αποτυχία του συστήματος.

Η αποτυχία και η αδικία πάνε μαζί. Η αδικία είναι επιλογή. Αλλιώς μερικοί δεν μπορούν να είναι πολύ πλούσιοι. Η αδικία δημιουργεί την επιτυχία, τους πλούσιους και την αποτυχία. Τους φτωχούς. Η αδικία είναι επιλογή του συστήματος. Ανάλογα με τη μεριά από την οποία το βλέπεις, είναι είτε η επιτυχία είτε η αποτυχία του συστήματος.

Δείτε για παράδειγμα τον τρόπο με τον οποίο εξακολουθούν να συμπεριφέρονται οι τράπεζες στην Ελλάδα. Με τα ευρωπαίκά επιτόκια να πηγαίνουν στο 1% καθώς ακόμα και η νεοφιλελεύθερη ηγεσία της ΕΚΤ δεν φοβάται πιά τον πληθωρισμό ο οποίος πέφτει ως αποτέλεσμα της ύφεσης, τα επιτόκια στην Ελλάδα είναι από 5% έως 15% ακριβότερα. Και το χειρότερο. Ακόμα εξακολουθούν να απορρίπτουν τις 9 στις 10 αιτήσεις που υποβάλλονται. Αρνούνται να βγάλουν κέρδος με τον μόνο νόμιμο γι αυτές τρόπο και αγοράζουν την κυβέρνηση για να μην τις εμποδίζει να παρανομούν.

Νόμιμος τρόπος είναι να δανείζουν με κέρδος λογικό, δηλαδή 1,25% κυρίως από τα χρήματα των καταθετών τους. Παράνομος τρόπος είναι κατά την άδεια λειτουργίας τους να χρεώνουν ένα ευρώ για να κάνεις κατάθεση ή να εισπράττουν 300 ευρώ για να εξετάσουν την αίτησή σου για δανειοδότηση. Αυτά έπρεπε κανονικά να είναι μέρος των εξόδων λειτουργίας και να αφαιρούνται από το μικτό κέρδος για να βγεί το καθαρό. Δηλαδή σε περιόδους όπως η σημερινή όπου έχουν έξι μήνες να εγκρίνουν νέα δάνεια, θα έπρεπε να έχουν ζημιές. Δεν έχουν όμως. Έχουν κέρδη. Και τα εισπράττουν επειδή η κυβέρνηση τους επιτρέπει να παρανομούν ενώ κανονικά θα έπρεπε να τους έχει ανακαλέσει την άδεια λειτουργίας.

Οι τράπεζες δεν είναι για να βγάζουν λεφτά από τα δημοσιονομικά. Και όμως αγοράζουν προνομιακά τα ομόλογα του δημοσίου με 4,5 % τα ενεχυριάζουν στην ΕΚΤ με 1,25% και βγάζουν χέρι με χέρι σχεδόν 3,5%. Γιατί λοιπόν να δώσουν στεγαστικό δάνειο με 3% και να τους μείνει το υπόλοιπο λογικό κέρδος; Τι τα κάνουν αυτά τα χρήματα; Μόνον πιστωτικές κάρτες και καταναλωτικά δάνεια. Δηλαδή τα δίνουν με πραγματικό κέρδος από 11 έως και 17%. Εκεί έχουν βάλει τον πήχη. Μά τότε η παραγωγή που θα βάλει τον πήχη; Στο 35% καθαρό κέρδος; Το εμπόριο στο 70% καθαρό κέρδος και οι υπηρεσίες στο 90%. Γίνεται οικονομία με τέτοιες στρεβλώσεις;

Η δικαιολογία τους είναι παραπλανητική. Μά εμείς δίνουμε λέει στις καταθέσεις 4,5%. Πώς να δώσουμε στεγαστικά δάνεια τόσο χαμηλά; Δεν θα βγάλουμε τίποτα. Ψέματα λένε φυσικά. Όπως είπαμε από την ΕΚΤ παίρνουν μετρητά με κόστος 1,25% με προοπτική να πάει στο 1%. Από εκεί έπρεπε να δίνουν τα στεγαστικά δάνεια. Και να βγάλουν κέρδος. Οι καταθέσεις δεν έχουν στο σύνολό τους 4,5%. Μόνον οι προθεσμιακές. Κι αυτές καταργήθηκαν από τότε που έπαψαν να διαφημίζουν τέτοια επιτόκια. Ούτε οι μισές δεν είναι. Κι από αυτές όμως όλες να ήταν με 4,5% πάλι αμπορούν να δίνουν επιχειρηματικά δάνεια με 7% αντί με 8 και 9 και 10% που δεν δίνουν τώρα ή καταναλωτικά δάνεια με 12% και 13% που επίσης δεν δίνουν τώρα και πιστωτικές κάρτες με 17% και 18% και 19% που δίνουν τώρα. Είναι τα μόνα προϊόντα που δεν έκοψαν καθόλου απάνω στην κρίση οι τράπεζες. Τα μόνα.

Οι πιστωτικές κάρτες όμως δεν είναι κανονικά τραπεζικά προϊόντα. Δεν προορίζονται για τραπεζικό δανεισμό. Κι αυτό είναι στρέβλωση της αγοράς. Κανονικά η πιστωτική κάρτα είναι για να αγοράζω σήμερα ένα προϊόν χωρίς να εκταμιεύσω μετρητά και να μπορώ να τα πληρώσω μετά από 30 μέρες ή μετά από 40 μέρες ή μετά από 50 μέρες ανάλογα με τον ανταγωνισμό χωρίς καθόλου τόκο. Κι από κεί και πέρα, στις 90 μέρες ή στις 120 μέρες ή στοις 360 μέρες να επιβαρύνομαι το πολύ με τους τόκους καταναλωτικού δανείου, ανάλογα με το όριο δαπανών που μου έχει εγκριθεί. Οι πιστωτικές κάρτες δεν πρέπει να έχουν επιβάρυνση από την πρώτη μέρα σαν να έχω πληρώσει με μετρητά που δανείστηκα. Αυτό είναι καταναλωτικό δάνειο. Δεν είναι πιστωτική κάρτα.. και το καταναλωτικό δάνειο έχει τουλάχιστον 5 μονάδες μικρότερο επιτόκιο. Δεν μπορεί η τράπεζα να τα έχει όλα δικά της. Γιατί εκμεταλλεύεται συγκεκριμένο προνόμιο.

Κάποιον ο οποίος δανείζει χρήματα με τόκο τον λέμε τοκογλύφο και ο νόμος το απαγορεύει. Είναι έγκλημα. Πάς φυλακή. Μόνον ο τραπεζίτης δεν πάει φυλακή γιατί έχει άδεια του κράτους να ασκεί νόμιμη τοκογλυφία. Γι αυτό και υπάρχουν περιορισμοί στην ανεξέλεγκτη δράση τους. Για να μην μπορούν να κάνουν αυτά που κάνουν. Και πουθενά στον κόσμο βέβαια δεν μένουν οι τράπεζες ασύδοτες όπως εδώ να βγάζουν στο σφυρί σπίτια για χρέος 1000 ευρώ που με τις δικές τους επιβαρύνσεις έγιναν 3.000 ή 33 .000 ευρώ. Αυτά μόνον στην Ελλάδα γίνονται.

Ακόμα και στην Ελλάδα αυτά επετράπησαν τότε που είχαμε πληθωρισμό 25%, δηλαδή το νόμισμα ήταν εντελώς ξεφτιλισμένο και πραγματικά μπορούσαν να χάσουν τα κεφάλαιά τους οι τράπεζες, γιατί σε πέντε χρόνια με τις αλλεπάλληλες υποτιμήσεις έχανε την αξία του. Επιτρεπόταν λοιπόν στις τράπεζες να ενσωματώνουν τους τόκους στο αρχικό κεφάλαιο και να εγείρουν νέες ακόμα μεγαλύτερες απαιτήσεις. Μπορούσες λοιπόν να έχεις δανειστεί 1.000.000 δραχμές, να έχεις πληρώσει σε δέκα χρόνια 2.000.000 δρχ και να χρωστάς άλλα δέκα. Αυτές οι συνθήκες δεν υπάρχουν πλέον. Οι τράπεζες όμως εξακολουθούν την ίδια πρακτική.

Έχουμε λοιπόν τώρα το εξής παράδοξο. Το κράτος που κανονικά έπρεπε να είναι πιο φερέγγυο από οποιονδήποτε πολίτη να είναι πιο αναξιόπιστο από ποτέ. Να δανείζεται σε επιτόκια που δανείζεται ιδιώτης… Χαλάει την πιάτσα δηλαδή. Γιατί το κράτος δανείζεται από μόνο του, περισσότερα από όσα δανείζονται όλοι μαζί οι πελάτες όλων των τραπεζών. Το σύνολο του ιδιωτικού χρέους είναι 125 δισεκατομμύρια ευρώ και το κράτος δανείζεται 45 δισεκατομμύρια σε έναν μόνο χρόνο. Καταλαβαίνετε τη διαφορά. Διπλάσια και τετραπλάσια και δεκαπλάσια. Γιατί άλλος τα χρωστάει σε 25 χρόνια και άλλος σε τρία. Ανάλογα και το κράτος.

Ο δεύτερος αντιαναπτυξιακός παράγοντας είναι οι τράπεζες. Δεν μπορείς να μου ζητάς εγγυήσεις σε ακίνητα ή σε μετρητά για να μου δανείσεις χρήματα. Γιατί τότε θα δανείζεις μόνον αυτούς που έχουν. Που είναι ήδη πλούσιοι. Σκοπός είναι να δανειοδοτήσεις τον νέο άνθρωπο που θέλει να γίνει μηχανικός, άρα να αποκτήσει συνεργείο ή τον μηχανικό να χτίσει σπίτια, ή τον μηχανικό που έχει μια καλή ιδέα να φτιάξει εργοστάσιο που να κατασκευάζει ανεμογεννήτριες, φωτοβολταϊκά ή ηλεκτρικά και υβριδικά αυτοκίνητα. Δηλαδή τεχνολογίες που τώρα αναπτύσσονται επομένως μπορείς με λίγα κεφάλαια να μπείς στην αγορά και να κατασκευάσεις κάτι που θα είναι παγκοσμίως παραδεκτό.

Εδώ είναι που υπάρχει ρίσκο. Και η τράπεζα πρέπει να μοιράζεται το ρίσκο εφόσον πεισθεί ότι ο πελάτης είναι σοβαρός, προσγειωμένος, γνώστης του αντικειμένου και μπορεί να πετύχει. Δεν είναι δουλειά της τράπεζας να του πάρει του ανθρώπου το σπίτι και να μείνει στο δρόμο…