Οι ψεύτες την πρώτη τετραετία χαίρονται

Εάν πιστέψουμε τους ισχυρισμούς της κυβέρνησης η οικονομία πάει καλά και δεν απειλείται. Αντιθέτως η μόνη αρνητική εξέλιξη διεθνώς, η αύξηση της τιμής του πετρελαίου, έχει συμβάλει στην αύξηση των εσόδων της κυβέρνησης. Με 3,5% ετήσια αύξηση του ΑΕΠ αυξάνονται αναλόγως και τα έσοδα της κυβέρνησης. Δεν υπάρχει επομένως κανένας λόγος να ληφθούν αυτά τα μέτρα που πλασσάρησε η κυβέρνηση ως δεύτερο κύμα δημοσιονομικής εξυγίανσης.

Αφού λοιπόν έχουμε ολοφάνερη αντίφαση, είναι προφανές ότι η κυβέρνηση λέει ψέματα και για την κατάσταση της οικονομίας και για τους λόγους που αποφάσισε τη φοροεπιδρομή σε όλους τους ανθρώπους της εργασίας, ενώ ταυτόχρονα εξαίρεσε το κεφάλαιο, δηλαδή τις επιχειρήσεις.

Αν μάλιστα συνεκτιμήσουμε το γεγονός ότι τα προηγούμενα 4 χρόνια υποχώρησαν οι δαπάνες για την παιδεία ως ποσοστό του ΑΕΠ και οι δαπάνες για την υγεία ως ποσοστό του ΑΕΠ και οι δημόσιες επενδύσεις ως ποσοστό του ΑΕΠ και μια σειρά άλλες δαπάνες από τις οποίες επωφελούνται κυρίως οι χαμηλότερες εισοδηματικά τάξεις, τότε θα καταλάβουμε και γιατί γίνονται όλα αυτά.

Οι πιο ευχαριστημένοι από την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης είναι μόνον οι ιδιοκτήτες μεγάλων επιχειρήσεων και μάλιστα κερδοφόρων και μάλιστα του τραπεζικού κλάδου γιατί μειώθηκε η φορολογία των καθαρών κερδών τους ή και έμειναν αφορολόγητα πολλά από τα κέρδη στις περιπτώσεις συγχωνεύσεων. Αυτό όμως δεν έφερε στην οικονομία κάποια ανάσα. Δηλαδή τα τέσσερα τελευταία χρόνια δεν διπλασίασαν τις θέσεις εργασίας οι κερδοφόρες επιχειρήσεις του χρηματιστηρίου και μάλιστα οι τράπεζες. Αντιθέτως μερικές όπως ο ΟΤΕ πουλήθηκαν σε ξένους και επομένως χάθηκαν και οι διευθυντικές θέσεις για τους Έλληνες τις οποίες θα καταλάβουν Γερμανοί και στις θυγατρικές επιχειρήσεις.

Και στην οικονομία δεν μπορείς να κοροϊδέψεις κανέναν με λόγια, γιατί αν η τσέπη μου αδειάζει αντί να γεμίζει, δεν πρόκειται να με κάνεις να πιστέψω το αντίθετο. Κι αν βλέπω γύρω μου και μέσα στην οικογένειά μου άνεργους, δεν πρόκειται να πιστέψω ότι μειώθηκε η ανεργία.

Η κυβέρνηση με τη φορολογία της στα χαρτιά εξισώνει την μεγαλύτερη κερδοφόρα επιχείρηση με εκατοντάδες εκατομμυρίων κέρδη με τον μισθωτό ή συνταξιούχο που παίρνει 12.000 ευρώ το χρόνο. Τους φορολογεί με συντελεστή 25%. Αλλά στην επιχείρηση επιτρέπει να αφαιρεί προηγουμένως τα έξοδά της, ενώ ο μισθωτός ή ο συνταξιούχος φορολογείται και για τα μέσα συντήρησής του. Ακόμα και για το φαγητό που τρώει. Άρα δεν τους εξισώνει. Τους εξοντώνει. Οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι που εισπράττουν πάνω από 30.000 ευρώ φορολογούνται ακόμη αγριότερα με συντελεστή 40%. Παρά το γεγονός ότι δεν είναι φοροφυγάδες και παρά το γεγονός ότι ούτε κι αυτοί είναι πολούσιοι και δεν τους επιτρέπει να αφαιρέσουν τα έξοδα συντήρησής τους.

Σε τίποτα δεν είμαστε ίσιοι, ούτε και στις λεπτομέρειες. Σταματήστε ένα φιατάκι στο δρόμο και μία Πόρσε. Το φιατάκι θα ανήκει συνήθως στον οδηγό του ο οποίος πληρώνει τα πάντα από τα αγρίως φορολογημένα του, ενώ η Πόρσε ανήκει συνήθως σε μια εταιρία με λήζινγκ και αφαιρείται ολόκληρο το κόστος αγοράς και συντήρησης αλλά και τα καύσιμα κίνησης από τις εισπράξεις μιάς επιχείρησης. Είναι δηλαδή πλήρως αφορολόγητα.

Είναι πλήρως αντισυνταγματική αυτή η πολιτική, γιατί το Σύνταγμα προβλέπει ότι όλοι οι πολίτες πρέπει να συμβάλουν στα δημόσια βάρη, ανάλογα με τις δυνάμεις τους. Κεφαλικός φόρος επιβάλλονταν τους προηγούμενους αιώνες σε άλλα καθεστώτα, που δεν υπήρχε κράτος οργανωμένο αλλά ηγέτης ιδιοκτήτης των πάντων ο οποίος νοίκιαζε αυτές τις προσόδους στους φίλους του κι εκείνοι εισέπρατταν πολύ περισσότερα για να γίνουν πλούσιοι.

Η ομολογία της αποτυχίας προκύπτει από το γεγονός ότι η κατ ευφημισμόν λεγόμενη πρώτη φάση της δημοσιονομικής εξυγίανσης, δηλαδή η περίφημη απογραφή, αυτά τα αποτελέσματα παρήγαγε. Και αυτά τα έσοδα απέδωσε που ομολογεί η κυβέρνηση ότι είναι κατώτερα από τα έξοδα λειτουργίας του κράτους παρά την περικοπή δαπανών από τις οποίες επωφελούνται οι ασθενέστερες εισοδηματικά τάξεις. Επειδή λοιπόν ως τώρα αποδεικνύεται στην πράξη ότι έλεγε ψέματα, θα περίμενε κανείς να αλλάξει οικονομική πολιτική να βρεί και μια καλή δικαιολογία ο πρωθυπουργός και να αλλάξει πολιτική για να μειώσει τις αδικίες. Γίνεται αυτό στην πολιτική γιατί αλλιώς δεν ανανεώνεται κανένα κόμμα και οδηγείται αναπόφευκτα στην ήττα.

Αντί γι αυτό, βλέπουμε ότι αυτοί οι οποίοι διαχειρίζονται το δημόσιο χρήμα με τρόπο που επιτρέπει την άσκηση ποινικών διώξεων εναντίον τους, ζητούν περίπου 6 δισεκατομμύρια ευρώ περισσότερα σε ετήσια βάση από τα ίδια τα θύματά τους, τα οποία είχαν την ατυχή ιδέα να τους ψηφίσουν και για δεύτερη τετραετία. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα που τεκμηριώνουν αυτές τις αδικίες. Για παράδειγμα αν συγκρίνουμε έναν συνταξιούχο με έναν εισοδηματία. Αλλά ακόμα και αν συγκρίνουμε δυό εισοδηματίες μεταξύ τους. Ένας μικρομέτοχος της Εθνικής τράπεζας θα φορολογηθεί με 10%. Ένας μεγαλομέτοχος που θα πάρει εκατομμύρια, θα φορολογηθεί πάλι με 10%. Δεν υπάρχει δηλαδή μια κλίμακα ώστε να συνεισφέρουν στα δημόσια βάρη ανάλογα με τις δυνάμεις τους.

Αντιθέτως υπάρχουν ακόμα κατηγορίες μεγάλων φοροφυγάδων οι οποίοι παραμένουν αφορολόγητοι. Αυτοί λοιπόν δεν μπορούν να φορολογηθούν καλύτερα όπως λέει ο κ. Αλογοσκούφης για το λόγο ότι είναι εντελώς αφορολόγητοι. Και πώς να πιστέψω ότι αυτά τα 6 δισεκατομμύρια παραπάνω, δεν θα τα μοιράσετε σε κουμπάρους, σε παρέες από το Λονδίνο, σε επιδοτήσεις φίλων εφοπλιστών για να αγοράσουν πλοία ενώ τα νησιά θα έχουν χειρότερες συγκοινωνίες και όταν θα αποκαλύπτονται τα όργια, εσείς θα εμποδίζετε ακόμα και τις δικογραφίες να φτάσουν στη Βουλή. Όταν θα αποκαλύπτονται και θα ομολογούνται από τους αυτουργούς οι μίζες, εσείς θα κλείνετε τα αυτιά σας και δεν θα κάνετε απολύτως τίποτα για να τους αποτρέψετε. Όποιος λέει ψέματα όλο το χρόνο, έτσι αντιμετωπίζεται πλέον όλο το χρόνο. Σαν ψεύτης…Χωρίς καμιά πολιτική αξιοπιστία.