Πλίνθοι, λίθοι, σκύβαλα...

(δίπλα: ο φλεγόμενος Μάης)

Βέβαια νομίζω ότι και σήμερα το πρόβλημα των περισσότερων πολιτών είναι η ακρίβεια γενικώς ή για να το πούμε συμβολικά πόσο κάνει ένα κουλούρι. Αλλά μάλλον σήμερα είναι διάσημο το κουλούρι που έφαγε στο κεφάλι το μέλος της διοίκησης της ΓΣΕΕ που ανήκε στην αυτόνομη παρέμβαση, αλλά προοριζόταν μάλλον για τον πρόεδρο της ΓΣΕΕ. Δηλαδή αντί να απασχολεί τους συνδικαλιστές όλων των αποχρώσεων το γεγονός ότι σε όλες τις εκδηλώσεις για την πρωτομαγιά στην Αθήνα συμμετείχαν με γενναιόδωρα νούμερα 7.000 άνθρωποι (ούτε καν 70.000 πολίτες) μας απασχολεί το κουλούρι. Και όμως δεν χρειάζεται πιά σκέψη, έχουμε ολοφάνερο μπροστά μας το λόγο για τον οποίο η μεγάλη πλειοψηφία των εργαζόμενων δεν συμμετέχουν πιά στα συνδικάτα και στις εκδηλώσεις τους αν και τυπικά ανήκουν σ’ αυτά.

Αυτός ακριβώς είναι ο λόγος. Ότι ένας απλός εργαζόμενος που δεν είναι δηλαδή επαγγελματίας συνδικαλιστής, δεν μπορεί να παρακολουθήσει μια γενική συνέλευση του σωματείου του εκτός κι αν είναι μαζοχιστής. Γιατί πρέπει να ακούσει προηγουμένως 5-6 ώρες τις ατέλειωτες αντιπαραθέσεις μεταξύ συνδικαλιστών που έχουν μάλλον προσωπικές υπαρξιακές και το πολύ-πολύ κομματικές διαφορές πριν ακούσει έστω και μια κουβέντα για τα προβλήματα που τον απασχολούν. Και αυτές οι αντιπαραθέσεις είναι τόσο έντονες ώστε να εκφράζονται μερικές φορές και με το πέταγμα αντικειμένων προς την πλευρά του ομιλητή. Ε! εκεί τα μαζεύεις και φεύγεις γιατί οι άνθρωποι αυτοί που ισχυρίζονται ότι έχουν συνδικαλιστική συνείδηση μπιό αναπτυγμένη από το μέσο όρο, απλώς δεν είναι σοβαροί. Δεν είναι άξιοι της αποστολής τους και του ρόλου που νομίζουν ότι παίζουν.

Οι εργαζόμενοι όμως συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα κι ας μην έχουν ηγεσία άξια να καταλάβει και τα προβλήματά τους και το επίπεδο συνείδησης στο οποίο έχουν φτάσει. Έτσι γινόταν πάντοτε άλλωστε. Δείτε το δικό μας Πολυτεχνείο το 1973 που ταρακούνησε τη Χούντα για την οποία όλες οι ηγεσίες όλων των αριστερών οργανώσεων υπολόγιζαν ότι θα διατηρηθεί άλλα 20-30 χρόνια. Το ίδιο έγινε και στη Γαλλία με τον Μάη του 1968 που σάρωσε τον γκωλισμό και αμφισβήτησε όλο το σύστημα ακόμα και την επίσημη Αριστερά η οποία επίσης δεν είχε πάρει χαμπάρι για την κοινωνική πίεση που είχε αυξηθεί και νόμιζε ότι ο γκωλισμός θα ζήσει άλλα 20-30 χρόνια.

Αυτές οι γραφειοκρατικά αγκυλωμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες δεν αντιλαμβάνονται τίποτα από την κοινωνία. Δεν την ακούν. Έχουν μια δική τους δυναμική και καθορισμένη πορεία, η οποία ακούει το κόμμα, το οποίο ανήκει στη σύστημα και επομένως δεν μπορεί να έχει καμία αντισυστημική δραστηριότητα ή να αμφισβητεί το σύστημα με σκοπό να το αλλάξει ή να το μεταρρυθμίσει για να χρησιμοποιήσουμε μια γλώσσα του συρμού.

Το ίδιο συμβαίνει κατ επέκτασιν και με τα κόμματα. Όταν το κάθε στέλεχος έχει μια προσωπική στρατηγική, είναι λογικό ο ένας να κοιτ΄λαει στην ανατολή κι ο άλλος στη Δύση. Δείτε το περιβάλλον. Η κυβέρνηση δεν μπορεί να ανταποκριθεί ούτε στις στοιχειώδεις υποχρεώσεις που έχει αναλάβει στο πλαίσιο του πρωτοκόλλου του Κιότο. Όχι να περιορίσει τη ρύπανση του περιβάλλοντος, αλλά ούτε τον μηχανισμό παρακολούθησης δεν μπορεί να δημιουργήσει. Η αντιπολίτευση επίσης έχει έτοιμη μιάν απάντηση που δεν σημαίνει τίποτα επί της ουσίας. Να φτιάξουμε υπουργείο Περιβάλλοντος, πράγμα που είχαμε στο παρελθόν και το καταργήσαμε ενσωματώνοντάς το στο δημοσίων έργων. Μα με υπουργείο ή χωρίς υπουργείο, αν δεν έχεις ολοκληρωμένη πολιτική, δεν πρόκειται να κάνεις τίποτα. Άρα πως θα πείσεις ότι είσαι η εναλλακτική λύση.

Και δυστυχώς στο ΠΑΣΟΚ αυτό δεν το αντιλαμβάνεται ούτε ο Παπανδρέου ούτε όλοι όσοι αμφισβητούν τον Παπανδρέου. Μπορώ να πώ μάλιστα ότι ο Γιώργος προσωπικά το αντιλαμβάνεται περισσότερο από τους άλλους. Κλείνω την παρένθεση γιατί πλέον περί παρενθέσεως πρόκειται.