Το υπουργείο Οικονομικών "δηλώνει" οτι ευνοεί τη φοροδιαφυγή!

Ας δούμε μια σημερινή είδηση που έβγαλε το Υπουργείο Οικονομικών σύμφωνα με την οποία κάνει καλά τη δουλειά του και θα εισπράξει περίπου 2 δισεκατομμύρια ευρώ. Ενώ είναι ένα μνημείο ανικανότητας, όχι μόνον να πατάξει τη φοροδιαφυγή, αλλά και να διαφυλάξει τον δημόσιο και ιδιωτικό πλούτο στο εσωτερικό της χώρας, ώστε να μην καταλήξει στους φορολογικούς παραδείσους.

« Έσοδα 2 δισ. ευρώ αναμένει το υπουργείο Οικονομικών από τη φορολόγηση Ελλήνων που με τραπεζικά εμβάσματα την περίοδο 2009-2011 έβγαλαν μεγάλα ποσά στο εξωτερικό.

Συνολικά το υπουργείο διαθέτει λίστα 54.000 φυσικών προσώπων που έβγαλαν μεγάλα ποσά καταθέσεων στο εξωτερικό το διάστημα 2009 - 2011 χωρίς να δικαιολογούνται από τα εισοδήματά τους. Συνολικά διαφορές δηλωθέντος εισοδήματος και καταθέσεων διαπιστώθηκαν σε περίπου 25.000 φορολογούμενους και επιχειρήσεις. Εξ αυτών έχουν ήδη ειδοποιηθεί 14.000 καταθέτες του εξωτερικού και κλήθηκαν να υποβάλλουν συμπληρωματικές δηλώσεις προκειμένου να δικαιολογήσουν τα ποσά των καταθέσεων που βρίσκονται σε αναντιστοιχία με τα δηλωθέντα εισοδήματά τους.

Όσοι αμφισβητήσουν τα στοιχεία του υπουργείου Οικονομικών θα πρέπει να αποδείξουν ότι τα χρήματα που έβγαλαν στο εξωτερικό έχουν φορολογηθεί. Θα πρέπει δε να προσκομίσουν τις φορολογικές τους δηλώσεις από τις οποίες θα προκύπτει ότι τα ποσά αυτά έχουν δηλωθεί και φορολογηθεί. Εάν δεν δικαιολογήσουν την προέλευση των χρημάτων θα πληρώσουν τους πρόσθετους φόρους για τα εισοδήματα που απέκρυψαν. Ο φόρος θα υπολογιστεί με βάση την κλίμακα φορολογίας εισοδήματος και με τους συντελεστές που ίσχυαν τη χρονιά που απέκρυψαν εισοδήματα.

Σύμφωνα με πληροφορίες για τους 14.000 φορολογούμενους η διαφορά μεταξύ των εμβασμάτων και των εισοδημάτων υπολογίζεται σε περίπου 7 δισ. ευρώ. Το ποσό που υπολογίζεται να εισπραχθεί ξεπερνά τα 2 δισ. ευρώ.»

Αυτή είναι η είδηση. Κοιτάξτε τώρα τι αποκρύπτεται. Η διαφορά λέει των εμβασμάτων και των εισοδημάτων, είναι 7 δισεκατομμύρια ευρώ. Δηλαδή οι άνθρωποι αυτοί, έχουν εμβάσει ποσά που ξεπερνούν το δηλωθέν εισόδημα. Δηλαδή αποδέχεται το υπουργείο ότι ζούσαν με αέρα, επομένως ασχολείται μόνον με όσους έβγαλαν στο εξωτερικό μεγαλύτερο ποσό. Ενώ το λογικό θα ήταν να υπολογίσει ένα ποσό, πχ. 1000 ευρώ το μήνα ότι χρειάζονται για να ζήσουν και να καλέσει περισσότερους να δικαιολογήσουν πώς έζησαν και τους περίσσεψαν και τα ποσά που έστειλαν στο εξωτερικό. Αν μάλιστα πρόκειται για οικογενειάρχες, με 2 ή 3 προστατευόμενα μέλη, θα έπρεπε να υπολογίσει τα έξοδα συντήρησής τους και να καλέσει ακόμα περισσότερους. Γιατί απαλλάσσει τους υπόλοιπους και πόσοι θα ήταν αυτοί, αν υπολόγιζε στο ύψος του αφορολόγητου, δηλαδή 12.000 ευρώ το χρόνο, τα έξοδα συντήρησης; Επιπλέον θα έπρεπε να διαπιστώσει πρώτα τον τρόπο ζωής του καθενός, για να διαμορφώσει το ποσό που απαιτείται για τη συντήρησή του. Για παράδειγμα αν νοικιάζει ένα σπίτι με ενοίκιο 3.000 το μήνα, δεν θα υπολογίσει το ένα 1000, αλλά θα προσθέσει και το ενοίκιο. Αν πηγαίνει και διακοπές σε ξενοδοχεία, θα προσθέσει και αυτά κλπ κλπ Επομένως απαλλάσσει τη μεγάλη πλειοψηφία και ασχολείται μόνον με αυτούς που δεν είναι οργανωμένοι, αλλά απρόσεκτοι.

Το γεγονός ότι δεν έχει κάνει καμία σοβαρή προσπάθεια, επιβεβαιώνεται από εκείνο το κομμάτι της ανακοίνωσης που λέει ότι όποιος φορολογούμενος έχει αντίρρηση, θα πρέπει να προσκομίσει τις φορολογικές του δηλώσεις, από τις οποίες να προκύπτει ότι έχει φορολογηθεί για τα εμβάσματα που έκανε στο εξωτερικό. Δηλαδή δεν έχει ελέγξει αυτές τις δηλώσεις προηγούμενων ετών και δεν το έχει κάνει με το σύστημα που λέγαμε παραπάνω, αλλά είναι μια οριζόντια απόφαση επί δικαίων και αδίκων και ρίχνει άδεια για να πιάσει γεμάτα. Επιπλέον αδικεί ίσως πολλούς, οι οποίοι είναι μαρίδα, π.χ. ένας φοιτητής ο οποίος έβγαλε 20.000 ευρώ ενώ δεν είχε εισόδημα. Προφανώς του τα έδωσε ο μπαμπάς του ή ο παππούς του.

Ενώ όμως αδικεί τη μαρίδα, χαρίζεται στις επιχειρήσεις, και στους επιχειρηματίες οι οποίοι μπορούν να επικαλεστούν ότι δεν ήταν δικά τους χρήματα, αλλά της επιχείρησής του, από τα διαθέσιμα. Και φυσικά οποιαδήποτε επιχείρηση μπορεί να εμφανίσει ως διαθέσιμα ποσά, οποιοδήποτε τιμολόγιο έχει κοπεί και δεν έχει εισπραχθεί. Απλώς κόβει μια απόδειξη είσπραξης και τα διαθέσιμα εμφανίζονται νομίμως.

Το σοβαρότερο είναι ότι η διαφορά που εντόπισε είναι λέει 7 δισεκατομμύρια ευρώ, ενώ όλοι γνωρίζουμε ότι εκείνο το χρονικό διάστημα, αποσύρθηκαν από τις τράπεζες 70 δισεκατομμύρια ευρώ. Αυτά είναι καταθέσεις και όχι εισόδημα, πλην όμως αυτή η απόσυρση καταθέσεων η οποία δεν έχει ακυρωθεί και τα χρήματα δεν έχουν επιστρέψει, είναι αυτά που προκάλεσαν το μεγαλύτερο μέρος του προβλήματος των τραπεζών. Αν αυτές οι καταθέσεις βρίσκονταν στην Ελλάδα και όχι στο εξωτερικό, τότε καμιά τράπεζα δεν θα χρειαζόταν να συγχωνευθεί, να ανακεφαλαιοποιηθεί (παρά μόνον από τη ζημιά του PSI) θα μπορούσε να μην κλείνει τις στρόφιγγες χρηματοδότησης.

Αντί λοιπόν το υπουργείο Οικονομικών να ασχοληθεί με αυτό το σοβαρό πρόβλημα και να απαιτήσει επιστροφή των καταθέσεων και μετά φορολόγηση της διαφοράς, χαρίζει την επιστροφή και περιορίζεται στη φορολόγηση των 2 δισεκατομμυρίων ευρώ. Δηλαδή επιτρέπει να παραμείνουν στο εξωτερικό τα 68 δισεκατομμύρια ευρώ, στους φορολογικούς παραδείσους, στα ξένα τραπεζικά συστήματα, ενώ μπορεί να τους πιέσει ώστε να επιστρέψουν. Όχι να τους υποχρεώσει, γιατί έχει αποδεχθεί το καθεστώς της υπεράκτιας παγκοσμιοποίησης, αλλά να τους πιέσει με έμμεσους τρόπους και με κίνητρο το ότι δεν θα τους φορολογήσει αν δεν είναι φοροφυγάδες. Αν όμως δεν δεχθούν να επιστρέψουν τις καταθέσεις, τότε θα τους κατάσχει τις καταθέσεις, ως προϊόν εγκληματικής ενέργειας δηλαδή φοροδιαφυγής.

Αυτά που κάνουν δηλαδή οι άλλες χώρες για να προστατεύσουν το εγχώριο τραπεζικό τους σύστημα από τους φορολογικούς παραδείσους, δεν το κάνει το ελληνικό υπουργείο Οικονομικών, επομένως τροφοδοτεί τη φοροδιαφυγή και επιτρέπει, δηλαδή νομιμοποιεί την απόκρυψη κεφαλαίων σε φορολογικούς παραδείσους. Παρόλα αυτά έχει το θράσος να βγάζει και ανακοίνωση, στην οποία περιγράφει αφελώς ότι ασχολείται μόνον με τα 7 δισεκατομμύρια ευρώ της διαφοράς σε φυσικά πρόσωπα. Επομένως δεν ασχολείται καθόλου με τις επιχειρήσεις, αν και γνωρίζει ότι εκεί είναι τα περισσότερα χρήματα που σηκώθηκαν κι έφυγαν σε μια νύχτα. Κυρίως δε από τους καταθετικούς λογαριασμούς των μεγάλων επιχειρήσεων και των πολυεθνικών, οι οποίες από τη στιγμή της κρίσης, δεν διατηρούν στην Ελλάδα ούτε τα ταμειακά διαθέσιμα της ημέρας. Εταιρίες κινητής τηλεφωνίας, αλυσίδες τροφίμων, αλυσίδες λιανικής, μεγάλες ελληνικές και ξένες εταιρίες, στο τέλος της ημέρας, μεταφέρουν τις εισπράξεις της ημέρας στο εξωτερικό και στο τέλος του μήνα, μεταφέρουν στην Ελλάδα μόνο τη μισθοδοσία. Έτσι έχει αδειάσει το τραπεζικό σύστημα από καταθέσεις.

Με τις ενδοομιλικές συναλλαγές, όλες οι εταιρίες εμφανίζουν στην Ελλάδα αρνητικά διαθέσιμα γιατί τα διατηρούν στο εξωτερικό μαζί με τα κέρδη τους. Με απλά λόγια είναι η κυβέρνηση που ευνοεί τη φοροδιαφυγή αντί να την καταστέλει, κι αυτό δεν το κάνει για λόγους ανικανότητας αλλά για λόγους ιδεολογίας. Η κεφάλαιο και τα κέρδη και οι διαθέσιμες ροές χρήματος πρέπει να παραμένουν αφορολόγητες, διατί υποτίθεται ότι αυτές είναι οι μεταρρυθμίσεις οι οποίες θα προσελκύσουν επενδύσεις στη χώρα. Τέτοιες επενδύσεις όμως δεν βοηθούν τη χώρα και δεν αυξάνουν τα δημόσια έσοδα. Αντιθέτως μεγαλώνουν τα προβλήματα γιατί μεταφέρουν διαρκώς τον πλούτο που δημιουργείται στο εσωτερικό, στο εξωτερικό.

Γιατί για παράδειγμα πρέπει να πιάσουμε μόνον τη μαρίδα, έναν υδραυλικό, ή δικηγόρο ή γιατρό, ο οποίος έβγαλε στο εξωτερικό 100.000 ευρώ, ενώ είχε δηλώσει εισόδημα 20.000 και δεν πρέπει να πιάσουμε και την μεγάλη επιχείρηση, η οπ[οία έβγαλε στο εξωτερικό 100 εκατομμύρια ευρώ, ενώ στο εσωτερικό δήλωσε ότι είχε μόνο 20 εκατομμύρια ευρώ κέρδη; Με ποια λογική ο μεγάλος απαλλάσσεται και ο μικρός συλλαμβάνεται; Η διαφορά είναι ιδεολογική. Ο μικρός είναι εργαζόμενος επομένως φορολογείται ενώ ο μεγάλος είναι κεφάλαιο και επομένως δεν φορολογείται. Ο μεγάλος μπορεί να κάνει ενδοομιλικές συναλλαγές, ενώ ο μικρός δεν μπορεί. Ο μεγάλος φορολογείται μόνο στα καθαρά κέρδη, ενώ ο μικρός φορολογείται σε όλο το εισόδημα από το πρώτο ευρώ.

Δεν υπάρχει δημοκρατική νομιμοποίηση σε αυτό το φορολογικό σύστημα του κου Στουρνάρα και της κυβέρνησης, γιατί δεν εφαρμόζονται τα ίδια κριτήρια και οι ίδιοι φορολογικοί συντελεστές για όλα τα εισοδήματα. Να σας φέρω ένα απλό παράδειγμα. Εάν εγώ και οποιοασδήποτε εργαζόμενος, πάρω 10.000 ευρώ από τον εργοδότη μου, φορολογούμαι από το πρώτο ευρώ. Εάν όμως εγώ πληρωθώ μέσω εταιρίας το ίδιο ποσό των 10.000 ευρώ θα δικαιούμαι να αφαιρέσω τα έξοδά μου που είναι π.χ. 10.000 ευρώ βάσει αποδείξεων και να μείνω εντελώς αφορολόγητος. Ενώ αν βάλω τις ίδιες αποδείξεις ως εργαζόμενος στη φορολογική μου δήλωση, δεν θα απαλλαγώ για κανένα ποσό. Αντιθέτως αν δεν τις βάλω θα πληρώσω και πρόστιμο.

Ο εργαζόμενος φορολογείται με ποσοστό με συντελεστή 55% αν προσθέσουμε και τις ασφαλιστικές εισφορές, ενώ στις επιχειρήσεις οι ασφαλιστικές εισφορές είναι έξοδο και δεν είναι φορολογητέα ύλη. Οι τόκοι των δανείων και τα χρεολύσια αφαιρούνται ως έξοδα στις επιχειρήσεις, ενώ δεν αφαιρούνται στις φορολογικές δηλώσεις των εργαζομένων. Αυτά για μία μόνο ανακοίνωση του υπουργείου Οικονομικών. Δεν είδα ούτε τους οικονομικούς συντάκτες να το παρουσίασαν έτσι, ούτε κανέναν βουλευτή να κατέθεσε ερώτηση στη Βουλή και να ζητάει εξηγήσεις από τον υπουργό Οικονομικών. Δεν θα έπρεπε;