Αν συνδυάσουμε τη συνέντευξη του Αντώνη Σαμαρά στις γερμανικές
εφημερίδες, και φιλικά προς την Ελλάδα δημοσιεύματα της Γουόλ Στρήτ Τζέρναλ,
προκύπτει η εξής ελληνική τακτική διαπραγμάτευσης των δύο Σ, Σαμαρά και
Στουρνάρα με την τρόϊκα:
Δεν θα χρειαστεί τα κοινοβούλια των χωρών της ευρωζώνης
να αποφασίσουν νέα μεγαλύτερη χρηματοδότηση της Ελλάδας για να παραταθεί κατά
δύο χρόνια η λήψη των μέτρων περιορισμού των δημόσιων οικονομικών ύψους 13,5
δισεκατομμυρίων ευρώ ώστε να επιτευχθεί πρωτογενές έλλειμμα. Δώστε μας με
πολιτική απόφαση την επιμήκυνση που ζητάμε για να δικαιολογηθούμε απέναντι στους
ψηφοφόρους μας που τους έχουμε υποσχεθεί τόσα πολλά μεταξύ των οποίων και αυτό.
Η επιπλέον χρηματοδότηση που απαιτείται θα βρεθεί ως εξής: Θα μας επιτρέψετε να
χρησιμοποιήσουμε προκαταβολικά τα 8 δισεκατομμύρια του ΔΝΤ τα οποία
προβλέπονται ως το 2015 και τα άλλα 12 για να πιάσουμε τα 20 που μας χρειάζονται
θα εκδώσουμε έντοκα γραμμάτια του ελληνικού δημοσίου, τα οποία θα γίνουν
αποδεκτά από την ΕΚΤ με τον ίδιο τρόπο που χρησιμοποιήσαμε στις 20 Αυγούστου
για να πληρωθεί το ομόλογο της ΕΚΤ. Μέσω του μηχανισμού έκτακτης ρευστότητας της
Τράπεζας της Ελλάδος. Αφού αυτά τα χρήματα δέχεστε να χρησιμοποιηθούν για τον εαυτό
σας, ζητάμε να χρησιμοποιηθούν και για τον εαυτό μας. Αφού είναι καλό και
νόμιμο για να πάρει τα λεφτά της η ΕΚΤ, να χρησιμοποιήσουμε το ίδιο κόλπο για
να καλύψουμε και τις ανάγκες της κυβέρνησης. Έτσι δεν χρειάζονται αποφάσεις των
κοινοβουλίων. Πρακτικά θα μειώσουμε το έλλειμμα κατά 1,5% του ΑΕΠ το χρόνο,
αντί αυτό να γίνει μέσα στο χρόνο, πράγμα που έτσι κι αλλιώς δεν γίνεται.
Πράγματι, αν ακολουθήσουμε τις επιταγές του
μνημονίου 2 πρέπει να μειωθεί το έλλειμμα κατά 2,5% του ΑΕΠ το χρόνο κι αυτό θα
αποτύχει κατά 50% στην πράξη, άρα για άλλη μια φορά υιοθετούμε δημιουργική
λογιστική και βάζουμε στόχο που δεν βγαίνει στα χαρτιά και είναι εκ των
προτέρων γνωστό. Πράγμα που μας οδηγεί σε διαρκή διάψευση των διαβεβαιώσεων και
αναπαράγεται η αναξιοπιστία της Ελλάδας, αφού τίθενται στόχοι που δεν μπορούν
να επιτευχθούν. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι έχει μια λογική αυτή η
επιχειρηματολογία. Δεν είναι όμως η πρώτη φορά που μπαίνει στο τραπέζι. Και ο
Βενιζέλος - Παπανδρέου προσπάθησε να το θέσει, αλλά του το αρνήθηκαν και ο Παπακωνσταντίνου
– Παπανδρέου μπορεί να το έθεσαν αλλά τους το αρνήθηκαν. Το ζήτημα δεν είναι να
το θέσεις, αλλά να το αποδεχθούν. Να τους υποχρεώσεις δηλαδή να το δεχθούν. Να μην
υποχωρήσεις. Όταν σου πούν όχι να επιμείνεις και να είσαι αποφασισμένος να φτάσεις στα άκρα
για να τους πείσεις. Το να φτιάξεις ένα πρόγραμμα που θα βγαίνει στα χαρτιά
τουλάχιστον είναι καθοριστικό αν θέλεις να αποκτήσεις αξιοπιστία. Το ότι θα
βγαίνει στα χαρτιά τουλάχιστον δεν εγγυάται επιτυχία. Αλλά σε σχέση με το
ελληνικό παρελθόν 3 ετών είναι πρόοδος. Όπως και για την τρόϊκα.
Η ελληνική κυβέρνηση όμως δεν έχει δημιουργήσει
συμμαχίες στο εξωτερικό και στο εσωτερικό που να της δίνουν τη δύναμη να το
διαπραγματευθεί. Ιδίως στο εσωτερικό όπου βρίσκεται η δύναμή της, δεν έχει
εξηγήσει τίποτα. Στις ως τώρα συναντήσεις με την τρόϊκα, όπως μας έλεγε χθές
και ο Νικολόπουλος λέει ότι εμείς θα
υλοποιήσουμε τις δεσμεύσεις του μνημονίου 2 ασχέτως του τι λέγαμε προεκλογικά. Αυτή
τη διαπραγμάτευση άλλωστε δεν θα την κάνει με τους 3 υπαλλήλους που
επισκέπτονται την Ελλάδα, αλλά με τους ηγέτες της Κομισιόν και της ΕΚΤ. Για να
πείσει και τους δύο μέλη της τρόϊκας, πρέπει να συμφωνήσουν η Μέρκελ και ο Ολάντ,
οι οποίοι με τη σειρά τους μπορούν να κάμψουν τις αντιρρήσεις και του
συμβουλίου κορυφής και της ΕΚΤ. Αν δεν μπορούν και δεν θέλουν αυτοί οι δύο, δεν
μπορεί κανείς άλλος μέσα από διαβουλεύσεις κορυφής. Το ΔΝΤ έχει από μόνο του
προτείνει την παράταση, και πιέζει μάλιστα την ΕΕ να βάλει τα 20 επιπλέον
δισεκατομμύρια ευρώ που χρειάζονται. Ο Γιούνκερ έτσι κι αλλιώς πριν από τις εκλογές
είχε προτείνει δημοσίως και ιδιωτικώς παράταση για έναν χρόνο, όπως και η
Μέρκελ. Η διαπραγμάτευση είναι για τα δύο χρόνια. Και πολιτικά αυτό σημαίνει ότι
τουλάχιστον για έναν χρόνο, όλοι θα είναι δεσμευμένοι ότι η Ελλάδα δεν θα
σπρωχτεί με το ζόρι να εγκαταλείψει το ευρώ. Αφού η ΕΚΤ θα δέχεται τα έντοκα
γραμμάτια του ελληνικού δημοσίου, αυτονόητο είναι ότι δεν τίθεται θέμα εξόδου
από το ευρώ για ένα 12μηνο. Δεν εγγυάται τίποτα αυτό για το μέλλον. Πάλι μπορεί
να εκβιαστεί η Ελλάδα να εγκαταλείψει το ευρώ, αλλά το κόστος για την υπόλοιπη
Ευρώπη, δηλαδή κυρίως για τη Γαλλία και για τη Γερμανία θα είναι άλλα 20
δισεκατομμύρια. Δεν χάθηκε ο κόσμος.
Η διαπραγμάτευση αυτή, είναι φανερό ότι είναι η
ελάχιστη δυνατή. Δεν πρόκειται για αυτό που έλεγαν προεκλογικά τα τρία κόμματα
ούτε γι αυτό που έχουν συμφωνήσει μετεκλογικά. Αν το πετύχουν προφανώς θα πούν ότι
απομακρύναμε για τουλάχιστον 12 μήνες το ενδεχόμενο βίαιης αποβολής μας και
ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας και ως τότε βλέπουμε.
Δεν είναι έτσι όμως τα πράγματα: Η στρατηγική που
εφαρμόζουν είναι λάθος, ενώ αυτά που λένε και προσπαθούν να πετύχουν είναι σωστά.
Ξεχνούν όμως και αφήνουν εκτός συζήτησης, το θέμα του κόστους εξυπηρέτησης του
χρέους και την προοπτική να ξαναγίνει βιώσιμο ως το 2020. Αναιρούνται δηλαδή οι
συμφωνίες που έγιναν για το πρώτο κούρεμα του ελληνικού χρέους. Για να γίνει
βιώσιμο το χρέος πρέπει ως το 2020 να πέσει τουλάχιστον στο 100% του ΑΕΠ,
δηλαδή με τα σημερινά δεδομένα στα 200 δισεκατομμύρια ευρώ, ενώ έτσι όπως πάμε
θα έχει φτάσει στα 400 δισεκατομμύρια ευρώ. Άρα θα πρέπει να γίνει μέσα σε
αυτόν τον χρόνο και νέο κούρεμα του ελληνικού χρέους το οποίο έχουν στα χέρια τους
οι επίσημοι φορείς εκτός ΔΝΤ. Δηλαδή η ΕΚΤ και το EFSFδηλαδή οι κυβερνήσεις. Πράγμα πολιτικά
πάρα, πολύ δύσκολο. Κι εδώ όμως δεν είναι ανάγκη να γίνει κούρεμα της ονομαστικής
αξίας, αν γίνει επέκταση του χρόνου αποπληρωμής και μείωση επιτοκίων. Όλα είναι
θέμα διαπραγμάτευσης.
Δεν είναι όμως μόνον αυτό που δεν λαμβάνεται υπόψιν.
Κυρίως δεν περιλαμβάνεται η προσπάθεια να ανακοπεί η ύφεση. Αν συνεχίσει να
μειώνεται το εισόδημα στην Ελλάδα, ούτε ο πακτωλός δημοσίων εσόδων που
προβλέπεται να εισπραχθεί, ούτε η μείωση δαπανών θα επαρκεί για να λειτουργήσει
το ελληνικό κράτος. Ακόμα κι αν κλείσουμε δηλαδή τα μισά σχολεία και νοσοκομεία,
μετά πάλι πρέπει να κλείσουμε τα μισά
από εκείνα που θα έχουν απομείνει. Για να σταματήσει να μειώνεται το εισόδημα,
πρέπει να σταματήσουν να μειώνονται οι αποδοχές, να σταματήσουν να επιβάλλονται
άλλοι άμεσοι και έμμεσοι φόροι στο 90% των πολιτών, και ταυτόχρονα να αυξηθούν
οι δημόσιες επενδύσεις αφού δεν μπορούν να γίνουν ιδιωτικές, οι οποίες θα
δημιουργούν τουλάχιστον 100.000 μόνιμες θέσεις εργασίας το χρόνο. Δηλαδή
τουλάχιστον 1000 μεγάλες και μεσαίες επιχειρήσεις το χρόνο. Ταυτόχρονα πρέπει
να αρχίσουν να μειώνονται οι τιμές στα είδη πρώτης ανάγκης, άρα να μειωθούν οι
φόροι που επιβαρύνουν τις τιμές και μεταξύ αυτών στα καύσιμα.
Δεν χρειάζεται όμως μόνον αυτό, ταυτόχρονα πρέπει να
προστατευθεί και η κυβέρνηση από την κατάρρευση, άρα να γίνει αξιόπιστη, να
τηρεί τις προεκλογικές της δεσμεύσεις κι αυτό είναι αντιφατικό με τις δεσμεύσεις
που αναλαμβάνει έναντι των δανειστών για να εξασφαλίσει τη συμφωνία τους για τα
προηγούμενα. Για παράδειγμα οι δημόσιες επενδύσεις απαιτούν ένα ποσό 30 δις σε
τρία χρόνια μίνιμουμ. Καμία αναφορά δεν έχει γίνει γι αυτό. Φορείς υλοποίησης
τέτοιων δημόσιων επενδύσεων μπορούν να είναι οι ΔΕΚΟ, αλλά αυτές συμφωνείται ότι
θα ξεπουληθούν με επείγουσες διαδικασίες κοψοχρονιά. Αν κάνουν τις επενδύσεις
οι ΔΕΚΟ, σημαίνει ότι ενδεχομένως θα τις κάνουν ιδιωτικές επιχειρήσεις
υλοποιώντας κρατικά συμβόλαια, επομένως μιλάμε για έξαρση της διαφθοράς και το
μεγαλύτερο μέρος αυτών των επενδύσεων θα πάνε σε καταθέσεις λίγων στο εξωτερικό
με τον γνωστό τρόπο και δεν θα αποδώσουν την ανάπτυξη που θα μπορούσαν να
αποφέρουν.
Άρα είμαστε πάλι μπροστά σε διγλωσσία, υποκρισία και
δημιουργική λογιστική. Με την εμπειρία που έχουμε αποκτήσει πρέπει να
περιμένουμε τα εξής: Στα χαρτιά η κυβέρνηση θα λάβει μέτρα που θα υπόσχονται ότι
θα μειώσουν τις δημόσιες δαπάνες κατά 11,5 ή κατά 13,5 δισεκατομμύρια. Αυτά όμως
θα είναι μούφα κατά 50%. Και η τρόϊκα και η κυβέρνηση και εμείς οι άλλοι θα
ξέρουμε ότι θα αποδώσουν τα μισά δηλαδή από 5,5 έως 6,5 δισεκατομμύρια ευρώ.
Άρα όποιος αντισταθεί αποτελεσματικά θα διασωθεί. Όποιος κάνει την πιο σκληρή
απεργία θα εξαιρεθεί. Οι υπόλοιπες περικοπές μετά από έναν χρόνο θα
διαπιστώσουμε άλλη μια φορά ότι δεν έγιναν. Διγλωσία, υποκρισία και δημιουργική
λογιστική.
Η κυβέρνηση για να μην τροφοδοτήσει την ύφεση αυτή η
μείωση δαπανών, του δημοσίου, θα προσπαθήσει να τα εξισορροπήσει με τη
διοχέτευση στην πραγματική οικονομία, πρόσθετης ρευστότητας 5,5 με 6,5
δισεκατομμυρίων ευρώ. Περιμένουν ότι αυτό θα γίνει με 1,5 δις από το ΕΣΠΑ, με
1,5 για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις και 1,5 δις από άλλα προγράμματα. Σύνολο
4,5 δισεκατομμύρια, άρα δεν αναπληρώνεται η ρευστότητα που αφαιρείται άρα η
ύφεση θα συνεχίσει να κατατρώει το ΑΕΠ, να τροφοδοτεί την ανεργία, να αυξάνει
τη φτώχεια, να εξανεμίζει αποταμιεύσεις. Αυτό σημαίνει ότι οι υπολογισμοί του
Στουρνάρα ότι την επόμενη χρονιά, το 2013 θα πετύχει να μην μετράει στο χρέος
το ποσό των 50 δις που θα έχει δοθεί στις τράπεζες κατά το πρότυπο της Ισπανίας
και να γίνει ένα κούρεμα 100 δισεκατομμυρίων ευρώ από το ελληνικό χρέος. Άρα
από τα 350 να πέσει στα 200 δις δηλαδή κοντά στο 100%, άρα σε βάθος 20ετίας να
μπορεί να γίνει βιώσιμο κοντά στο 4% του ΑΕΠ το χρόνο.
Σε όλα όσα είπαμε δεν περιλάβαμε κανέναν αστάθμητο
παράγοντα και καμιά κακοτυχία που φέρνει η ζωή. Όλοι όμως γνωρίζουμε ότι οι
έκτακτες ανάγκες είναι τακτικές και πρέπει να προϋπολογίζονται και τα ατυχήματα
επίσης είναι μέσα στη ζωή γι αυτό και ασφαλίζονται, μπορούν να προβλεφθούν και
να τιμολογηθούν. Και μπορεί η κυβέρνηση να έχει 179 βουλευτές, αλλά αν
ξεκινήσει να τους χάνει επειδή θα έχει αναιρέσει την σαφέστατη υπόσχεση να
επαναφέρει τον κατώτατο μισθό, τις συλλογικές συμβάσεις και τη μετενέργεια και
τη διαιτησία, δηλαδή ότι αφορά όλους τους εργαζόμενους, τότε δεν μπορεί να
στηριχθεί για να επιβιώσει στους μη εργαζόμενους και στους αγρότες.
Το ΔΝΤ πολιτικά σε αυτή τη φάση είναι σύμμαχος της κυβέρνησης,
γιατί έχει μπεί για τα καλά πλέον στην διαχείριση της ευρωπαϊκής κρίσης αφού
συμμετέχει και στη διάσωση των τραπεζών και του Νότου συνολικά και δεν
χρειάζεται πιά την κερκόπορτα της Ελλάδας για να βάλει πόδι στην ευρωζώνη.
Χρειάζονται τουλάχιστον 2 τρισεκατομμύρια ευρώ για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών
και για τη στήριξη του ευρωπαϊκού Νότου. Τα περισσότερα από αυτά θα βρεθούν από
κόψιμο νέου χρήματος, από το ΔΝΤ και τα υπόλοιπα από την χρηματοδότηση των
πλούσιων προς τις φτωχές χώρες.
Ο μόνος κίνδυνος που εξαρτάται από την κυβέρνηση είναι
να μην καταρρεύσουν τα έσοδα στην Ελλάδα ως το τέλος του 2012. Κανένας άλλος κίνδυνος
δεν εξαρτάται από την ελληνική κυβέρνηση. Δεν μπορούμε να εμποδίσουμε την
Μέρκελ να καθυστερήσει ή να διαφωνήσει, ούτε την παγκόσμια και την ευρωπαϊκή
ύφεση, ούτε να επιδεινωθεί η διεθνής κατάσταση. Και στο εσωτερικό δεν εξαρτάται
από την κυβέρνηση αν θα υπάρξουν αντιδράσεις ικανές να ανατρέψουν τις συμφωνίες
της με την τρόϊκα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου