Οι Έλληνες είμαστε αυτόπτες μάρτυρες του γεγονότος ότι η δημοσιονομική πολιτική λιτότητας της ΕΕ, εκτός από τα εκατομμύρια οικονομικά θύματα που δημιουργεί, προκαλεί και τις πολιτικές αναταράξεις και ανακατατάξεις που ζούμε γύρω μας και τις οποίες δημιουργούμε εμείς οι ίδιοι.
Ο στόχος που έχει τεθεί είναι να πέσουν όλα τα ελλείμματα κάτω από το 3% ως το 2013 και προκειμένου να επιτευχθεί πρέπει όλοι να κάνουν μείωση δαπανών για το κοινωνικό κράτος, για τις δαπάνες υγείας και για τις συντάξεις, ώστε να πιάσουν αυτό το στόχο. Η μονομανία αυτή συνεχίζεται αν και από το 2009 ως τώρα δεν έχουν γίνει σοβαρά βήματα και πάντως ότι έχει γίνει δεν είναι ενθαρρυντικό για τη συνέχεια. Θύματα δεν είναι μόνο χώρες σαν την Ελλάδα αλλά και χώρες σαν την Ολλανδία μια από τις ελάχιστες με ΑΑΑ και από τις πιο φανατικές στην εφαρμογή αυτής της σκληρής πολιτικής. Η Γερμανία μπόρεσε να επιβάλει αυτή την πολιτική έχοντας τον Σαρκοζύ ως σκυλάκι της Μέρκελ και τώρα κινδυνεύει να χάσει αυτό το στήριγμα αν κερδίσει ο Ολάντ. Ο Οποίος έκανε έμβλημα της εκστρατείας του μια αναπτυξιακή πολιτική για όλη την Ευρώπη, μαζί με την πολιτική ολοκλήρωση, ώστε να εξισορροπήσει τις πολιτικές λιτότητας και να πετύχει έτσι καλύτερους δημοσιονομικούς στόχους. Την ίδια πολιτική φέρεται να ευνοούν και οι ΗΠΑ.
Το σημαντικότερο όμως είναι ότι το πολιτικό σύστημα καταρρέει και σε λίγο η κατάσταση αντί να καλυτερεύει γίνεται ανεξέλεγκτη για τη σκιώδη κυβέρνηση των χρηματοπιστωτικών αγορών. Ακόμα και ο κεντροδεξιός Ραχόϊ της Ισπανίας, έχοντας αυτά υπόψιν του και με την ενθάρρυνση των Αμερικανών, τροποποίησε μονομερώς το πρόγραμμα χωρίς να αντιδράσουν οι Βρυξέλλες και παρόλα αυτά ήδη έχασε στις περιφερειακές εκλογές. Από το 2009 είχαν θέσει ως στόχο το 2011 για να μειωθούν τα ελλείμματα. Να ησυχάσουν οι αγορές και ως το 2013 να έχουν πέσει κάτω από 3%. Έχει συμβεί το αντίθετο. Η κρίση έχει επιδεινωθεί και συνεχίζει να επιδεινώνεται, αλλά οι στόχοι δεν αλλάζουν. Είτε από φόβο ότι θα αντιδράσουν οι αγορές είτε γιατί η Γερμανία επιμένει στην σκλήρυνση.
Το πρώτο βήμα θα είναι μάλλον να τροποποιήσουν το στόχο και να πούν ότι το 3% αφορά το διαρθρωτικό έλλειμμα και όχι το έλλειμμα. Δηλαδή ποιο θα ήταν το έλλειμμα αν η οικονομία δούλευε με όλες τις δυνατότητές της. Με άλλα λόγια δημιουργική λογιστική και όχι πραγματικότητα. Μέσα στις επόμενες ημέρες και εβδομάδες έχουμε σημαντικές εκλογές στην Ελλάδα και στη Γαλλία, και λιγότερο σημαντικές στη Γερμανία και στην Ιταλία. Πρέπει να βλέπουμε δηλαδή κάλπες στο πλαίσιο της εικόνας της Ευρώπης.
Η σημαντικότερη εκλογική μάχη είναι στη Γαλλία. Η Ελλάδα αν έχουμε ενίσχυση όχι των δυνάμεων της κωλοτούμπας αλλά των σταθερών αντιμνημονιακών κομμάτων, όπως προβλέπεται θα δώσει το ίδιο μήνυμα. Και η ενίσχυση της Αριστεράς στην Ιταλία στις περιφερειακές και δημοτικές εκλογές και στη Γερμανία στις εκλογές σε άλλα δύο ομόσπονδα κρατίδια, θα δώσει το ίδιο μήνυμα στην ίδια κατεύθυνση.
Επομένως αυτό που χρειαζόμαστε είναι ένα άλλο εθνικό σχέδιο, αλλά κυρίως άλλους πολιτικούς οι οποίοι θα συντάξουν και θα εφαρμόσουν αυτό το άλλο σχέδιο. Δεν είναι λογικό να ψηφίζεις τα ίδια πρόσωπα και να περιμένεις άλλη πολιτική. Χώρια από τις δεσμεύσεις που έχουν ήδη αναλάβει τα μνημονιακά κόμματα, τις οποίες πρέπει κάποιος άλλος να ανατρέψει στηριζόμενος στη λαϊκή εντολή. Αλλιώς είναι αυτονόητο ότι οι δανειστές θα ζητήσουν απλώς και μόνο την εφαρμογή όσων έχουν ψηφιστεί και συμφωνηθεί.
Τα στοιχεία του ΟΟΣΑ δίνουν μια λιγότερο ζοφερή εικόνα της πραγματικής μείωσης τω ν εισοδημάτων στην Ελλάδα. Το άμεσο φορολογικό κόστος είναι πάνω από 37,5 % κατά μέσο όρο, γιατί υπάρχει η πολύ μεγαλύτερη επιβάρυνση μέσω της έμμεσης φορολογίας η οποία χτυπάει περισσότερο τα χαμηλά εισοδήματα. Μόνον τα καύσιμα να σκεφτείτε όπου η φορολογία είναι το 68% της τιμής καταλαβαίνετε πόσα χάνουν παραπάνω οι εργαζόμενοι. Αν σκεφτείτε επίσης την αύξηση του ΦΠΑ στα τρόφιμα καταλαβαίνετε ότι η επιβάρυνση σε αυτούς που παίρνουν έως 1000 ευρώ είναι μεγαλύτερη σε σύγκριση με όσους παίρνουν 2.000 ευρώ για να βγεί ο μέσος όρος. Επίσης αν σκεφτείτε ότι το ασφαλιστικό σύστημα απλώς δεν υπάρχει και οι ασφαλιστικές εισφορές είναι πλέον φορολογία, τότε η επιβάρυνση της εργασίας είναι πάνω από 55%. Κι αυτό όχι μόνον εξοντώνει τους εργαζόμενους, αλλά μεταφέρει αυτό το εισόδημα μέσω της φορολογίας στους δανειστές. Στραγγαλίζοντας κάθε αυτοδύναμη προσπάθεια ανάπτυξης με αυτούς τους εγχώριους πόρους.
Παρά το γεγονός ότι ο ΟΟΣΑ μας εμφανίζει ως παγκόσμιους πρωταθλητές με μείωση εισοδήματος πάνω από 25% σε έναν χρόνο, με δεύτερη την Κορέα στο 6% και Τρίτη τη Βρετανία με 4% τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα. Γιατί έχουμε μείση εισοδήματος 4 χρόνια στη σειρά και προβλέπεται το 2012 να είναι ακόμα μεγαλύτερη για Πέμπτη χρονιά στη σειρά. Γιατί ήδη έχουν ψηφιστεί και εφαρμόζονται και μείωση του αφορολογήτου ορίου, και έκτακτες εισφορες, των φόρων στα ακίνητα, της μείωσης ή της κατάργησης των φοροαπαλλαγών. Ακόμα και για τρίτεκνους και για πολύτεκνους. Και όλα αυτά που λέμε σε ποσοστά, δεν ισχύουν για τους άνεργους για τους οποίους ισχύει 100% μείωση εισοδήματος και πλήρης ηθική και οικογενειακή εξόντωση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου