Κεντροαριστερά.... κεντροδεξιά ήταν το ντημπέϊτ

Μια και όλοι ασχολούνται σήμερα με το ντημπέϊτ το οποίο είχε παίξει σημαντικό ρόλο στο παρελθόν και κυρίως το 2004 στη διαμόρφωση του εκλογικού αποτελέσματος, ας ασχοληθούμε κι εμείς. Και αρχίζω με λίγα λόγια για το όνομα μια και ανοίξαμε τη συζήτηση από τον Φλάς με όσα είπε για την προέλευση της λέξης από το δίβατον ο κ. Μαύρος. Η μίνι σύσκεψη που παρακολούθησα με τον Πολυδώρου και την Κομνηνού είναι ότι η έννοια της λέξης έτσι όπως χρησιμοποιείται είναι το «μέχρι τελικής πτώσεως». Δηλαδή πρέπει να κονταροχτυπηθούν οι δυό ομιλητές μέχρι τελικής πτώσεως. Δεν είχαμε τέτοιο πράμα. Ούτε δυό ομιλητές, ούτε μέχρι τελικής πτώσεως. Αντιθέτως είχαμε πέντε από τους οποίους τρείς λαλούν και δυό χορεύουν. Δηλαδή δύο πάνε για πρωθυπουργού και οι άλλοι τρείς απλώς μιλούν. Αλλά και από πλευράς περιεχομένου επειδή απαγορευόταν ο διάλογος και οι απαντήσεις σε προηγούμενους ομιλητές, ήταν τρείς λαλούν και δυό χορεύουν. Για το ουσιαστικό περιεχόμενο της λέξης, δηλαδή μέχρι τελικής πτώσεως, γι αυτό σχεδιάστηκε έτσι ώστε να μην επιτρέψει ακόμα και την επαφή, όχι το τζαρτζάρισμα. Μόνον οι δημοσιογράφοι είχαν επαφή με τους πολιτικούς και λόγω αυτής της συνάφειας υπήρξαν κάποιες προκλήσεις και εκνευρισμοί. Οι πολιτικοί μεταξύ τους δεν είχαν επαφή. Έτσι το σχεδίασαν.

Πάμε τώρα να δούμε το δήθεν ντημπέϊτ από την πλευρά του αναποφάσιστου ή εύκολα επηρεαζόμενου ψηφοφόρου που είναι και το καθοριστικό 5-8% του εκλογικού σώματος όπως έχει μετρηθεί. Αρχίζω από τα εύκολα. Η Παπαρήγα επεδίωξε και πέτυχε βοηθούντος και του παρελθόντος της, να διαχωριστεί από όλους και να είναι η μόνη εναντίον της ΕΕ. Το είπε και το καταλάβαμε όλοι. Δεν κέρδισε όμως τις εντυπώσεις από τις απαντήσεις που έδωσε σε αρχαϊκές ερωτήσεις που της έγιναν είτε για την οικονομική διαφάνεια του κόμματος είτε γιατί δεν πληρώνει το ΚΚΕ στις επιχειρήσεις του, τα μεροκάματα που διεκδικεί για όλους τους εργαζόμενους είτε για να δώσει το καλό παράδειγμα, είτε για να αποδείξει ότι οι επιχειρήσεις θα ήταν βιώσιμες ακόμα και με διπλασιασμό στα μεροκάματα.

Οι άλλοι τέσσερις ανήκουν σε δύο στρατόπεδα. Ο Καραμανλής και ο Καρατζαφέρης στο κεντροδεξιό και ο Παπανδρέου με τον Αλαβάνο στο κεντροαριστερό. Οι προδιαγραφές ήταν για καθολική νίκη του Καραμανλή και του Καρατζαφέρη λόγω των επικοινωνιακών τους ικανοτήτων την γρηγοράδα και πειστικότητα του ρόλου του Καραμανλή και το λαϊκό στυλ διανθισμένο με χιούμορ του Καρατζαφέρη. Αυτό δεν έγινε, όχι γιατί έχασαν τις ικανότητές τους. Αντιθέτως απέδειξαν ότι εξακολουθούν και τις διαθέτουν. Αλλά γιατί το περιεχόμενο όσων έλεγε ο Καραμανλής και έπειθε κάποτε, τώρα δεν πείθει. Ο Καραμανλής όπως ήταν αναμενόμενο σκόνταψε στα σκάνδαλα και κυρίως στο Βατοπέδι. Δεν έδωσε καμιά πειστική απάντηση και το πολιτικό κόστος από αυτές τις υποθέσεις συνεχίζει να παράγεται και να αναπαράγεται. Ο Καρατζαφέρης ήταν πειστικός στο ρόλο του συγκάτοικου της πολυκατοικίας και όχι του πολιτικού αντιπάλου, κι αυτό επίσης μείωσε την εμβέλεια του Καραμανλή. Η μείωση της πειστικότητας του Καραμανλή πάντως λόγω περιεχομένου και όχι λόγω εξασθένησης των ατομικών του ικανοτήτων, έφερε την κεντροδεξιά συνολικά πολύ πιο χαμηλά σε σύγκριση με τις προηγούμενες τηλεοπτικές προεκλογικές αντιπαραθέσεις κι αυτό φάνηκε. Σε όλους. Ειδικούς και ανειδίκευτους. Δεν κατάφερε να βάλει γκόλ όπως στο παρελθόν και αυτό φάνηκε.

Στο κεντροαριστερό στρατόπεδο, συνολικά ο Παπανδρέου και ο Αλαβάνος έδωσαν πιο πειστική εικόνα λόγω του περιεχομένου της επιχειρηματολογίας τους. Ο Παπανδρέου επίσης σε ατομικό επίπεδο και στον χειρισμό του λόγου και της αισθητικής του λόγου του ήταν σαφώς πολύ πιο βελτιωμένος σε σχέση με το παρελθόν. Ο Αλαβάνος σε ατομικό επίπεδο ήταν χειρότερος σε σύγκριση με το παρελθόν που ήταν άνετος και καυστικός και απολαυστικός. Τώρα ήταν εκνευρισμένος, εριστικός και ζαβολιάρης. Εκνευρισμένος και στο πώς μιλούσε και στο πώς αντιδρούσε στις ερωτήσεις. Εριστικός και προς τους πολιτικούς αρχηγούς και προς μερικούς δημοσιογράφους. Και ζαβολιάρης γιατί απευθυνόταν με άμεσες ερωτήσεις στον Καραμανλή ενώ γνώριζε όπως και οι τηλεθεατές ότι Καραμανλής δεν μπορεί λόγω της διαδικασίας που επέλεξαν τα κόμματα να απαντήσει. Με τέτοια φτηνά ρητορικά κόλπα όμως δεν μπορείς σ’ αυτό το επίπεδο να κερδίσεις τις εντυπώσεις.

Η μείωση της ρητορικής εμβέλειας του Αλαβάνου όμως (που φαινόταν ότι είναι στριμωγμένος λόγω της μείωσης των ποσοστών στις μετρήσεις για τον ΣΥΡΙΖΑ) αντισταθμίστηκε για το κεντροαριστερό στρατόπεδο από την βελτίωση του Παπανδρέου που χωρίς μεταμορφωθεί, κατάφερε να μη φάει κανένα γκόλ και να αποκρούσει όλες τις προσπάθειες. Θετικό ήταν και για τους δύο το γεγονός ότι αλληλοϋποστηρίχθηκαν δυναμώνοντας τα επιχειρήματά τους. Και όταν αναγνώρισε και εξαίρεσε το ΠΑΣΟΚ ρητά ο Αλαβάνος από τα κόμματα που του επιτέθηκαν με αφορμή την εξέγερση της νεολαίας τον Δεκέμβρη, ενώ το ΚΚΕ ταυτίστηκε με τη ΝΔ και με το ΛΑΟΣ αν δεν πρωτοστάτησε. Δεδομένου λοιπόν ότι το μέλλον μπορεί να είναι μια εναλλακτική κυβέρνηση της κεντροαριστεράς, αυτό ήταν θετικό και έδειξε στους τηλεθεατές ότι αν τα βρούν μεταξύ τους, μπορούν να νικούν.

Χωρίς λοιπόν κανείς από τους πέντε πολιτικούς αρχηγούς να μπορεί από μόνος του να χαρακτηριστεί κερδισμένος, οι δύο της κεντροαριστεράς είναι πιο κερδισμένοι από τους δύο της κεντροδεξιάς. Για σκεφτείτε το λίγο από αυτή τη σκοπιά…